Συμβούλιο Ασφαλείας, Υποκρισίας και Αμηχανίας

Σαράντα οκτώ ώρες μετά τα "ματωμένα εγκαίνια" της Πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ιερουσαλήμ, αρχίζω να αναρωτιέμαι εάν ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε να πιάσει στον ύπνο την διεθνή κοινότητα, ή εάν η διεθνής κοινότητα είναι εκείνη που καμώνεται την κοιμισμένη.

Είναι ο ευκολότερος τρόπος να αποφύγουν οι κυβερνήσεις των ισχυρότερων χωρών του κόσμου τα μπερδέματα με τον Αμερικανό Πρόεδρο, που δίνει την εντύπωση ότι επιδιώκει την φασαρία, όταν αυτή δεν του προκύπτει από μόνη της. Είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος που μπορούν να φανταστούν οι κυβερνήσεις του "πολιτισμένου" κόσμου της Δύσης και

της Ε.Ε., ώστε να αποφύγουν οποιαδήποτε πολιτική απόφαση.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Το έχουν ξανακάνει με τεράστια επιτυχία στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Το έπραξαν, όταν άνοιξαν τον δρόμο για την επαναχάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια. Το επανέλαβαν, όταν απέμειναν βουβές να παρακολουθούν την τραγική κατάληξη της "Αραβικής Άνοιξης", με τον εμφύλιο στη Συρία, τις σφαγές του ISIS και τον κίνδυνο για γενικευμένη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή. Γιατί να αλλάξει κάτι, μετά τον θάνατο 60 Παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας;

Η χθεσινή συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ήταν μία παράσταση από Θέατρο του παραλόγου. Διπλωμάτες που πήγαν για να δεικπεραιώσουν μία διαδικασία, παίζοντας με τις λέξεις και γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν επρόκειτο να συμφωνήσουν σε τίποτα. Ο Ρώσος εκπρόσωπος έλεγε ότι "οι βιαιότητες πρέπει να σταματήσουν". Η Αμερικανίδα εκπρόσωπος διαπίστωσε ότι... "υπάρχει πολλή βία στην περιοχή". Ο Κινέζος εκπρόσωπος ζήτησε "ανεξάρτητη και σοβαρή έρευνα". Ο Ισραηλινός εκπρόσωπος τα έριξε στην Χαμάς για τρομοκρατία. Ο Παλαιστίνιος ζήτησε να σταματήσει η σφαγή. Δεν ξέρω αν πέρασε από το μυαλό κανενός να υπενθυμίσει, ότι όλα ξεκίνησαν από την απόφαση του Τραμπ να ανοίξει Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ - ενώ όλοι γνώριζαν τί θα επακολουθούσε. Πώς το είχει πει ο Πόντιος Πιλάτος; Πού να μπλέκουμε τώρα...