Ναυαγός στον Ειρηνικό! Ο εφιάλτης Έλληνα αεροπόρου στη ζούγκλα

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Greeks in foreign cockpits.com

Η βραβευμένη ταινία «Ναυαγός» με τον Τομ Χανκς, που καθήλωσε χιλιάδες θεατές, αποτυπώνει την οδύσσεια ενός επιβάτη αεροπλάνου που μετά το δυστύχημα βρέθηκε σε ένα άγνωστο νησί στην μέση του ωκεανού και έζησε τον απόλυτο εφιάλτη…

Τον ίδιο εφιάλτη βίωσε πολλά χρόνια πριν, κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ένας Έλληνας αεροπόρος, που κι αυτός ναυάγησε στον Ειρηνικό όταν το αεροσκάφος του υπέστη βλάβη και κατέπεσε στην θάλασσα!

Ο

Ο Γιάννης Μπούσαλης ήταν ένα από τα επτά παιδιά του Γκας και της Μαίρης (Προκοβάκης) Μπούσαλη και γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1919.

Το ζευγάρι είχε μεταναστεύσει στην Αμερική στις αρχές του 1900 από το χωριό Νιάτα, που βρίσκεται νοτιοανατολικά της Σπάρτης και ασχολούνταν με την επιχείρηση εστιατορίου.

Ο John Boosalis κατατάχθηκε στο Ναυτικό τον Νοέμβριο του 1941.

Ήταν σε στρατόπεδο εκπαίδευσης όταν οι Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ.

Μετά τη βασική προετοιμασία και τη σχολή ραδιοεπικοινωνίας, εντάχθηκε στη Μοίρα βομβών Torpedo 27, κωδικοποιημένη τότε ως VGS-27, ως αεροβόλος σε ένα Grumman TBF Avenger Torpedo Bomber.

Στις 27 Φεβρουαρίου 1943, απογειώθηκε για μια ακόμη ανθυποβρυχιακή περιπολία.

Δυόμιση ώρες μετά την απογείωση, ο κινητήρας έσβησε και επαψε να λειτουργεί.. Ο πιλότος, σημαιοφόρος Benton Skuda, προετοίμασε τον Boosalis και το τρίτο μέλος του πληρώματος, τον Radioman Lawrence O’Neal, για προσθαλάσσωση  στον ωκεανό.

Η περιπέτεια μόλις άρχιζε…

« Οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι η προσγείωση στο νερό είναι κάπως ήπια-αφηγείται ο ίδιος-.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι αλήθεια.

Είναι σαν να χτυπάς έναν τοίχο από τούβλα». Το αεροσκάφος κατέρρευσε περίπου 45 μίλια από το αεροπλανοφόρο.

Το πλήρωμα διέσωσε μια λαστιχένια σωσίβια λέμβο, κουτιά με φαγητό και νερό, δύο αλεξίπτωτα, ένα πιστόλι και ιατρικές προμήθειες.

Το αεροπλάνο βυθίστηκε σε λιγότερο από δύο λεπτά.

Βρίσκονταν στη μέση του Νότιου Ειρηνικού αλλά μπορούσε να δει ένα νησί περίπου 20 μίλια μακριά.

Έτσι άρχισαν να κωπηλατούν.

ΓΥΡΩ ΤΟΥΣ ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ

«Προσπαθώντας να βοηθήσουμε τα πράγματα, ο πιλότος και εγώ μπήκαμε στο νερό και προσπαθήσαμε να σπρώξουμε τη σχεδία και όλα ήταν καλά μέχρι που είδαμε ραχιαίους καρχαρίες.

Επιστρέψαμε στη σχεδία γρήγορα. Καθώς πλησιάζαμε στο νησί, συνειδητοποιήσαμε ότι μας  τραβούσαν πίσω στη θάλασσα.»

Καθώς οι προμήθειες είχαν εξαντληθεί, ήξεραν ότι το να φτάσουν στο νησί ήταν μια πρόταση ζωής ή θανάτου.

Μεσάνυχτα.

Θα ήταν ένας άντρας σε κάθε κουπί και ένας άντρας θα κάθεται να το διευθύνει. Κωπηλατούσαμε σταθερά από εκείνο τα μεσάνυχτα μέχρι το απόγευμα της επόμενης μέρας γιατί μας έσπρωχναν ξανά στη θάλασσα».

