«Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος»- Βασίλης Κουμπάκης

Γράφει ο

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΜΠΑΚΗΣ

Στη μακρά πορεία του ο ελληνισμός πέρασε από εποχές ένδοξες και άδοξες. Υπήρχαν εποχές όπου ο ελληνισμός ήταν σβησμένος ακόμα και από το λεξιλόγιο των ίδιων των Ελλήνων. Η Ελλάδα δεν υπήρχε στο γεωγραφικό χάρτη, ούτε οι έννοιες έλληνας και ελληνισμός χρησιμοποιούνταν για πολλά-πολλά χρόνια. Το νότιο τμήμα της Χερσονήσου του Αίμου στο οποίο μεγαλούργησαν οι Έλληνες βρέθηκε υπό Ρωμαϊκή κατοχή το 146 π.χ. μετά την μάχη της Λευκόπετρας Κορίνθου. Οι περιοχές στις οποίες διαβιούσαν έλληνες

έπεσαν υπό οθωμανική κατοχή, το 1361 Αδριανούπολη και Ανατολική Θράκη, το 1430 η συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη και το 1453 η βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη που στην πραγματικότητα ήταν και η μοναδική πόλη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δίνοντας και το τέλος αυτής της έννοιας. Για αιώνες όποιος μιλούσε την μητρική του ελληνική γλώσσα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου έλεγε ότι είναι ρωμιός και ομιλεί ρωμαίικα, δεν αποκαλούσε το εαυτό του Έλλην, τη γλώσσα του Ελληνική, ούτε τη χώρα Ελλάδα. Κάτι πολύ λογικό για όποιον ζούσε στην τεράστιας εδαφικής έκτασης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που απλωνόταν σε Ευρώπη, Μικρά Ασία και Αφρική, από τις περιοχές βόρεια τις Μαύρης και Αζοφικής θάλασσες, (σημερινή Ουκρανία) γύρο από τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, την Αίγυπτο και έφτανε μέχρι το Αλγέρι. Δηλαδή η Αζοφική, η Μαύρη και οι θάλασσες της Ανατολικής Μεσογείου ήταν αδιαμφισβήτητα Οθωμανικά κτήματα όπως και τα πέριξ εδάφη τους. Βλέποντας αυτήν την τεράστια έκταση και το οθωμανικό στρατό η σκέψη για ελεύθερη Ελλάδα ήταν στην σφαίρα των ονείρων μόνο.

Το 1821 εμφανίστηκαν έλληνες που θέλανε να ανασυστήσουν το κράτος των ελλήνων, υπόθεση απαγορευμένη ακόμα και ως σκέψη πριν, υποκινούμενοι όμως από το τολμηρό σύγγραμμα Θούριο, του πνευματικού μας επαναστάτη Ρήγα Φεραίο, γραμμένο το 1797. Πως έγινε έτσι ώστε το γένος ξεχασμένο από την ιστορία ξεθάρρεψε και θέλησε την ελευθερία του ; Βέβαια η υπόθεση ελευθερίας των ελλήνων δεν ήρθε ουρανοκατέβατη, υπήρχε βάση που εκείνη την εποχή έλεγε ο λαός ότι ‘’το ξανθό γένος θα μας ελευθερώσει’’.

