Μια νίκη με καταλυτική επίδραση στη συνέχεια

Το βράδυ της Κυριακής βρήκε τον ΠΑΟΚ μεγάλο νικητή στο ντέρμπι με την ΑΕΚ με 2-0 (29’, 59’ Πρίγιοβιτς). Ενα αποτέλεσμα που, πέρα από το αυτονόητο βαθμολογικό όφελος, του προσέδωσε αρκετά ακόμη για να μπορέσει να συνεχίσει απρόσκοπτα τη δουλειά του εν όψει της δύσκολης συνέχειας που έχει μπροστά του. Ενα αποτέλεσμα που ήρθε κόντρα σε ένα ικανότατο και δυσκολοκατάβλητο αντίπαλο, συνδιεκδικητή των εγχώριων στόχων και με ιδιαίτερο - κοινό – πρόσφατο παρελθόν μετά τα όσα συνέβησαν πέρσι. Μια επιτυχία σε μια ημέρα που η ομάδα του κ. Λουτσέσκου δεν πλησίασε καν τα υψηλά στάνταρντ απόδοσης, τα οποία η ίδια πρόσφατα έδειξε πως μπορεί να πιάσει, σε μια κατάμεστη Τούμπα. Ο στόχος ήταν η νίκη κι αυτήν επιτεύχθηκε. Το ιδεατό θα ήταν με μια εντυπωσιακή εμφάνιση, όμως αυτές μπορούν να περιμένουν καθώς το κοντέρ γράφει – μόνον – 4η αγωνιστική και για την εικόνα που εμφανίζει ο «Δικέφαλος» αυτήν τη στιγμή αναφερθήκαμε στο αντίστοιχο κείμενο της Κυριακής, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να επανέλθουμε στα ίδια.

Το αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη αναμέτρηση ήταν ο κύριος στόχος προκειμένου – βαθμολογικά – να προσπεράσει ο ΠΑΟΚ την ΑΕΚ, να διώξει την πίεση από πάνω του και να δώσει στον εαυτό του αλλά και τους υπόλοιπους να καταλάβουν πως έχει διαγράψει τους μείον δυο βαθμούς με τους οποίους ξεκίνησε τον φετινό μαραθώνιο πρωταθλήματος. Μια αναμέτρηση που είχε μεγάλους πρωταγωνιστές, όπως ο Πασχαλάκης, ο Κρέσπο, ο Μαουρίσιο και – φυσικά – ο Πρίγιοβιτς. Ο πρώτος, μετά από μια δύσκολη εβδομάδα για τον ίδιο σε προσωπικό επίπεδο, έδειξε χαρακτήρα και δήλωσε «παρών» στις στιγμές που η ομάδα του το χρειάστηκε δείχνοντας ανεπηρεάστος, ο δεύτερος πιστοποίησε με τον καλύτερο τρόπο το γιατί ο προπονητής του μετά το τέλος της περσινής σεζόν του απέδωσε τον τίτλο του «αφανή» ήρωα, με τις επεμβάσεις του, με την ηγετική του παρουσία και τις έντονες παρατηρήσεις σε συμπαίκτες του όταν έκαναν λάθη που παρ’ ολίγο να κοστίσουν κι έξω από τα αγωνιστικά, φυσικά με την εικόνα της βραδιάς και την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας στην αγκαλιά του την – ούτε – δυο μηνών κορούλα του και με το άλλο του χέρι το έτερο και πρεσβύτερο κοριτσάκι του.

Ο Μαουρίσιο, ο Βραζιλιάνος με τις τόσες υψηλές απαιτήσεις στο πρόσωπό του λόγω της αδιαμφισβήτητης αξίας και ποιότητάς του, προερχόμενος από 93λεπτο κόντρα στην Τσέλσι, με «καθαρό» μυαλό όποτε χρειάστηκε να ηρεμεί το παιχνίδι της ομάδας του και να κάνει το αντίπαλο κέντρο να κινείται γύρω από αυτόν. Κι ένας μόνιμα «διψασμένος» Πρίγιοβιτς, ο οποίος αγνοεί κάθε αντιξοότητα, όπως η υποτροπή στον τραυματισμό του που ο ίδιος αποκάλυψε, προκειμένου να είναι διαθέσιμος για την ομάδα του δίνοντας πολλά περισσότερα από το 100% των δυνατοτήτων του. Είναι πολλές πλέον οι περιπτώσεις που αφορούν τον διεθνή Σέρβο επιθετικό, μέσα από τις οποίες αποδεικνύεται το «δέσιμό» του με την ομάδα. Εξελίσσεται, δε δημιουργεί προβλήματα, «θυσιάζει» πολλά πράγματα προκειμένου να είναι πάντα εκεί και να δίνει όλον του τον εαυτό. Στο πρώτο γκολ, αντιλαμβάνεται την κακή εκτίμηση του Λαμπρόπουλου, διαγράφει μια απόσταση σαράντα μέτρων με την μπάλα στα πόδια κι ενώ τον καταδιώκουν οι Οικονόμου – Γαλανόπουλος και την κατάλληλη στιγμή «εκτελεί» υποδειγματικά τον Μπάρκα. Στο δεύτερο, δίνει στήριγμα στον Μάτος, τον τροφοδοτεί και παίρνει θέση ξεμαρκάριστος εντός περιοχής για να προσθέσει στο ενεργητικό του ένα – ακόμη – εξαιρετικό τελείωμα, που «σφράγισε» τη νίκη της ομάδας του.

