ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ16.06.2018Άρθρα

Το Σύνταγμα, οι ευθύνες και η εσχάτη προδοσία

Του πολίτη
Π. Α. Παπαγαρυφάλλου*

Δεν έχω χώρο για να αναπτύξω την τόσο παρεξηγημένη και παρερμηνευμένη έννοια του έθνους, το οποίο ετούτα τα χρόνια της πολυεπίπεδης και πολύμορφης σήψης λοιδορείται και βάλλεται από τους ανιστόρητους... προοδευτικούς, οι οποίοι αγνοούν ότι στην Κατοχή ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και ότι τον Μάιο του 1944 συνήλθε στις Κορυσχάδες το Εθνικό Συμβούλιο της Εθνικής

Αντίστασης.

Οτι στην Κατοχή ιδρύθηκε η Εθνική Αλληλεγγύη και ότι σε μια σειρά αποφάσεις και διαγγέλματα αυτή την περίοδο ο ΕΛΑΣ χαρακτηριζόταν από το Π. Γ. του ΚΚΕ Εθνικός Στρατός (βλ. εφ. «Ελεύθερη Ελλάδα» της 20/11/1944) και ότι ο Μάρκος Βαφειάδης στο διάγγελμά του τα Χριστούγεννα του 1947 χαρακτήρισε τον Δημοκρατικό Στρατό «ένοπλο τμήμα του έθνους» κ.λπ., (για περισσότερα, βλ. τον πρόλογό μου στο έργο του Α. Παπαναστασίου «Ο Εθνικισμός» β’ εκδ. από Πελασγός - Γιαννάκενας - Αθήνα 2014, σελ. 7, όπου και η ανάλυση του έργου).
Ερχομαι στο θέμα: Αναδιφώντας το άρθρο του Συντάγματος, διαπιστώνουμε ότι τα σχετικά άρθρα που αναφέρονται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αρχίζουν από το 30 και τελειώνουν στο 50.
Πρόκειται για τα πιο πολλά άρθρα που διαθέτει το Σύνταγμα για την πολιτική, κοινωνική και νομοθετική οργάνωση της Ελλάδας. Σκέτη αδολεσχία.

Κατά το άρθρο 33 παρ. 2, ο όρκος που δίνει ο Πρόεδρος ενώπιον της Βουλής λέει: «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα [...] να υπερασπίζομαι την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας [...] και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον [...] του Ελληνικού Λαού».

Παρακάμπτω το γεγονός ότι ήδη με τα Μνημόνια καταλύθηκε από τους διαδοχικούς κυβερνώντες το άρθρο 1 του Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, αφού οι κυβερνώντες υποτάχθηκαν στις απαιτήσεις των τοκογλύφων να νομοθετούν και να κρατούν στις Βρυξέλλες τη σφραγίδα της Βουλής των Ελλήνων.

Ερχομαι στην παράγραφο 2 του άρθρου 44: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα».
Αυτή η ρητή διάταξη υποχρεώνει τον Πρόεδρο και κατ’ επέκταση τη Βουλή να προβούν άμεσα στην προκήρυξη δημοψηφίσματος για το τεράστιας εθνικής σημασίας όνομα της Μακεδονίας, το οποίο δεν είναι δικό τους αλλά αρίφνητος ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά του ελληνικού έθνους, του οποίου η ιδέα ελκύει την καταγωγή του από την εποχή του Τρωικού Πολέμου (βλ. Δ. Βεζάνη: «Η ιδέα του Εθνους παρ’ Ελλησι», Αθήνα 1948 και Γ. Βλάχου: «Οι πολιτικές κοινωνίες στον Ομηρο», Αθήνα 1980, εκδ. Εθνική Τράπεζα).

Τα ολέθρια αποτελέσματα τα οποία θα έχει για τα εθνικά πεπρωμένα η τυχόν παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια γνωρίζει ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλύτερα από όλους μας ως διακεκριμένος ακαδημαϊκός και δάσκαλος.
Συνεπώς, δεν μπορεί να επικαλεστεί ούτε άγνοια της Ιστορίας ούτε άγνοια του Συντάγματος, το άρθρο 49 του οποίου καθιστά υπεύθυνο τον Πρόεδρο «για εσχάτη προδοσία».
Είναι η μοναδική περίπτωση ευθύνης του Προέδρου.

Από θεωρητική άποψη έχει ενδιαφέρον τούτη η γνώμη του διαπρεπούς Γερμανού κοινωνιολόγου Mαξ Βέμπερ, ο οποίος στο έργο του, που κυκλοφόρησε στις αρχές του περασμένου αιώνα υπό τον τίτλο «Ο Πρόεδρος του Ράιχ», έγραφε: «Ο πρόεδρος σε κάθε προσπάθειά του να παραβιάσει τους νόμους ή να κυβερνήσει αυταρχικά θα βλέπει διαρκώς μπροστά του το ικρίωμα» (βλ. M. Schmidt: «Θεωρίες της Δημοκρατίας», εκδ. Σαβάλλας, Αθήνα 2000, σελ. 200).

*Πρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων