Λίγα λόγια από καρδιάς: Κάνε τη σχέση όμορφη

Λίγα λόγια από καρδιάς: Κάνε τη σχέση όμορφη13.12.2018Πρόσωπα

Μη βιάζεσαι τη στιγμή του παρορμητισμού να βγάλεις αποφάσεις, την ώρα που έχεις ένταση, θυμό και πανικό

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος*

Πας σε μια παρέα. Αν δεν συζητήσεις παράπονα και προβλήματα, δεν κυλάει η κουβέντα. Αν πεις ότι περνάς τέλεια και καλά, δεν έχετε τι να πείτε παρακάτω. Αν όμως γκρινιάξεις, δίνεις τροφή να συνεχίσει η κουβέντα. Εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος. Και να λες: «Δεν θα λυγίσω, δεν θα υποκύψω, δεν θα απογοητευτώ. Θα κάνω ό,τι μπορώ. Κρίση είναι, θα περάσει. Δυσκολίες

είναι, θα ξεπεραστούν. Σιγά. Ολοι περάσαμε κρίσεις». Διαρκώς έρχονται κρίσεις στη ζωή. Στα 40 περνάνε όλοι κρίση. Στον πρώτο χρόνο του γάμου, κρίση. Επειτα από μερικά χρόνια, πάλι κρίση.

Γενικώς, περνάμε κρίσεις. Θα τις ξεπεράσουμε όμως. Και μη βιάζεσαι τη στιγμή του παρορμητισμού να βγάλεις αποφάσεις, την ώρα που έχεις ένταση, θυμό και πανικό. Διότι το πρώτο που θα σκεφτείς τότε θα είναι το διαζύγιο. Ομως, άφησε το διαζύγιο! Δεν είμαστε για τέτοια. Ποιος είναι τώρα για τηλέφωνα, δικηγόρους, έξοδα, ιστορίες. Κάνε καλύτερα ό,τι μπορείς για να σώσεις τον γάμο σου. Κάνε τη σχέση σου όμορφη. Λοιπόν, για όλα αυτά, έχεις να πεις κάτι; «Οχι». Εντάξει.

Μια φορά μιλούσα σε μια εκκλησία. Κι ο κόσμος έκανε πολλή ησυχία. Στο τέλος ρώτησα αν κάποιος έχει κάποια απορία ή κάτι να πει. Οι κυρίες όλες, σιωπηλές και μεταρσιωμένες. Λέω, καμιά απορία; Τίποτα. Στο τέλος έρχεται ο άνδρας κάποιας και μου λέει ιδιαιτέρως: «Την είδες τη δικιά μου; Μπροστά σου μουγκή. Μακάρι να ήταν και στο σπίτι έτσι. Αλλά δεν είναι! Στο σπίτι γλώσσα δεν βάζει μέσα. Εδώ δεν μιλούσε. Στο σπίτι αναγκάζομαι και την κόβω, “σταμάτα, ρε παιδί μου, να ησυχάσουμε λίγο. Μη μιλάς συνέχεια. Μας ζάλισες”». Ολη μέρα γκρίνια. Γκρίνια και μουρμούρα. Συζητήσεις και καβγάδες, που δεν βγάζουν πουθενά. Αν νικήσεις την γκρίνια, θα αλλάξει πολύ ο γάμος σου. Στο υπογράφω.

Ενας κύριος, που δουλεύει χειρωνακτικά και κουράζεται πολύ, τρώει κρέας ακόμα και τη Μεγάλη Σαρακοστή, γιατί κάνει πολύ δύσκολη δουλειά, και του είπε ο πνευματικός του να τρώει λίγο κρέας. Η γυναίκα του, όμως, νηστεύει πάρα πολύ. Και την ενοχλεί που ο άνδρας της δεν νηστεύει, νευριάζει μαζί του, τον μαλώνει που δεν πάει κι εκκλησία πολύ. Αυτός μου λέει: «Πάτερ, δεν αντέχω αυτήν την κατάσταση. Πες της κάτι, εσένα σ’ ακούει». Του λέω: «Ποιος σου είπε ότι εμένα μ’ ακούει! Τι σου κάνει όμως; Ποιο το πρόβλημά σας;»

«Ακου να δεις τι γίνεται: Πάω σπίτι να φάω μια μπριζόλα που μου ετοιμάζει για να “με κρατήσει” στη δουλειά. Δεν είναι ότι τρελαίνομαι για κρέας, αλλά, αφού δουλεύω σε δύσκολη δουλειά, χειρωνακτικά όλη μέρα, γι’ αυτό την τρώω. Κι αυτή έρχεται γύρω από το τραπέζι. Τι τη θέλαμε τη ροτόντα και την πήραμε. Και τώρα την έχω να μου γυρίζει γύρω γύρω. Γυρίζει γύρω γύρω πάνω απ’ το κεφάλι μου. “Τι τα τρως αυτά;” Εγώ πιστεύω, πάτερ, ότι στο τέλος αυτό που τρώω γίνεται νηστίσιμο. Εσύ τι γνώμη έχεις; Αυτή η μπριζόλα θεωρείται σίγουρα αρτύσιμη; Αφού τελικά δεν μ’ αφήνει να τη φάω με ησυχία. Μου τη βγάζει ξινή. Δεν νιώθω ότι τρώω μπριζόλα, αλλά τη μουρμούρα της τελικά».

Τα λέω κι εγώ κάπως στη γυναίκα του, μα δεν καταλαβαίνει. Δεν θέλει. Της λέω: «Ασ’ τον, ρε παιδί μου. Απ’ αυτόν δεν θέλει ο Θεός τώρα νηστεία. Κέρδισε τον άνδρα σου πρώτα με την αγάπη σου, και θα τον κάνεις ό,τι θέλεις μετά».

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως