Ατσάλινο τείχος στο Αιγαίο

Τρόμαξε τον «σουλτάνο» η δύναμη αποτροπής στον Έβρο
Το επιχειρησιακό σχέδιο που ανέτρεψε τις προθέσεις της Άγκυρας για «εισβολή»
Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις ήταν ένα βήμα μπροστά από τις κινήσεις Ερντογάν
Ο Μητσοτάκης κέρδισε τη μάχη, αλλά εν οψεί ειναι ο πόλεμος!

Η Θέση μας: Οι μεγάλοι απόντες στη μεγάλη δοκιμασία

Τον Ιούλιο του 2016, όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα στην Τουρκία για την ανατροπή του Ταγίπ Ερντογάν, στο Κέντρο Επιχειρήσεων του ελληνικού Πενταγώνου είχαν φτάσει λίγες ώρες πριν πληροφορίες

Οι υπηρεσίες πληροφοριών είχαν αντιληφθεί τις ενέργειες της Αγκυρας και ήδη έθεταν σε εφαρμογή το σχέδιο για την απόκρουση της επίθεσης στα χερσαία και τα θαλάσσια σύνορά μας. Οι Ενοπλες Δυνάμεις μπήκαν μπροστά και οι βασικοί λόγοι είναι δύο: Ο πρώτος είναι ο προφανής, ότι, δηλαδή, ένας μεγάλος αριθμός μεταναστών, καθοδηγούμενος από την τουρκική ΜΙΤ και την τουρκική στρατοχωροφυλακή και ντοπαρισμένος ότι η Ελλάδα φράζει το όνειρό του για την Ευρώπη, θα σήμαινε μαζική επίθεση στα σύνορα του Εβρου. Για την αναχαίτισή του απαιτούνταν ένα καλά οργανωμένο στρατιωτικό σχέδιο. Ο Στρατός είναι αυτός που γνωρίζει πιθαμή προς πιθαμή τα σύνορα, αν και οι άνδρες των ΜΑΤ και της Αστυνομίας ήταν αυτοί που μπήκαν μπροστά.

Ο δεύτερος και πιο σοβαρός λόγος, ωστόσο, ήταν ότι η Τουρκία θα μπορούσε να στήσει με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες μια προβοκάτσια, που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και σε πολεμική σύρραξη με την Ελλάδα στον Εβρο ή στο Αιγαίο. Είδαμε, άλλωστε, τα fake news για νεκρούς και τραυματίες πρόσφυγες και μετανάστες στην τουρκική περιοχή από πυρά Ελλήνων στρατιωτών.

Ο Ταγίπ Ερντογάν και τα «γεράκια» της Αγκυρας που τον περιβάλλουν, ωστόσο, έχουν δείξει ότι δεν έχουν όρια. Μπορεί να το τραβήξουν το σχοινί μέχρι του σημείου να σπάσει. Είναι αυτό που είπε προ ημερών ο πρώην Α/ΓΕΕΘΑ και πρώην υπουργός Εθνικής Αμυνας Ευάγγελος Αποστολάκης, ότι αν ο Ερντογάν βρεθεί σε αδιέξοδο, μπορεί να προκαλέσει ακόμη και πόλεμο. Και, δυστυχώς, ο Τούρκος πρόεδρος με την πολιτική που έχει ασκήσει τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει πολλά μέτωπα στο εξωτερικό και το εσωτερικό των συνόρων του και δεν ξέρει τώρα ποιο και πώς να πρωτοκλείσει, κινδυνεύοντας και ο ίδιος να χάσει τα οφίτσια της εξουσίας.

Στρατοχωροφυλακή

Η παρουσία της τουρκικής στρατοχωροφυλακής στον Εβρο το τελευταίο διάστημα είναι αρκετά αυξημένη. Οχι μόνο καθοδηγεί, αλλά και εξοπλίζει τους μετανάστες. Υπάρχει ο κίνδυνος, λοιπόν, η Αγκυρα να «κατασκευάσει» ένα επεισόδιο με τους μετανάστες και να προκαλέσει ένα θερμό επεισόδιο, το οποίο όμως, με την ένταση που υπάρχει, να εξελιχθεί σε ελληνοτουρκική κρίση.

