H ακροδεξιά παράγκα αναζητά τον Χριστόδουλό της

"Δεν έχω να καταθέσω προγραμματικές δηλώσεις. Άλλωστε αυτές είναι ήδη διατυπωμένες άπαξ και με περισσή σαφήνεια επί του Σταυρού. Η Εκκλησία πορεύεται μέσα στην Ιστορία και τον κόσμο, αλλά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Δεν ενδιαφέρεται να αντιπαρατεθεί προς κάτι η κάποιον, αλλά να προσλάβει τον κόσμο και να τον μεταμορφώσει. Δεν καλείται να είναι το λίπασμα για τα διακοσμητικά φυτά αυτού του κόσμου, αλλά γίνεται συνεχώς ένας πνευματικός εκρηκτικός μηχανισμός που ανατινάζει τον κόσμο και τον κάνει Εκκλησία. Κι εμείς οι

διάκονοι της Εκκλησίας, δεν υπάρχουμε για να αντιπαραθέτουμε επιμέρους απόψεις εναντίον άλλων απόψεων η ιδεολογικές αντιλήψεις εναντι άλλων ιδεολογιών, ούτε δικαιούμαστε να στρατευτούμε σε μια ιδεοπολιτική επιλογή εναντιούμενοι σε κάποιαν άλλη. Διότι τότε δεν θα είμαστε Εκκλησία, αλλά μια θρησκευτική παράταξη, αυτοπεριορισμένη στη στενωπό των ιδεών της, αφού λησμόνησε ότι ο δρόμος που έχουμε να δείξουμε στους ανθρώπους και η αλήθεια που έχουμε χρέος να μαρτυρούμε δεν είναι μια ιδεολογία αλλά ένα πρόσωπο. Ο Χριστός είναι η «οδός, η αλήθεια και η Ζωή".

Ο νυν αρχιεπίσκοπος, είχε πιθανότατα απογοητεύσει αρκετούς φανατικούς εντός της εκκλησίας, όταν είχε εκφωνήσει τον ενθρονιστήριο λόγο του. Η διαφορά της παραπάνω "διακήρυξης" με τα όσα έλεγε και πρέσβευε ο προκάτοχός του, Χριστόδουλος, ήταν εμφανής.

"Ας λέει ο νόμος ό,τι θέλει, αν ο λαός δεν συναινεί δεν εφαρμόζεται", "αφήστε τους νόμους να κοιμούνται", "την Εκκλησία όποιο χέρι τόλμησε να την αγγίξει ξεράθηκε". Αυτά ακούγονταν πριν το 2008, για να πάρουμε μόνο την περίπτωση των συλλαλητηρίων για τις ταυτότητες, όταν ο τότε αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ύψωνε στο Σύνταγμα, αντίγραφο του λαβάρου της Επανάστασης του 1821.

Μια από τις πιο πολιτικές, κοσμικές και σκοτεινές περιόδους της εκκλησίας, έληγε με την εκλογή του Ιερώνυμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο το 2008.

Είναι προφανές, ότι ο τρόπος που πορεύθηκε ο αρχιεπίσκοπος τα τελευταία 10 χρόνια, δεν άρεσε και δεν αρέσει σε πολλούς εντός της Ιεραρχίας. Σίγουρα δεν άρεσε και δεν αρέσει και στην ακροδεξιά παράγκα εντός της Νέας Δημοκρατίας, ο σκιώδης αρχηγός της οποίας ονειρεύεται μια ακόμα "επιστροφή" και κινητοποιεί όσες δυνάμεις έχει εντός της εκκλησίας.

Η μεθόδευση στις αντιδράσεις για το προσχέδιο συμφωνίας κράτους-εκκλησίας, είναι φανερό ότι περιλαμβάνει σχέδια για την επόμενη μέρα στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, όποτε και αν αυτή έρθει.

Ο νυν αρχιεπίσκοπος χαλάει την ακροδεξιά σούπα, καθώς επέλεξε να εστιάσει στο κοινωνικό έργο της εκκλησίας και όχι στο παιχνίδι με τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ. Γι' αυτό άλλωστε στα χρόνια της κρίσης, η εκκλησία κινητοποιήθηκε και βοήθησε όσους είχαν ανάγκη, χωρίς κραυγές.

Αυτή η στάση, σίγουρα δεν άρεσε σε όσους θεωρούν ότι η εκκλησία τα τελευταία χρόνια δεν βοήθησε όσο στο παρελθόν, τη δεξιά του Κυρίου.

Το προσχέδιο της συμφωνίας, Κράτους-Εκκλησίας, είναι απλώς η αφορμή. Άλλωστε το βράδυ που ανακοινώθηκε, η Νέα Δημοκρατία σε ανακοίνωσή της είχε εκφράσει την ικανοποίησή της, προσπαθώντας μάλιστα να δείξει ότι επρόκειτο για υιοθέτηση έστω και καθυστερημένα από την κυβέρνηση, των δικών της προτάσεων.

Μετά πήρε το λόγο η ακροδεξιά παράγκα εντός της, με έναν διπλό στόχο. Πρώτον να μην προχωρήσει οποιαδήποτε συμφωνία και δεύτερον να αποδυναμωθεί ο αρχιεπίσκοπος και να ενισχυθούν όσοι αναπολούν τον προκάτοχό του. Όσοι ονειρεύονται τον επόμενο Χριστόδουλο.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι θα είχε συμβεί στη χώρα, αν στα χρόνια της κρίσης, η εκκλησία δεν εξέφραζε (τουλάχιστον επισήμως) ήπιο λόγο. Είναι επίσης δύσκολο να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί, αν κάποια στιγμή στα επόμενα χρόνια αναρριχηθεί στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, κάποιος αρεστός στην ακροδεξιά του Κυρίου.

Είναι ξεκάθαρο όμως, ότι αυτοί που σχεδιάζουν να "πάνε μέχρι τέλους" τους αντιπάλους τους, που χαρακτηρίζουν τους κυνηγημένους πρόσφυγες "λαθραίους", που θεωρούν μια κυβέρνηση "παρένθεση", όταν δεν έχουν στα χέρια τους την εξουσία , θα εκμεταλλευθούν κάθε ευκαιρία στην εκκλησία, στο στρατό, στην αστυνομία, στα εθνικά θέματα, προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους.

Αυτό δεν θα πρέπει να ανησυχεί μόνο τους προοδευτικούς πολιτικούς και πολίτες, αλλά και όσους θεωρούν την ακροδεξιά παράγκα ως ένα όπλο στα χέρια τους στο δρόμο προς την εξουσία. Οι τελευταίοι θα βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων.