Έντεκα μηνύματα φίλων για την 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας. Ένα συλλογικό άρθρο για τη σημασία της αποδοχής!

Στα 15 χρόνια που ασχολούμαι επαγγελματικά και δημοσιογραφικά με την αναπηρία, η 3η Δεκεμβρίου είναι μια σημαντική ημέρα. Για όλα αυτά που συμβολίζει, πρεσβεύει και αντιπροσωπεύει.

Κάθε χρόνο ένα άρθρο μου, συνοδεύει την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας, στέλνοντας το δικό μου μήνυμα. Φέτος ήθελα να ακούσω και να διαβάσω από εσάς, το δικό σας μήνυμα. Προσέγγισα φίλους, γνωστούς, συνεργάτες, αλλά και άτομα που δε γνωριζόμαστε προσωπικά. Όλοι τους όμως σχετίζονται βαθιά με το αντικείμενο της αναπηρίας, με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.

Τα μηνύματα που θα διαβάσετε είναι όσων δέχτηκαν αμέσως

την πρόσκληση μου. Δεν υπήρχε ερώτηση ή καθοδήγηση. Τους ζήτησα να μου γράψουν ότι πιστεύουν για την 3η Δεκεμβρίου. Να στείλουν το δικό τους μήνυμα, να εκφράσουν τη δική τους άποψη. Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς για τη συνεργασία τους και τη διάθεση τους να συμμετέχουν σε ένα συλλογικό άρθρο. Χωρίς κανείς να με ρωτήσει αν κάποιο όνομα θα μπει πρώτο ή τελευταίο. Για αυτό και η σειρά είναι αλφαβητική, απλά και δημοκρατικά. Γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί, αλλά όλοι είμαστε ίσοι σε αυτόν τον κόσμο. Καλή σας ανάγνωση!

Αναγνωστοπούλου Μαρίνα – φιλόλογος, απόφοιτος ΦΠΨ Καποδιστριακό Αθηνών, με εκ γεννητής αναπηρία και χειρίστρια αμαξιδιου.

Αναπηρία. Αλήθεια όταν ακούτε η διαβάζετε αυτή την λέξη τι είναι αυτό που αισθάνεστε ή  σκέφτεστε? Η αναπηρία μπορεί να είναι εκ γενετής ή επίκτητη ή κληρονομική (μονό όταν αυτή προκύπτει από παθογενείς κυρίως λόγους που είναι ήδη γνωστοί στο άτομο μέσα από το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό). Ο ορισμός «αναπηρία» περιλαμβάνει πολλά είδη από τα οποία κάποια είναι άμεσα εμφανή ενώ κάποια αλλά όχι. Ωστόσο υπάρχουν διαφορές ακόμα και σε άτομα που έχουν την ίδια αναπηρία σε πολλά επίπεδα αλλά ένα είναι κοινό. Ότι κανένας δεν την επέλεξε και ότι όλοι είμαστε Άνθρωποι,  διαφορετικοί και Ίσοι.

Είμαστε εργαζόμενοι, αν και δυστυχώς αυτό το ποσοστό στην Ελλάδα είναι πολύ μικρό σε σχέση με ότι ισχύει σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχουμε την ανάγκη να ζούμε με την αναπηρία μας, όσο το δυνατόν μια πιο φυσιολογική ζωή. Και να συνυπάρχουμε μαζί με την κοινωνία της οποίας αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι. Κάθε χρόνο μιλάμε για την 3η του Δεκέμβρη με ευχολόγια και φωτογραφίες. Αλλά ξέρετε ζούμε άλλες 364 μέρες και όχι μόνο αυτή τη μία μέρα.

Ελατέ να φτιάξουμε, πραγματικά όμως, μια κοινωνία Ανθρώπων και όχι Κατηγοριών με ότι αυτό συνεπάγεται. Ας μας παρέχουμε προσβασιμότητα στη ζωή, με ή χωρίς τον προσωπικό βοηθό, στην πράξη και όχι μόνο στα χαρτιά, που δικαιούμαστε όλοι, ανεξαρτήτως ποσοστού ή τύπου αναπηρίας. Για εμάς, για εσάς, για όλους. Για μια μοναδική κοινωνία πολιτών με το παρόν και το μέλλον που όλοι ονειρευόμαστε και μας αξίζει!

Απλακίδου Ευτυχία –  Περήφανη μητέρα μιας υπέροχης αυτιστικής κόρης που δίνει διαλέξεις για τον αυτισμό από τα 15 της χρόνια σε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς και ειδικούς προσπαθώντας να αλλάξει την διαστρεβλωμένη εικόνα του αυτισμού.

