Ο ψυχίατρος του Νοσοκομείου «Αττικόν» που κινεί μόνο το στόμα του!

Ο ψυχίατρος του Νοσοκομείου «Αττικόν» που κινεί μόνο το στόμα του!17.09.2018Πρόσωπα

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος γεννήθηκε με μια σπάνια ασθένεια, που σχεδόν τον ακινητοποίησε από τη βρεφική ηλικία. Ηταν ο πρώτος μαθητής που παρήλασε ως σημαιοφόρος σε αναπηρικό αμαξίδιο

Από τη
Σοφία Χατζή

Συναντήσαμε τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο και συζητήσαμε μαζί του για τη ζωή και τα πιστεύω του. Το χαμόγελό του ήταν η πρώτη από τις ευχάριστες αντιφάσεις που παρουσιάζει η εικόνα του. Κι αυτό γιατί το μόνο που μπορεί να κινεί ο συνομιλητής μας είναι το στόμα του, καθώς μια ασθένεια τον καθήλωσε σε αμαξίδιο

σχεδόν από τη βρεφική του ηλικία. Ακούγοντάς τον, δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει ότι υπάρχουν στη γη άνθρωποι που έχουν βαρύτερα φορτία από του Ιώβ. Το πιο θαυμαστό όμως είναι ότι, όταν ολοκληρώσαμε τη μακρά συζήτηση με τον Στέλιο, αναγνωρίσαμε τον εγωκεντρισμό των ανθρώπων που ο Θεός δεν τους στέρησε τίποτα. Δεν υπήρξε τίποτα στη ζωή μας παρόμοιο με τη μοίρα του Ιώβ, κι όμως δυσκολευόμαστε να τα έχουμε καλά με τη χαρά. Ο Στέλιος, με δυνατή σκέψη, βαθιά γνώση της ανθρώπινης κατάστασης αλλά και θρησκευτική συνείδηση, μας φέρνει στον νου τα λόγια του ορθόδοξου Ρουμάνου στοχαστή Στάινχαρτ: «Μας ζητιέται να έχουμε την τραγική και ηρωική ταυτόχρονα αίσθηση της ύπαρξής μας».

Ποιος είναι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος;
Είμαι ο γιος, ο αδελφός ο στοργικός, ο ονειροπόλος, ο πεισματάρης, που θέλω να ορίζω τη ζωή μου όσο γίνεται καλύτερα. Δεν θέλω να αφήνω τα πράγματα όπως τα βρίσκω, ειδικά όταν κάτι δεν μου ταιριάζει. Είμαι ο ψυχίατρος που εργάζεται ως επιμελητής στη Β΄ Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου «Αττικόν».

Ησασταν ο πρώτος μαθητής που παρήλασε ως σημαιοφόρος σε μια εποχή που ένας μαθητής με κινητικά προβλήματα δεν είχε το νομικό δικαίωμα να το κάνει. Με αυτή την πράξη ξεκαθάρισε το τοπίο και αυτός ο ρατσιστικός νόμος καταργήθηκε. Στη ζωή σας έχετε υποστεί τον ρατσισμό αυτό; Μπορείτε να μας τον περιγράψετε;
Θα έλεγα απλώς «ο νόμος», γιατί κάθε φορά πρέπει να βλέπουμε και το πλαίσιο μέσα στο οποίο οτιδήποτε καταστρέφεται ή δημιουργείται. Ετσι, στη δική μου περίπτωση, είχα την ευκαιρία και τη χαρά να είμαι αυτός που έδειξε στους Ελληνες ότι τα άτομα με αναπηρία αποτελούν ενεργό πληθυσμό της κοινωνίας, ότι διεκδικούν αυτό που τους αξίζει. Οχι ετσιθελικά, αλλά γιατί το δικαιούνται. Τότε δικαιούμουν, ως άριστος μαθητής, να είμαι σημαιοφόρος του σχολείου και το απέκτησα. Σήμερα δικαιούμαι να ζω ελεύθερος, στον δικό μου χώρο, με προσωπικό βοηθό και όχι με την οικογένειά μου. Αλλωστε, είμαι άνδρας 33 ετών! Δικαιούμαι να έχω εργασία και να μπορώ να ταξιδεύω. Δικαιούμαι να λέγομαι «άνθρωπος». Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι μόνο σε εμένα, αλλά σε κάθε άτομο που έχει την ταυτότητα «ανάπηρος». Λοιπόν, εγώ δεν το λέω ρατσισμό όταν κάποιοι μου βάζουν εμπόδια. Το λέω έλλειψη γνώσης και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ενημερώσουμε και να πάμε κόντρα σε εκείνο που οι άλλοι θεωρούν δεδομένο, ότι δεν μπορούμε.

