Οι ομάδες που έγιναν οικογένεια: Από την Εθνική του Ότο στην dream team της Βαρκελώνης

Ομάδα σημαίνει συνεργασία, συνδυασμός, θυσία του ενός για του άλλον, ποιότητα πασπαλισμένη με επαρκή ποσότητα. Ομάδα σημαίνει επίσης δημιουργία, προϋποθέτει ηγετική καθοδήγηση και έμπνευση αλλά και ταλέντο, πολύ ταλέντο. Παρακάτω θα διαβάσετε για πέντε εκπληκτικές ομάδες που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στον παγκόσμιο αθλητισμό και τα κατορθώματά τους θα μνημονεύονται μέχρι να σβήσει ο αθλητικός ήλιος.

Η καλύτερη ομάδα "παίζει"

φέτος στον Sport24 Radio 103,3, στην 5η κατά σειρά και πιο "μεστή" ραδιοφωνική χρονιά του. #AkouTinOmadaSou στον Sport24 Radio 103,3

Εθνική Ελλάδας 2004

Η ομάδα που πέτυχε το μεγαλύτερο αθλητικό θαύμα όλων των εποχών ήταν μία ομάδα-πρότυπο. Τρομερά δεμένα τα μέλη της μεταξύ τους (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άπαντες ήταν κολλητοί με τους άλλους), ξεκαθαρισμένοι ρόλοι, απόλυτη πίστη και προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο. Ολα αυτά παρήγαγαν ένα κολοσσιαίο και σοκαριστικό (για τον υπόλοιπο πλανήτη) αποτέλεσμα. Η Ελλάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, ακόμα και τώρα σαν ψέματα φαίνεται.

Ο αρχιστράτηγος αυτής της ομάδας, ο Οτο Ρεχάγκελ, διέθετε ένα μεγάλο προσόν. Δεν ήταν Ελληνας και δεν ήξερε να διαβάζει Ελληνικά. Ο Γερμανός εμπιστεύτηκε απολύτως τις δικές του ιδέες και τα δικά του πρόσωπα και έπεισε τους ποδοσφαιριστές που πήρε μαζί του στην Πορτογαλία ότι είχε τον τρόπο να τους οδηγήσει σε κάτι ιστορικό.

Από την πλευρά τους οι παίκτες υπηρέτησαν με τεράστια αφοσίωση το πλάνο του Ρεχάγκελ (που μόνο αδαείς μπορούν να το χαρακτηρίσουν ως αμιγώς αμυντικό, όπως γράφτηκε κατά κόρον εκείνη την εποχή). Και από τη στιγμή που προέκυψαν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα, η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση ανέβηκαν στα ύψη καθιστώντας την ελληνική ομάδα τρομερά επικίνδυνη για κάθε αντίπαλο. Εν τέλει, ο συνδυασμός ταλέντου, πλάνου, εξαιρετικών σχέσεων και παντελούς αγνόησης της ελληνικής πραγματικότητας (και των χιλιάδων προπονητών της εξέδρας) δικαιώθηκε απόλυτα, πανηγυρικά και...ελληνικά.

Σικάγο Μπουλς 1995-1998

Οι Μπουλς της δεύτερης και πιο ώριμης περιόδου στην καριέρα του τεράστιου Μάικλ Τζόρνταν αποτέλεσε πρότυπο για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Για να είμαστε απολύτως ακριβείς αλλά και τίμιοι ως προς την ιστορική αλήθεια οι υπερηχητικοί “Ταύροι” ούτε παρθεναγωγείο ήταν ούτε οικογένεια. Ο Τζόρνταν ήλεγχε τα πάντα και είχε τους υπόλοιπους υπό τη δούλεψή του με ότι αυτό συνεπάγεται σε τριβές εντός του συνόλου. Αυτό ωστόσο ήταν και το μεγάλο μυστικό.

