Μαξίμου: Σταθερά στον δρόμο της συγκάλυψης

Φαίνεται ότι, δυστυχώς, η κυβέρνηση συνεχίζει να βαδίζει στον λάθος δρόμο στον οποίο ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Ενώ η συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης -πέρα από κομματικές περιχαρακώσεις, με εξαίρεση κάποιους φανατικούς- ζητά να χυθεί άπλετο φως και να αποκαλυφθεί η αλήθεια, το σύστημα του Μεγάρου Μαξίμου κινείται προς την κατεύθυνση της συσκότισης και της συγκάλυψης. Αναζητεί σωσίβιο σε τακτικές συμψηφισμών και διάχυσης των ευθυνών για τη «διαχρονικότητα»

του φαινομένου των υποκλοπών, την ώρα που δεν έχει απαντήσει για τις δικές του κολοσσιαίες ευθύνες.

Δεν ξέρουμε αν στην κυβέρνηση στρουθοκαμηλίζουν ή έχουν χάσει εντελώς την επαφή με την πραγματικότητα, αλλά καλό θα είναι να ρίξουν με μεγαλύτερη προσοχή μια ματιά -διαθέτουν, άλλωστε, πολλούς συνεργάτες επιφορτισμένους με αυτά τα καθήκοντα- στον ξένο Τύπο και στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Και μόνο το γεγονός ότι κάνει λόγο για «ελληνικό Γουότεργκεϊτ» η αμερικανική «The Washington Post», η εφημερίδα που αποκάλυψε το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ στις ΗΠΑ και είχε υποχρεώσει τον πρόεδρο Τζόνσον σε ατιμωτική παραίτηση, θα έπρεπε να είναι αρκετό για να σημάνει την καμπάνα του τεράστιου κινδύνου που αντιμετωπίζουν ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ.

Βεβαίως και δεν αμφιβάλλει κανείς (πώς, άλλωστε;) ότι παρακολουθήσεις τηλεφώνων συνέβαιναν πάντοτε και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα σταματήσουν και στο μέλλον. Βοηθά προς την κατεύθυνση αυτή και η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας. Δεν αμφισβητεί επίσης κανείς την αναγκαιότητα να ελεγχθούν και όποιες άλλες πρόσφατες περίοδοι με τέτοια φαινόμενα και καταγγελίες για τον δημόσιο βίο της χώρας μας. Αλλο είναι όμως αυτό και άλλο να επιχειρούνται φτηνοί και μάλλον γραφικοί αντιπερισπασμοί, διότι, αν κάτι είναι σίγουρο σε μια τέτοια περίπτωση, αυτό είναι ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Δεν θα μπει ποτέ το μαχαίρι στο κόκαλο. Η γενίκευση και η διάχυση μπορεί να εξυπηρετούν συγκυριακές σκοπιμότητες, να διευρύνουν την αντίληψη ότι «όλοι το ίδιο είναι», αλλά στο τέλος -όπως έχει αποδειχθεί σε πολλές ανάλογες καταστάσεις μέχρι τώρα- ενισχύουν τη νοσηρότητα και την τοξικότητα στην πολιτική ζωή. Αυτό που υποτίθεται ότι δεν θέλει ούτε ο κ. Μητσοτάκης…