Η σύνοψη της εβδομάδας: Βορίδης, δημοσκοπήσεις και συνταγματολόγοι σε αναβρασμό

Πληθωρική και περιπετειώδης ήταν και αυτή η εβδομάδα, με «θορυβώδεις» εξελίξεις, ανακατατάξεις, ένταση και… διαπληκτισμούς, τόσο στα εντός όσο και στα εκτός.

Εντυπωσιακό στοιχείο πρώτο ότι όσο προχωρά το 2025 τόσο αυγατίζουν κι οι δημοσκοπήσεις. Έτσι, κατά την παρελθούσα εβδομάδα, οι δημοσκόποι “έπιασαν” για τα καλά τον παλμό της κοινωνίας μέσα από έξι (!) διαφορετικές έρευνες, οι οποίες κατέληξαν στην κοινή διαπίστωση πως μας πλακώνει “βαρύ” κλίμα απογοήτευσης, δυσαρέσκειας και απαξίωσης προς τη

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι ο ανασχηματισμός φαίνεται, μέχρι στιγμής, πως δεν ήταν και η πιο επιτυχημένη κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πρώτα το “ατύχημα” Δοξιάδη, μετά η αμφιλεγόμενη επιλογή Τσάφου – ζητήματα, με τα οποία ασχολήθηκε περιπαθώς η αντιπολίτευση –, έπειτα η στρατηγική τοποθέτηση Βορίδη στο Μετανάστευσης και Ασύλου κι άλλα πολλά που της είχαμε ήδη μαζεμένα, ενέτειναν την κρίση αξιοπιστίας προς την κυβέρνηση και δεν μας έπεισαν ότι στο εξής όλα θα πάνε ρολόι.

Μεγάλη κερδισμένη (σταθερά πλέον) η Πλεύση Ελευθερίας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία βλέπει τη δημοτικότητά της να παίρνει την ανιούσα και νιώθει όλο και περισσότερο το βάρος της ευθύνης στις πλάτες της, αλλά από την άλλη δεν είναι και εντελώς σίγουρη ότι οι δημοσκοπήσεις μας τα λένε όλα… όχι, βέβαια, πως τίθεται θέμα ως προς τις δικές της επιδόσεις, αλλά, σου λέει, ο κόσμος δεν μπορεί να συλλάβει ότι η κυβέρνηση παραμένει ακόμη πρώτη και μάλλον, εδώ, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. (Και μιας κι ήρθε στην κουβέντα, αυτή την εβδομάδα η φάβα έσωσε την εθνική μας υπερηφάνεια, που ενθουσίασε, λέει, μέχρι και τον Ματ Ντέιμον – αλλά εμείς περί άλλων τυρβάζουμε, αντί να το ρίξουμε στη γαστρονομία να σωθούμε!)

Τέλος πάντων, καλά θα ήταν να τραβούσε μόνο η κυβέρνηση των παθών της τον τάραχο, αλλά μαζί της συμπαρασύρει στο βούρκο και το δύστυχο το ΠΑΣΟΚ, που δεν προλαβαίνει να συνέλθει από την μία σφαλιάρα και του έρχεται η επόμενη. Για ένα (μικρό) διάστημα είχαμε ξεχάσει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίζει εσωτερικούς κραδασμούς, αλλά, τώρα που ο Νίκος Ανδρουλάκης, πιεσμένος απ’ το στενό μαρκάρισμα της Ζωής, βλέπει τη δημοτικότητά του να καταρρέει, ήρθε ο Σωκράτης Ξυνίδης να του δώσει τη χαριστική βολή και να μας πει πως ναι, μεν, συμπαθεί «ανθρώπινα» τον πρόεδρο, αλλά πολιτικά δεν μπορεί να συμπορευτεί άλλο με έναν «μηχανισμό χωρίς σφυγμό». Πλήγμα η αποχώρηση Ξυνίδη, αλλά κρείττον εστί το προνοείν κι ευτυχώς το ΠΑΣΟΚ είχε προλάβει να πετύχει δύο πολύ κρίσιμες μεταγραφές (ναι, Θρασκιά και Παππάς) και να ισοφαρίσει την απώλεια – δηλαδή, κι άλλος ένας αν θελήσει να αυτονομηθεί – η Ευαγγελία Λιακούλη, λ.χ., που φήμες λένε ότι δυσαρεστήθηκε λίγο αυτήν την εβδομάδα – έχουμε περιθώριο.