Μην ξεχνάμε ότι στο σημείο όπου επιτίθεται η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τους μετανάστες, είχε απαγάγει τους δύο Ελληνες στρατιωτικούς, ενώ στο παρελθόν έχουν συμβεί και άλλα αρκετά κρίσιμα επεισόδια. Να σημειώσουμε δε ότι ο Ταγίπ Ερντογάν εμπιστεύεται στον μεγαλύτερο βαθμό τη στρατοχωροφυλακή, καθώς ήταν αυτή που τελικά τον προστάτευσε στο πραξικόπημα του 2016.

Η δε πίεση στα σύνορα του Εβρου με τον πετροπόλεμο και τη ρίψη δακρυγόνων κατά των ελληνικών αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων θα μπορούσε να είναι ένα προκάλυμμα ιδανικό για την εκδήλωση στρατιωτικής επίθεσης από την Τουρκία, με στόχο την προώθηση των αξιώσεών της στο Αιγαίο. Αυτό εκτιμούν επιτελείς του Πενταγώνου.

Ετσι, άλλωστε, εξηγείται και η ενίσχυση των δυνάμεων στα νησιά του Αιγαίου, παράλληλα με αυτή στον Εβρο. Στα σύνορα με την Τουρκία, χερσαία και θαλάσσια, μεταφέρθηκαν αρκετοί λόχοι Ειδικών Δυνάμεων με συγκεκριμένες οδηγίες· οδηγίες που δεν έχουν ασφαλώς να κάνουν με την απώθηση και μόνο των ροών των μεταναστών. Αυτή είναι βασική αρμοδιότητα της Ελληνικής Αστυνομίας.

Από την πρώτη στιγμή δόθηκε εντολή να πλεύσουν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ακόμη περισσότερα πολεμικά πλοία (σ.σ.: οι αριθμοί δεν γράφονται για ευνόητους λόγους). Και δεν μιλάμε μόνο για τα νησιά στα οποία εκδηλώνεται το μεταναστευτικό - προσφυγικό πρόβλημα, έτσι ώστε να συνδράμουν το Λιμενικό Σώμα, αλλά και για τα υπόλοιπα νησιά, των οποίων κατά καιρούς η Τουρκία αμφισβητεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς και επιχειρεί να τα «γκριζάρει».

Η διεξαγωγή στρατιωτικής άσκησης μετά βολών σε σειρά νησιών του ανατολικού Αιγαίου ταυτόχρονα, παρουσία και του υφυπουργού Εθνικής Αμυνας Αλκιβιάδη Στεφανή, ήταν ένα μήνυμα αποτροπής και σαφούς δήλωσης από ελληνικής πλευράς ότι όποιο σχέδιο της Τουρκίας, είτε με μετανάστες είτε χωρίς, θα βρει απέναντί του τις ισχυρές ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. 

Η γειτονική χώρα οργιάζει το τελευταίο διάστημα με συνεχείς πτήσεις πάνω από τα νησιά, όμως καμία παράβαση του FIR Αθηνών ή παραβίαση του εθνικού εναέριου χώρου δεν μένει αναπάντητη.

Η Αγκυρα στέλνει φανατικούς ισλαμιστές και τζιχαντιστές

Στρατιωτικές πηγές εκτιμούν ότι ο Τ. Ερντογάν θα συνεχίσει να ασκεί πίεση στα ελληνικά σύνορα με τους μετανάστες, ζητώντας ανταλλάγματα από την Ευρώπη, αλλά πάντα θα ελλοχεύει ο κίνδυνος να τους χρησιμοποιήσει και για άλλους σκοπούς σε βάρος της Ελλάδας.

Τα στοιχεία που δίνονται στη δημοσιότητα αποκαλύπτουν ότι η Αγκυρα επιχειρεί να περάσει στη χώρα μας όχι γυναικόπαιδα από τη Συρία, αλλά μουσουλμάνους, φανατικούς ισλαμιστές και τζιχαντιστές από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες, που είναι πρόθυμοι να παίξουν το παιχνίδι της είτε για λίγα αργύρια είτε για το όνειρο να φτάσουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Για φανταστείτε όλους αυτούς να ξεσηκώνονται ταυτόχρονα σε όλες τις δομές και παράλληλα ο Ερντογάν να πολιορκεί την Ελλάδα με νέες εισβολές στον Εβρο και στο Αιγαίο;

Η σπατάλη δυνάμεων θα ήταν τεράστια μόνο και μόνο για την καταστολή εξεγέρσεων και την απώθησή τους αντίστοιχα. Αν σε αυτή την εξίσωση μπει και μια κρίση με ένα γεωτρύπανο ανοιχτά του Καστελόριζου ή της Κρήτης, μπορεί να καταλάβει κανείς το μέγεθος της απειλής.

Χαστούκια από εφτά μέτωπα για τον «σουλτάνο»

Επί ξυρού ακμής ακροβατεί πλέον ο Tούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, παρασύροντας τη χώρα του (και τον εαυτό του) σε μία φρενήρη κούρσα αλληλοδιάδοχων κρίσεων, τις οποίες, για πρώτη φορά στη μακρά πολιτική διαδρομή του, δεν φαίνεται να μπορεί να διαχειριστεί νηφάλια. Αντιμέτωπος με τα αποτελέσματα των επιλογών του, ο έως σήμερα «ισχυρός» άνδρας της χώρας δείχνει να χάνει την αυτοπεποίθησή του, όπως μαρτυρούν οι σπασμωδικές αντιδράσεις του απέναντι στα γεγονότα που διαδραματίζονται στην τουρκική περίμετρο.

Εχοντας σωρεύσει σοβαρότατα προβλήματα στο εξωτερικό, επιβαρύνοντας σε υπέρμετρο βαθμό τις σχέσεις της χώρας με τρίτα κράτη, που μάλιστα φαίνεται να διαμορφώνουν ώριμες προϋποθέσεις για μία επερχόμενη καλπάζουσα κρίση και στο εσωτερικό (ευρύτερη από το ψευδοπραξικόπημα του 2016), ο Ερντογάν δυσκολεύεται πλέον να κρύψει το ειδεχθές πρόσωπο της βαρβαρικής Τουρκίας πίσω από ανθρωπιστικά άλλοθι και προσωπεία φιλευσπλαχνίας για τους πρόσφυγες, μετατρέποντας αυτές τις ορδές των δυστυχισμένων σε πολιορκητικό κριό απροκάλυπτου εκβιασμού προς την Ευρώπη, μετά τη ρωσοσυριακή «κατραπακιά» στην Ιντλίμπ.

Η Τουρκία των δυόμισι πολέμων ηττήθηκε ήδη στον «μισό πόλεμο» της Συρίας, «έχασε τα φτερά της» στη Λιβύη, σκορπάει δυνάμεις στην κυπριακή ΑΟΖ και υποχωρεί κυνηγημένη από τα Βαλκάνια... Και για να εξισορροπήσει τις συνέπειες, δημιουργεί και εξάγει μία πρωτοφανή προσφυγική - ανθρωπιστική κρίση προς την Ελλάδα (τη θεωρεί εχθρική χώρα) και την Ευρώπη (όχι προς τη Βουλγαρία), ελπίζοντας ότι το «μπάχαλο» θα ευνοήσει ξανά τις περαιτέρω τουρκικές επιδιώξεις στην ξηρά και τη «γαλάζια» θάλασσα...

