Αύγουστος Κορτώ: Ο κόσμος δεν αλλάζει με χάδια και παρακαλετά, αλλά με χαστούκια και ψυχρολουσίες

Ο Πέτρος Χατζόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1979 και ενώ αρχικά αποφάσισε να ασχοληθεί με την ιατρική, τελικά προτίμησε την ελευθερία της γραφής.

Οι σπουδές του ήταν αυτές που ουσιαστικά γέννησαν και το ψευδώνυμο με το οποίο συστήνεται όλα αυτά τα χρόνια στο αναγνωστικό του κοινό. Αύγουστος Κορτώ.

Ο γνωστός συγγραφέας μας μιλά με αφορμή τη "Δέσποινα", τον καρπό δυο δεκαετιών περισυλλογής γύρω απ’ τα ζητήματα του Θεού και της μητρότητας. Η συζήτηση, όμως, δεν περιορίζεται

εκεί. Η ομοφυλοφιλία, η μάχη με το «τέρας» της κατάθλιψης, η απώλεια της μητέρας του και ο γάμος με τον σύζυγό του Τάσο στη Νέα Υόρκη, είναι ορισμένες από τις συνθήκες τις ζωής του για τις οποίες έχει μιλήσει ανοιχτά και θα συνεχίσει να το κάνει όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν κι αυτόν που δεν έχουν αυτή τη δύναμη.

Διαβάστε παρακάτω τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Αύγουστος Κορτώ στο Thestival.gr:

-Ξεκινώντας, ας πάμε λίγο πίσω τον χρόνο και συγκεκριμένα λίγο μετά τη γέννησή σας στη Θεσσαλονίκη. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια; Ποιες αναμνήσεις σας έχουν μείνει από τη ζωή σας στην πόλη;

Έζησα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, με απέραντη αγάπη και στοργή. Ακόμα και το περιστασιακό φάντασμα της αρρώστιας της μητέρας μου δεν μπορούσε να επισκιάσει τη χαρά, τη σιγουριά, την προσμονή ενός φωτεινού μέλλοντος. Τη Σαλονίκη την έμαθα σαν τη χούφτα μου από νωρίς: το πατρικό μου είναι στη Σοφούλη, και καθώς το ιατρείο του πατέρα μου ήταν στην Αγίας Σοφίας, έπαιρνα από μικρός το λεωφορείο - το 5 ή το 6 - και κατέβαινα για τσάρκες στο κέντρο. Πρώτα πεζή, κι έπειτα με το ποδήλατο, γύρναγα απ’ την Άνω Πόλη μέχρι το λιμάνι. Ακόμα και τώρα, που λείπω τόσα χρόνια, έχω μέσα μου έναν νοερό χάρτη της πατρίδας μου εφάμιλλο με ταξιτζή.

-Περάσατε στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ, ωστόσο δεν ολοκληρώσατε τις σπουδές σας. Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας γιατρό; Ποια προσωπική ανάγκη σας οδήγησε στη συγγραφή;

Η δουλειά του γιατρού μου φαινόταν υπερβολικά απαιτητική και ζόρικη - όταν μετά βίας μπορούσα να επωμισθώ τα βάρη του εαυτού μου, πώς θα αναλάμβανα την ευθύνη της υγείας των άλλων; Επιπλέον, είχα την τύχη το πρώτο μου βιβλίο να εκδοθεί όταν ήμουν στο τρίτο έτος. Οπότε, όσο συναρπαστική κι αν έβρισκα την ιατρική επιστήμη, προτίμησα την ελευθερία της γραφής.

-Για ποιόν λόγο υπογράφετε με άλλο όνομα και τι συμβολίζει το «Αύγουστος Κορτώ»;

Το ψευδώνυμο προέκυψε επειδή δεν ήθελα να μαθευτεί στη σχολή - πολλοί καθηγητές της οποίας ήταν άνθρωποι άκρως συντηρητικοί - ότι έγραφα υπό τον αστερισμό του Σαντ.

-Το 2014 τελέστηκε ο γάμος σας με τον σύντροφό σας, Τάσο και το 2016 υπογράψατε σύμφωνο συμβίωσης στην Ελλάδα. Είστε ένας άνθρωπος ο οποίος δε φοβάται να πει την αλήθεια του και να την υπερασπιστεί. Πόσο σας κόστισε αυτό στην πορεία σας;

Όσες στεναχώριες κι αν έχω περάσει εξαιτίας μικρόψυχων ανθρώπων, δεν συγκρίνεται επ’ ουδενί με την ελευθερία που έχω κερδίσει μιλώντας ανοιχτά. Κι αν στην πορεία αυτό βοήθησε κι άλλους ανθρώπους να διεκδικήσουν μαχητικά την ευτυχία τους, χίλιες φορές χαλάλι η χολή.

-Κατά καιρούς έχετε δεχτεί κριτική επειδή δε διστάζετε να αποκαλύπτετε στοιχεία για την προσωπική σας ζωή. Έχει καταφέρει η ελληνική κοινωνία να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα σε όλους τους τομείς ή έχουμε ακόμη μακρύ δρόμο να βαδίσουμε;

Ακούμε συχνά απ’ το συντηρητικό μπλοκ την αρλούμπα “Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη”. Μη σώσει. Ο κόσμος δεν αλλάζει με χάδια και παρακαλετά - αλλάζει με χαστούκια, με ψυχρολουσίες.

-Έχετε αναφερθεί πολλές φορές, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στη «μάχη» που δώσατε με την κατάθλιψη. Πως θα περιγράφατε αυτό το «τέρας» και τι είναι αυτό που σας δίνει κουράγιο για να βγείτε από αυτό το τούνελ;

Γεννήθηκα διπολικός, κι ήταν επόμενο - με το ιστορικό της μητέρας μου, τη δική της μάχη και την αυτοκτονία της - πως αργά ή γρήγορα θα νοσούσα. Αλλά είχα την τύχη να έχω έναν σύντροφο που με περιέβαλλε με ωκεανούς αγάπης κι υποστήριξης, καθώς κι εξαιρετικούς γιατρούς. Η κατάθλιψη, όσο φριχτή κι αν είναι ως εμπειρία, αντιμετωπίζεται, νικιέται.

-Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ προκάλεσε παγκόσμιο σοκ και αποτροπιασμό, με την Αμερική να εξεγείρεται. Σε ένα από τα σχόλιά σας σταθήκατε και στο πλήθος που παρακολουθούσε χωρίς να κάνει τίποτα για να βοηθήσει το θύμα. Αισθάνεστε ότι έχουμε αποκτηνωθεί;

Από γενέσεως ανθρωπότητας, υπήρξαμε σκληροί και άνιωθοι με τα πλέον αδύναμα κι ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας. Οι πρόγονοι του Φλόιντ στοιβάζονταν σε καράβια και πουλιούνταν ως res. Ο φυλετικός σπαραγμός στις ΗΠΑ, η αδιανόητη βία σε βάρος της αφροαμερικανικής κοινότητας, δεν είναι πράγματα καινοφανή. Ωστόσο, το να δολοφονείται εν ψυχρώ ένας άνθρωπος απ’ την αστυνομία, σε κοινή θέα, προκαλεί μιαν αίσθηση βάναυσου αναχρονισμού. “Δεν γίνεται να συμβαίνουν αυτά στις μέρες μας”, λες αντανακλαστικά. Και όμως συμβαίνουν. Εξ ου κι οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στην κάθε λογής ανισότητα με λύσσα, μέχρις εσχάτων.

-Φέτος κυκλοφόρησε το καινούριο βιβλίο σας με τίτλο «Δέσποινα». Το περιγράψατε ως «μια ιστορία γι’ αυτό που ζήλεψε ακόμα κι ο Θεός, την αγάπη της μάνας». Μιλήστε μας γι’ αυτό…

Με έτρωγε χρόνια η ιστορία της Παρθένου. Η ιδέα ενός κοριτσιού που καλείται να κυοφορήσει τον ίδιο τον Θεό μου φαινόταν συνταρακτική. Το υποτίθεται πανίσχυρο Υπέρτατο Ον είχε, εντέλει, μια αδυναμία: δεν μπορούσε να πεθάνει. Και προκειμένου να πεθάνει, έπρεπε να ζήσει, να γεννηθεί. Η ‘Δέσποινα’ είναι καρπός δυο δεκαετιών περισυλλογής γύρω απ’ τα ζητήματα του Θεού και της μητρότητας - κι απ’ την άλλη, είναι απλώς και μόνο μια ιστορία.

-Η δική σας μητέρα δεν είναι πλέον στη ζωή. Πόσο διαφορετική πιστεύετε ότι θα ήταν η ζωή σας αν την είχατε πλάι σας σε όλα αυτά τα βήματα;

Η Κατερίνα δεν θα είχε καλή κατάληξη. Η ζημιά που είχε κάνει στον εαυτό της ήταν ανήκεστη. Στην πορεία, αναμφίβολα, θα είχε εμφανίσει οργανικό ψυχοσύνδρομο - αν ζούσε, θα ήταν φυτό. Μου λείπει, εννοείται, αλλά έχοντας ζήσει την κατάρρευση και την αυτοκαταστροφή της, δεν θα ’θελα να τη δω να αφανίζεται τελείως.

-Ο Τζέρι δεν είναι για σας απλώς ένα σκύλος, αλλά το παιδί σας. Πόσο άλλαξε τη ζωή σας; Ποιο είναι το πιο τρελό και αστείο πράγμα που έχετε κάνει μαζί του;

Ο Τζέρι είναι η ευλογία που εισέβαλλε στη ζωή μας. Είναι μια μηχανή χαράς, ένα ζωντανό εργοστάσιο αγάπης. Όλα τα δύσκολα γίνονται ευκολότερα μαζί του. Το πιο διασκεδαστικό είναι ότι του έχω αποδώσει συγκεκριμένη φωνή, και περνάω φάσεις μες στη μέρα που μιλάω ως Τζέρι, σε σημείο που πιστεύω σοβαρά ότι αυτά που βγαίνουν απ’ το στόμα μου δεν είναι δικά μου λόγια, αλλά δικά του. Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη, που γράφει κι ο Γκάτσος.

-Τέλος, κ. Κορτώ, τι θα σας λείψει περισσότερο από όσα κάνατε κατά την περίοδο της καραντίνας;

Η καθημερινότητά μου ελάχιστα άλλαξε με την καραντίνα. Ωστόσο, εύχομαι ολόψυχα να μη χρειαστεί να ζήσουμε ξανά τέτοια δοκιμασία, με τέτοιες απώλειες.