Ουδείς μπορούσε να μπει πάνω από τον Air, ούτε καν αυτός ο εκπληκτικός Σκότι Πίπεν ο οποίος σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα φορούσε τα παπούτσια του απόλυτου πρωταγωνιστή. Με μπροστάρη τον...boss λοιπόν, με σεβασμό στο σχεδιασμό του Φιλ Τζάκσον και με το σαπόρτινγκ καστ (Κούκοτς, Λόγκλεϊ, Ρόντμαν κτλ) να αναγνωρίζει και να συμβιβάζεται με το ρόλο του, οι Μπουλς έγιναν ασυναγώνιστοι, μία πραγματικά μηχανή νικών, ρεκόρ και τίτλων. Ρεκόρ νικών τη σεζόν 1995-96 μαζί με την κατάκτηση του τίτλου και άλλα δύο πρωταθλήματα τις επόμενες σεζόν, όλα πλασμένα από τα θεϊκά χέρια του Τζόρνταν αλλά όχι μόνο. Στις ομάδες, να το ξέρετε, κλειδί να αποδεχθείς την αποστολή που σου αναθέτει ο προπονητής. Απαξ και το κάνουν όλοι, το σύνολο θα προκόψει. Νομοτέλεια!

Μπαρτσελόνα (2008-2012)

Το ποδοσφαιρικό θαύμα που κατέστησε τον Πεπ Γκουαρδιόλα ως τον πιο περιζήτητο προπονητή του πλανήτη. Η Μπαρτσελόνα που έχτισε ο Καταλανός τεχνικός δεν ήταν μόνο μία εξαιρετική ομάδα. Θα μπορούσε να της αποδώσει κανείς το όρο του έργου τέχνης χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί υπερβολικός και γραφικός. Θυμηθείτε λίγο…Τσάβι και Ινιέστα στα χαφ, στην πιο δημιουργική περίοδο της καριέρας τους. Μπουσκέτς, έκοβε και έραβε πίσω από τους αρτίστες. Και ο Μέσι, στο ξεκίνημα μίας απίστευτης σταδιοδρομίας προς την κορυφή να δίνει τα πανάκριβα διαπιστευτήριά του σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης. Και δεν είναι μόνο αυτό.

Εκείνη η Μπαρτσελόνα, σε μία εποχή που νομίζαμε ότι οι προπονητές είχαν στερέψει από καινοτόμες ιδέες, λάνσαρε ένα ολοκαίνουργιο στιλ, βασισμένο πάντα στην ολλανδική σκέψη του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου του Γιόχαν Κρόιφ. Το τίκι-τάκα απέκτησε, όπως συμβαίνει με κάθε νεωτερισμό, φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Ο “εγκέφαλος” Γκουαρδιόλα είχε ήδη γράψει ιστορία φέρνοντας τη νέα ποδοσφαιρική επανάσταση. Κρατήστε, δε, και αυτό ως το πιο πολύτιμο στοιχείο. Οι Μέσι, Τσάβι, Ινιέστα, Μπουσκέτς (και άλλοι παίκτες) προέρχονταν από την ποδοσφαιρική ακαδημία της Μπαρτσελόνα. Από την οποία προερχόταν και ο προπονητής τους, βεβαίως-βεβαίως. Ποιος είπε ότι οι νεωτερισμοί δεν σέβονται την παράδοση;

Άγιαξ (1994-1996)

Τον Λουίς φαν Χάαλ δύσκολα μπορεί να τον χαρακτηρίσει κάποιος αγαπητό, ούτε καν συμπαθητικό. Αντιθέτως, πρόκειται για τύπο με απίστευτες νευρώσεις, ιδιορρυθμίες, κολλήματα και πάει λέγοντας. Τη δουλειά όμως, τη δουλειά του δημιουργού πραγματικά μεγάλων ομάδων, την ξέρει πολύ καλά.