«Απόγνωση»

Συρία, Λιβύη, Ρωσία, Ελλάδα, Κύπρος «γονατίζουν» τις μεγαλοϊδεατικές φιλοδοξίες της Αγκυρας, λόγος για τον οποίο μπορεί το επόμενο διάστημα η Τουρκία να καταστεί εξαιρετικά επικίνδυνη και απρόβλεπτη, τονίζουν στην «κυριακάτικη δημοκρατία» στρατιωτικοί παράγοντες, που έχουν αναλύσει διεξοδικά το τουρκικό φαινόμενο. Αναλυτικότερα, «η απόγνωση ελευθερώνει τις παρορμήσεις», σημειώνουν, εξηγώντας πώς έχει σήμερα η κατάσταση στην τουρκική εξίσωση.

Στη Συρία η Τουρκία δεν φαίνεται να επιτυγχάνει τους στόχους της με τη δημιουργία της «αντικουρδικής ζώνης» στο βόρειο τμήμα της χώρας που διαφήμιζε με κομπασμό λίγο καιρό πριν, όταν με συνοπτικές διαδικασίες εισέβαλε σε ξένα χωράφια ελέω Ουάσινγκτον και Μόσχας.

Η ρωσική καθολική κυριαρχία στη Συρία δεν αφήνει περιθώρια κινήσεων στα νεοοθωμανικά όνειρα του Ερντογάν, η θέση του οποίου είναι σήμερα, μετά την καταιγιστική επίθεση των δυνάμεων του Ασαντ με την υποστήριξη της Μόσχας, λίαν δυσχερής. Τα φέρετρα με τους νεκρούς Τούρκους στρατιώτες από τη μάχη της Ιντλίμπ ήδη δημιουργούν ταραχή στο εσωτερικό και αμηχανία στο τουρκικό προεδρικό μέγαρο.

Ιντλίμπ

Μετά τη «σφαγή» στην Ιντλίμπ, ο Ερντογάν απευθύνθηκε στους ηγέτες Γαλλίας, Γερμανίας
και Ρωσίας προκειμένου να σώσει την παρτίδα, που όμως φαίνεται να είναι προδιαγεγραμμένη.

Ο Τούρκος πρόεδρος επιχείρησε διπλωματικό άνοιγμα προς τον Εμανουέλ Μακρόν και την Ανγκελα Μέρκελ, ενώ ζήτησε και πάλι στήριξη από την Ουάσινγκτον, επικαλούμενος το επιχείρημα ότι η Τουρκία είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή και πρέπει να στηριχθεί απέναντι στη Ρωσία, από την οποία όμως αγόρασε νωρίτερα αντιπυραυλικά συστήματα (S-400), εχθρικά προς το ΝΑΤΟ, του οποίου τώρα ζητάει βοήθεια...

Αλλά και η κατάσταση στη Λιβύη δεν επιτρέπει αισιοδοξία για τον μελλοντικό ρόλο της Αγκυρας στη Β. Αφρική και στα ερείσματα που θέλει να εξασφαλίσει στις νότιες ακτές της Μεσογείου, προκειμένου να υποστηρίξει τα σχέδια της «Γαλάζιας Πατρίδας». Τα πράγματα δεν πάνε καλά για την Αγκυρα και σε αυτό το μέτωπο, καθώς οι δυνάμεις του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ σφίγγουν τον κλοιό γύρω από την Τρίπολη και τον Σάρατζ.

Νικ. Σταυρουλάκης

Ο Μητσοτάκης κέρδισε τη μάχη κι έχει μπροστά τον... πόλεμο!

Από τον Ανδρέα Καψαμπέλη

Οι τελευταίες εξελίξεις στον Εβρο ενισχύουν πολιτικά την κυβέρνηση και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος κέρδισε μεν την πρώτη μάχη, αλλά έχει μπροστά του τις επόμενες φάσεις ενός δύσκολου πολέμου σε πολλά μέτωπα. Το κλείσιμο των συνόρων και η αποτροπή της εισόδου στη χώρα των δεκάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών που «απελευθέρωσε» ο Ερντογάν ήταν μια σαφής νίκη για την ελληνική πλευρά, η οποία όμως συνοδεύτηκε και από κάτι σημαντικότερο. Το κλίμα και η λαϊκή συμπαράσταση, όπως εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους το τελευταίο δεκαήμερο, αποτελούν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο και δεδομένο που δεν περιορίζεται στα συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά αντανακλά τις βαθύτερες διεργασίες και μετατοπίσεις που συντελούνται στο κοινωνικό σώμα. 

