Σούπερ Στέρεο: Ο μουσικός είναι ένας μικρής κλίμακας ποιητής

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ superstereo-630.jpg 15.01.2019, 18:34 | Ετικέτες: rock, συναυλίες, δίσκος, βιντεοκλίπ Συντάκτης: Χρήστος Καλλιμάνης

Οι Σούπερ Στέρεο είναι το μουσικό πόνημα του γνωστού μουσικού Θανάση Τζίνγκοβιτς, εφορμούν από τη Θεσσαλονίκη και ετοιμάζονται να παρουσιάσουν το νέο τους δίσκο και στην Αθήνα.

Με αφορμή

την live εμφάνισή τους ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς απαντά στις ερωτήσεις μας, αναλύει ποιος είναι, κατά τη γνώμη του, ο ρόλος του καλλιτέχνη και προσπαθεί να μας εξηγήσει γιατί η Θεσσαλονίκη είναι μια τόσο ξεχωριστή, μουσικά, πόλη.

Ας γνωριστούμε λίγο καλύτερα. Πείτε μας εν συντομία την πορεία του γκρουπ μέχρι τον τρίτο σας δίσκο;

Οι Σούπερ Στέρεο δημιουργήθηκαν επίσημα το 2007 με την κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου «supergomena».Τα βασικά αρχικά μέλη ήταν ο Ορέστης Μπενέκας στα πλήκτρα, ο Αλέξης Ξανθόπουλος στο μπάσο και εγώ κιθάρα -φωνή. Λίγο αργότερα προστέθηκε στην παρέα και ο Βασίλης Μπαχαρίδης στα τύμπανα, με τον οποίο ηχογραφήσαμε το δεύτερο δίσκο μας, «Το Τέρας», που κυκλοφόρησε το 2014.

Έπειτα η μπάντα ουσιαστικά διαλύεται και ξαναφτιάχνεται το 2015 με νέα σύνθεση, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα και με την οποία ηχογραφείται ο τρίτος μας δίσκος με τίτλο «Σούπερ Στέρεο 3».

Πώς θα περιγράφατε με πέντε λέξεις τη μουσική σας;

Ελληνόφωνη, Alternative, Pop-Rock, Progressive, Lo-Fi. Στην ουσία είναι περιγραφή των επιρροών μας και το πως την ακούμε εμείς.

Οι στίχοι σας έχουν μία ειρωνεία, αλλά και μία απλότητα που παραπέμπει σε παιδικότητα (με την καλή έννοια πάντα). «Φωτεινά απαισιόδοξοι» τους περιγράφετε εσείς. Ο μουσικός είναι εν δυνάμει κάποιος που καταγράφει την καθημερινότητα της εποχής του; Μπορεί να είναι ιστορικός , δημοσιογράφος, ποιητής ή απλός παρατηρητής;

Φυσικά και μπορεί να καταγράφει την εποχή του αλλά διαφέρει πολύ η προσέγγιση του σε σχέση με έναν ιστορικό η ένα δημοσιογράφο. Ο πρώτος οφείλει να παρουσιάζει αμερόληπτα όλα τα γεγονότα με τις πηγές τους και ο δεύτερος να αναδεικνύει τα θέματα της επικαιρότητας. Κάποιος που γράφει μουσική και στίχους είναι ένας μικρής κλίμακας ποιητής (μπορεί να είναι και μεγάλης), που μας μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο αυτός βλέπει τον κόσμο. Δεν πειράζει αν μεροληπτεί η αν αναφέρεται μόνο σε αυτά που αυτός θεωρεί σημαντικά, καθότι προσεγγίζει την πραγματικότητα με πιο συναισθηματικό τρόπο. Από εκεί και πέρα όλοι είμαστε παρατηρητές κι όλοι λειτουργούμε με συνάρτηση την επικαιρότητα και τα γεγονότα της εποχής μας, από τα οποία συχνά αντλούμε έμπνευση.

Προσωπικά θαυμάζω τους καλλιτέχνες που παίρνουν θέση για το τι συμβαίνει γύρω τους, αρκεί να γίνεται με «ωραίο» τρόπο και όχι ως εκμετάλλευση ενός γεγονότος ή μιας ιδεολογίας. Ένα πολύ καλό πρόσφατο παράδειγμα είναι το «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» του Παύλου Παυλίδη. Εύστοχο, σαφές και πάνω από όλα κομψό.

