Διονύσης Τεμπονέρας: Να ξεκινήσει άμεσα προγραμματικός διάλογος...

...για να προκύψει η εναλλακτική προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης- Ο β΄ γύρος στο δήμο Αθηναίων δείχνει το δρόμο- «Αν τα κόμματα του προοδευτικού χώρου μπουν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους θα αλληλοεξουδετερωθούν και ο μόνος ευνοημένος θα είναι η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης» δηλώνει στο Dnews το μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ.

«Πρέπει να ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία προγραμματικού διαλόγου, για να προκύψει εναλλακτική, προοδευτική, πολιτική, πρόταση διακυβέρνησης» διαμηνύει με συνέντευξή του στο Dnews o Διονύσης Τεμπονέρας, ενώ δηλώνει «ναι στην προγραμματική αντιπαράθεση, όχι στον "σκυλοκαυγά" με όρους ηγεμονισμού» και καλεί τον καθένα να αναλάβει την ευθύνη του.

Φέρνει μάλιστα ως παράδειγμα για τα θετικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει η πολιτική συμμαχιών τον Β' γύρο στο Δήμο Αθηναίων, με τη νίκη Δούκα επί Μπακογιάννη, παραθέτει την πρότασή του για τον οδικό χάρτη της σύνθεσης, ενώ στέλνει μήνυμα και στη Χαριλάου Τρικούπη: «Σου επιτρέπεται, να αποκλείεις τις συνεργασίες, όταν βρίσκεσαι στο 25% και 30% και μπορείς βάσιμα να ισχυριστείς, ότι έχεις κυβερνητική προοπτική. Όχι όταν βρίσκεσαι στο 11-13%. Αυτό συνιστά είτε πολιτικό στρουθοκαμηλισμό, είτε αγωνία για την προσωπική επιβίωση. Υπάρχει εκεί έξω όμως και μια κοινωνία, που αναζητεί λύση».

Ο Δ. Τεμπονέρας, τέλος, αναφέρεται και στη θέση που μπορεί να έχει στο εγχείρημα αυτό ο Αλέξης Τσίπρας.

Ποια είναι η εκτίμηση σας για την σημερινή διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού;

Το πολιτικό σκηνικό διαμορφώνεται πάνω σε μια συνθήκη πολιτικής ανισορροπίας. Η ΝΔ παρά την κυβερνητική φθορά διατηρεί τον σκληρό πυρήνα της, που δεν πέφτει κάτω από το 20-25%. Η προοδευτική αντιπολίτευση παραμένει, δύο χρόνια μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2023, κατακερματισμένη και πολυδιασπασμένη, περιστρεφόμενη γύρω από τη «μιζέρια» του 8-14%. Ο λαϊκός παράγοντας εισήλθε δυναμικά στο προσκήνιο με τις μεγάλες συγκεντρώσεις των προηγούμενων μηνών, αλλά παρά την πίεση για συνθέσεις και διέξοδο οι ηγεσίες των κομμάτων «περί άλλων τυρβάζουν». Είτε με σπασμωδικές και άναρχες κινήσεις, είτε με περιχαρακώσεις αναντίστοιχες τις συγκυρίας τα μεγαλύτερα κόμματα του χώρου, εμφανίζονται αποκομμένα από τις κοινωνικές διεργασίες. Μοιραία, κινδυνεύουν να γίνουν μέρος του προβλήματος αν δεν υπάρξουν ειλικρινείς, συντονισμένες και συγκροτημένες διαδικασίες σύνθεσης και υπέρβασης των δυσκολιών.

Ποια μπορεί να είναι η λύση στο αδιέξοδο που περιγράφετε;

Εδώ και 1,5 χρόνο πέρα από τις πρωτοβουλίες που πήραμε για την ανασύνθεση του αριστερού και προοδευτικού χώρου, καταθέσαμε ένα «οδικό χάρτη» που μπορεί να αποτελέσει μια συγκροτημένη μεθδολογικά πρωτοβουλία, που απαντά στο σημερινό πολιτικό πρόβλημα. Επισημαίνουμε συστηματικά, ότι άμεσα πρέπει να ξεκινήσει η διαδικασία προγραμματικού διαλόγου, για να προκύψει εναλλακτική, προοδευτική, πολιτική, πρόταση διακυβέρνησης. Πρέπει να απευθυνθούμε σε εκείνους που θέλουν, για να προσέλθουν στο διάλογο και εκείνοι που δεν θέλουν, παροτρύνοντάς τους, να αντιληφθούν την ιστορική ευθύνη.

Είπαμε συγκεκριμένα, ότι πρέπει:

1.Να προκύψει ένα όργανο διαβούλευσης («τραπέζι διαλόγου») όσων κομμάτων του προοδευτικού χώρου επιθυμούν να εμπλακούν στο διάλογο, με τη συμμετοχή-συμβολή των μεγαλύτερων κοινωνικών εκφράσεων(ΓΣΕΕ, Επιμελητήρια, Ενώσεις Καταναλωτών, αυτοδιοίκηση, Ινστιτούτα-Think Tanks, Προσωπικότητες). Μοναδικό προαπαιτούμενο είναι ο αντιδεξιός - αντινεοφιλελεύθερος προσανατολισμός.

2. Αποκλειστικός στόχος πρέπει να είναι η επεξεργασία προγραμματικής συμφωνίας των κομμάτων του προοδευτικού χώρου σε βασικούς άξονες πολιτικής (ακρίβεια-οικονομία-παραγωγική ανασυγκρότηση, δημοκρατικοί θεσμοί-κράτος, στήριξη κοινωνικού κράτους, εξωτερική πολιτική-διεθνείς εξελίξεις).

3. Τα κόμματα συμμετέχοντας στο διάλογο διατηρούν την πολιτική και οργανωτική τους αυτοτέλεια. Κανείς δεν μιλάει για διάλυση κομμάτων, ούτε και για «συγκολλήσεις κορυφής». Το όργανο διαβούλευσης δεν επεξεργάζεται ιδεολογικά ζητήματα, ούτε και θα λύσει τις διαφορές που ταλανίζουν την ευρύτερη Αριστερά τα τελευταία 100 χρόνια, αλλά προγραμματικές προτάσεις μέσα και έξω από τη βουλή με σχέδιο και συντονισμένη δράση.

4. Η επίτευξη προγραμματικής συμφωνίας θα καταλήξει σε δεσμευτικό προεκλογικό πρόγραμμα, που μπορεί, να οδηγήσει σε εκλογική συμπόρευση των κομμάτων του προοδευτικού χώρου.

5. Τα πρόσωπα και οι ρόλοι φυσικά ακολουθούν και καθορίζονται μέσα από ανοικτές δημοκρατικές διαδικασίες στον κατάλληλο χρόνο, μακριά από εγωισμούς και κομματικές «περιχαρακώσεις».

Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ επιμένει σε μια αυτόνομη πορεία και αρνείται το διάλογο. Γιατί συνεχίζετε να επιμένετε στο θέμα των συνεργασιών. Δεν φαίνεστε αδύναμοι «παρακαλώντας» για συνεργασίες, όπως το 2019 με την απλή αναλογική;

Σου επιτρέπεται, να αποκλείεις τις συνεργασίες, όταν βρίσκεσαι στο 25% και 30% και μπορείς βάσιμα να ισχυριστείς, ότι έχεις κυβερνητική προοπτική. Όχι όταν βρίσκεσαι στο 11-13%. Αυτό συνιστά είτε πολιτικό στρουθοκαμηλισμό, είτε αγωνία για την προσωπική επιβίωση. Υπάρχει εκεί έξω όμως και μια κοινωνία, που αναζητεί λύση. Η επιμονή στις συνεργασίες εδράζεται πάνω σε αυτήν την αγωνία. Άλλωστε, αρκετοί από εμάς μιλούσαμε για την ανάγκη συμπόρευσης ήδη από το 2024(βλ. και εκδήλωση στο θέατρο «ΑΛΦΑ») όταν τα ποσοστά των κομμάτων ήταν περίπου αντίστροφα. Άρα δεν πρόκειται για μια συγκυριακή επιλογή. Αν τα κόμματα του προοδευτικού χώρου μπουν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους θα αλληλοεξουδετερωθούν και ο μόνος ευνοημένος θα είναι η ΝΔ και ο κ.Μητσοτακης. Ναι στην προγραμματική αντιπαράθεση, όχι στον πολιτικό «σκυλοκαβγά» με όρους ενός ανέξοδου ηγεμονισμού. Ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του.