Από τη φύση μου αισιόδοξο άτομο θεωρούσα πάντα ότι είναι καλύτερα να μοιραζόμαστε τη δύναμη παρά την αδυναμία μας. Έτσι όταν άρχισα να συνειδητοποιώ την διαφορετικότητα του παιδιού μου, από πολύ νωρίς προσπάθησα να το βοηθήσω κομμάτι-κομμάτι, βήμα-βήμα, χωρίς πανικό, χωρίς κλάψες. Στην προσπάθειά μου αυτή και με τα μάτια της καρδιάς ανοιχτά, αναζήτησα ανθρώπους που ταίριαζαν σ΄ αυτή την φιλοσοφία της ζωής μου: αισιοδοξία και αποδοχή της πραγματικότητας, όποια κι αν είναι αυτή.

Εννοείται ότι έκανα πολλά λάθη στη διαδρομή. Πάντα όμως έδινα μεγάλη σημασία στην επιλογή της σωστής ομάδας υποστήριξης που σαν φάρος με βοηθούσε να μη χαθώ στη διαδρομή. Δεν ξέρω αν ήταν θέλημα Θεού, τυχαίο γεγονός ή επιλογών μας,  όμως το ένστικτό μας, μας καθοδήγησε στο να έχουμε κοντά μας ανθρώπους που μας βοήθησαν ουσιαστικά.

Σήμερα το παιδί μου προχωράει μπροστά και εξελίσσεται σε ένα άτομο με εμπιστοσύνη στον εαυτό του και πλήρη επίγνωση των δυνάμεων και των αδυναμιών του σε βαθμό που μπορεί πλέον να είναι κι αυτό με τη σειρά του μέρος μιας ανάλογης με τη δική του ομάδας υποστήριξης.

Ευγενειάδης Γιώργος – Τεχνολόγος τροφίμων / Εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Η αναπηρία για μένα δεν υπάρχει. Η αναπηρία είναι μια κατάσταση στην οποία εν δυνάμει μπορεί να είμαστε όλοι ως ένα βαθμό ή να βρεθούμε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σε αυτή. Για μένα υπάρχει σεβασμός. Σεβασμός στον ίδιο μας τον εαυτό αρχικά και στη συνέχεια στους γύρω μας.

Αλήθεια γιατί θα πρέπει να παρκάρω σε μια ράμπα για ΑμεΑ; Γιατί θα πρέπει να μου προξενεί εντύπωση μια διαφορετική συμπεριφορά ενός αυτιστικού συμπολίτη μου; Γιατί θα πρέπει να εστιάζουμε μόνο στις «μαθησιακές δυσκολίες», και όχι στα ταλέντα και δυνατότητες των μαθητών μας; Γιατί θα πρέπει να είμαστε όλοι «ίδιοι» ενώ στην πραγματικότητα είμαστε όλοι «Διαφορετικοί»;

Κανάκογλου Σοφία – Περήφανη μητέρα του Δημήτρη, ενήλικας με αυτισμό και νοητική υστέρηση.

Η 3 Δεκεμβρίου δεν είναι ημέρα γιορτής. Είναι ημέρα υπενθύμισης στα κράτη και στις κοινωνίες ότι ανάμεσα μας ζουν άτομα με κάποια  μορφή αναπηρίας. Άτομα που όλη τους η ζωή είναι ένας  μαραθώνιος χωρίς τερματισμό. Ένας αγώνας για κατάκτηση των δικαιωμάτων τους, την αποδοχή,  το σεβασμό, τις ίσες ευκαιρίες. Τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν ειδικές ανάγκες όπως συνηθίζεται να λέμε, έχουν τις ίδιες ανάγκες που έχουμε όλοι. Έχουν ανάγκη να συμμετέχουν στην εκπαίδευση, να έχουν φίλους, να χαίρονται μέσα από την δημιουργία, να αισθάνονται χρήσιμοι.

Η αναπηρία δεν γίνεται να αλλάξει, για αυτό οφείλουμε να αλλάξουμε εμείς. Να μάθουμε να δεχόμαστε την διαφορετικότητα, να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης, τις αντιλήψεις και κυρίως την συμπεριφορά μας. Είναι η ώρα να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις, να αφήσουμε πίσω μας αυτή την κατώτερη κοινωνία που εμείς δημιουργήσαμε και ας φτιάξουμε μια καλύτερη που να συμπεριλαμβάνει και τα άτομα με αναπηρία ως ισότιμα.

Όταν καταφέρουμε όλοι μαζί να δημιουργήσουμε έναν δίκαιο και όμορφο κόσμο, τότε ναι, αυτή η μέρα θα είναι γιορτή! Κλείνοντας δανείζομαι μια φράση από ένα άρθρο του Ηλία Βογιατζή που κράτησα στο μυαλό μου. Νομίζω ότι περιέχει όλη την αλήθεια και ότι ακριβώς θα ζητούσαν τα άτομα με αναπηρία. «Χτίσε από σήμερα μια προσβάσιμη κοινωνία, γιατί η αναπηρία είναι κομμάτι της ζωής μας και θα συνεχίσει να είναι. ΓΙΝΕ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ!»

Πετρόπουλος Τάκης – Εκπαιδευτής σκύλων βοηθών για παιδιά με αυτισμό, friendsforlife.gr

Έχοντας μεγαλώσει σε ένα χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη η λέξη αναπηρία είναι κάτι σχεδόν άγνωστο. Θα λέγαμε ότι είμαστε ακόμα στο στάδιο της απόκρυψης και της μη αποδοχής της αναπηρίας γενικότερα σαν χώρα.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι στην Ιρλανδία η αποδοχή της αναπηρίας είναι τόσο διαδεδομένη που σχεδόν κάθε εβδομάδα διοργανώνονται μέρες, στις οποίες κάποιοι σύλλογοι ενημερώνουν τον κόσμο σχετικά με την αποδοχή της διαφορετικότητας, έχοντας πολύ μεγάλη ανταπόκριση. Επιπρόσθετα κάποια εμπορικά κέντρα και καταστήματα  διοργανώνουν και “Autism friendly day” όπου διαμορφώνουν όλο το κατάστημα-εμπορικό κέντρο. Έτσι τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού μπορούν να απολαύσουν μια βόλτα στα μαγαζιά δίχως να υπομένουν τα έντονα φώτα και τη δυνατή μουσική.

Αυτό έχει τεράστια σημασία γιατί σημαίνει ότι σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας. Ευελπιστώ ότι σύντομα και εμείς σαν χώρα θα καταφέρουμε την απόλυτη αποδοχή της αναπηρίας.

Στάικος Μπέττυ– περήφανη αδερφή του Σπύρου, που ζει με εγκεφαλική παράλυση. Μαμά δυο αγοριών, ζει στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας.

Ο αδελφός μου ο Σπύρος έχει cerebral palsy (CP) ή εγκεφαλική παράλυση, όπως ονομάζεται στην Ελλάδα. Ο Σπύρος είναι ενάμιση χρόνο μεγαλύτερος μου. Οι γονείς μου έφυγαν από την Ελλάδα με χιλιάδες άλλους Έλληνες και μετοίκησαν στην Τασμάνια της Αυστραλίας στα τέλη της δεκαετίας του ‘60.

Από μικρή ηλικία, θυμάμαι ότι ήμουν αρκετά ανεξάρτητη και είχα ευθύνες που τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου δεν είχαν. Βέβαια τα πράγματα από τότε έχουν αλλάξει αρκετά στην Αυστραλία, και υπάρχει τεράστια βοήθεια από το κράτος σε οικογένειες με μέλη με αναπηρία, αρκεί να την ζητήσουν. Το κράτος συχνά ενημερώνει, συμβάλλει ενεργά και στηρίζει πολλές πτυχές από τις καθημερινές ανάγκες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες σαν τη δίκη μου.

Η σωστή στήριξη δεν είναι απλά θέμα χρημάτων ή σύνταξης. Είναι σημαντικό οι οικογένειες να λαμβάνουν πρακτική βοήθεια, όπως για παράδειγμα να έχουν ελεύθερο χρόνο για να μπορούν να ζήσουν και να υπάρχει απασχόληση για το ΑμεΑ. Παρακολουθώ καθημερινά την μαμά Άδα, η οποία περιγράφει τη ζωή της με τον Γιάννη και αντιλαμβάνομαι πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα για τους ΑμεΑ. Ελπίζω να βελτιωθεί η κατάσταση και να κοιτάξει η Ελληνική κυβέρνηση πως ζουν τα ΑμεΑ σε άλλες αναπτυγμένες χώρες.

Σμιντ Μόνικα – ζει στη Γερμανία με επίκτητη αναπηρία μετά από εγκεφαλικό.

