Ασύνοδευτό μου προσφυγόπουλο, εδώ είναι Βου-Που, δεν είναι παίξε-γέλασε…

Αγαπητό προσφυγόπουλο σε βλέπω να παρακολουθείς απορημένο τα όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στην πτέρυγα Μπόμπολα του «Αμ. Φλέμινγκ», στα Μελίσσια. Καθώς δεν ξέρεις ελληνικά, δεν μπορείς να διαβάσεις ούτε τα πανό, ούτε τα σχετικά ρεπορτάζ των ΜΜΕ κι έτσι μένεις με την απορία.

Μην ανησυχείς. Ακόμη κι αν δεν μπορείς να διαβάσεις και να καταλάβεις τη γλώσσα μας, θα νιώσεις σίγουρα τα βλέμματά μας, γεμάτα φόβο, οργή, μισαλλοδοξία. Μπορείς,

επίσης, να ρωτήσεις κάποιον άλλον πρόσφυγα ή μετανάστη να σου εξηγήσει. Σίγουρα, το έχει ξαναζήσει αυτό το σκηνικό σε κάποια άλλη περιοχή της Ελλάδος.

Θα προσπαθήσω κάπως να σεβοηθήσω.

Κάποια από τα φοβισμένα βλέμματα που αντικρίζεις δεν είναι εχθρικά. Είναι βλέμματα ανθρώπων που παρακολουθούν καθημερινώς όσα διαδραματίζονται στη Μόρια, στη Σάμο, στη Λέρο και όπου αλλού και δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στις κεντρικές και αυτοδιοικητικές αρχές ότι μπορούν να διασφαλίσουν τη φιλοξενία σου, χωρίς να προκληθούν σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητά τους. Τούτοι οι άνθρωποι, με λίγο καλύτερη ενημέρωση, με μια περισσότερο υπεύθυνη συμπεριφορά των «αρμοδίων», θα σου δείξουν καλοσύνη κι αλληλεγγύη.

Κάποια από τα οργισμένα βλέμματα πολύ δύσκολα θα αλλάξουν. Τα έχουν όσοι συνήθισαν να απολαμβάνουν τα ωφελήματα μιας κοινωνίας, αγνοώντας ποιοι σηκώνουν το βάρος για να υπάρχουν αυτά. Έτσι, για παράδειγμα, απαιτούν να απομακρύνονται άμεσα τα σκουπίδια από τη γειτονιά τους, αδιαφορώντας ποιες περιοχές αναπνέουν τη δυσοσμία από τους ΧΥΤΑ που τα υποδέχονται. Γι’ αυτούς εσύ είσαι ένα ακόμη «σκουπίδι», που θα μολύνει τη γειτονιά τους, θα ρίξει την αξία του σπιτιού που με τόσο κόπο έκτισαν, θα γρατσουνίσει το απαστράπτον αυτοκίνητο, που αγόρασαν με έναν σωρό λεφτά.

Εδώ είναι Βου-Που, δεν είναι παίξε-γέλασε… Είσαι γελασμένο προσφυγόπουλό μου αν νομίζεις ότι αποκτήσαμε με τόσο κόπο το σημερινό μας στάτους, για να έρθεις εσύ να το «γκρεμίσεις». Σιγά μην σε αφήσουμε να κάτσεις στο ίδιο θρανίο με αυτό που κάθονται τα δικά μας παιδιά. Σιγά μη σου επιτρέψουμε να συνυπάρξεις στην ίδια πλατεία με τις δικές μας κόρες.

Και να θυμάσαι, αγαπητό μου προσφυγόπουλο, ότι το χειρότερο δεν είναι τα κράτη που κλείνουν τα σύνορά τους σε εσένα, αλλά οι άνθρωποι που κλείνουν τα μυαλά τους…

Άκουσε ανόητο προσφυγόπουλό μου. Εμείς τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε με αρχές και αξίες. Από το Δημοτικό τους αγοράζουμε κινητό τηλέφωνο, τους επιτρέπουμε να «σερφάρουν» ατέλειωτες ώρες στο διαδίκτυο, σε κάθε είδους σελίδες, τα αφήνουμε να κοιμούνται μέχρι το μεσημέρι, για να συνέλθουν από την κραιπάλη της προηγούμενης νύχτας. Και τα βαστάμε μαζί μας στο σπίτι μέχρι τα 30 ή τα 40, γιατί τα… κακόμοιρα δεν μπορούν να βρουν δουλειά.

