Το χαμόγελο του Άνσου και το μπορεί

Βλέποντας τον Άνσου Φάτι να χαμογελάει στην παρουσίασή του από την Μονακό νιώθεις κάπως καλύτερα για αυτό το παιδί.

Από την στιγμή που κατέρρευσε το γόνατό του, το 2020 δεν βρήκε ποτέ την ηρεμία του, την αγωνιστική σταθερότητα, την υγεία και εν τέλει και την χαρά, για να παίζει ποδόσφαιρο.

Ακούγοντας για δανεισμό του στην Μονακό μετά από ανανέωση συνεργασίας με την Μπαρτσελόνα… σαστίζεις. Νέο συμβόλαιο λέει ως το 2028 με τους μπλαουγκράνα, και απορείς, γιατί το υπέγραψε; Βλέπεις όμως ότι υπάρχει και ρήτρα για την αγορά του από την Μονακό το επόμενο καλοκαίρι που είναι στα 11 εκατομμύρια Ευρώ, λογική και σκέφτεσαι… έχει μια χρονιά για να γλιτώσει, να παίξει με την καρδιά του ποδόσφαιρο και να φύγει μόνιμα από την Μπαρτσελόνα.

Δεν είναι κακό φυσικά να παίζεις στην Μπαρτσελόνα. Είναι κακό όμως να βρίσκεσαι σε αυτή την Μπαρτσελόνα που ο Φάτι, συγγνώμη αλλά, δεν έχει καμία τύχη να παίξει. Δεν έχει καμία τύχη να παίξει όσο και να το θέλουν οι συμπαίκτες του που τον υπερ-προστατεύουν όσο και να το φώναζε ο κόσμος κάθε φορά που σηκωνόταν για προθέρμανση. Δεν έχει καμία τύχη επίσης γιατί παντού διαβάζεις ότι δεν έχει καλή σχέση με τον Φλικ που πρόκειται για επίτευγμα, γιατί μιλάμε για έναν από τους πιο δυνατούς επικοινωνιακά προπονητές στον κόσμο.

Το συμβόλαιο που υπέγραψε μου μοιάζει με κάλυψη, και αυτό δεν μπορεί να είναι καλό. Μπορεί να φοβάται ότι θα αποτύχει στην Μονακό οπότε, ίσως σκέφτηκε, καλύτερα να έχει ως δεδομένο ότι θα είναι στο σπίτι του την επόμενη χρονιά παρά να ψάχνει για συμβόλαια δεξιά και αριστερά. Μπορεί.

Ίσως και να μην θέλει στην τελική να βρίσκεται εκεί, στην Βαρκελώνη. Μπορεί να μην θέλει ο κόσμος να θυμάται ότι μετά τον Μέσι πήρε αυτός, με ανάθεση, την φανέλα με το νούμερο 10. Μπορεί και να βολεύεται με τους δανεισμούς. Μπορεί!

Το έχουμε ξαναπεί, δεν είναι όλοι οι παίκτες για όλες τις ομάδες. Μπορεί στα δεκαέξι του όταν άρχισε να παίζει, να το έβλεπε πραγματικά σαν παιχνίδι, με τον Μέσι δίπλα, με αυτόν να έρχεται από τον πάγκο και να γεμίζει ενέργεια και ζωντάνια το γήπεδο. Αλλιώς είναι να έχεις εσύ την ευθύνη και το 10 στην πλάτη. Αλλιώς.

Μερικοί δεν είναι γεννημένοι να είναι πρωταγωνιστές αλλά κανείς δεν τους απαγορεύει να κάνουν σπουδαία καριέρα. Ναι ο Βίνι και ο Μπέλιγχαμ πήραν το Champions League με την Ρεάλ, αλλά αν δεν υπήρχαν ο Ρούντιγκερ και ο Καρβαχάλ μπορεί να μην τα είχε καταφέρει. Ναι ο Ντεμπελέ και ο Ντουέ ήταν εντυπωσιακοί με την Παρί φέτος αλλά ο Βιτινια και ο Νούνο Μέντες ήταν συγκλονιστικοί. Μερικοί μπορεί να είναι άψογοι στο να έχουν τον δεύτερο, τον τρίτο ή ακόμη και τον τέταρτο πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ομάδα και στην ιδανική ομάδα, με την κατάλληλη χημεία, να αποδειχτούν πολύτιμοι και να κερδίσουν τρόπαια.

Μπορεί η Μονακό να του ταιριάξει τέλεια και να χαμογελάει, και μετά την παρουσίασή του.

Μακάρι να συμβεί αυτό και τόσο οι Μονεγάσκοι όσο και το Ισπανικό ποδόσφαιρο, μόνο κερδισμένοι θα βγουν γιατί πραγματικά ο Άνσου ήταν ένα σπουδαίο ταλέντο αλλά ένα μεγάλο μπορεί με ένα ερωτηματικό δίπλα, συνεχίζει να αιωρείται πάνω από την καριέρα του.