Όταν ο Ηλίας μου ζήτησε να γράψω κάτι για την παγκόσμια ημέρα αναπηρίας, δε μου έβγαινε να γράψω κάτι. Παγκόσμια ημέρα αναπηρίας, τι θα πει αυτό; Διαφωνώ γενικά με τις ειδικές ημέρες. Όπως και τη μητέρα μας κάθε μέρα πρέπει να την προσέχουμε, όχι μόνο στην ημέρα της μητέρας. Σκεφτείτε ένας ανάπηρος είναι κάθε μέρα ανάπηρος, όχι μόνο στις 3 Δεκεμβρίου! Φυσικά ξέρω ότι δημιουργήθηκε σαν ημέρα υπενθύμισης αλλά και αυτό δεν επαρκεί. Η κοινωνία χρειάζεται μια άλλη αντιμετώπιση και ενημέρωση για την αναπηρία κάθε μέρα!

Τζέλιος Θανάσης – Δημοσιογράφος, ζει με Εγκεφαλική παράλυση/σπαστική τετραπληγία.

Το 1992 ο ΟΗΕ θέσπισε την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Ας δούμε όμως επιγραμματικά, αν έχουν πραγματικά βοηθηθεί τα Άτομα με Αναπηρία, οποιασδήποτε Αναπηρίας εμφανούς ή μη, από την συγκεκριμένη ημέρα. Πιστεύω λοιπόν, ότι δεν έχει αλλάξει κάτι διότι αυτή η ημέρα, είναι μια στημένη μέρα φιλανθρωπίας, φωτογραφιών για το θεαθήναι για την πολιτική σταδιοδρομία κάποιων. Τι στιγμή που η χώρα μας, έχει ανάγκη από υποδομές και προσπελασιμότητα.

Με βάση όσα προανέφερα πιο πάνω φθάνω σε μια άποψη που θεωρώ ότι αντικατοπτρίζει όλο το Αναπηρικό Κίνημα του χθες και του σήμερα: Η Παγκόσμια Ημέρα  των ΑμεΑ πρέπει να εκπέμπει την ενότητα και να είναι φάρος αγωνιστικότητας κατά της δύσκολής μας καθημερινότητας. Κλείνοντας το μήνυμα για την 3η Δεκέμβρη, αυτό που θα ήθελα να αλλάξει είναι αγωνιστικότητα των ΑμεΑ. που είναι λίγο ελλιπής και να απαιτούν αυτή η μέρα να είναι καθημερινός εορτασμός προς βελτίωση των αναγκών τους και όχι μια ημέρα μόνο για στημένες δηλώσεις και φωτογραφίες.

Τούβα Μαρία – Περήφανη μητέρα του Δημήτρη που ζει με εγκεφαλική παράλυση στα πλαίσια της σπαστικής τετραπληγίας.

Όταν συνειδητοποιείς ότι το παιδί σου θα έχει ξεχωριστές ανάγκες, θα θρηνήσεις. Θα κλαις. Θα φοβάσαι για το μέλλον του παιδιού σας καθώς και για το δικό σας. Το παιδί με αναπηρία φέρνει νέα δεδομένα και προκλήσεις στη δομή και τη λειτουργικότητα μιας οικογένειας. Αλλά η αγάπη σου για το παιδί σου δεν θα μειωθεί μόλις λάβεις τη διάγνωση του. Στην πραγματικότητα, η αγάπη μας θα γίνει πιο έντονη, πιο δυνατή, πιο σκόπιμη. Αγαπώ το παιδί μου ανιδιοτελώς, με την ανταμοιβή του χαμόγελου, του αγκαλιασμού του.

Ξέρω ότι θα συνεχίσω ανεξάρτητα από το πόσο κουρασμένη είμαι, πόσο πόνο έχω και πόσο δύσκολο είναι. Γιέ μου όσο αναπνέω, θα είμαι εδώ σε κάθε στιγμή σου να μοιραστούμε αυτό το ταξίδι με όλες τις καθημερινές φουρτούνες. Σου υπόσχομαι ότι θα βρίσκω πάντα τον τρόπο να γελάσουμε, να αγαπάμε και να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο. Αγκαλιάστε την αναπηρία, δίνουμε καθημερινό αγώνα ακόμα και για το πιο απλό πράγμα, αποδεχτείτε μας και υποδεχτείτε μας με σεβασμό.