Τελικά, έφτασαν στην ακτή και αργότερα ανακάλυψαν ότι είχαν προσγειωθεί στο Erromango, ένα νησί μήκους περίπου 30 μιλίων και πλάτους 20 μιλίων.

Έπρεπε να περιηγηθούν σε μια απόκρημνη ακτογραμμή, με αιχμηρά κοράλλια και βράχο λάβας πριν βρουν ένα μέρος για να εγκατασταθούν.

Ήταν ηλιοκαμένοι, εξαντλημένοι και διψασμένοι.

Τα όνειρα με κρύο νερό πηγής τους είχαν συντηρήσει, αλλά στην αρχή βρήκαν μόνο μερικές χλιαρές λακκούβες.

Οι βράχοι λάβας έκοψαν τα παπούτσια τους και πονούσαν τα πόδια τους με φουσκάλες.

Το αλάτι στα ρούχα τους ερέθιζε το ηλιοκαμένο δέρμα τους.

Οι ναυαγοί προσπάθησαν να εξερευνήσουν το νησί, αλλά δυσκολεύτηκαν από γκρεμούς και πυκνή ζούγκλα.

Έπρεπε να προσέχουν συνεχώς για δηλητηριώδη κοραλλιογενή φίδια. Η εύρεση γλυκού νερού αποδείχθηκε δύσκολη, αλλά τους οδήγησε σε μια πηγή.

«Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να ψάξουμε για νερό και λίγο πίσω από την ακτογραμμή, υπήρχε αυτός ο βράχος λάβας και υπήρχε λίγο νερό  που δεν είχε αλάτι. Πήραμε λίγο από αυτό και απλώς ξεκουραστήκαμε.

Κοιμηθήκαμε λίγο και ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας πριν αρχίσουμε να περπατάμε». Περιπλανήθηκαν κατά μήκος της ακτογραμμής για τέσσερις ημέρες, μερικές φορές κοιμόντουσαν σε μια σπηλιά.

Είχαν μερικές μπάρες Hershey, ένα κουτάκι SPAM και μερικά κράκερ, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ.

Χρειάζονταν περισσότερα.

«Θα πιάναμε αυτά τα μικρά καβούρια στην άμμο, βάλτε φωτιά και θα τα ψήναμε.

Το κρέας σε ένα καβούρι άμμου είναι περίπου στο μέγεθος, πιθανώς μικρότερο από μια οδοντογλυφίδα.

Και τα φάγαμε, όσα περισσότερα μπορούσαμε να βρούμε».

Η ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τα πόδια του Μπούσαλη είχαν πρηστεί από το ηλιακό έγκαυμα και το αλμυρό νερό και έπρεπε να κόψει τα παπούτσια του για να μπορέσει να τα φορέσει.

Οι άνδρες είχαν συναντήσει ένα παλιό καταυλισμό ψαρέματος κατά μήκος της ακτογραμμής, το πρώτο σημάδι πολιτισμού στο νησί.

Βρήκαν επίσης πορτοκάλια, λάιμ και παπάγια περίπου μισό μίλι στην ενδοχώρα.

Την πέμπτη μέρα, είδαν ένα νησιώτικο ντόπιο να ψάχνει για ένα χαμένο γουρούνι.

«Τον χαιρετίσαμε στη γλώσσα μας και απάντησε με σπασμένα αγγλικά και μάθαμε ότι και άλλο προσωπικό του Πολεμικού Ναυτικού είχε συντριβεί εκεί πάνω».

Ο ντόπιος πήγε τους άντρες πίσω στο χωριό του, όπου φύτρωναν μπανάνες, ανανάδες και πορτοκάλια στους κήπους.

«Μπορώ ακόμα να θυμηθώ τη γλυκύτητα αυτών των ανανάδων» , είπε ο Boosalis.

Εκείνο το βράδυ οι ιθαγενείς έκαναν ένα γλέντι προς τιμήν τους.

Οι αεροπόροι έμαθαν ότι είχαν φτάσει στο Ερομάνγκο, ένα νησί σε μια βρετανογαλλική αλυσίδα νησιών που τότε ονομαζόταν Νέες Εβρίδες και τώρα είναι γνωστό ως Βανουάτου.

