Release Athens: Σάρωσαν την Αθήνα Manowar και Rotting Christ - Οι μεγάλες εκπλήξεις με Καζάκο και James Cosmo

Αν σας έλεγαν ότι σε μία συναυλία εκτός από το συγκρότημα θα βλέπατε στη σκηνή τον Κωνσταντίνο Καζάκο να απαγγέλλει χωρία από την Οδύσσεια στα αρχαία Ελληνικά ντυμένος με πανοπλία, δόρυ και ασπίδα και τον θρυλικό James Cosmo απο το Game of Thrones να ανοίγει και ένα κλείνει κομμάτι, θα το πιστεύατε;

Οποια και αν είναι η απάντησή σας οφείλουμε να σας πληροφορήσουμε ότι στη συναυλία των Μanowar στο πλαίσιο του Release Athens όλα

Οι Αμερικανοί epic metallers είχαν υποσχεθεί μία εμπειρία ζωής την οποία και τελικά χάρισαν στο κοινό τους. Η απαγγελία του έτσι και αλλιώς φανατικού metalhead Καζάκου είχε προαναγγελθεί και έλαβε χώρα στο πλαίσιο του "The Revenge of Odysseus" του φόρου τιμής των Manowar στην Οδύσσεια.

Για το κομμάτι (σειρά κομματιών για την ακρίβεια) συνεργάστηκαν ο Καζάκος (Τηλέμαχος), ο πατέρας του Κώστας (Οδυσσέας) που δάνεισε την υπέροχη φωνή στην αφήγηση και ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ ο οποίος ανέλαβε να μεταφράσει τα χωρία στα αρχαία, παρακαλώ, Ελληνικά.

Ηταν κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο το οποίο συνοδεύτηκε και από γυναικεία φωνητικά τα οποία έδεσαν υπέροχα με τη φωνή του ανυπέρβλητου Eric Adams που άφησε την ψυχή του στη σκηνή.

Ο James Cosmo από την πλευρά του, γνωστός για την ενσάρκωση "επικών" ρόλο (πχ Βraveheart) αποτέλεσε ένα μεγάλο δώρο των Μanowar στο κοινό. Πολλοί αναρωτιόμασταν το πως και το γιατί, ωστόσο και αυτός έστεκε μπροστά μας ντυμένος αναλόγως.

Στο καθαρά μουσικό κομμάτι οι Manowar έδωσαν στο κοινό αυτό που ήθελε να ακούσει. Τους παλιούς power/epic metal ύμνους με φανταστικό, όπως τονίστηκε ήδη, ήχο και με τρομερό πάθος παρά το γεγονός ότι τα χρόνια έχουν περάσει. Ο φυσικός ηγέτης αυτής της μπάντας, ο Joey DeMaio έδινε όπως πάντα το ρυθμό με το μπάσο του (το οποίο ακουγόταν λίγο υπερτονισμένο είναι η αλήθεια) και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν πιστά τον αρχηγό σε μία κλασική metal ονείρωξη.

Δεν έλειψαν φυσικά και οι απευθείας αδιαμεσολάβητες επαφές του DeMaio με το κοινό αφού ο Αμερικανός μπασίστας φρόντισε, για μία ακόμη φορά, να εξηγήσει πόσο πολύ έχει επηρεαστεί από τον ελληνικό πολιτισμό, να αποθεώσει την Ελλάδα και να ευχηθεί στην υγειά μας (στα ελληνικά φυσικά) μ' ένα κουτάκι μπύρα. Ούτε τα νεύρα έλειψαν καθώς ο DeMaio είχε κάποια προβλήματα με τον ήχο του μπάσου του στο κλασικό του σόλο γεγονός για τον οποίο άκουσε κάποια "γαλλικά" ο μηχανικός του.