Τσουρέκα Μαρία Ε. – Φιλόλογος και φοιτήτρια εργοθεραπείας

Ο χώρος της αναπηρίας και κατ’ επέκταση της ειδικής αγωγής έχει αποτελέσει τα τελευταία χρόνια αντικείμενο επιστημονικού και κοινωνικού προβληματισμού. Είναι γνωστό πως τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρία δεν πηγάζουν από φυσικούς περιορισμούς, αλλά από στερεοτυπικές αντιλήψεις και απόψεις που πολύς κόσμος ενστερνίζεται. Οι άνθρωποι διακατέχονται από τη κοινότυπη αντίληψη ότι το να είναι κάποιος διαφορετικός αυτομάτως τον καθιστά υποδεέστερο. Η στάση αυτή συνιστά τροχοπέδη για την διασφάλιση της ισότητας και ενίοτε οδηγούν τα άτομα αυτά στον κοινωνικό αποκλεισμό.

Χρήζει ιδιαίτερης προσοχής η τεράστια, πλέον, κινητοποίηση που σημειώνεται από τυπικές οργανώσεις, συμβάλλοντας στην κατίσχυση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία. Υποστηρίζουμε την εξάλειψη των κοινωνικών διακρίσεων, την ισοτιμία, τη προσβασιμότητα σε όλους τους τομείς της ζωής και προπαντός το σεβασμό στη διαφορετικότητα. Είναι σημαντικό και η εκπαίδευση να προσανατολιστεί σε μεγαλύτερα βαθμό στην αντιμετώπιση του στιγματισμού των ατόμων με αναπηρία. Συνιστάται η ανάπτυξη και η εφαρμογή παιδαγωγικών πρακτικών που εστιάζουν στη πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης και στη μοναδικότητα του κάθε μαθητή. Μήπως να εκλάβουμε την διαφορετικότητα ως παντοδυναμία σε έναν κόσμο που η δικτατορία της ομοιομορφίας-όπως ονομάστηκε-καταδυναστεύει τη ζωή μας; Μα πόσο σπουδαίο είναι να είμαστε διαφορετικοί σε έναν κόσμο που είναι όλοι ίδιοι!

Φραγκούλη Τζοβάνα – ηθοποιός, παρουσιάστρια, πρόεδρος της ΜΚΟ Κύκλος Αγάπης και Αλληλεγγύης – www.jovannaswishchannel.org

H μέρα των ΑΜΕΑ δεν θα έπρεπε να γιορτάζεται μια φορά το χρόνο. Το πως φέρεται μια κοινωνία απέναντι στους πιο ευάλωτους καθορίζει και το βαθμό της Δημοκρατίας της και του καθημερινού πολιτισμού της. Κρινόμαστε όλοι από αυτό καθημερινά. Και δε θα σταθώ στο δικαιωματικό κομμάτι. Αυτό είναι το αυτονόητο. Είναι κατοχυρωμένο εδώ και χρόνια από τη Χάρτα Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Το ίσο δικαίωμα στην εργασία, στην εκπαίδευση και την προσβασιμότητα σε δημόσιο χώρο.

Για το σεβασμό μιλάω και την προσβασιμότητα, που τελικά δεν είναι αυτονόητα σε όλο τον κόσμο. Με θλίβουν για παράδειγμα οι εικόνες αυτών που παρκάρουν σε θέσεις ΑΜΕΑ, ή και πάνω στα πεζοδρόμια, χωρίς να σκέφτονται ότι διακόπτουν την ελεύθερη πρόσβαση κάποιου που έχει μεγαλύτερη δυσκολία να κυκλοφορήσει.

Βλέπω όμως και αυτό με κάνει να χαίρομαι, ότι η κατάσταση στην Ελλάδα έχει αρχίσει ν’ αλλάζει, τουλάχιστον θεσμικά. Μεγάλη χαρά μου έκανε που μετά από χρόνια διορθώθηκε επιτέλους ο αναβατήρας στην Ακρόπολη από το υπουργείο πολιτισμού και φτιάχτηκαν και οι ράγες στο βράχο, για να διευκολύνεται η πρόσβαση των ΑΜΕΑ μέχρι τον Παρθενώνα. Όπως είπα και πριν ο καθημερινός πολιτισμός μας και η συμπεριφορά μας στους πιο αδύναμους είναι δείγμα πραγματικού πολιτισμού. Αισθάνομαι αισιόδοξη βλέποντας όλα αυτά ότι κάτι αλλάζει στην Ελλάδα προς το καλύτερο.

Επιμέλεια του συλλογικού άρθρου: Βογιατζής Ηλίας για  newsitamea.gr

Email: [email protected]

.

The post Έντεκα μηνύματα φίλων για την 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας. Ένα συλλογικό άρθρο για τη σημασία της αποδοχής! appeared first on Newsitamea.gr.