“… μην καταδεχτείτε να βγούν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε”

“Είχα δύο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες τους, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων, χίλια τάλαρα γύρευαν… Πήρα τους στρατιώτες και τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουν, μην καταδεχτείτε να βγούν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε”.

Του Συνταγματάρχη (ε.α.) Κωνσταντίνου Τσιάκαλου, Γενικού Διευθυντή MSETT Hellas

Αυτό ήταν το θέμα της έκθεσης

των Πανελληνίων Εξετάσεων του έτους 1987 στις οποίες και προσωπικά συμμετείχα. Παρά τις προτροπές και τις συμβουλές του καθηγητή μου που με προετοίμαζε για την έκθεση να μη γράψω πολλά και χαθεί το νόημα, μόλις είδα το θέμα, χωρίς να κουράσω το μυαλό μου πολύ έπιασα να γράφω. Οι λέξεις έβγαιναν αυτόματα στο χαρτί καθότι λες κι ένα άλλο χέρι τις έγραφε κι όχι το δικό μου.

Όταν τελείωσα τη σκέψη μου και χωρίς να λογαριάσω προλόγους κι επιλόγους, γύρισα να δω τι έγραφα τόσην ώρα. Κι όταν το είδα τρόμαξα, πολλές σελίδες, κι η ώρα είχε περάσει. Παιζόταν τ’ όνειρό μου εκεί και δεν ήθελα να το χάσω για δεύτερη φορά. Όμως όταν διάβασα το κείμενό μου αισθάνθηκα τόσο πλήρης και γεμάτος γι’ αυτά που είχα γράψει που είπα πως δε μπορεί κάποιος θ’ αναγνωρίσει ότι κάτι καλό έγραψα. Η αλήθεια είναι πως το κείμενο μου απείχε πολύ από τις περιορισμένες εκθέσεις και τη δομή τους που έγραφα κατά την προετοιμασία μου για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Αλλά και πάλι σκέφτηκα πως Αξιωματικός θέλω να γίνω, τι να γράψω δηλαδή αυτά που δεν πιστεύω;

Ακόμα και σήμερα θυμάμαι τις τελευταίες γραμμές μου που ήταν κάπως έτσι: “Η επανάσταση του 1821, κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν ούτε ταξική ούτε κοινωνική αλλά ούτε είχε χαρακτηριστικά μόνο εθνικά. Ήταν μια επανάσταση ενός λαού που γνώριζε βαθιά μέσα του πως ήταν ανώτερος από τον κατακτητή του, τον τύραννο του. Ο λαός αυτός είχε ένα χαρακτήρα που ακόμα και τη φτώχεια και τη μιζέρια του την αντιμετώπιζε με περηφάνια κι αξιοπρέπεια. Γιατί είχε στην ψυχή του τα μάρμαρα, τις αυλές και τα στοιχεία που τον έδεναν με το ένδοξο παρελθόν του, με τις παραδόσεις για το Μεγαλέξανδρο και το μαρμαρωμένο βασιλιά. Είχε αποκούμπι τις εκκλησιές του, εκείνες που πιο πριν ήταν ναοί άλλης θρησκείας που και κείνη ζούσε μέσα του. Πως να μη λατρέψει τ’ αγάλματα και να μην πολεμήσει γι’ αυτά λοιπόν; Κι αν κάποιοι δεν γνώριζαν την αξία τους, υπήρχαν κι εκείνοι που τους καθοδηγούσαν και τους μάθαιναν της αξία της κληρονομιάς τους. Αλλά ακόμα κι εκείνοι που λιποψύχησαν για να επιβιώσουν δεν το έκαναν με ήσυχη τη συνείδησή τους, η ανάγκη πολλές φορές είναι ισχυρότερη από τις ιδέες. Όσο για το σήμερα, ναι είναι επίκαιρες οι φράσεις, γιατί εκείνοι που επιδεικνύουν τη δικιά μας κληρονομιά στους δικούς τους τόπους, την κληρονομιά που μας πήραν λαθραία, μας οφείλουν και δεν τους οφείλουμε.”

Κι αν πέρασαν τα χρόνια και έμαθα κάποια λίγα πράγματα ακόμα, δεν αισθάνομαι ούτε μορφωμένος, ούτε σοφός, ούτε αλλιώτικος σε τίποτα από κείνους τους προγόνους που έχασαν το μόνο πράγμα που άξιζε, τη ζωή τους, για ν’ αναπνέουμε εμείς ελεύθεροι σήμερα. Δεν ξέρω αν η φαινομενική μας ευδαιμονία και οι ανάγκες του σήμερα δίνουν χώρο για ιδέες, αλλά αυτό με νοιάζει είναι να ζω με τη θύμηση των προγόνων μας και το μεγαλείο της ψυχής τους, της κακοποιημένης εκείνης ψυχής του ραγιά που δε λυγούσε μπροστά σε τίποτα. Ούτε οι σφαγές, ούτε οι αγριότητες, ούτε η πείνα, δεν τον λύγισαν.

Κι αυτούς τους προγόνους τους κουβαλάμε μέσα μας, κι ας μην έτρωγαν με το μαχαιροπήρουνο, κι ας μην ανήκαν στη δύση. Γιατί κι εμείς όπως κι εκείνοι ανήκουμε στην Ιστορία μας και στον τόπο μας, αυτόν που οφείλουμε να τιμούμε όπως αυτός μας τιμάει με ότι μας έδωσε και μας δίνει. Όταν κάθε πρωί περνώ από το εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης της οδού Μητροπόλεως και βλέπω την Ακρόπολη απ’ το γραφείο μου αισθάνομαι τόσο πλήρης όσο πουθενά. Ναι γι’ αυτά πολέμησαν οι πρόγονοί μας και γι’ αυτά θα πολεμήσουμε κι εμείς αν χρειαστεί, κάτι που απευχόμαστε, αλλά δε φοβόμαστε.

The post “… μην καταδεχτείτε να βγούν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε” appeared first on ArmyNow.Net.