Η παραγωγή σας είναι ανεξάρτητη όπως, πλέον, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της μουσικής δημιουργίας στην Ελλάδα. Πέρα από τις πολλές δυσκολίες, μήπως οι καλλιτέχνες, τελικά, απελευθερώθηκαν από την απουσία της οργανωμένης βιομηχανίας;

Έτσι ακούω να λένε όλοι. Ότι η απουσία της μουσικής βιομηχανίας μας απελευθέρωσε. Για να απαντήσω προσωπικά όμως, εγώ ποτέ δεν ένιωσα την παρουσία της. Πρώτον, γιατί από την στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική άρχισα να ασχολούμαι και με την παραγωγή της, καθότι το να ηχογραφώ μου έμοιαζε πάντα εξίσου μαγικό με το να παίζω. Και δεύτερον, γιατί στο επίπεδο της μουσικής που μου αρέσει και ασχολούμαι μαζί της, ποτέ δεν υπήρξε μουσική βιομηχανία στη Ελλάδα. Οι περισσότεροι τα έκαναν όλα μόνοι τους. Ποτέ δεν ήρθε κάποιος να πει «γεια σας παιδιά, μου αρέσει η μουσική σας και θέλω να στηρίξω οικονομικά την παραγωγή», σε κανέναν που ξέρω...

Και δεν το λέω με παράπονο. Προσφορά και ζήτηση λέγεται. Τα τελευταία χρόνια βέβαια υπαρχει μια έξαρση του D.I.Y όχι γιατί δεν υπάρχουν δισκογραφικές όπως κάποτε, αλλά και γιατί ο καθένας πλέον με ένα υπολογιστή και λίγο ακόμα εξοπλισμό μπορεί να γράψει ένα δίσκο... δεν λέω ότι θα ακούγεται καλά (όχι ότι αποκλείεται), αλλά θα γράψει ένα δίσκο που μπορεί να μην έγραφε αλλιώς. Άσε που παλαιότερα υπήρχε και πολύ λιγότερη γνώση για το θέμα της παραγωγής ενός δίσκου. Σήμερα είναι πιο εύκολο να ψάξεις και να μάθεις για κάποιο τεχνικό θέμα που σε ενδιαφέρει. Θυμάμαι πιο μικρός που περίμενα ποτέ θα βγει το επόμενο τεύχος του future music για να πάρω free λούπες και να διαβάσω πως λειτουργεί ένα εφέ! Αυτό σήμερα το κάνω σε ελάχιστο χρόνο.

Τελικά τι συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη; Γιατί πάντα έχει τόσο έντονη μουσική σκηνή;

Πολλά έχουν ειπωθεί για τη σκηνή της Θεσσαλονίκης. Άλλοι λένε ότι όντως αυτή η πόλη έχει κάτι που βοηθάει να δημιουργηθουν μπάντες, άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως σοβαρή σκηνή δεν υπήρξε ποτέ, όχι μόνο εδώ αλλά πουθενά στην Ελλάδα.

Εγώ είμαι πιο κοντά στους πρώτους. Πιστεύω πως κάτι έχει αυτή η πόλη. Πάντα το πίστευα. Ὀταν ήμουν μικρός ήθελα να τη βλέπω σαν το Μάντσεστερ της Ελλάδας. Δεν ήταν όμως ποτέ και δεν θα γίνει. Και καλά θα κάνει. Καλό είναι πιστεύω να μην μας πειράζει που δεν είμαστε κάποιοι άλλοι, σε κάποιο άλλο μέρος, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Από αυτό το κάτι λοιπόν που εγώ πιστεύω πως έχει αυτή η πόλη θα σου πω μερικά πράγματα που τα ξέρω και τα ζω καθημερινά μιας και εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Έχει πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται σοβαρά με τη μουσική, με ελάχιστα μέσα και τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, που παρόλα αυτά, κάνουν πρόβες, βγάζουν δίσκους, κάνουν συναυλίες και δεν βάζουν ποτέ ούτε 1 ευρώ στην τσέπη τους. Τους ενδιαφέρει να φτιάχνουν τη μουσική τους και να εκφράζονται μέσα απ΄αυτή. Επίσης έχει αμέτρητα στούντιο σε πολυκατοικίες στο κέντρο που έχουν σχεδόν καταληφθεί από αυτά. Όλα τους είναι αυτοδιαχειριζόμενα και αποτελούν στέκια για πάρτυ και τζαμαρίσματα. Σε ένα τέτοιο βρίσκομαι κι εγώ τα τελευταία 16 χρόνια και ζω από κοντά αυτό που συμβαίνει. Για όλα αυτά και όχι μόνο, επιλέγω να ζω εδώ. Είναι κάτι σαν μια μεγάλη οικογένεια για μένα.

