Αφού ο Τσίπρας δεν πέφτει μόνος, κόψ’ του τους βουλευτές…

Ο Καμμένος μπορεί να είναι συντηρητικός, γραφικός, να του αρέσει να ντύνεται υπολοχαγός Νατάσα, αλλά το χέρι στο μέλι δεν το έβαλε. Βγάζοντάς τον από το πλάνο και βάζοντας στη θέση του μία Φώφη ή έναν Θεοδωράκη, η διαπλοκή θα έχει πετύχει τον στόχο της: Την επιστροφή της στην κυβέρνηση.

Όπως γνωρίζουμε -και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία ως προς αυτό- τα διαπλεκόμενα, μέσω ΜΜΕ ή ευθείας παρέμβασης στο κράτος– ήταν εκείνα που όρισαν τις κυβερνήσεις

Κορυφαίο τους επίτευγμα ο «καθηγητής Σημίτης», η επιβολή του και η διατήρησή του στην εξουσία για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Και, από εκεί και πέρα, καίριες νίκες: Η πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, ο ΓΑΠ, ο Σαμαροβενιζέλος.

Τα τελευταία τρία χρόνια είναι η πρώτη φορά που πραγματικά τα διαπλεκόμενα πηγαίνουν από ήττα σε ήττα: Ευρωεκλογές 2014, Εκλογές Ιανουαρίου 2015, δημοψήφισμα 2015, Εκλογές Σεπτεμβρίου 2015. Και όχι απλά ηττώνται, αλλά η αριστερή παρένθεση που ονειρεύτηκαν έχει μετατραπεί σε κύρια πρόταση.

Όσο για το αν πιέζονται; Δείτε πώς ξεμπερδέψαμε από Ψυχάρη, Μπόμπολα, δείτε τι πρόστιμο οφείλει ο Αναστασιάδης. Βεβαίως, λερναία ύδρα είναι η διαπλοκή και έχει πολλά κεφάλια: Κόβεις Ψυχάρη, βγαίνει Μαρινάκης.

Όλοι αυτοί έχουν καταλάβει σήμερα ό,τι είχαν καταλάβει και το 2007 μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη Καραμανλή, όταν ούτε οι εμπρησμοί της μισής Πελοποννήσου δεν έφεραν την ήττα του: «Αυτός δεν παλεύεται». Όπως ακριβώς δεν παλευόταν τότε ο Καραμανλής, που όλοι περίμεναν πότε θα μπει ο ΓΑΠ στη βουλή για να γελάσουν, έτσι δεν παλεύεται τώρα ο Τσίπρας, απέναντι σε ένα android της Siemens όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Όμως, όπως είπαμε, η διαπλοκή έχει πολλά κεφάλια – και κεφάλια έξυπνα. Το 2007 έψαξε και βρήκε «τι είναι αυτό που κάνει τον Καραμανλή να νικάει». Ήταν ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος, του φόρτωσαν ένα σκάνδαλο που -χρόνια μετά- αποδείχθηκε ότι δεν ήταν σκάνδαλο, αλλά αυτό τι μας νοιάζει; Η δουλειά είχε γίνει. Από τον δυναμικό πολιτικό που παίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες και φέρνει σε δύσκολη θέση τους αντιπάλους του, ο Κώστας Καραμανλής μετατράπηκε πάλι, τους τελευταίους μήνες της εξουσίας του, σε «μία σταυλίσια και μία κοκορέτσι στο τέσσερα». Αποστολή εξετελέσθη.

Ό,τι έκανε η διαπλοκή τότε με τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο, επιχειρεί να το κάνει τώρα με τον Πάνο Καμμένο. Θα μου πείτε, είναι ο Καμμένος ο ιθύνων νους του πρωθυπουργού; Καμία σχέση. Είναι όμως οι επιπλέον έδρες που χρειάζεται για να κυβερνήσει. Αυτό είναι το σκεπτικό: Αφού κλείνει τη μία αξιολόγηση μετά την άλλη, αφού περνάει την ανάπτυξη από το αρνητικό πρόσημο στο θετικό, αφού με άλλα λόγια δεν πετύχαμε έναν Τσίπρα – Αριστερή παρένθεση, ας του τελειώσουμε τον σύμμαχο. Αφού δεν πέφτει μόνος, κόψ’ του τους βουλευτές.

Για αυτό τον απλό λόγο τα χτυπήματα στον Πάνο Καμμένο θα συνεχιστούν και θα ενταθούν. Γιατί η διαπλοκή ξέρει ότι το μεγάλο ατού αυτής της κυβέρνησης στα μάτια των πολιτών είναι το ηθικό πλεονέκτημα, απέναντι στο βασίλειο της μίζας του Μητσοτακέικου.

Κι ο Καμμένος μπορεί να είναι συντηρητικός, γραφικός, να του αρέσει να ντύνεται υπολοχαγός Νατάσα, να πηγαίνει στο Καζίνο, αλλά το χέρι στο μέλι δεν το έβαλε. Βγάζοντάς τον από το πλάνο και βάζοντας στη θέση του μία Φώφη ή έναν Θεοδωράκη τώρα ή μετά τις εκλογές, η διαπλοκή θα έχει πετύχει το στόχο της: Την επιστροφή της στην κυβέρνηση – το τέλος της Αριστεράς που δεν κατάφερε να σκίσει μνημόνια όπως υποσχέθηκε, αλλά τουλάχιστον δεν λαδώνεται, δεν χρηματίζεται, δεν διαιωνίζει τη λεηλασία της διαπλοκής.

Η ημέρα που ένας κατασυκοφαντημένος από το σύστημα των ΜΜΕ Καμμένος δεν θα μπει στη βουλή και θα έρθει μία ωραία Φώφη με τους ΓΑΠ και τους Λοβέρδους της να συγκυβερνήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια των ψηφοφόρων του. Κι αυτό δεν γνωρίζω αν το ξέρει ο Τσίπρας, αλλά η διαπλοκή το ξέρει.

Γράφει ο Νίκος Μωραΐτης