Γιώργος Αναλυτής: Τα τηλεοπτικά σκουπίδια και η πείνα ενός λαού

Άλλη μια διακοπή αγώνα και επικείμενη διακοπή πρωταθλήματος έγινε θέμα μέχρι και στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, όπως και οι αντιδράσεις κάποιων ανεγκέφαλων παραγόντων του ποδοσφαίρου. Πρώτο θέμα λοιπόν το πρωτάθλημα, διχάζοντας έναν λαό.

Ο Έλληνας οπαδός (και όχι φίλαθλος), μπροστά στην ομάδα του, ξεχνά την ΑΝΕΡΓΙΑ, τη ΦΤΩΧΕΙΑ, την ΚΡΙΣΗ.

Ξεχνά τον ΕΝΦΙΑ, τους φόρους και τους πλειστηριασμούς, ξεχνά ότι ΔΕΝ έχει πλέον υγεία αυτός και τα παιδιά του, ξεχνά ότι για τα επόμενα πενήντα χρόνια (το λιγότερο) θα είναι χρεωμένος αυτός και οι απόγονοί του…

Ξεχνά ότι, μέρα με τη μέρα, θα χάνει όλο και κάτι που μέχρι χθες του ανήκε, είτε αυτό είναι σπίτι, είτε χωράφι, είτε μαγαζί.

Γράφει ο Γιώργος Αναλυτής*

Παμπάλαιο, δοκιμασμένο και σχεδόν πάντα επιτυχημένο. Το «άρτος και θεάματα» για να καταστέλλεται η διάθεση του λαού στην έκφραση αντιρρήσεων, να αποπροσανατολίζεται η προσοχή του από τα εξόχως σημαντικά στα ελάχιστα, πιο ασήμαντα και (φυσικά) να… «κάθεται στ’ αυγά του», χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται με κάθε ευκαιρία, σε κάθε μορφή που μπορεί να εκλάβει. Στη Ρώμη, οι αρματοδρομίες και οι μονομάχοι στην αρένα ήταν το «χάπι» της λήθης για τους φτωχούς. Τους πετούσαν και ένα ξεροκόμματο και δόξαζαν όλοι τον Καίσαρα (και δυστυχώς σε λίγο δεν θα υπάρχει ο «άρτος» ή το ξεροκόμματο)

Οι δικοί μας «Καίσαρες», για να μην ξεσηκωθούμε αντί για «άρτο», μας πετούν (μας φτύνουν κατάμουτρα) μπούρδες περί ανάπτυξης, πλεονάσματος, και άλλων, έχουν και τα «θεάματα», είτε είναι ποδόσφαιρο, είτε «πολιτιστικές εκδηλώσεις», και κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους.

«Άρτος και Θεάματα» λοιπόν, «τροφή» του νου και της ψυχής, τροφή του θυμού και της οργής με… κατασταλτικά αποτελέσματα.

Η κακή ποιότητα των τηλεοπτικών προγραμμάτων θίγει το γούστο του τηλεθεατή και τη νοημοσύνη του, λένε και ξαναλένε οι κρίνοντες την τηλεόραση, κριτικοί της tv και δημοσιογράφοι. Αλλά για ποιο γούστο τηλεθεατή μιλούν;

Του τηλεθεατή που βλέπει να διεμβολίζεται ένα ελληνικό πλοίο από τούρκικο στις ειδήσεις και μένει ψυχρός και αδιάφορος, περιμένοντας να δει το παιχνίδι επιβίωσης Τούρκου παραγωγού ή το τούρκικο σήριαλ, από αυτά που έχουν κατακλύσει, λόγο φθηνού κόστους, τα ιδιωτικά κανάλια;

Για ποια νοημοσύνη του τηλεθεατή μιλούν;

Του τηλεθεατή που αρέσκεται στις λεγόμενες trash εκπομπές και τις φέρνει πρώτες σε εμπορική επιτυχία, που μετριέται με την προτίμηση διαφημιστών και διαφημιζόμενων;

Οι εκπομπές τζόγου, life style, τηλεοπτικά συνοικέσια, εκπομπές μαγειρικής και μπόλικη δόση γυμνού, δεν είναι τα σωστά παραδείγματα τηλεόρασης. Μόνη ελπίδα να λειτουργούν ως υπόδειγμα ποιοτικής τηλεόρασης είναι τα κρατικά κανάλια. Αλλά και αυτά εμφανίζουν αφόρητη κομματική μονομέρεια και αδιάφορες εκπομπές για το κοινό.