Το 1768 ξεκίνησε ένας από τους πολλούς Ρωσο-τουρκικούς πολέμους που τελείωσε το 1774. Είναι η περίοδος γνωστή στη δική μας ιστορία ως ‘’Ορλοφικά’’ από τα αδέλφια Ορλόφ, ανώτατοι αριστοκράτες της Ρωσίας οι οποίοι ξεκίνησαν με στόλο από την Αγία Πετρούπολή έκαναν τον γύρο της Ευρώπης για να καταλήξουν στην Πελοπόννησο και το Αιγαίο με την ελπίδα να ξεσηκώσουν τους Έλληνες να πολεμήσουν για την απελευθέρωση τους από τους Οθωμανούς, ενώ η Ρωσία που πολεμούσε με αυτούς να ωφεληθεί με την αποδυνάμωση των στρατευμάτων τους. Η Ρωσία ήλπιζε στην μαχητικότητα των ελλήνων βασισμένη στην αρχαία ελληνική ιστορία και το σύγγραμμα ‘’Πραγματεία περί εθελοδουλίας’’ του Γάλλου Étienne  de La Boétie του 1500, ότι οι Έλληνες για την ελευθερία τους πολεμούν σαν τους αρχαίους ένδοξους προγόνους τους. Στην υπόθεση των Ορλόφ εντάχθηκαν με θάρρος δύο έλληνες στις πολεμικές συγκρούσεις στην πλευρά των Ρώσων, ο Ιωάννης Βαρβάκης και ο Λάμπρος Κατσώνης τους οποίους οι Ρώσοι τους εμπιστεύτηκαν, δώσανε στρατιωτικούς τίτλους και ανέθεσαν τη διοίκηση πλοίων του στόλο τους και ανταμείψανε πλούσια στο τέλος της εκστρατείας τους. Ελάχιστοι έλληνες πήραν μέρος στο πόλεμο πολεμώντας στη πλευρά των ομόδοξων Ρώσων, οι υπόλοιποι δείξανε υποτέλεια, όπως ο Γεραπετρίτης στον Σουλτάνο, σκύψανε. Με αυτήν την συμπεριφορά το τέλος της υπόθεσης Ορλοφικά ήταν προδιαγεγραμμένο και γνωστό από την ιστορία μας.           

Στο κύριο μέτωπο αυτού του πολέμου η σαρωτική νίκη του στρατηγού Σουβόροφ* στη μάχη του Κοζλούντζι το 1774 οδηγεί στον τερματισμό του 6χρονου πολέμου με την υπογραφή της συνθήκης Κιουτσούκ-Καϊναρτζή μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανών. Με τη συνθήκη αυτή η Ρωσία πετυχαίνει την ανεξαρτητοποίηση του χανάτου της Κριμαίας, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το χανάτο περιελάμβανε εδάφη πέριξ της Αζοφικής θάλασσας και έτσι η Ρωσία αποκτά πρόσβαση στην Αζοφική και Μαύρη θάλασσα. Ανεξαρτητοποιούνται οι περιοχές του Βόρειου Καυκάσου, Γεωργία και αναλαμβάνει η Ρωσία προστάτης του χριστιανικού πληθυσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εξασφαλίζει ελεύθερο πέρασμα των πλοίων της από τα στενά του Βοσπόρου, Δαρδανελίων και Αιγαίο και για τα πλοία χριστιανών που φέρουν ρωσική σημαία.

Με την συνθήκη αυτή έλληνες καραβοκύρηδες των νησιών του Αιγαίου αναλαμβάνουν τη μεταφορά ρωσικών φορτίων (συνήθως σιτάρι) με την κάλυψη της Ρωσικής σημαίας, εμπορεύονται, δίνουν δουλειά σε έλληνες ναυτικούς και φέρνουν πλούτο στο τόπο μας.

Το 1787 οι Οθωμανοί ξεκινούν πόλεμο με τη Ρωσία για ανακατάληψη την ανεξαρτητοποιημένη Κριμαία στον οποίο о ρωσικός στρατός κάνει τεράστιες επιτυχίες καταλαμβάνει τατάρικα οχυρά στην Κριμαία, ο στρατηγός Σουβόροφ καταρρίπτει την έννοια απόρθητο καταλαμβάνοντας το απόρθητο οχυρό Ισμαήλ στον Δούναβη και οι Ρώσοι πάλι βγαίνουν νικητές αναγκάζοντας να υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης του Ιασίου το 1792. Οι περιοχές Μολδαβία και Βλαχία ανεξαρτητοποιούνται από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και αυξάνουν το εμπόριο τους με την Ρωσία. Η ελεύθερη κίνηση χριστιανών σε αυτές τις περιοχές ωθεί έλληνες να μεταναστεύσουν εκεί, όπου αναπτύσσουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα όπως και ο Ρήγας Φεραίος στο Βουκουρέστι .   

