Μιλώντας πρόσφατα με μια φίλη δέχθηκα επίθεση για τον τρόπο που τα ΜΜΕ καλύπτουν το μέγα θέμα των τελευταίων μηνών, την πανδημία του κορωνοϊού. Δεν μπορεί, όπως μου είπε, να «είναι στο κόκκινο» και να «φλέγεται» η Αττική» και με τα 500 κρούσματα και με τα 1.000 κρούσματα. «Αποφασίστε πότε είναι το οριακό σημείο, γιατί μας έχετε τρελάνει» μου είπε, δικαίως αγανακτισμένη.

Και δεν είναι η μόνη που αισθάνεται σύγχυση, κόπωση, θυμό από την όλη κατάσταση. Αναμφίβολα, σε πολλά θέματα -από μια στρεβλή άποψη του

τι «πουλάει» – οι εκφραστικές υπερβολές στη δημοσιογραφία πληθαίνουν, με αποτέλεσμα να «καίγονται» λέξεις και εκφράσεις. Ο κόσμος εθίζεται στους «βαρύγδουπους» χαρακτηρισμούς και όταν έρχεται η στιγμή να περιγράψουμε μια πράγματι οριακή κατάσταση, έχουμε εξαντλήσει το «οπλοστάσιο» των λέξεων που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και μένουμε αμήχανοι μπροστά στο λευκό χαρτί.

Όμωςκαι οι δημοσιογράφοι επιχειρούν να περιγράψουν μια κατάσταση που προκαλεί σύγχυσηκαι στους ίδιους, αφού είναι εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι είχαν κληθεί ναδιαχειρισθούν μέχρι σήμερα. Η πανδημία φοβίζει και τους ίδιους , όπως τονκαθένα. Οι πληροφορίες που λαμβάνουν καθημερινώς, πέραν της κατάθλιψης που τουςδημιουργούν, πολλές φορές είναι κι αυτές συγκεχυμένες, αντιφατικές, αβέβαιες.Το δε «φιλτράρισμά» τους δεν είναι και τόσο απλή διαδικασία, όπως πιστεύειπολύς κόσμος.

Ωστόσο, το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό να υπερασπιστεί τους δημοσιογράφους, ούτε να δικαιολογήσει τις αδικαιολόγητες, πολλές φορές, τακτικές τους. Εξάλλου, και αυτοί είναι μέρος μιας κοινωνίας που χρόνια τώρα έμαθε να λειτουργεί μέσα στην υπερβολή, κάτι που άλλοτε την κάνει να διακρίνεται, πετυχαίνοντας απρόσμενα επιτεύγματα και άλλοτε την οδηγεί σε καταστροφικές επιλογές…

Το να κάνει η κυβέρνηση ότι παίρνει αυστηρά μέτρα περιορισμού των μετακινήσεων και να κάνουμε εμείς ότι τα εφαρμόζουμε δεν έβγαλε πουθενά.

Μόνοπου στην παρούσα συγκυρία τα πράγματα δεν… σηκώνουν αστεία. Οι απαντήσεις σταδεκάδες αγωνιώδη ερωτήματα των πολιτών για τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης,την αύξηση των κρουσμάτων, την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, το πώς θααντιμετωπίσουμε τις ανοιχτές «πληγές» στην οικονομία μας, δεν είναι εύκολες.

Φυσιολογική, λοιπόν, η κόπωση όλων μας, αλλά πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας ώστε, σε πρώτη φάση, να μετριάσουμε την ένταση του φαινομένου. Το να κάνει η κυβέρνηση ότι παίρνει αυστηρά μέτρα περιορισμού των μετακινήσεων και να κάνουμε εμείς ότι τα εφαρμόζουμε δεν έβγαλε πουθενά. Απεναντίας, οδήγησε σε «έμφραγμα» τις κλίνες των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας στα νοσοκομεία μας, φέρνοντας πολύ κοντά τον κίνδυνο της κατάρρευσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Και φοβούμαστε ότι αυτό δεν είναι υπερβολή…

Κιαν κάποιος αντιτάξει ότι είναι εύκολο να συστήνουμε ψυχραιμία, αλλά δύσκολαμπορεί αυτή να εφαρμοστεί στην πράξη, θα αντιτάξουμε κι εμείς μια άλλη σκληρήπραγματικότητα. Είναι η πραγματικότητα που ζουν καθημερινώς οι χιλιάδες γιατροίμας, νοσηλευτές μας, ΕΚΑΒίτες μας και όλοι όσοι έρχονται καθημερινώς σε επαφήμε το σκληρό πρόσωπο του κορωνοϊού. Όλοι αυτοί που δεν έχουν δικαίωμα νακουραστούν, να απελπιστούν, να τα παρατήσουν, γιατί τότε το παιχνίδι θα χαθεί γιαόλους μας.

Αν εμείς κουραστήκαμε, τότε τι να πουν κι αυτοί; Ας τους φέρνουμε, λοιπόν, στο μυαλό μας όποτε νομίζουμε ότι φθάνουμε στα όρια της προσωπικής αντοχής μας κι ας παίρνουμε δύναμη για τη συνέχεια. Ελπίζοντας ότι η έξαρση που παρατηρείται τις τελευταίες μέρες είναι όπως το βαθύ σκοτάδι λίγο πριν το χάραμα…

The post Αν κουραστήκαμε εμείς, τι να πουν οι άνθρωποι που παλεύουν στον τομέα της υγείας… appeared first on Ενυπόγραφα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords