Η τελική αναμέτρηση του Τσίπρα με ΚΚΕ - συνδικαλιστές

Η τελική αναμέτρηση του Τσίπρα με ΚΚΕ - συνδικαλιστές10.12.2017Παρασκήνιο

Μετά το «διάλειμμα» της επίσκεψης Ερντογάν, η κυβέρνηση καλείται να βρεθεί ξανά αντιμέτωπη με τις κοινωνικές ομάδες που αντιδρούν έντονα στην ψήφιση των μέτρων για τις απεργίες αλλά και στη διενέργεια των πλειστηριασμών

Από τον
Ανδρέα Καψαμπέλη

Μετά το «διάλειμμα» της επίσκεψης του Τούρκου προέδρου Ερντογάν, η κυβέρνηση

αναμένεται να βρεθεί ξανά αντιμέτωπη με το κοινωνικό μέτωπο, που άρχισε να οξύνεται τις προηγούμενες ημέρες με αφορμή τη ρύθμιση για τις απεργίες.

Η σχετική τροπολογία αποσύρθηκε προσωρινά υπό το πρόσχημα των τεχνικών βελτιώσεων, αλλά πρόκειται να κατατεθεί εκ νέου, είτε πριν είτε αμέσως μετά τις γιορτές. Βεβαίως, αυτό καθαυτό το θέμα δεν είναι αρκετό να προκαλέσει μείζονα προβλήματα, ωστόσο εκδηλώνεται σε μια συγκυρία όπου αναπτύσσονται διάφορες εστίες έντασης. Εκτός από τα απεργιακά, βρίσκεται σε έξαρση και το ζήτημα των πλειστηριασμών, ενώ σε μόλις λίγες εβδομάδες, με την αλλαγή του έτους, νέες επιβαρύνσεις σε εφαρμογή ήδη ψηφισμένων μέτρων περιμένουν την ελληνική κοινωνία.

Εως τώρα, η κυβέρνηση, παρά τη σκληρή πολιτική της, είχε εξασφαλίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την κοινωνική ανοχή, με αποτέλεσμα ο Αλ. Τσίπρας σε περίπου έναν μήνα να συμπληρώνει τρία χρόνια στο Μέγαρο Μαξίμου και να καθίσταται έτσι ο μακροβιότερος μνημονιακός πρωθυπουργός. Σημαντικό ρόλο στο status αυτής της τριετίας έπαιξε η εκ των πραγμάτων δυσκολία της αντιπολίτευσης, και δη της αξιωματικής, να αμφισβητήσει επιλογές που απέρρεαν από τα δύο πρώτα Μνημόνια, έστω κι αν δεν είχε προχωρήσει -υπό το κράτος διαρκών αναβολών- η υλοποίησή τους.

Οι καθυστερήσεις αυτές συνέβαλαν καθοριστικά στη διατήρηση της «κοινωνικής ειρήνης» σε όλες τις φάσεις των τελευταίων ετών, αφού αφενός δεν γίνονταν μαζικοί πλειστηριασμοί, και ειδικά πρώτων κατοικιών, και αφετέρου δεν θίγονταν τα «κεκτημένα» στο συνδικαλιστικό και το απεργιακό πεδίο. Οι πρώτες μνημονιακές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και εν συνεχεία η συγκυβέρνηση υπό τη Ν.Δ. φρόντισαν διά της διολισθήσεως να μεταθέσουν χρονικά τις αποφάσεις, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το καλοκαίρι του 2015 έπαιξε κι αυτός το παιχνίδι των καθυστερήσεων όσο μπορούσε.

Ενδεικτικό της τακτικής αυτής είναι και το γεγονός ότι, όπως αποκάλυψε πρόσφατα η «κυριακάτικη δημοκρατία», η κυβέρνηση κρατά έως τώρα «παγωμένη» την προηγούμενη ρύθμιση που είχε ψηφιστεί την άνοιξη, στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης, για τις συνδικαλιστικές άδειες. Μολονότι χιλιάδες συνδικαλιστές κυρίως πρωτοβάθμιων σωματείων ανά την Ελλάδα και από όλες τις κομματικές παρατάξεις θα έπρεπε να έχουν επιστρέψει στις εργασίες τους, ειδάλλως θα περικόπτονται οι αποδοχές τους, το παλαιό καθεστώς συνεχίζεται σιωπηρώς, εξασφαλίζοντας έτσι την πολυπόθητη εργασιακή ειρήνη σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν απειλείται