Το 1806 ξεσπά ο επόμενος Ρωσο-τουρκικός πόλεμος μέχρι το 1812 στη διάρκεια του οποίου διεξήχθηκαν η ναυμαχίες των Δαρδανελίων και του Άθω (μεταξύ Άθω και Λήμνο) το 1807. Στα Δαρδανέλια νικήθηκε ο οθωμανικός στόλος και στον Άθω βυθίστηκε ο στόλος τους αναγκάζοντας τους να υπογράψουνε ανακωχή. Ανατρέπεται ο σουλτάνος Σελίμ Γ’, φονεύεται και αναλαμβάνει σουλτάνος ο Μαχμούτ Β’. Ο στρατηγός Κουτούζωφ  εξουδετερώνει οθωμανική στρατιά 36.000 ανδρών του μεγάλου βεζίρη Αχμέτ πασά, που  πέρασε τον Δούναβη. Ο πόλεμος λήγει με την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου το 1812 μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λίγο πριν από την εισβολή του Μεγάλου Ναπολέοντα στη Ρωσία όπου θα συντριβεί από τον ίδιο στρατηγό. Με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου εκχωρείται η Βεσσαραβία στη Ρωσία.

Με αυτούς τους πολέμους η Οθωμανική Αυτοκρατορία χάνει την Αζοφική, τη μισή Μαύρη θάλασσα με τα αντίστοιχα πέριξ εδάφη τους και το βασικό, χάνει το κύρος της αήττητης δύναμης, που είναι βασικό για μας τους έλληνες.

Η Ρωσία φιλικά προσκείμενη στους ομόθρησκους έλληνες με την ένδοξη αρχαία ιστορία τους μετονομάζει πόλεις και χωρία της Κριμαίας, της Αζοφικής και Μαύρης θάλασσας με αρχαία ελληνικά ονόματα τους όπως το Χαντζημπέϊ σε Οδησσό, την Σεβαστόπολ, Συμφερόπολ, Τιρασπόλ, Χερσόν και ιδρύει νέες πόλεις με ελληνικά ονόματα όπως την Μαριούπολη κλπ. Η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β’ το κάνει σε ένδειξη σεβασμού προς τους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής και ευχαρίστηση τους που πολέμησαν στο πλευρό του ρωσικού στρατού ενάντια Τούρκων και Τατάρων. Οι έλληνες βρίσκουν στη νέα περιοχή, ονομαζόμενη Νέα Ρωσία, κατάλληλο έδαφος για να αναπτύξουν ελεύθερα τις ικανότητες τους, ακόμα και να οργανώσουν με τη Φιλική Εταιρία στην Οδησσό την Ελληνική Επανάσταση για την απελευθέρωση του σκλαβωμένου γένους μας.   

Στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 η Ρωσία τάσσετε στο πλευρό των ομόδοξων ελλήνων και συντάσσουν με τον άγγλο στρατηγό διπλωμάτη Wellington το πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης το 1826 με σκοπό τη δημιουργία Ελληνικού κράτους παρά τα αντίθετα συμφωνηθέντα στην Ιερή Συμμαχία μεταξύ Ρωσία, Αυστρία και Πρωσία. Για πρώτη φορά στη διεθνή διπλωματία τίθεται το θέμα Ελληνικό κράτος ή σωστότερα το κράτος των Γραικών (όπως είμαστε γνωστοί στο εξωτερικό). Το επόμενο έτος 1827, σύμφωνα με τη συνθήκη, μεταξύ Αγγλία, Ρωσία και Γαλλία, υπογραφείσα στο Λονδίνο, στέλνει η Ρωσία στόλο να πολεμήσει στο Ναβαρίνο. Η Ρωσία εκτίμησε ότι για την υπόθεση ελευθερίας των ελλήνων πρέπει να στείλει το ποιο νέο πλοίο της, το ‘’Αζοφ’’, που ναυπηγήθηκε το 1826 στο Αρχάγγελσκ, ταξίδεψε πέριξ της Σκανδιναβίας και αφού επιθεωρήθηκε στην Πετρούπολη στάλθηκε ως ναυαρχίδα του ρωσικού στόλου των 8 πολεμικών πλοίων για τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Το πλοίο για την ηρωική του συμμετοχή και ανδρεία του πληρώματος του στην ναυμαχία βραβεύθηκε με το μέγα βραβείο Αγ. Γεωργίου της Ρωσικής Αυτοκρατορίας που απονεμήθηκε για πρώτη φορά σε πλοίο. Μετά τη ναυμαχία επισκευάστηκε στη Μάλτα από τις βαριές καταστροφές που έπαθε και επέστρεψε στο Αιγαίο να επιθεωρεί τα νησιά και τις ακτές του υπό ίδρυση νέου κράτους. Παρέμεινε στα ελληνικά ύδατα, έλαβε μέρος σε ναυμαχίες στον Ρωσο-Τούρκικο πόλεμο 1828-1829 και έμεινε μέχρι το 1830 όπου σε τελετή ο Ρώσος ναύαρχος της Χέιδεν δώρισε τις πρώτες δυο μανταρινιές στον έλληνα ναύαρχο Τομπάζη τις οποίες φυτέψανε μαζί στον Πόρο.

Μετά τον Ρωσο-τουρκικό πόλεμο 1828-1829 εξαιτίας της συμμετοχής της Ρωσία στην ναυμαχία του Ναβαρίνου και με τον ρώσικο στρατό μπροστά στην Κωνσταντινούπολη ο σουλτάνος ζήτησε ειρήνη υπογράφοντας την Συνθήκη Ειρήνης της Αδριανούπολης στην οποία συνθήκη η Ρωσία επέλεξε να βάλει ως όρο την Αυτονομία της Ελλάδας, που θεωρείται η τελευταία πράξη για την ίδρυση του Ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους.             

Η Κριμαία για την οποία έγιναν Ρωσο-τουρκικοί πόλεμοι ξανά μπαίνει στο στόχαστρο πρώτα με τον Κριμαϊκό πόλεμο 1853-1856 όπου Άγγλοι, Γάλλοι, Οθωμανοί και Σαρδηνία προσπάθησαν ανεπιτυχώς να την καταλάβουν και δεύτερη φορά στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου δυνάμεις της Αντάντε (Αγγλία – Γαλλία και Ελλάδα) προσπάθησαν να εισβάλουν στο νεοϊδρυθέν κράτος των προλετάριων μετά την Οκτωβριανή επανάσταση και να εδραιωθούν στην Κριμαία ανεπιτυχώς. Στην σύγχρονη εποχή η Ελληνική κυβέρνηση πάλι θέτει το αυτό της ενάντια στην Ρωσία ενώ δεν φαίνεται να έχει και κάποιο όφελος για τους έλληνες πολίτες αυτό. Συνδράμει με οπλισμό τη ναζιστική κυβέρνηση του Κιέβου εδραιωθείσα πραξικοπηματικά το 2014 στην εξουσία, στην πολεμική αντιπαράθεση της με τη Ρωσία. Η καταστροφή μας στη Μικρά Ασία το 1922 μετά την εισβολή ελληνικού στρατιωτικού σώματος μας στην Κριμαία το 1919 δεν έγινε μάθημα για τις κυβερνήσεις μας που οδηγούν την χώρα και πάλι σε περιπέτειες. Συνεχίζουν οι κυβερνήσεις μας να στηρίζουν τους δήθεν συμμάχους μας που ούτε τον άμαχο πληθυσμό της Σμύρνης το 1922 δεν βοήθησαν να εγκαταλείψει την καιγόμενη πόλη και να αποβιβαστεί με ασφάλεια στα πλοία τους, μας έβαλαν να παραδώσουμε στην Τουρκία την Ανατολική Θράκη αμαχητί το 1922 για να ικανοποιηθεί το Τούρκικο αίτημα, αναγκάζοντας τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της Ανατολικής Θρακιώτες, τους μόνους κατοίκους της περιοχής με ιστορία σε αυτήν τις τελευταίες 5 χιλιετηρίδες, να καταλήξουν πρόσφυγες. Στην εποχή που συμμετέχουμε στον αμυντικό στρατιωτικό οργανισμό ΝΑΤΟ ουδέποτε έγινε  κάποια αμυντική στρατιωτική ενέργεια για τη χώρα μας ή άλλη χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και πράττουμε ότι μας πούνε, δυστυχώς ποτέ προς το συμφέρων των Ελλήνων και την Ελλάδα.