Ποιος είναι ο τρόπος να ελευθερωθεί κάθε άνθρωπος από τη βάναυση επιρροή της γνώμης των άλλων, οι οποίοι αναίμακτα βάζουν ταμπέλες στους ανθρώπους; Εσείς πώς αντιμετωπίσατε αυτή την «αιχμαλωσία» των άλλων;
Δεν υπάρχει μια μαγική «πανάκεια» που μπορεί να εφαρμοστεί για να καταφέρουν όλοι να αντιμετωπίσουν το αρνητικό σχόλιο των άλλων. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, μοναδική είναι και η φόρμουλα που θα βρει κάποιος ώστε να ακούει, αλλά να μην επηρεάζεται από τους άλλους. Αυτή η διαδικασία είναι τόσο μοναδική όσο μοναδική είναι και η σχέση που αναπτύσσει καθένας με τον Θεό. Ολα οδηγούν στη θέωση, αλλά άλλος γίνεται μοναχός, άλλος κάνει φιλανθρωπίες, άλλος προσεύχεται με πόθο στην καρδιά, άλλος αφιερώνεται στη βοήθεια των συνανθρώπων του. Και υπάρχουν τόσες δυνατότητες, γιατί καθένας μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά για να ανέλθει και να ξεφύγει από μικρότητες. Τελικά, όμως, αυτή η ποθητή ελευθερία έρχεται όταν αρχίσουμε να γνωρίζουμε τον εαυτό μας.

Ποιος ήταν ο ρόλος της οικογένειάς σας στη σωματική αλλά και στην πνευματική καθοδήγησή σας;
Η οικογένειά μου αποτέλεσε τον καθοδηγητή για να μάθω τις αξίες της ηθικής και του ανθρωπισμού. Αυτό είναι ευλογία, γιατί δεν μεγάλωσαν ένα άτομο που απαιτεί λύπηση, αλλά διεκδικεί. Ηθελε πολύ θάρρος, θράσος, ειδικά σε παλαιότερες εποχές, να μεγαλώσεις ένα μη «φυσιολογικό» παιδί. Πολλοί γονείς όμως, μεταξύ αυτών και οι δικοί μου, κατάλαβαν πως είναι το παιδί τους, όπως και αν είναι. Ακόμα και σήμερα, που οι ηλικίες τους είναι 80 και 70 ετών, φροντίζουν το παιδί τους με αγάπη. Και για το αύριο κανένας δεν ξέρει, αφού στην Ελλάδα του 2018 καμία υποδομή δεν προσφέρει ποιότητα στη ζωή και το εισόδημά μου δεν μπορεί να καλύψει την καθημερινή διαβίωσή μου.

«Συνηθίσαμε να βλέπουμε τη ζωή σαν έναν ανηφορικό δρόμο, γιατί έχουμε κατακλυστεί από πολλές εξιδανικευμένες εικόνες»