Στην παρούσα φάση, που είναι και η τελευταία πριν από τη λήξη του μνημονιακού προγράμματος τον ερχόμενο Αύγουστο -επομένως δεν χωρούν άλλες αναβολές-, τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ -με τις διαδοχικές μεταμφιέσεις του σε Δημοκρατική Συμπαράταξη και Κίνημα Αλλαγής- δεν συνιστούν σοβαρή απειλή για την κυβέρνηση με τα θέματα αυτά. Είτε επί της ουσίας συμφωνούν στην ανάγκη έναρξης των πλειστηριασμών και στις αλλαγές στα απεργιακά είτε προβάλλουν διαφορετικές «αποχρώσεις» αυτών, διανθισμένες με αντιπολιτευτικές κορόνες, δεν προχωρούν σε θεμελιώδη διαφοροποίηση. Ειδικά στο ζήτημα των απεργιών, μάλιστα, φαίνεται ότι έχει διαμορφωθεί με την πάροδο των ετών μια ευρύτερη κοινωνική συμμαχία για την ανάγκη αλλαγών, που ευνοείται και από τη μετατόπιση του γενικότερου ιδεολογικοπολιτικού άξονα στα χρόνια της κρίσης.

Το στρατηγικό κενό του ΣΥΡΙΖΑ και το τέλος της «ανακωχής» από τον Περισσό

Τούτων δοθέντων, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με το κενό που προκάλεσε η στρατηγικού χαρακτήρα στροφή του. Το κενό αυτό εντοπίζεται στον χώρο από τον οποίο αναπτύχθηκε και ο ίδιος ως κόμμα εξουσίας με αρκούντως έντονα «ριζοσπαστικά» χαρακτηριστικά.

Παρά την άμβλυνση αυτών των χαρακτηριστικών, πάντως, το κενό δεν καλύφθηκε επαρκώς από άλλες πολιτικές δυνάμεις έως τώρα. Αν και σε κάμψη, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να καταγράφει αξιοσημείωτα -για την πολιτική που ασκεί- ποσοστά σε όλες τις δημοσκοπήσεις, οι όμορες και κυρίως εξ αριστερών του δυνάμεις παραμένουν καθηλωμένες, αναζητώντας οξυγόνο στον ακτιβισμό, και η δεξαμενή της αποχής και των αναποφάσιστων ίσως κρύβει σημαντικές εκπλήξεις στην πορεία προς τις επόμενες εκλογές.

Καθώς το 2018 θα είναι, ούτως ή αλλιώς, χρονιά προεκλογικής προθέρμανσης, οι μάχες στο κοινωνικό πεδίο αποκτούν επομένως καθοριστική σημασία. Ετσι, το ΚΚΕ δεν έχει άλλη επιλογή από τον τερματισμό της μακράς «ανακωχής» με τον ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό μέτωπο, όπου άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια ο Περισσός είχε συγκεντρώσει όλες τις εφεδρείες του, ώστε να μπορεί να επιβιώνει πολιτικά και εκλογικά.

Οι αλλαγές στο καθεστώς κήρυξης των απεργιών ισοδυναμούν με χτύπημα στην «αχίλλειο πτέρνα» για το Κομμουνιστικό Κόμμα, που θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τη συγκυρία για να καρπωθεί ευρύτερα τμήματα της κοινωνικής δυσφορίας και απογοήτευσης, ιδιαίτερα στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι το μείγμα μπορεί να γίνει εκρηκτικό, αν συσσωρευτούν η πίεση από τη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση και η ανασφάλεια από το επερχόμενο κύμα των πλειστηριασμών στο όνομα της σωτηρίας των τραπεζών. Η γενική απεργία, που έχει εξαγγελθεί από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ για την προσεχή Πέμπτη στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, θεωρείται, υπό την έννοια αυτή, ένα καθοριστικό crash test, από την έκβαση του οποίου θα φανεί εάν η υπόκωφη κοινωνική διαμαρτυρία μεταλλάσσεται σε αντικυβερνητικό ρεύμα ή, υπό το βάρος της πραγματικότητας, οι συνδικαλιστές δίνουν ακόμα μία, ίσως την τελευταία τους, μάχη οπισθοφυλακής.