Εν τω μεταξύ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος το είπε στη Μεγάλη Βρεταννία την Κυριακή (16/3): κυβέρνηση θεσμικά κατοχυρωμένη έχουμε, αξιωματική αντιπολίτευση που προσπαθεί να τα βάλει σε τάξη έχουμε, αλλά ηγετική δύναμη με ιστορική συνείδηση δεν έχουμε. Και «καμπανάκι» για Κώστα Αχ. Καραμανλή έκρουσε ο κ. Βενιζέλος και φιλικές παραινέσεις προς τον Αντώνη Σαμαρά απηύθυνε (οι οποίες φυσικά και δεν έμειναν αναπάντητες) και για τη γεωπολιτική αστάθεια και τη νέα εποχή της αβεβαιότητας μίλησε επισταμένως, μόνο για την προανακριτική και το αίτημα Τριαντόπουλου, που έχει γίνει το έλα να δεις, ξέχασε να μας πει δυο λόγια. Γενικώς και εν τάχει, ο φετινός Κύκλος Ιδεών ενίσχυσε την αίσθηση ότι βαδίζουμε σε τεντωμένο σκοινί και μας άφησε να ψαχνόμαστε περί του τι εστί τελικά σύστημα και αντί-σύστημα.

Τώρα, πίσω στη Βουλή, προανακριτική και Τριαντόπουλος μονοπώλησαν ως ανεμένετο. Δυστυχώς, όμως, παρά τις έντονες κι αδιάκοπες συζητήσεις, δεν έχουμε καταλήξει ακόμη αν ο Χρήστος Τριαντόπουλος πήρε μία γενναία (;) απόφαση ή προσπαθεί να παρακάμψει τις διαδικασίες – εδώ, να μου πεις, δεν έχουν καταλήξει οι συνταγματολόγοι, οι οποίοι αυτήν την εβδομάδα αντικατέστησαν τις τηλεοπτικές κόντρες πολιτικών και τηλεπερσόνων, με ραδιοφωνικές, κατά κύριο λόγο, αντιπαραθέσεις. Πάντως, το θέμα δεν προβλέπεται να λήξει γρήγορα, παρότι ο κ. Τριαντόπουλος θα συναντήσει λίγο πιο γρήγορα απ’ όσο υπολογιζόταν τον «φυσικό δικαστή»· αλλά, όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα έχουμε μπόλικα να συζητήσουμε και την επόμενη εβδομάδα.

Last but not least, ο Μάκης Βορίδης, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς εκεί που (δεν) έπρεπε να είναι και σίγουρα είναι ο πιο ευτυχής υπουργός του νέου – κατόπιν ανασχηματισμού – κυβερνητικού σχήματος, αφού το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου πρέπει να ήταν ένα από τα πιο σοβαρά απωθημένα του. Και έτσι ήλθεν η ώρα που όλοι περιμέναμε… βασικά, ο Βορίδης ήλθεν με αέρα Τραμπ, καθώς, αίφνης, το μεταναστευτικό – που ειρήσθω εν παρόδω με βάση τις δημοσκοπήσεις δεν τσουρουφλάει κιόλας τους πολίτες – βρέθηκε πάνω πάνω στην ατζέντα της κυβέρνησης μπας και μαζευτούν οι διαρροές προς τα δεξιά της κυβερνώσας παράταξης. Επί τη ευκαιρία, δε, θα μαζευτούν και πέντε δεκάρες παραπάνω, γιατί οι καιροί ου μενετοί και η κατάσταση με τις δομές φιλοξενίας μεταναστών είχε ξεφύγει· εκτός του ότι θα δουν κι ένα καλό τα Ελληνικά Ναυπηγεία στην Ελευσίνα, στα οποία ανήκει το κτήριο της δομής – φυσικά αυτό είναι εντελώς άσχετο με την πρεμούρα η συγκεκριμένη δομή να αδειάσει πρώτη.