Πιστεύτε πραγματικά, ότι είναι πιθανό ένα ενδεχόμενο εκλογικής συμπόρευσης; Το βλέπετε να συμβαίνει;

Μα φυσικά. Συμβαίνει στα συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση, στους πολιτιστικούς συλλόγους και στα πανεπιστήμια, γιατί όχι και στην κεντρική πολιτική σκηνή; Το παράδειγμα της συνεργασίας στον δεύτερο γύρο στο Δήμο της Αθήνας, όταν το 14% και 12% του πρώτου γύρου, έγινε 56% (και όχι 27%)και κερδήθηκε ο Δήμος, δείχνει το δρόμο για το πώς μπορεί να φύγει η Δεξιά και μαζί της οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που κάνουν ανυπολόγιστη ζημιά. Οι λύσεις είναι εκεί, αρκεί να θέλεις να τις δεις.

Στο εγχείρημα που περιγράφετε χωράει η Πλεύση Ελευθερίας και το Κίνημα Δημοκρατίας;

Κύριε Σκουρή, η διαδικασία του οδικού χάρτη, που σας περιέγραψα, είναι μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού, αυτοαναίρεσης (αν απαιτείται), επανατοποθέτησης στον άξονα «Πρόοδος- Συντήρηση» και συνδιαμόρφωσης. Δεν προσέρχεσαι στο διάλογο ισχυριζόμενος ότι έχεις την μοναδική αλήθεια, ούτε ζητάς να «αυτομαστιγωθεί» ο άλλος, ειδικά όταν έχεις συμβάλει στις σημερινές εξελίξεις. Τώρα πια, δεν υπάρχουν μοναδικές οπτικές. Στην πολιτική παρθενογένεση δεν υπάρχει. Συνεπώς, είναι κρίσιμο να προκύψει μέσα από την σύνθεση και την υπέρβαση των αντιθέσεων του χθες το πολιτικό υποκείμενο που θα συνοψίσει και θα βαδίσει πάνω στην θετική εμπειρία των κατακτήσεων της μεταπολίτευσης. Μοναδικό προαπαιτούμενο είναι να έχει το εγχείρημα αντινεοφιλελεύθερο και αντιδεξιό προσανατολισμό. Σε αυτή την βάση καλούνται όλοι. Θα ξεκινήσουμε μαζί και θα δούμε στην πορεία του χρόνου, ποιοι χωράνε και ποιοι όχι. Όσοι φοβούνται το διάλογο επιθυμούν να κρυφτούν από τον ελληνικό λαό. Καλούμαστε να αποδείξουμε προγραμματικά, όχι τι λέμε ότι είμαστε αλλά ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια.

Μιλάτε για ένα νέο φορέα ή για μια πολιτική συμμαχία των κομμάτων του προοδευτικού χώρου;

Τα όρια του προγραμματικού διαλόγου, οι συνθέσεις και οι διαφωνίες θα φτιάξουν τον πολιτικό «καμβά». Αφού δημιουργήσουμε τους όρους της εκλογικής συμπόρευσης και επειδή χρόνος δεν υπάρχει θα διερευνήσουμε τις δυνατότητες περαιτέρω πολιτικής ώσμωσης. Η ιστορία έχει δείξει ότι η Αριστερά έχει μια μακρά εμπειρία σε διασπάσεις αλλά και σε μεγάλες συνθέσεις. Όποτε συνέβη το δεύτερο η ζωή για το λαό έγινε καλύτερη. Ας το θυμόμαστε που και που αυτό.

Ο Αλέξης Τσίπρας ποια θέση έχει στο εγχείρημα αυτό;

Πρόκειται για μια προσωπικότητα που έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της στην Αριστερά τα τελευταία 17 χρόνια. Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να είναι εκ των εγγυητών μιας τέτοιας προσπάθειας. Έχει το «know how» γιατί κάπως έτσι, συνεπικουρούμενος από σημαντικά πρόσωπα της περιόδου, μέσα από ένα αντίστοιχο «Forum Διαλόγου» το 2005 φτάσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και στην διακυβέρνηση το 2015. Τα υπόλοιπα ζητήματα, που αφορούν πρόσωπα και ρόλους τα λύνει πάντα ο λαός και οι δημοκρατικές διαδικασίες.