Οι οικοδεσπότες τους είπαν ότι ένας Αυστραλός κτηνοτρόφος ονόματι SO Martin ζούσε στην άκρη του νησιού.

Πέρασαν δύο ξεκούραστες μέρες στο χωριό του Anlewag πριν τους πανε οι οικοδεσπότες τους στο ράντσο του Martin.

Όλες οι γηγενείς γυναίκες έκλαιγαν όταν έφυγαν.

Ο Μάρτιν χάρηκε που τους είδε και δεν ξαφνιάστηκε πραγματικά.

Άλλα πληρώματα είχαν ξεβραστεί στο Erromango νωρίτερα στον πόλεμο.

«Όταν μας είδε, άρχισε να γελάει και μας ενόχλησε λίγο.

Αλλά μετά μας είπε ότι το χόμπι του ήταν να μαζεύει Αμερικανούς αεροπόρους επειδή υπήρχαν άλλοι που είχαν συντριβεί εκεί πάνω πριν το κάνουμε εμείς.»

Ο Μάρτιν τους τάισε μπριζόλες και τους πήρε ιππασία. Κάπνιζαν πούρα King Edward.

Οι τρεις άνδρες ανέκτησαν την υγεία τους, αν και ο Boosalis προσβλήθηκε από ελονοσία κατά τη διάρκεια της παραμονής του.

Ο κτηνοτρόφος είχε μια προμήθεια κινίνης και τον έκανε καλά ξανά στην υγεία του τις επόμενες τρεις εβδομάδες.

Θα αντιμετώπιζε κρίσεις πυρετού για αρκετά χρόνια μετά.

Ο Μπούσαλης γιόρτασε τα 24α γενέθλιά του στο νησί, περνώντας την ώρα του διαβάζοντας τα βιβλία που είχε ο κτηνοτρόφος στη βιβλιοθήκη του.

Το πλησιέστερο ραδιόφωνο βρισκόταν στο κοντινό νησί Tanna και ένα πλοίο εφοδιασμού που παρέδιδε αγαθά στο Erromango είπε στους κατοίκους αυτού του νησιού ότι ο Boosalis και οι άλλοι δύο είχαν επιζήσει από τη συντριβή τους και περίμεναν να σωθούν. Μέσα σε λίγες μέρες, υδροπλάνα προσγειώθηκαν και πήγαν τους άντρες πίσω στο πλοίο τους.

Είχαν περάσει έναν ολόκληρο μήνα στο νησί.

«Η θέληση για επιβίωση είναι πολύ δυνατή, πολύ δυνατή» , είπε ο Μπόσαλης.

Μέσα σε λίγες μέρες, οι τρεις επέστρεψαν στο Suwannee.

Η μοίρα του προφανώς δεν περίμενε να τον ξαναδεί. θυμήθηκε ο Μπούσαλης.

«Είχαν καθαρίσει το ντουλάπι μου και τον εξοπλισμό μου έτοιμο για αποστολή στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Οι τρεις αεροπόροι επέστρεψαν στην υπηρεσία.

Ο Boosalis πετούσε συχνά με το Skuda και πέταξαν πολλές αποστολές από το Guadalcanal, επιχειρώντας από το πεδίο Henderson από τις 28 Ιουνίου έως τις 4 Αυγούστου 1943.

Η Μοίρα συμμετείχε στην κατάληψη του νησιού της Νέας Τζόρτζια και στην κατάληψη του αεροδρομίου Munda Point πετώντας πολλές επιδρομές σε έδαφος και ναυτιλιακούς στόχους γύρω από τη Muda, ιδιαίτερα στο λιμάνι Bairoko, το Enogai Inlet, το Rekata Bay, το Vila και το Kahili.

Ο John Boosalis πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου 2019, σε ηλικία 100 ετών στο Λίνκολν της Νεμπράσκα και κηδεύτηκε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές.

Πληροφορίες

Greeks in foreign cockpits.com

The post Ναυαγός στον Ειρηνικό! Ο εφιάλτης Έλληνα αεροπόρου στη ζούγκλα appeared first on Militaire.gr.