Γενικά, η κακογουστιά, η χυδαιότητα και η προχειρότητα, κυριαρχούν σήμερα στα ΜΜΕ.

Μια κοινωνία «πεινασμένη» κυριολεκτικά, «σαπίζει» μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων, μαζί με τα παιδιά της. Κόνσεπτ σκουπίδια, που έρχονται από τις πολιτισμένες χώρες, υιοθετούνται πάραυτα για λόγους τηλεθέασης και διαφημιστικών εσόδων. Η μόνιμη φράση «αυτά βλέπει ο κόσμος» δεν ευσταθεί. Ο πεινασμένος τρώει από τα σκουπίδια ό,τι βρει, το ίδιο και ο τηλεθεατής.

Η μεγαλύτερη, όμως, «πείνα» του λαού σήμερα είναι το κράτος δικαίου. Η απαίτησή του, δηλαδή, για την απόδοση δικαιοσύνης, κατανομή ευθυνών και δίκαιης τιμωρίας όσων φέρουν αυτούσια την ευθύνη για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει έλθει η χώρα μας.

Και όπως έχει πει ο Φρανσουά Ρενέ Ντε Σατομπριάν «Η δικαιοσύνη είναι το ψωμί του έθνους. Πεινάει πάντοτε γι’ αυτό».

Η τηλεόραση δημιουργήθηκε στο πλαίσιο ενός ανταγωνιστικού και αυταρχικού οικονομικού, πολιτικού και πολιτισμικού συστήματος για να προσφέρει φτηνό μαζικό θέαμα στην υπηρεσία οικονομικών, πολιτικών και πολιτισμικών ομάδων εξουσίας. Αυτό που καθορίζει το περιεχόμενο των τηλεοπτικών προγραμμάτων είναι η λογική του κέρδους και μόνον του κέρδους, είτε σε βραχυχρόνια προοπτική είτε σε μεσοπρόθεσμη. Δηλαδή η τηλεόραση δημιουργήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες μιας κοινωνίας της μάζας. Αυτό που κάνει κυρίως είναι να μας κρατά «εικονική συντροφιά» στη μαζική μας μοναξιά.

Ο «βομβαρδισμός» από τα συνεχή μηνύματα που καθημερινώς δέχονται τα άτομα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της κριτικής ικανότητάς τους και αυτό που προέχει είναι ο σύγχρονος άνθρωπος να καταναλώνει χωρίς να σκέφτεται (δηλαδή δεν μορφώνει, αλλά διαμορφώνει συνειδήσεις).

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να ψάχνουμε την είδηση πίσω από τις γραμμές. Ας δώσουμε σημασία στα σημαντικά που αφορούν όλους. Την ανεργία, την κοινωνική εξαθλίωση και καταρράκωση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας, την ανυπαρξία ενός σταθερού, δημόσιου και ανοιχτού προς όλους συστήματος υγείας και παιδείας, και τόσα άλλα. Να εκφράσουμε τη γνώμη μας, έχοντας όσο το δυνατόν περισσότερα δεδομένα μπροστά μας.

Ο Ελληνικός λαός ανέκαθεν πήγαινε μπροστά μέσα από τη διαρκή και τεκμηριωμένη αμφισβήτηση όσων θεωρούνταν θέσφατα, όσων εμφανίζονταν ως κάτοχοι της μίας και μοναδικής «αλήθειας» και μέσα από τη σύνθεση των απόψεων, γνωμών και (συχνά) αντεγκλήσεων. Έτσι κατέληγε πιο δυνατός και έβρισκε λύση.

* Μέλος ΕΠΑΜ Αμαρουσίου – Πεύκης – Λυκόβρυσης

The post Γιώργος Αναλυτής: Τα τηλεοπτικά σκουπίδια και η πείνα ενός λαού appeared first on Ενυπόγραφα.