Η κρίση του Εβρου ενεργοποίησε άλλη μια φορά τα πατριωτικά ανακλαστικά των Ελλήνων, ξαφνιάζοντας πολλούς, άλλους θετικά κι άλλους αρνητικά. Αυτό, πάντως, έχει λειτουργήσει, όπως φαίνεται καθαρά, σε συνδυασμό και με το Μεταναστευτικό, ως πυξίδα για τον αναπροσανατολισμό σχεδόν όλων των πολιτικών δυνάμεων και την κινητικότητα στο εσωτερικό τους. Η ουσία είναι ότι μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα, από τη στιγμή που ο «σουλτάνος» επιχείρησε τον αιφνιδιασμό, συγκροτήθηκε σχεδόν αυτόματα ένα εθνικό μέτωπο πρώτα απ' όλα στη βάση της κοινωνίας. Το μέτωπο αυτό καθοδηγεί ουσιαστικά πλέον τις εξελίξεις και ανεβάζει τον πήχη τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την αντιπολίτευση.

Η μετατόπιση του κέντρου βάρους σε πιο πατριωτική και αποφασιστική κατεύθυνση επηρεάζει ολόκληρη την πολιτική ατζέντα και οδηγεί στη διαμόρφωση ενός νέου τοπίου. Σε αυτό ο Κ. Μητσοτάκης δείχνει να έχει την κυριαρχία τόσο εντός όσο και εκτός Ν.Δ. Η αποφασιστικότητα και η σκλήρυνση της στάσης του απέναντι στην τουρκική επιβουλή, έστω κι αν από ένα σημείο και μετά ήταν μονόδρομος, του έχει δώσει πλέον την πρωτοβουλία όλων των κινήσεων. Αυτό δεν αποτυπώνεται μόνο στη δημοσκοπική ενίσχυση των ποσοστών της Ν.Δ. και της δικής του δημοφιλίας, αλλά και στη στάση των υπόλοιπων πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής.
Καταρχάς, η κρίση του Εβρου ενταφιάζει τις θεωρίες και τα σχέδια του «συμβιβασμού» με την Τουρκία, όπως αναπτύσσονταν όλους τους προηγούμενους μήνες, με βιτρίνα την προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης. Δεν είναι τυχαίο ότι από το περασμένο Σαββατοκύριακο έχουν αποσυρθεί από τον δημόσιο διάλογο όλοι οι κήρυκες αυτών των αντιλήψεων -από την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Ευάγγελο Βενιζέλο μέχρι τον Χρήστο Ροζάκη και τον Γιώργο Παπανδρέου-, οι οποίοι πάσχιζαν σχεδόν καθημερινώς να πείσουν ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».

Η διαχείριση της κατάστασης στα σύνορα -και υπό συνθήκες που θα μπορούσαν να παραπέμπουν σε ένδοξες ιστορικές μνήμες- απέδειξε ότι υπάρχει και το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι ο πρωθυπουργός, ο οποίος εκλήθη να σηκώσει -επιτυχώς- το βάρος, βρισκόταν μέχρι πρότινος στο στόχαστρο για τάσεις υποχωρήσεων. Η ανατροπή που σημειώθηκε μέσα σε μία εβδομάδα επικαθορίζει εντελώς διαφορετικά τώρα και τις πολιτικές ισορροπίες. Οι ζυμώσεις στον χώρο του Κέντρου, που είχαν ως συνιστώσα τη συνδιαλλαγή στα εθνικά θέματα, φαίνεται ότι αίφνης νεκρώνουν, καθώς αναγνωρίζεται ότι μένουν χωρίς πολιτικό αντικείμενο.

Από την άλλη πλευρά, αφομοιώνονται πλήρως οι πιο παραδοσιακές δεξιές φωνές που ζητούσαν εντός της Ν.Δ. πιο σκληρή στάση και ως εκ τούτου δεν έχουν περιθώριο να ασκήσουν ούτε εσωκομματικές πιέσεις. Την ίδια ώρα, τα πάνω κάτω έρχονται και στην αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία εκ των πραγμάτων ετεροκαθορίζεται από τις επιλογές του κ. Μητσοτάκη. Ο κ. Τσίπρας υποχρεώθηκε υπό το βάρος και της λαϊκής πίεσης να επικροτήσει το κλείσιμο των συνόρων, αφού προηγουμένως διαψεύστηκαν οι προσδοκίες ορισμένων από τον περίγυρό του για αποτυχία του κυβερνητικού σχεδίου στον Εβρο, που θα επέτρεπε στον ΣΥΡΙΖΑ να προβεί σε αντεπίθεση. Τώρα, το κόμμα του είναι -και το δείχνει- διχασμένο, ενώ η πολιτική ζημιά με την οποία απειλείται από τις δηλώσεις στελεχών του, όπως ο Γ. Βαρεμένος, ίσως αποδειχθεί ανεπανόρθωτη αν ληφθούν υπόψη και οι καταβολές μεγάλων εκλογικών μαζών που μετακόμισαν από το ΠΑΣΟΚ μετά το 2012. Αλλωστε, ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζει και στο ΚΙΝ.ΑΛ. η Φώφη Γεννηματά, η οποία βρίσκεται σε εμφανή αμηχανία με την κριτική της προς την κυβέρνηση.

Οι εξελίξεις στον Εβρο επηρεάζουν άμεσα και τις αποφάσεις για το Μεταναστευτικό. Τα μέτρα που μέχρι πρότινος προωθούσε η κυβέρνηση είναι πολύ πιθανόν να αποδειχθούν «ασπιρίνες» μπροστά σε αυτά που θα ληφθούν προσεχώς, καθώς το πρόβλημα έχει πάρει -μετά τα γεγονότα στα σύνορα- μορφή εθνικής απειλής και ασφάλειας.

Μεταναστευτικό: Ενα ποτάμι λάθη μέχρι να φτάσουμε στον Εβρο

Από τον
Δημήτρη Παπαγεωργίου

Η απόφαση της κυβέρνησης να σκληρύνει τη στάση της στο Μεταναστευτικό και να «σφραγίσει» τα σύνορα με την Τουρκία στον Εβρο και στα νησιά του Αιγαίου αντιλαμβανόμενη ότι ο Ταγίπ Ερντογάν εργαλειοποιεί το όλο θέμα με πολλαπλές σκοπιμότητες και επιδιώξεις (εκβιασμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και προώθηση των αξιώσεών της στο Αρχιπέλαγος μεταξύ άλλων) έτυχε ευρύτατης αποδοχής από την ελληνική κοινωνία, όπως τουλάχιστον έδειξαν οι πρώτες δημοσκοπήσεις. Ωστόσο, για να φτάσει στην απόφαση αυτή, υπήρξαν λάθη επί λαθών στην πολιτική που εφάρμοσε από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, ιδίως στα νησιά, φέρνοντας τους κατοίκους απέναντι στις δυνάμεις των ΜΑΤ και προκαλώντας έκρηξη. Ακόμη και σήμερα πάντως η κυβέρνηση ακροβατεί στο Μεταναστευτικό. Οι ισορροπίες είναι εύθραυστες και η δημιουργία των κλειστών κέντρων στην ηπειρωτική χώρα με στόχο την απέλαση, όπως και η αποσυμφόρηση των νησιών μπορεί να πυροδοτήσουν νέες αντιδράσεις. Προς το παρόν πάντως το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να χτίσει νέες συμμαχίες με Ευρωπαίους ηγέτες προκειμένου να ανακόψει τα σχέδια του Ερντογάν.

Σφοδρές αντιδράσεις

Η αποχώρηση των ΜΑΤ από τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου ήταν, απ' ό,τι φαίνεται, το τέλος της «πολιτικής Μέρκελ» που η χώρα μας εφάρμοζε από το 2015. Οι εξελίξεις στον Εβρο αλλά και οι αντιδράσεις των νησιωτών ήταν, απ' ό,τι φαίνεται, το σημείο καμπής στον σχεδιασμό της κυβέρνησης. Από τον σχηματισμό της κυβέρνησης τον Ιούλιο ως τη στιγμή κατά την οποία δόθηκε η εντολή για την αποχώρηση των ΜΑΤ και το «πάγωμα» της δημιουργίας κλειστών κέντρων ενάντια στη θέληση των τοπικών κοινωνιών υπάρχει ένα διάστημα στο οποίο διαπράχθηκε σειρά σημαντικότατων λαθών που έφεραν τη χώρα σε αδιέξοδο.

Η ψήφος των Ελλήνων στη Νέα Δημοκρατία, σύμφωνα με κάθε ανάλυση, οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό και στον τρόπο με τον οποίον ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίστηκε το Μεταναστευτικό. Ανάμεσα σε αυτούς, και οι νησιώτες. Η άνοδος στην εξουσία της Νέας Δημοκρατίας, παρ' όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις της για κλειστά κέντρα και αντιμετώπιση των ΜΚΟ, δεν έφερε κάποια σημαντική αλλαγή. Οι αριθμοί των μεταναστών αυξάνονταν συνεχώς και η κυβέρνηση για σχεδόν πεντέμισι μήνες δεν ασχολήθηκε καν με το θέμα, έχοντας καταργήσει το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και αναθέτοντάς το σε έναν υπουργό που «δεν θέλει να το ακουμπήσει», τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, και έναν «αρμόδιο υφυπουργό», ο οποίος σε κάθε τόνο φρόντιζε να υπενθυμίζει ότι ασχολείται μόνο με τη διεθνή διάστασή του νιώθοντας ότι βρίσκεται σε μια ηλεκτρική καρέκλα.

Εισηγήσεις βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας -όταν πλέον το θέμα έχει αρχίσει και ζορίζει αρκετά- που προτείνουν τη λύση των «ακατοίκητων νησιών» καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων υπό τον φόβο των αντιδράσεων της Αριστεράς, των ΜΚΟ και των δικαιωματιστών. Η κυβέρνηση προς το τέλος του χρόνου αποφασίζει να ασχοληθεί με το ζήτημα, καθώς βλέπει το τι συμβαίνει. Ξεκινά μια διαδικασία μετεγκαταστάσεων από τα νησιά στην ενδοχώρα, προκαλώντας σειρά αντιδράσεων στην ηπειρωτική Ελλάδα, δίχως να υπάρξει ουσιαστική ανακούφιση για τα νησιά, αφού οι συνεχώς αυξανόμενες ροές από την Τουρκία υπερκαλύπτουν τον αριθμό αυτών που μετακινήθηκαν στα δυτικά. Πρόκειται για μια κίνηση η οποία αρκετά γρήγορα γίνεται αντιληπτή ως λάθος, καθώς οδηγεί σε περιπτώσεις όπως αυτή στα Βρασνά και μαζικότατες αντιδράσεις δημοτικών συμβουλίων από όλη τη χώρα, που δημοσιεύουν ψηφίσματα κατά της δημιουργίας δομών στην περιοχή τους. Το ζήτημα που προκύπτει με το περίφημο μπάρμπεκιου δημιουργεί εσωτερικό θέμα στο κυβερνών κόμμα και δείχνει να τρομάζει την κυβέρνηση - ενώ με βάση την ερμηνεία της Συμφωνίας Ε.Ε. - Τουρκίας, που είχε αποδεχθεί και η χώρα μας επί ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί οι οποίοι μετακινούνται δεν μπορεί να επιστραφούν στην Τουρκία. Το όλο μέτρο κρίνεται -σχετικά γρήγορα- ως ακόμη ένας «παράγοντας έλξης» νέων μεταναστευτικών ροών και παγώνει.