Τι να σε κάνουμε εσένα προσφυγόπουλο; Τα δικά σου φοβισμένα ξενύχτια, που σε έβρισκαν κρυμμένο κάτω από κάποιο έπιπλο, γιατί βομβάρδιζαν τη γειτονιά σου, μας αφήνουν αδιάφορους. Τα δικά σου 17, 18, 19 χρόνια είναι απειλή για την «πολιτισμένη» κοινωνία μας, που κλείνει τα μάτια στα αίτια που σε ξερίζωσαν από τον τόπο σου, εστιάζοντας μόνο στα βρώμικα ρούχα σου και στο τρομαγμένο -και, γιατί όχι, οργισμένο- βλέμμα σου.

Μάθε μικρό μου προσφυγόπουλο ότι εμείς μπορούμε να ανεχθούμε μόνο τη δική μας μαφία, «επίσημη» ή «ανεπίσημη», αποδεχόμαστε μόνο την ελληνική εγκληματικότητα και δεν έχουμε καμία όρεξη να δεχθούμε κι αυτή της δικιάς σου φάρας, που μοιραία υπάρχει. Οι δικοί μας, οι Έλληνες, βιάζουν καλύτερα από εσάς, κλέβουν καλύτερα από εσάς, σκοτώνουν καλύτερα από εσάς. Για εμάς το «κακό» εξαρτάται από αυτόν που το κάνει, όχι από την ίδια την ύπαρξή του, που θα έπρεπε να προσπαθούμε να την εξαφανίσουμε.

Και υπάρχουν κι άλλα βλέμματα, απορημένο μου προσφυγόπουλο. Είναι αυτά των φασιστών και μισαλλόδοξων. Τούτα δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Ανήκουν σε μια κατηγορία «ανθρώπων» που μισούν το ίδιο το είδος τους. Αυτοί θα σε κυνηγήσουν, όπου σε βρουν. Κι ευτυχώς που υπάρχεις, προσφυγόπουλό μου, και κυνηγούν εσένα. Γιατί αν φύγεις, θα στραφούν ενάντια σε μας, τους γηγενείς Έλληνες. Θα βρουν κάτι στις ιδέες μας, στην εμφάνισή μας, στις σεξουαλικές προτιμήσεις μας, για να μας καταδιώξουν. Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένας «εχθρός», για να μπορούν αυτοί να ικανοποιούν τα κτηνώδη ένστικτά τους…

Και κάτι τελευταίο, φτωχό μουπροσφυγόπουλο. Μην σε μπερδεύει το θρήσκευμά μας, που μας καλεί να αγαπάμε τονπλησίον και να προσφέρουμε βοήθεια σε κάθε κατατρεγμένο. Μπορούμε μια χαρά ναουρλιάζουμε ολόκληρη την εβδομάδα εναντίον σου, να σε αποκαλούμε «λάθρο», ναβρίζουμε χυδαία όποιον σε υπερασπίζεται, αλλά μετά να πάμε στην ενοριακήεκκλησία μας, να σταυροκοπηθούμε και να κοινωνήσουμε.

Δεν μας ξέρεις καλά, ασυνόδευτό μου προσφυγόπουλο. Είμαστε μια χώρα που γέννησε ανθρώπους οι οποίοι σηκώθηκαν πολύ ψηλότερα από το μπόι τους, διαγράφοντας φωτεινή πορεία στην παγκόσμια ιστορία, αλλά στην ίδια χώρα γεννήθηκαν και τα χειρότερα είδη υπανθρώπου. Και να θυμάσαι, αγαπητό μου προσφυγόπουλο, ότι το χειρότερο δεν είναι τα κράτη που κλείνουν τα σύνορά τους σε εσένα, αλλά οι άνθρωποι που κλείνουν τα μυαλά τους…

Λυπάμαι που σε στενοχώρησα μικρό μου προσφυγόπουλο, αλλά αυτή είναι η (δική μου) αλήθεια. Ευτυχώς, αγνοείς τη γλώσσα μου και μάλλον δεν θα διαβάσεις ποτέ αυτό το άρθρο. Ελπίζω να το διαβάσουν κάποιοι που μιλάμε την ίδια γλώσσα, τουλάχιστον από πλευράς κατανόησης των ήχων. Και ας το κρίνουν, όπως θέλουν. Πριν από αυτό, όμως, ας πάνε στο δωμάτιο των παιδιών τους, ας τα κοιτάξουν που κοιμούνται ήσυχα κι ας αναρωτηθούν εάν και τα άλλα παιδιά αυτής της Γης έχουν το δικαίωμα σε έναν ήρεμο ύπνο…

The post Ασύνοδευτό μου προσφυγόπουλο, εδώ είναι Βου-Που, δεν είναι παίξε-γέλασε… appeared first on Ενυπόγραφα.