Κατά σχεδόν γενική ομολογία ο δικός του Αγιαξ στα μέσα της δεκαετίας του 90 έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στα τέλη του 20ου αιώνα. Η ομάδα μπορεί να ήταν ολλανδική αλλά θύμιζε πανάκριβο ελβετικό ρολόι που δεν έχανε ούτε δευτερόλεπτο στη λειτουργία του. Με λιγοστούς έμπειρους παίκτες (Μπλιντ, Ράικαρντ) και μία πλειάδα από άγνωστους αλλά τρομερά προικισμένους αμούστακους (Κλάιφερτ, Οφερμαρς, Φίνιντι, Κανού, Ντάβιντς κτλ), κυρίως από την ακαδημία του Αίαντα, ο Αγιαξ κατάφερε να τρομάξει τους πάντες επί δύο χρόνια. Στο απαράμιλλο ταλέντο των παικτών του αλλά και στην χειρουργικής ακρίβειας προπονητική δουλειά του φαν Χάαλ, υποκλίθηκαν οι πάντες. Η Μπάγερν έφαγε πέντε, με συνοπτικές διαδικασίες. Η Ρεάλ ταπεινώθηκε μέσα στο “Μπερναμπέου”, η Μίλαν έχασε τον τελικό του 1995, ο Παναθηναϊκός είδε το όνειρό του για πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 1996, παρά την εκπληκτική νίκη στην Ολλανδία στο πρώτο ματς, να σβήνει άδοξα. Ειδικά για εκείνη τη ρεβάνς, ο Αγιαξ ξεδίπλωσε όλο το εύρος των αρετών του, εντός και εκτός γηπέδου. Με εντολή του φαν Χάαλ η ομάδα ήρθε μία εβδομάδα νωρίτερα στην Αθήνα (για να συνηθίσει τις καιρικές συνθήκες), προπονήθηκε σαν να μην υπήρχε αύριο και στα 90 λεπτά της ρεβάνς του ΟΑΚΑ πρόσφερε ένα τρομερά υψηλού επιπέδου θέαμα κυριαρχώντας απόλυτα σε όλες τις γραμμές. ΟΜΑΔΑ, κορυφαία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Ενα ποδοσφαιρικό κομψοτέχνημα.

Εθνική ΗΠΑ ή Ντριμ Τιμ (1992)

Ο άγραφος κανόνας λέει ότι πολλοί σπουδαίοι παίκτες δεν συγκροτούν συνήθως και εξίσου καλές ομάδες καθώς αυτό που στον αθλητισμό ονομάζουμε χημεία σπανίως επιτυγχάνεται μεταξύ πολλών σταρ. Στους κανόνες όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις. Και σ’ αυτόν τον κανόνα, η απόλυτη εξαίρεση είναι η καλύτερη ομάδα μπάσκετ που φτιάχθηκε ποτέ, η Εθνική των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992.

Ουδέποτε και σε κανένα άλλο σπορ άλλη ομάδα δημιούργησε τέτοιο δέος και τέτοιο τρόμο στους αντιπάλους της. Και πως να γίνει διαφορετικά όταν οι ρολίστες (ας του πούμε έτσι, αδόκιμο είναι αλλά για να συνεννοηθούμε) ήταν ο...Μάτζικ Τζόνσον και ο… Λάρι Μπερντ (στο τελείωμα της μεγάλης καριέρας τους).

Το ταλέντο αυτού του συνόλου δεν εμφανίστηκε πουθενά αλλού τόσο συμπυκνωμένο. Τζόρνταν, Μπάρκλεϊ, Ντρέξλερ, Πίπεν, Γιούιν, Ρόμπινσον, Στόκτον, Μαλόουν και άγιος ο μπασκετικός Θεός. Ποιος να τους κοιτάξει στα μάτια τους συγκεκριμένους και τι να καταφέρει... Ακόμα και ο γιος του διαβόλου, ο Ντράζεν Πέτροβιτς, και η εξαιρετική Κροατία της εποχής υποκλίθηκαν στην πληθωρικότητα του ταλέντου και στο εύρος των προσωπικοτήτων. Οι σταρ, λοιπόν, μπορούν να συνθέσουν τρομερές ομάδες. Αρκεί να είναι πραγματικοί αστέρες, φτιαγμένοι από μέταλλο πρωταθλητισμού, και όχι ιματασιόν. Το τι είδαν τα ματάκια μας εκείνο το καλοκαίρι στη Βαρκελώνη, ευτυχώς για τις επόμενες γενιές, το διέσωσε το Youtube.