Στερούμενος αισθήσεις που οι υπόλοιποι έχουμε, εσείς, Στέλιο, νιώσατε ότι αναπτύξατε άλλες, σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι συνήθως;
Είναι ένας μύθος πως ο χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου, όπως είμαι εγώ, στερείται πάντα κάποια αίσθηση. Υπάρχουν πολλές αιτίες που κάποιος ή κάποια μπορεί να κάνει μια τέτοια χρήση για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα, ασθένειες ή νοσήματα που έχει από τη γέννησή του, αλλά και διαταραχές που απέκτησε κατά τη διάρκεια της ζωής. Συνήθως, λοιπόν, δεν επηρεάζεται κάποια αίσθηση, όπως συμβαίνει σε εμένα. Αυτό όμως που έχει διαταραχθεί σε εμένα είναι η κινητικότητα λόγω της ασθένειας που έχω και λέγεται Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία. Από εκεί και πέρα, λόγω μειωμένης κινητικότητας, σίγουρα κάποιες αισθήσεις μου έχουν οξυνθεί. Αυτό λέγεται φυσική επιλογή και είναι βιολογικός μηχανισμός επιβίωσης. Βέβαια, όταν αναφέρομαι στις αισθήσεις, δεν το περιορίζω μόνο στις πέντε φυσικές αισθήσεις μας, αλλά και στην ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι και πώς αισθάνεται πραγματικά ο άλλος. Και αυτό λέγεται ενσυναίσθηση.

Υπήρξαν άνθρωποι που σας ενέπνευσαν κατά τη διάρκεια της ζωής σας και που ίσως σας επηρέασαν στις αποφάσεις που πήρατε;
Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που εμπνέομαι από άλλους ανθρώπους. Οχι επειδή πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιος καλύτερος από μένα -φυσικά, υπάρχει, και μάλιστα πολλοί-, απλώς πιστεύω πως η διαδικασία που ακολούθησε κάποιος και έγινε πρότυπο για πολλούς είναι απολύτως μοναδική και σίγουρα δεν αντιγράφεται. Ποτέ δεν θα γίνω Στίβεν Χόκινγκ, αφού είχε διαφορετική προσωπικότητα, υψηλότερο IQ, διαφορετικές ευκαιρίες, ζούσε σε διαφορετικό πλαίσιο. Ετσι, λοιπόν, ένα άθροισμα μεταβλητών υπήρξε στη ζωή του, τις συγκέντρωσε και έφτασε στην κορυφή. Το θαυμάζω, αλλά εμπνέομαι από τη δική μου ζωή. Εκτός της οικογένειάς μου, που επιτέλεσε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, ένας άνθρωπος που με επηρέασε πολύ θετικά ήταν -και είναι- η καθηγήτρια Μαθηματικών του γυμνασίου μου, η Ιωάννα Μακρή. Από τότε που ήμουν στη σχολική αίθουσα πίστεψε σε εμένα και αποφάσισε να με υποστηρίξει και να κάνω αυτό που δικαιούμουν… Να γίνω σημαιοφόρος στο σχολείο μου. Από τότε έως σήμερα είμαστε πολύ κοντά και πάντα με συμβουλεύει και με υποστηρίζει στα βήματά μου.

Εργάζεστε το τελευταίο διάστημα στο Νοσοκομείο «Αττικόν» ως ψυχίατρος. Πώς αντιμετωπίζετε τους ασθενείς σας και πώς σας αντιμετωπίζουν εκείνοι;
Εργάζομαι περίπου έναν χρόνο στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν», στο Χαϊδάρι, ως επιμελητής - ψυχίατρος. Η Ψυχιατρική Κλινική του νοσοκομείου είναι αυτή στην οποία έκανα ειδικότητα και αποφάσισα να συνεχίσω εκεί ως ειδικευμένος, αφού αυτό τον χώρο τον αγαπώ, παρόλο που η απόσταση από το σπίτι μου είναι γύρω στα 60 χλμ. Με μεταφέρει ο πατέρας μου καθημερινά, περιμένοντας στο αυτοκίνητο να τελειώσω την εργασία μου και να επιστρέψουμε σπίτι. Είναι κουραστικό κάτι τέτοιο για εκείνον, αλλά ξέρει πως αυτό που κάνω γίνεται με αγάπη. Με σεβασμό για καθέναν και καθεμιά που έρχονται και εμπιστεύονται την υγεία τους στα χέρια μου. Αυτό που προσπαθώ είναι να βρούμε μαζί το θεραπευτικό πλάνο και να δούμε μαζί το σύνολο των επιλογών, προτιμώντας εκείνη που ταιριάζει καλύτερα στον άνθρωπο που βρίσκεται στο γραφείο μου. Εχει μεγάλη αξία όταν ακούς από το στόμα του εκάστοτε θεραπευομένου σου ένα εκ βαθέων «ευχαριστώ» ή όταν φεύγει από το γραφείο σου με λιγότερα φάρμακα και η υγεία του είναι πολύ καλύτερη από την πρώτη φορά που πέρασε το κατώφλι της εργασίας σου.

Είστε ένας άνθρωπος που χρειάζεται υποστήριξη στην καθημερινότητά του, φαντάζομαι ακόμα και στη δουλειά. Το κράτος, η Πολιτεία, υποστηρίζει το έργο σας;
Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική υποστήριξη από το κράτος. Στο πλευρό μου έχω προσλάβει και πληρώνω με δικά μου χρήματα νοσηλεύτρια που δουλεύει ως βοηθός για τα πράγματα τα οποία, ως γιατρός, δεν μπορώ να κάνω λόγω αναπηρίας. Είναι το δεξί μου χέρι, άνθρωπος εμπιστοσύνης. Ομως το γεγονός ότι βγάζω από τον λογαριασμό μου κάθε μήνα το μισό από τον μισθό μου προκειμένου να καλύψω τη συγκεκριμένη ανάγκη μου μού δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια για το αν αυτή την υπηρεσία θα μπορώ να τη συντηρώ επ' άπειρον. Και μετά τι;

Στον στενό, ανηφορικό μονόδρομο της ζωής μας από τη γέννηση στον θάνατο παρατηρούμε πολέμους, γενοκτονίες, ολοκαυτώματα και σε προσωπικό επίπεδο. Θεωρείτε ότι ο πόνος ολοκληρώνει τον άνθρωπο ή τον αγριεύει;
Εχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τη ζωή σαν έναν ανηφορικό δρόμο. Και αυτό πιστεύω πως συμβαίνει γιατί έχουμε κατακλυστεί - βομβαρδιστεί από εξιδανικευμένες εικόνες και καταστάσεις ζωής, που μας παραμυθιάζουν ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ζούμε. Δυστυχώς, τα μελανά σημεία του ανθρώπου ως ύπαρξης και κυρίως η προσπάθειά του να επιβληθεί στον άλλο είναι οι αιτίες του πόνου. Ο αντίκτυπος του πόνου στη ζωή ενός ατόμου αποτελεί αντικείμενο μιας άλλης συνέντευξης. Και όταν λέμε «πόνος», αναφερόμαστε και στον σωματικό και στον ψυχικό, και επηρεάζει και τα παιδιά, κυρίως με αρνητικές συνέπειες.

«Ζω γιατί ήταν θέλημα του Θεού. Τον ευχαριστώ»

Πώς, κατά τη γνώμη σας, χωράει στη λογική μας η πρόνοια του Θεού με την ανεξέλεγκτη επίδραση του κακού στο καλό; Ο πόλεμος στην ειρήνη, ο συκοφάντης ενάντια στον Αγιο.
Δεν ξέρω αν μπορεί το κακό να επιδράσει επί του καλού. Μάλιστα, θεωρώ ότι η ζωή δεν είναι άσπρο μαύρο. Καθένας μας έχει και λίγο Θεό μέσα του, αρκεί να αφεθεί για να Τον ακούσει. Η πρόνοια του Θεού μάς δείχνει τον δρόμο. Εχουμε την ελεύθερη βούληση να τον επιλέξουμε.

Αισθανθήκατε την αγάπη του Θεού και την αγάπη των ανθρώπων στην προσωπική σας πορεία; Αν ναι, με ποιον τρόπο;
Την αγάπη των ανθρώπων την αισθάνομαι από το γεγονός της παρέλασης σχεδόν σε καθημερινή βάση. Για την αγάπη του Θεού έχω ζωντανά παραδείγματα σε κρίσιμες καταστάσεις της ζωής μου, όταν έφτασα κοντά στον θάνατο. Ζω γιατί ήθελε ο Θεός να προχωρήσω. Τον ευχαριστώ, γιατί απολαμβάνω τη ζωή και προσφέρω στους συνανθρώπους μου. Μακάρι να συνεχίσω να είμαι υγιής.

Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια