Ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι μνηστήρες του θρόνου του ΠΑΣΟΚ

Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ένας ευρωβουλευτής που έχει πετύχει πολλά στον χώρο του. Είναι επίσης το Νο 2 στο Κίνημα Αλλαγής , από τη στιγμή που ήλθε δεύτερος στην ανοικτή εκλογή ηγεσίας , όπου επικράτησε η Φώφη Γεννηματά : η επέτειος της προσέλευσης 212.000 πολιτών σε εκείνη την διαδικασία θα έπρεπε να γιορταστεί σε 12 ημέρες – αλλά στο ΠΑΣΟΚ, από όπου προέρχεται το 90% των ψηφοφόρων, έχουν άλλα να σκεφτούν.

Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο, όταν κάποια στελέχη όπως ο Παύλος Γερουλάνος,

αλλά και ο Σταμάτης Μαλέλης, άρχισαν να διαφημίζουν την «επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ». Είχε προηγηθεί η αποχώρηση του Ποταμιού του Σταύρου Θεοδωράκη, η ρήξη με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και το 8,1% στις εκλογές του Ιουλίου, όταν ο ηττημένος Αλέξης Τσίπρας στρογγυλοκάθισε στο 31,5% και ο νικητής Κυριάκος Μητσοτάκης άγγιξε το 40%.

Αρχικά, όλα έδειχαν ρομαντικά και αθώα: πολλοί ήταν εκείνοι που στις συζητήσεις καφενειακού τύπου συμφωνούσαν ότι ο χώρος της κεντροαριστεράς δεν θα μπορούσε να αποκτήσει και πάλι την παλιά του δυναμική με το ΠΑΣΟΚ στο ψυγείο. Αλλά μετά, ήλθαν οι άγριες μέλισσες…

Η ιδέα της διεξαγωγής ενός συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ δεν είναι τωρινή – κυκλοφορεί εδώ και αρκετούς μήνες. Όμως , λίγοι φαντάζονταν ότι εκείνοι που διαφήμιζαν την επιστροφή στα λάβαρα του Ανδρέα Παπανδρέου, είχαν στο νου τους μία κατάληψη της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ μέσω της επικράτησής τους στο ΠΑΣΟΚ.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς – παρά το γεγονός ότι δεν είναι λίγα τα στελέχη στο περιβάλλον του που πιέζουν για δυναμική αντιπαράθεση με την Φώφη Γεννηματά , με σύνθημα «τώρα ή ποτέ».

Το ερώτημα όμως δεν είναι «ποιος με ποιον» – είναι αρκετά διαφορετικό: με δεδομένο ότι η κυρία Γεννηματά έχει ακόμα δύο χρόνια θητείας στην θέση της προέδρου του ΚΙΝΑΛ , τι νόημα θα είχε η προσπάθεια «κατάληψης» του ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι αν γινόταν πραγματικότητα; Πέρα από την δυαρχία που αναπόφευκτα θα εμφανιζόταν στον χώρο της κεντροαριστεράς , ποιο θα ήταν το επίδικο, πέρα από την εξυπηρέτηση προσωπικών στρατηγικών;

Το πρόβλημα του Κινήματος Αλλαγής δεν είναι η ηγεσία του – το πρόβλημά του είναι η συγκυρία: αυτή την περίοδο, υπάρχουν δύο διαμορφωμένοι πόλοι εξουσίας στην πολιτική μας σκηνή. Η κεντροδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη και η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα, που θέλει να γίνει κεντροαριστερά. Αν λειτουργήσει ο νόμος της φθοράς – ο οποίος λειτουργεί πέρα και πάνω από τις πράξεις του καθενός – τότε θα υπάρξει χώρος και για έναν άλλο ρόλο του ΚΙΝΑΛ. Όπως έλεγε ο Μιττεράν, «να δώσουμε χρόνο στον χρόνο». Αλλά μέχρι τότε, υπομονή…

Σε ένα τέτοιο σκηνικό, το Κίνημα Αλλαγής φυσιολογικά συμπιέζεται. Και είναι προφανές ότι «Ανδρέας» δεν υπάρχει για να αλλάξει τους συσχετισμούς .Αλλωστε, ακόμα και αυτόν, τον πήρε επτά χρόνια για να το πετύχει – και μάλιστα με αντίπαλο μόνον στα δεξιά. Επομένως, οι μνηστήρες του ΠΑΣΟΚ ματαιοπονούν : αν είναι ικανοί και τα καταφέρουν στα εσωκομματικά, απλώς θα «καούν» σε προσωπικό επίπεδο. Αν δεν αποδειχθούν ικανοί , τότε θα βάλουν ταφόπλακα στον χώρο – και θα γίνουν σπόνσορες, τόσο προς τα δεξιά, όσο και προς τα αριστερά.

The post Ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι μνηστήρες του θρόνου του ΠΑΣΟΚ appeared first on mononews.