Ο Χρήστος Σταϊκούρας, τα ωκεανογραφικά και το μέρισμα έντασης του Ερντογάν

Αν ο Χρήστος Σταϊκούρας ήταν υπουργός Οικονομικών όλο το 2019 , θα ήταν ο πρώτος της εποχής των Μνημονίων που θα είχε δώσει δύο μερίσματα σε μία χρονιά. Δεν ήταν – το προεκλογικό «δώρο Πάσχα» το υπέγραψε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος – αλλά αυτό δεν αλλάζει και πολλά. Ως γνωστόν, στο κράτος υπάρχει συνέχεια…

Η χθεσινή μέρα σημαδεύτηκε από δύο πράγματα – την καταγραφή της κλιμάκωσης της έντασης από την πλευρά του κ. Ερντογάν, αλλά και την πτώση του γενικού δείκτη στο ελληνικό χρηματιστήριο μετά από την ανακοίνωση της προ-παραπομπής του Ντόναλντ Τραμπ για το

Η δεύτερη εξέλιξη ήλθε σαν επιβεβαίωση της θεωρίας του χάους – μία πεταλούδα πέταξε στο Κονγκρέσσο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πιεστεί ο γενικός δείκτης στα καθ’ ημάς. Όμως, αν κάποιος δει την μεγάλη εικόνα, αυτό δεν αλλάζει και πολλά – μία αύξηση 46% σε ετήσια βάση δεν την πετά κανείς στα σκουπίδια.

Τα ανησυχητικά εμπεριέχονται στην πρώτη εξέλιξη – στην ψήφιση από την τουρκική Βουλή της συμφωνίας που έκανε ο Ερντογάν με τον ισχυρότερο φύλαρχο της Λιβύης: πρόκειται για μία συμφωνία που πάει κόντρα στην Γεωγραφία – ακόμα και επί Ερντογάν, η Κρήτη εξακολουθεί να στέκεται ανάμεσα σε Τουρκία και Λιβύη – αλλά εδώ δεν μιλάμε για Γεωγραφία και Διεθνές Δίκαιο, αλλά για το δίκαιο των κανονιοφόρων.

Η κυβέρνηση επιλέγει την ήπια αντίδραση – «θα μιλήσεις με τον δικηγόρο μου», είναι περίπου η απάντηση της ελληνικής πλευράς, που επιστρατεύει νομικά επιχειρήματα για κάτι που είναι καταφανώς εκτός διεθνούς νομιμότητας.

Αυτό όμως είναι το πρόβλημα – ο Ερντογάν ξέρει καλύτερα κι από τους νομικούς μας ότι δεν είναι νόμιμος , αλλά δεν τον νοιάζει. Δεν τον αφορά. Δεν τον απασχολεί – με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το επόμενο βήμα του Ερντογάν, το ξέρουν όλοι – έξοδος στο Καρπάθιο κάποιου ωκεανογραφικού, το οποίο θα επιχειρήσει να κάνει έρευνα ανατολικά της Κρήτης. Το ελληνικό επόμενο βήμα, είναι ακόμα μετέωρο…

Για τον υπουργό των Οικονομικών , η κλιμάκωση της έντασης είναι άσχημα νέα σε λάθος στιγμή: σε μία συγκυρία που η οικονομία δείχνει έτοιμη , αν όχι για άλματα, αλλά πάντως για γρήγορα βήματα , μία ένταση στο Αιγαίο δεν είναι ό,τι καλύτερο. Εκεί που οι επενδυτές έβλεπαν δομικά προβλήματα και προσπερνούσαν την Ελλάδα – και πάνω που είχαμε αρχίσει να μιλάμε για μία χώρα των ευκαιριών , εμφανίζεται ένας αρνητικός παράγοντας που κοντεύαμε να τον ξεχάσουμε.

Πραγματικά, η τελευταία έξοδος τουρκικού ωκεανογραφικού που έγινε μεγάλο θέμα – προκαλώντας συνωστισμό στα σούπερ μάρκετ – ήταν το 1987. Τότε, όλα είχαν λήξει μέσα σε δύο εβδομάδες – και μόνον οι στρατιωτικοί που είχαν εμπλακεί στην μεγάλη κινητοποίηση του Ναυτικού θυμούνταν τι είχε συμβεί μετά από μερικούς μήνες.

Όμως, το 1987 ήταν πριν από 32 χρόνια : σήμερα, ζούμε σε έναν άλλον πλανήτη – ο κόσμος ήταν τότε διπολικός, τώρα είναι μεταπολικός. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Τραμπ έχουν περιοριστεί στο ρόλο του προασπιστή των συμφερόντων τους – και πάντως δεν πρόκειται να παρέμβουν κατευναστικά. Και οι υπόλοιποι αρκούνται σε δηλώσεις…

Στο υπουργείο Οικονομικών, όπου κατά τα άλλα εισπράττουν μόνον επαίνους, μπορούν μόνον να προσεύχονται – από τη στιγμή που η ένταση είναι αναπόφευκτη, τουλάχιστον να είναι μικρής διάρκειας. Στην περίπτωσή μας – όπως και σε όλες – ο χρόνος είναι χρήμα…