Οι αρχαίοι έλληνες πρόγονοι μας έχουν για όλες τις περιπτώσεις της ζωής ανθρώπων, κοινωνιών και πολιτειών ευφυείς φιλοσοφικές φράσεις όπως για την συγκεκριμένη περίπτωση μας το ‘’Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος’’, με την οποία κάλλιστα χαρακτηρίζεται η συμπεριφορά των κυβερνήσεων της Ελλάδας.

Εάν δεν ήταν οι Ρωσο-Τουρκικοί πόλεμοι το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα με τις σαρωτικές νίκες των Ρώσων, την αποδυνάμωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας εδαφικά, οικονομικά και στρατιωτικά, το όνειρο των Ελλήνων για Ελεύθερη Ελλάδα θα είχε παραμείνει όνειρο, όπως τους τελευταίους 4 αιώνες μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Τη δυνατότητα να έχουμε οι Έλληνες δικό μας ανεξάρτητο κράτος λάβαμε ως ευεργέτημα από τις καθοριστικές νίκες των Ρώσων στους πολέμους τους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία με τις οποίες δημιουργήθηκε το κατάλληλο έδαφος στο οποίο μπορούσε να ανθήσει η ιδέα της ελευθερίας μας και να την πραγματοποιήσουμε σε ένα πλαίσιο διεθνών συνθηκών οριοθετημένο εκ των επιτυχιών της Ρωσικής αυτοκρατορίας.

Για το ευεργέτημα αυτό που λάβαμε, ωφελούμενο στην ένδοξη αρχαία ιστορία μας, εμείς αποδεικνύομε με κάθε δοθείσα ευκαιρία την αχαριστία μας. Ούτε την ουδέτερη στάση προς την Ρωσία δεν επιλέγουμε που όπως εύκολα διαπιστώνεται από την Ευρωπαϊκή ιστορία ωφέλησε όποιος την επέλεξε. Δεν είναι σίγουρο πια ότι δεν θα καταλήξουμε υποτελές χανάτο της Νέα Τουρκική Αυτοκρατορία που δομείται  και με κάποιο χάνο να μας κυβερνά.      

*Σημαντικός και καθοριστικός παράγοντας στους Ρωσο-τουρκικούς πολέμους του δεύτερου μισό του 18ο αιώνα και τη δοθείσα ευκαιρία να ελευθερωθούμε, έπαιξε ο στρατηγός Σουβόροφ, ο οποίος στην 50χρονη (1750-1780) στρατιωτική υπηρεσία του στο Ρωσικό στρατό με 93 μάχες στο ενεργητικό του όλες νικηφόρες, ούτε υποχώρηση. Καταλάμβανε τα οχυρά αποδεικνύοντας ότι τα απόρθητα είναι τέτοια μέχρι την κατάληψη τους, ότι οι στρατοί είναι αήττητοι μέχρι τη παράδοση τους, ότι η αριθμητική υπεροχή στρατιωτών και όπλων ενός στρατού δεν είναι ο βασικός παράγοντας για την έκβαση μιας μάχης, ακόμα και το πέρασμα των Άλπεων είναι θέμα θέλησης. Θεωρείται ο θεμελιωτής της ρωσικής σχολής πολέμου, είναι ο συγγραφέας του βιβλίου  ‘’Η επιστήμη το να νικάς’’. Για τις επιτυχίες του έλαβε τα ανώτατα βραβεία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και όχι μόνο, Στρατάρχης, Στρατάρχης της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Μέγας Στρατάρχης, Ιππότης όλων των Ρωσικών βραβείων, Generalissimus, ο ανώτατος βαθμός που μπορεί να δοθεί σε στρατιωτικό, διάκριση που ελάχιστοι έχουν λάβει, όπως και 7 βραβεία και αξιώματα άλλων κρατών, όπως κόμης του βασίλειο της Ιταλίας, της Αυστρίας κλπ.    

The post «Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος»- Βασίλης Κουμπάκης appeared first on Militaire.gr.