Ακολουθεί η εποχή Στεφανή, κατά την οποία ο νυν υφυπουργός Εθνικής Αμυνας και πρώην Α/ΓΕΣ αναλαμβάνει τον ρόλο του γενικού συντονιστή για το Μεταναστευτικό. Παρουσιάζονται ολοκληρωμένα σκαριφήματα των κλειστών κέντρων κράτησης που θα δημιουργηθούν στα νησιά, οι χωρητικότητές τους και πολλές λεπτομέρειες, ενώ ανακοινώνεται ακόμη μια σειρά μέτρων. Με προσωπική πρωτοβουλία του πρωθυπουργού δημιουργείται η θέση του γενικού συντονιστή για τα ασυνόδευτα ανήλικα, την οποία πληρώνει η Ειρήνη Αγαπηδάκη, γνωστή για τις αναρτήσεις της στο... facebook. Μια θέση η οποία, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να πειστούν ευρωπαϊκές χώρες να δεχτούν μετεγκαταστάσεις ασυνόδευτων ανήλικων μεταναστών που θα προηγηθούν άλλων μαζικότερων μετεγκαταστάσεων οι οποίες χρειάζονται προκειμένου να αποσυμφορηθούν τα νησιά που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα. Ταυτόχρονα είναι σαφές ότι δίνοντας έμφαση σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση επιχειρεί να «γλυκάνει» τις αντιδράσεις της Αριστεράς. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης δεν αποδίδουν ξανά. Ο κ. Στεφανής καταφέρνει να αποξενώσει πλήρως την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώ οι προσπάθειες της κυβέρνησης να απευθυνθεί στις χώρες της Ευρώπης προσκρούουν σε τοίχο.

Από πλευράς κυβέρνησης αυτό στο οποίο δίνεται ιδιαίτερη έμφαση είναι ο ρόλος του Μαργαρίτη Σχοινά ως του ανθρώπου ο οποίος θα αναδιαμορφώσει το ευρωπαϊκό πλαίσιο ασύλου και θα λύσει -μέσω Ευρώπης- το πρόβλημα. Αποδεικνύεται όμως ότι αυτού του είδους οι διαδικασίες, εντός Ε.Ε., είναι τουλάχιστον χρονοβόρες, αφού γίνεται γνωστό ότι η συζήτηση θα ξεκινήσει το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους και κανένα θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα μας δεν μπορεί να προκύψει πριν από το δεύτερο εξάμηνο του 2021. Εχουμε ήδη φτάσει στον Ιανουάριο και ο χρόνος αρχίζει να πιέζει, καθώς οι αυξημένες ροές από πλευράς Τουρκίας δεν ξεκινούν τον Ιούλιο αλλά πολύ νωρίτερα, αναλόγως και των καιρικών συνθηκών. Στην κυβέρνηση χτυπά καμπανάκι, αφού προκύπτει πληθώρα προβλημάτων. Τα κλειστά κέντρα γίνονται «φυλασσόμενα» προκειμένου να χρηματοδοτηθούν από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το περίφημο μητρώο των ΜΚΟ δείχνει ακόμη μια φορά να μην προχωρά. Η δημιουργία του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου από τον Νότη Μηταράκη είναι το πρώτο βήμα στην αλλαγή στάσης, αφού πλέον εξετάζονται και άλλα μέτρα.

Όσα συνέβησαν στα νησιά με τις εξεγέρσεις μεταναστών υπό την καθοδήγηση ΜΚΟ, τις συγκρούσεις ΜΑΤ και νησιωτών και η ακόλουθη απόσυρσή τους σηματοδοτούν το τέλος της «πολιτικής Μέρκελ» στο Μεταναστευτικό. Η κυβέρνηση σύρεται επί της ουσίας σε μια διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος, αφού είναι σαφές ότι η Τουρκία θα ανοίξει τις πύλες και η χώρα πολύ απλά δεν μπορεί να δεχτεί μια επανάληψη του 2015.