Συγκινεί η ιστορία του Βασίλη από τη Θεσσαλονίκη: H αστεγία και η δεύτερη ευκαιρία μέσα από την "Σχεδία"

Συγκινεί η ιστορία του Βασίλη από τη Θεσσαλονίκη, η οποία φιλοξενείται στην τελευταία σελίδα του τεύχους #74 (Οκτώβριος 2019) της "σχεδίας" που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης.

Ο 34χρονος Βασίλης εξηγεί με λόγια βγαλμένα από την καρδιά, τις δύσκολες στιγμές που βίωσε όταν έμεινε άστεγος μαζί με την έγκυο τότε, σύντροφό του. "Έψαχνα φαγητό στα συσσίτια, γιατί έπρεπε να τρέφεται καλά. Πρώτα εξασφάλιζα το δικό της φαγητό και μετά κοιτούσα τι θα φάω εγώ" λέει, μεταξύ

Ο Βασίλης μέσα από την "Σχεδία" κατέφερε να δημιουργήσει το δικό του σπίτι και μια όμορφη οικογένεια.

Η ζωή τoυ Βασίλη

"Γεννήθηκα το Μάιο του 1985 στη Θεσσαλονίκη. Εκεί μεγάλωσα και μέχρι την ηλικία των 30 ετών εκεί ζούσα. Όταν αρρώστησε ο πατέρας μου, χρειάστηκε να μετακομίσει όλη η οικογένεια στην Πέλλα, όπου βρίσκεται το χωριό της μητέρας μου. Εγώ ήμουν φαντάρος την περίοδο εκείνη, αλλά μόλις τελείωσα τη θητεία μου πήγα και εγώ στο χωριό. Όσο έμεινα εκεί, έκανα διάφορες δουλειές σε χωράφια, αλλά και σε εργοστάσια. Δεν κατάφερα να τελειώσω το σχολείο. Έφτασα μέχρι το γυμνάσιο. Αναγκάστηκα να το εγκαταλείψω όταν ο πατέρας μου χρειάστηκε λόγω ασθένειας να μείνει στο κρεβάτι και έπειτα να νοσηλευτεί. Τότε αποφάσισα ότι πρέπει να τον φροντίσω και να βάλω σε δεύτερη μοίρα τη δική μου ζωή. Προσπάθησα κάποια στιγμή να επιστρέψω στα θρανία και να ξεκινήσω πάλι μαθήματα σε ένα σχολείο δεύτερης ευκαιρίας. Ήθελα να τελειώσω την πρώτη λυκείου, για να μπορέσω να σπουδάσω μάγειρας. Όμως, εκεί που έμενα δεν υπήρχε τακτική συγκοινωνία και έτσι αναγκάστηκα και πάλι να σταματήσω…

Για ένα μεγάλο διάστημα χρειάστηκε να μείνουμε με την κοπέλα μου στο δρόμο. Την περίοδο εκείνη, μάλιστα, ήταν έγκυος. Η αστεγία είναι ιδιαίτερα σκληρή για τα ζευγάρια. Έπρεπε να της παρέχω ασφάλεια, να τη φροντίζω. Έψαχνα φαγητό στα συσσίτια, γιατί έπρεπε να τρέφεται καλά. Πρώτα εξασφάλιζα το δικό της φαγητό και μετά κοιτούσα τι θα φάω εγώ. Πολλές φορές δεν κοιμόμουν περισσότερες από τρεις ώρες, γιατί έμενα ξύπνιος για να την προσέχω, να μην την πειράξει κανείς. Αν ήμουν μόνος, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα…

Μέσα από τη “σχεδία”, απέκτησα ξανά αυτοπεποίθηση, σταμάτησα να σκέφτομαι το παρελθόν και έφτιαξε η ψυχολογία μου. Δεν είναι μόνο ότι κερδίζω χρήματα, είναι που κάνω επιτέλους μια δουλειά. Όταν η κόρη μου με βλέπει να φεύγω για το πόστο με ρωτάει πού πηγαίνω. Προς το παρόν είναι πολύ μικρή, είναι μόλις τριών ετών, για να της εξηγήσω τι είναι αυτό που κάνω. Θέλω, όμως, όταν αρχίσει να καταλαβαίνει περισσότερα, να της πω τι συμβαίνει εκεί έξω. Πιστεύω ότι στα παιδιά είναι καλό να μιλάς με ειλικρίνεια" αυτά εκμυστηρεύτηκε, μεταξύ πολλών άλλων, ο Βασίλης, ένας άνθρωπος της "σχεδίας", όταν του ζητήθηκε να μοιραστεί την προσωπική του ιστορία.