Υπάρχουν κι άλλα μεμονωμένα θετικά στοιχεία από τους υπόλοιπους, όπως η διάθεση του Μπίσεσβαρ και το μεστό του παιχνίδι, ειδικά όταν κινείται πιο κοντά στον άξονα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την πάσα που βγάζει στον κενό χώρο στον Ζαμπά, με τον Βραζιλιάνο ν’ αστοχεί για λίγο. Η αντοχή του στα διαδοχικά, δυνατά μαρκαρίσματα που δέχτηκε στα πρώτα λεπτά του αγώνα δίχως να τον αποθαρρύνουν για τη συνέχεια. Η σταθερή απόδοση του Βιεϊρίνια κ.α. Υπάρχουν όμως κι αυτά που προβληματίζουν ή πιο σωστά αυτά που πρέπει να δουλευτούν ακόμη περισσότερο για να μη δημιουργούνται προβλήματα. Οι λάθος τοποθετήσεις, η έλλειψη σωστής αλληλοκάλυψης στη γρήγορη μετάβαση του αντιπάλου, τ’ αβίαστα λάθη που λίγο έλειψε να κοστίσουν. Αφορμές υπήρξαν αρκετές. Δυο δοκάρια είχε η ομάδα του κ. Ουζουνίδη σε σουτ εκτός περιοχής, ένα του Μάνταλου το έδιωξε σε κόρνερ ο Πασχαλάκης, μια σημαντική ευκαιρία ο Μάνταλος με στοπάρισμα της μπάλας και σουτ που έφυγε πάνω από την εστία με αμυντικό στο μισό μέτρο μπροστά του και γενικά στιγμές που θα μπορούσαν να είχαν αφήσει το στίγμα τους στο παιχνίδι. Αλλωστε οι δυο ομάδες είχαν ίδιο αριθμό τελικών προσπαθειών. Ομορφος αγώνας, με ωραίο ρυθμό, αλλά το τελικό σκορ μπορεί και πρέπει να ικανοποιεί, όχι όμως και να εφησυχάζει. Σαφώς κι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές το γνωρίζουν καλύτερα.

Ο ... δρόμος είναι μακρύς ακόμη κι άκρως απαιτητικός. Στη ρουτίνα της καθημερινότητας όμως, όταν ότι καλό κι αν έχει κάνει κάποιος δεν υπάρχει τίποτα απτό στα χέρια του που να τον καθιστά ξεχωριστό, το αποτέλεσμα σε τέτοιες αναμετρήσεις είναι σαν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Μια μικρή επιβράβευση της καθημερινής δουλειάς για να συνεχίσει ακόμη καλύτερα. Παράλληλα είναι και μια ευκαιρία σε όλους όσοι δεν πήγαν καλά, δεν έβγαλαν αυτό που μπορούσαν, να μην επιφορτιστούν το βάρος μιας αποτυχίας, να επικεντρωθούν στη βελτίωσή τους και στην επόμενη αγωνιστική υποχρέωση να είναι αυτοί που θ’ ανταποδώσουν τη ... «χάρη» σε κάποιο-ους συμπαίκτη-ες τους είτε ν’ αποτελέσουν μέλος ενός αρμονικού και ομοιογενούς συνόλου. Γι’ αυτό και χρειάζονται όλοι, δεν περισσεύει κανείς. Γι’ αυτό και το «εγώ», που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί και να είναι έντονο, δεν μπαίνει ποτέ πάνω από το σύνολο. Οι υποχρεώσεις είναι πολλές, διαδοχικές και σε σύντομο χρονικό διάστημα, κάτι που απαιτεί πλήρη εγρήγορση. Καλή δύναμη, καλή συνέχεια