Μέσα από αυτήν την κατάσταση έχουν ξεπηδήσει πολύ καλές μπάντες στο παρελθόν αλλά και σήμερα, άλλες γνωστές και άλλες λιγότερο. Από τις γνωστές έχει δημιουργεί ένας μύθος για τη σκηνή της πόλης... κι οι μύθοι αυτοτροφοδοτούνται με κάποιον τρόπο. Αυτό είναι επίσης από μόνο του μια παρακαταθήκη, δεν σημαίνει όμως πως στην Θεσσαλονίκη θα βγαίνουν πάντα ωραίες μπάντες. Βγαίνουν όμως… κι εδώ και στην Αθήνα και στη Πάτρα και σε άλλες πόλεις.

Την ευρύτερη ελληνική σκηνή την παρακολουθείτε; Ξεχωρίζετε κάποιον/κάποιους καλλιτέχνες;

Παρόλο που δεν ασχολούμαι συστηματικά με το ψάξιμο καινούριων κυκλοφοριών και καλλιτεχνών, Ελλήνων ή ξένων, θα σου πω κάποιους εγχώριους καλλιτέχνες που διαχρονικά μου αρέσουν ή μου έχουν τραβηξει πρόσφατα το ενδιαφέρον. Ο Λευτέρης Μουμτζής (Freedom Candlemaker), ο Νίκος Χαλβατζής, ο Coti K, οι Σωτήρες, ο Μιχάλης Σιγανίδης, ο Αντώνης Λιβιεράτος, οι Xaxakes, οι Sleeping Pillow, οι Bazooka, οι Fuku, οι M.a.t.e, η Ανθή Κύρκου και η Nalyssa Green. Ο/η κάθε καλλιτέχνης απο τους/τις παραπάνω, για διαφορετικούς λόγους, θεωρώ πως έχει κάτι ξεχωριστό.

Ποιο δίσκο θα μας προτείνατε για soundtrack της καινούργιας χρονιάς;

Θα έχω μια καλύτερη πρόταση για αυτό του χρόνου τέτοια εποχή… Ας δούμε πρώτα πως θα πάει. Θα προτείνω όμως ένα δίσκο που ήταν soundtrack της προηγούμενης χρονιάς για μένα, το «Forever Dolphin Love», του Connan Mockasin. Αν και κυκλοφόρησε το 2010 εγώ μόλις πέρυσι τον ανακάλυψα. Tον προτείνω λοιπόν αφού τον δοκίμασα επάνω μου. Να πω ακόμα πως ο παραπάνω κύριος έβγαλε έναν πολύ ωραίο δίσκο και φέτος.

Και ποιες είναι οι σκέψεις και προσδοκίες των Σούπερ Στέρεο για το 2019;

Συναυλίες σε καλές συνθήκες και με ωραίο ήχο.

Συναυλιακά σχέδια υπάρχουν; Πότε είναι οι επόμενες εμφανίσεις;

Ο επόμενος σταθμός είναι στην Αθήνα, την Παρασκευή 8 Φλεβάρη στο six d.o.g.s, όπου θα έχουμε τη χαρά να παρουσιάσουμε τον καινούριο μας δίσκο που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη, αλλά και τραγούδια απο τους δύο προηγούμενους.

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Markos Elektrik - Ο Μάρκος Βαμβακάρης μπαίνει στην πρίζα! Rock επανάσταση: Ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική stoner σκηνή