Και μιας κι ήρθε, κάπως απρόσμενα, στην κουβέντα ο Τραμπ…

δεν χρειάζεται πολύς αναστοχασμός για να τον ξεχωρίσουμε για μία ακόμη φορά ανάμεσα στα πρόσωπα που συγκέντρωσαν το διεθνές ενδιαφέρον και αυτήν την εβδομάδα· παρότι, ας τολμήσουμε να το ομολογήσουμε, τον έχουμε δει και σε μεγαλύτερη φόρμα. Δηλαδή, τώρα τι μας είπε; Μια απ’ τα ίδια πάνω-κάτω: Ανακοίνωσε δασμούς και τους μισό-πήρε πίσω – κι η ΕΕ μαζί του, που κόλλησε, φαίνεται, το μικρόβιο της δασμολογικής διαπραγμάτευσης ή απλώς χορεύει στο χορό του (έχει παλιώσει το αστείο με τα νταούλια, αλλά, άραγε, κάτι τέτοιο είχε κατά νου ο Αλέξης Τσίπρας το μακρινό 2015;)· έπειτα μας είπε (ο Τραμπ) ότι έχει παραγίνει το κακό με το Υπουργείο Παιδείας και τα ’φαγε τα ψωμιά του· μας ενημέρωσε ότι με τον Ζελένσκι όλα βαίνουν καλώς· κι έκανε και μία «ειλικρινή» συζήτηση με τον Πούτιν για να δει πού βρίσκονται τα πράγματα και πόσο θα τραβήξει ακόμη αυτό το φιάσκο.

Ε, κατά τα άλλα, λίγα πράγματα: ένας πόλεμος, που δεν είχε τελειώσει ποτέ, αναζωπυρώθηκε, άλλος ένας συνεχίζει να μαίνεται παρά τις εξαντλητικές συζητήσεις, η Γερμανία κάνει στροφή 180 μοιρών στην δημοσιονομική της πολιτική, Μακρόν και Στάρμερ συνεχίζουν να διακρίνονται ως κορυφαίοι Ευρωπαίοι ηγέτες, το κλίμα στη Σύνοδο Κορυφής δυναμιτίστηκε με αφορμή τα πυρομαχικά για το Κίεβο και την Κάγια Κάλας που εθίγη, επειδή ένιωσε διακοσμητική – και, από την άλλη, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται - ένας θεός ξέρει γιατί - αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη επίδειξη πολιτικής ανυπακοής στη χώρα του, θυμάται την πλατεία Ταξίμ του ένδοξου κινηματικού 2011 και υπόσχεται να μην αφήσει κανέναν σε χλωρό κλαρί – μετά τον Εκρέμ Ιμάμογλου, φυσικά, ο οποίος, μέχρι στιγμής, βρίσκεται στην κορυφή της λίστας του.

Μπόνους - το κουίζ της εβδομάδας: Ποιος πολιτικός άνδρας, πρώην δήμαρχος του πιο κεντρικού δήμου της Αττικής και διεθνολόγος περιωπής, μετά την παρουσία του σε πάνελ του Κύκλου Ιδεών, ρωτούσε το συναγμένο πλήθος στην είσοδο της Μ. Βρεταννίας, με ειλικρινή αγωνία, αν είπε «καμία βλακεία», γιατί, λέει, έχει βγει λίγο εκτός και νιώθει ανασφάλεια;

Ηλιάνα Χατζηδημητρίου