Ο Μάρκος Ροντρίγκεζ Παντόγια μεγάλωσε δίπλα σε λύκους και ακόμα δεν καταλαβαίνει τους ανθρώπους

Το 2010 ένας Ισπανός σκηνοθέτης, ονόματι Gerardo Olivares παρουσίασε μια βιογραφική ταινία. Ήταν η ζωή του Marcos Rodríguez Pantoja. Eίχε τίτλο “Μεταξύ των Λύκων” (Entrelobos). Είχε διαβάσει την ιστορία στο βιβλίο του Gabriel Janer Manila, ενός ανθρωπολόγου που ήλθε σε επαφή με τον Marcos, το 1975, στο πλαίσιο του διδακτορικού του. To θέμα του ήταν “η ζωή στην άγρια φύση και οι συνέπειες στην ανάπτυξη του υποσυνείδητου”.

Στις πρώτες συζητήσεις, ο Manila νόμισε πως o άνδρας που είχε απέναντι του τον κοροϊδεύει. “Όσες

φορές όμως, και αν του ζήτησα να πει τις ιστορίες, ποτέ δεν άλλαζαν τα γεγονότα. Η ουσία”. Τον υπέβαλε σε διάφορα ιατρικά τεστ. Είδε πως δεν είχε θέμα με τη νοημοσύνη του “απλά ο χρόνος της συναισθηματικής του ανάπτυξης, είχε σταματήσει στη στιγμή που τον εγκατέλειψαν”. Τη στιγμή του μεγάλου σοκ.

Ο Olivares χρησιμοποίησε τις υπηρεσίες ιδιωτικού ντετέκτιβ για να βρει τον “Σύγχρονο Μόγλη”. Ο επαγγελματίας δήλωσε αδυναμία. “Ρώτησα τον Manila. Μου είπε πως αυτός ο άνδρας είχε πεθάνει”. Δεν το πίστεψε. Και δεν παραιτήθηκε της προσπάθειας. Τον εντόπισε. Έπρεπε να ξεπεράσει ένα ακόμα εμπόδιο: τα πρώτα χρόνια που έγινε γνωστή η ιστορία του, ο Rodríguez είχε ενθουσιαστεί με την προσοχή. Έπειτα από δεκαετίες απόρριψης και γελοιοποίησης (ήταν πολλοί εκείνοι που διατείνονταν πως έλεγε ψέματα), η κοινωνία φαινόταν να τον έχει αποδεχθεί. Σύντομα διαπίστωσε πως όλοι ήθελαν κάτι από αυτόν. Κάτι περισσότερο από εκείνα που ήθελε να δώσει. Αποφάσισε λοιπόν, να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα: να απομονωθεί. Mόνο όταν πείστηκε για το αγνό των προθέσεων του Olivares δέχθηκε να συνεργαστεί. Επρόκειτο άλλωστε, για τη ζωή του.