Τo setlist, αναμενόμενο, κάλυψε όλα τα γούστα (Warriors of the World, Gates of Valhalla, Holy War, Hail and Kill, κα) και το κοινό από την πλευρά του ανταποκρίθηκε πλήρως τραγουδώντας ΟΛΑ τα κομμάτια, δείγμα της αφοσίωσης και της βαθιάς γνώση του. Ισως να έλειψε ο ανεπανάληπτος ύμνος του Blood of my Enemies αλλά στη ζωή δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα. Στις ακριβώς δύο ώρες της συναυλίας έτσι και αλλιώς προλάβαμε να τα δούμε σχεδόν όλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Το εκρηκτικό σόου τελείωσε με τον τρόπο που του άρμοζε. Με τον DeMaio δηλαδή να διαλύει το μπάσο του και να μοιράζει τις...χορδές στο κοινό.

Πριν τους Manowar, και όσο ακόμη ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό, οι Rotting Christ ανέλαβαν το δύσκολο έργο να προετοιμάσουν τον κόσμο και το έκαναν με τρόπο υποδειγματικό. Το καλύτερο ελληνικό heavy metal συγκρότημα απέδειξε για άλλη μία φορα ότι θα μπορεί άνετα να παίξει ακόμα και headline οπουδήποτε στον κόσμο, πόσο μάλλον στην Ελλάδα όπου το κοινό τους λατρεύει.

Ο Σάκης Τόλης, ο εμβληματικός ηγέτης αυτής της ιστορικής μπάντας, έχει όρεξη και δημιουργικότητα εφήβου. Αλώνισε τη σκηνή, άφησε τις φωνητικές του χορδές στο μικρόφωνο και είχε όπως το συνηθίζει μία εξαιρετική επαφή με τον κόσμο τον οποίο καλούσε συνεχώς να τα δώσει όλα.

Δεν έλειψε σχεδόν κανένα κομμάτι-σημείο αναφοράς από το setlist. Προς το τέλος, η μπάντα επέστρεψε στο δοξασμένο underground παρελθόν της (King of the Stellar War, Νοn Serviam) ενώ προτιμήθηκαν και τα τραγούδια που πάντα δημιουργούν συνθήκες "ξύλου" στις συναυλίες τους όπως το Societas Satanas στο οποίο έγινε πραγματικός χαμός στο μπροστινό μέρος κάτω από τη σκηνή. Εννοείται ότι η εμπειρία του Grandis Spiritus Diavolos βιώθηκε και πάλι προς τέρψιν των πάντων στην Πλατεία Νερού.

Οι Christ, αν και πασίγνωστοι πλέον σε όλα τα μήκη και πλάτη του metal κόσμου (με περισσότερες από 2000 συναυλίες παντού στον πλανήτη) δεν επιτρέπουν ποτέ στους εαυτούς τους να γίνουν mainstream. Ζουν με κάποιο τρόπο ακόμη τη φάση τους ως underground μπάντα, τιμούν τις metal ρίζες τους χωρίς ταυτόχρονα να ξεχνούν να βάζουν νέα στοιχεία στη μουσική τους.

Οι αδελφοί Τόλη (κιθάρα, ντραμς) και το σχετικά φρέσκο line up του συγκροτήματος έφτασαν σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης και ήχου, αρτι αφιχθέντες μάλιστα από την Αμερική όπου περιόδευσαν σχεδόν σε όλη τη χώρα (έπεται και μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία). Ο δρόμος, έτσι και αλλιώς, είναι η μοίρα αυτής της μπάντας από τα τέλη της δεκαετίας του 80.

Μας αποχαιρέτησαν, όπως το περιμέναμε, με το κομμάτι που συνοψίζει και τη γενικότερη φιλοσοφία του αρχηγού τους, το Non Serviam (σε ελεύθερη μετάφραση δεν θα υποκύψω).

YΓ. Λαοθάλασσα παρακολούθησε τη συναυλία, δείγμα ότι οι metalheads παραμένουν οι πιο αφοσιωμένοι μουσικόφιλοι στην Ελλάδα.

ΥΓ1. Υποδειγματική η οργάνωση μέσα στο χώρο. Εξω από αυτόν ατυχήσαμε η συναυλία να συμπέσει με τα βραβεία Mad οπότε το κυκλοφοριακό χάος ήταν μάλλον αναμενόμενο.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις