Πολύ πίσω τα κάμπινγκ της Ελλάδας συγκριτικά με τα ευρωπαϊκά - Τι είναι το μοντέλο των 12 μηνών

«Συχνά οι οικογένειες που έρχονται με παιδιά, μετά αδυνατούν να ξαναπάνε σε ξενοδοχείο γιατί τα παιδιά δε θέλουν». 

Με την παρατήρηση αυτή, ο πρόεδρος της Ένωσης Κάμπινγκ Χαλκιδικής και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κάμπινγκ, Αντώνης Δεληδημητρίου εξηγεί, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού - Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9FM», πώς το κάμπινγκ γίνεται τρόπος ζωής, ειδικά για οικογένειες, εξαιτίας του αισθήματος ελευθερίας που προσφέρει στα παιδιά, τα οποία βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν ποδήλατο, να παίξουν μπάλα και να κάνουν όλα αυτά που ζητάνε και έχουν χάσει στα αστικά κέντρα.

Όμως, παρά τα πλεονεκτήματα αυτού του είδους διακοπών και τους φανατικούς πιστούς του, η ελληνική αγορά κάμπινγκ βρίσκεται αρκετά πίσω από τις αντίστοιχες της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης με κύρια αιτία τον διαφορετικό προσανατολισμό σε λειτουργικό επίπεδο.

«Το 90% των κάμπινγκ στην Ελλάδα έχουν στόχο να προσφέρουν τον ήλιο και τη θάλασσα. Ο ήλιος και η θάλασσα είναι για ένα δίμηνο, οπότε μεγαλύτερες επενδύσεις είναι απαγορευτικές γιατί δεν γίνεται απόσβεση σε ένα χρονικό διάστημα δέκα ετών», επισημαίνει ο κ. Δεληδημητρίου. «Η Ελλάδα έχει περίπου 350 κάμπινγκ πανελλαδικά, αλλά η Σουηδία έχει 1200 κάμπινγκ, ενώ στη συγκεκριμένη χώρα υπάρχουν και οι ανάλογες υποδομές, βρέξει- χιονίσει. Εμείς δεν έχουμε δώσει το μοντέλο των 12 μηνών στα κάμπινγκ», προσθέτει, σημειώνοντας ότι «στην Αθήνα κοντά σε αρχαιολογικούς χώρους, υπάρχουν τέσσερα κάμπινγκ που λειτουργούν όλο τον χρόνο και έχουν πληρότητες».

«Τη δεκαετία του '90 είχαμε φτάσει τα 365 κάμπιγνκ. Με δύο μήνες υψηλή περίοδο, ένα μεγάλο κάμπινγκ δεν μπορεί να επιβιώσει», τονίζει, ενώ ερωτηθείς για τους λόγους που ο κατασκηνωτικός τουριστικός κλάδος δεν προσελκύει επενδύσεις στην Ελλάδα απαντά: «Ένα κάμπινγκ είναι μία μεγάλη επένδυση. Σήμερα για ένα κάμπινγκ 100 θέσεων η επένδυση θα πρέπει να ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο, πέρα από την αγορά της γης. Υπάρχει η ανάγκη να κατασκευαστεί ο βιολογικός, είναι αναγκαία υπόγεια δίκτυα για αποχέτευση, θα πρέπει να εξασφαλιστεί η ηλεκτροδότηση, τα συστήματα wifi, πρέπει να κατασκευαστούν καινούργια κτίρια με τουαλέτες. Όσο και να μη φαίνεται η επένδυση είναι μεγάλη [...] Αυτές οι επενδύσεις για να γίνουν, πρέπει να υπάρχει μια μεγαλύτερη περίοδος για τα κάμπινγκ».

Σχετικά με τις προτάσεις προς την Πολιτεία για την ανάπτυξη του κλάδου, ο κ. Δεληδημητρίου αναφέρει: «Τα ελληνικά τουριστικά ακίνητα, κάποιες παλιές εκτάσεις του ΕΟΤ μπορούν να δοθούν σε επιχειρηματίες κάμπινγκ, να ανοίξουν τις πύλες τους, διότι υπάρχει τεράστια ζήτηση από κάμπινγκ στην Ελλάδα. Πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλες εκτάσεις. Οι περισσότερες εκτάσεις ανήκουν στο δημόσιο και σε δήμους οι οποίοι δεν μπορούν να παραχωρήσουν. Εκεί υπάρχει η αγκύλωση της παραχώρησης της χρήσης».

Επικαλείται, μάλιστα, περιπτώσεις όπου στη Βόρεια Ελλάδα υπήρξε επενδυτικό ενδιαφέρον αλλά δεν προχώρησε η επένδυση. «Είχα ζητήσει (σ.σ προς παραχώρηση και χρήση) πριν από 12 χρόνια το κάμπινγκ της Αγίας Τριάδας που ήταν κλειστό από το 1991 για να εξυπηρετήσει τη Θεσσαλονίκη όλο το χρόνο, αλλά δυστυχώς παραμένει κλειστό μέχρι και σήμερα, ενώ στη Σκοτίνα Πιερίας ξεκίνησε να γίνει μια επιχείρηση, αλλά ο επενδυτής είδε ότι τα λεφτά που θα ρίξει, αυτά που απαιτούσε η Πολιτεία, δεν πρόκειται να τα βγάλει ούτε σε 20 χρόνια. Εκεί δεν υπάρχει μια ισορροπία, αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις δεν έχουν την εμπειρία», διευκρινίζει.
«Υπάρχουν σήμερα ακίνητα που είναι κλειστά και ρημάζουν και μερικά γίνονται και στέκια παραβατικότητας. Με κάποιους επιχειρηματίες κάμπινγκ μπορούν αυτά να λειτουργήσουν άψογα, να δώσουν θέσεις εργασίας και να μη σκοτώσουν τον επιχειρηματία, πρέπει στα υπουργεία να μιλήσουν με όλους του κλάδους», αντιτείνει.

«Τα κάμπινγκ χθες και σήμερα»

Σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των κάμπινγκ και των υπηρεσιών που προσφέρουν σήμερα σε σχέση με το παρελθόν ο κ. Δεληδημητρίου εξηγεί πως τα κάμπινγκ προσαρμόστηκαν στις αυξημένες απαιτήσεις των κατασκηνωτών. «Το 1989, για παράδειγμα, βλέπαμε ότι το 90% των κατασκηνωτών ήταν με σκηνή, τώρα οι περισσότεροι είναι με τροχοκινούμενο και τροχόσπιτο. Πλέον είναι και περισσότερες οι θέσεις, οι παροχές και οι δραστηριότητες σε όλα τα κάμπινγκ γιατί δεν μπορείς να τα αφήσεις με τις βασικές παροχές. Πρέπει να κάνεις δραστηριότητες, παιδικές χαρές, γήπεδα. Είναι πολλές οι δραστηριότητες που κάνουν όλα τα κάμπινγκ σε όλη την Ελλάδα», σημειώνει.

«Είναι η χαλαρότητα που υπάρχει στο κάμπινγκ, η ελευθερία και η αίσθηση ότι είσαι κοντά στη φύση. Αυτό σου δίνει και δύναμη και αναζωογόνηση και δε βλάπτει τα παιδιά. Αυτό προωθούμε άλλωστε και μέσω της ιστοσελίδας της Ένωσης Κάμπινγκ απομακρύνετε τα παιδιά από το ίντερνετ και πάρτε τους ένα μουσικό όργανο. Εδώ που έρχονται έχουμε και μουσικούς οι οποίοι ασχολούνται με τα παιδιά για να τα μάθουν κάποιο μουσικό όργανο, κάποιο παιχνίδι ή άλλη δραστηριότητα», περιγράφει ο κ. Δεληδημητρίου, προκρίνοντας την επιλογή μιας «αποσυνδεδεμένης» εμπειρίας στην κατασκήνωση, αν και παραδέχεται πως η πρώτη ερώτηση του κατασκηνωτή είναι αν υπάρχει Ίντερνετ!