Αποτίμηση των φοιτητικών εκλογών – Έπεσε όντως το βασίλειο της ΔΑΠ;

Οι φοιτητικές εκλογές ανέδειξαν σε μεγάλο νικητή την Πανσπουδαστική ΚΣ, τη φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ, όπως και γενικά τα σχήματα τις αριστεράς, και σε μεγάλο ηττημένο την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, με τη δεύτερη σε πολλές σχολές να μην έχει καν υποψηφίους. Αυτό το γεγονός θα ήταν χαρμόσυνο, και σίγουρα εάν ήμουν και εγώ προπτυχιακή φοιτήτρια, θα πανηγύριζα και εγώ μαζί με τους συμφοιτητές μου, ειδικά έπειτα

από τις συστηματικές καφρίλες της κυβέρνησης απέναντι στους φοιτητές που έλαβαν χώρα τόσο  καιρό της καραντίνας, όσο και τώρα πρόσφατα στο ΑΠΘ με την εισβολή των ΜΑΤ και την βάρβαρη επίθεση τους στους φοιτητές. Ειδικά, μάλιστα, μετά την ψήφιση για εισαγωγή ένοπλης αστυνομικής δύναμης στα πανεπιστήμια. Αλλά η αποχή της νεολαίας που παραδοσιακά έπαιρνε μεγάλα ποσοστά στις φοιτητικές εκλογές, αμφιβάλλω αν πρόκειται για πολιτική κριτική των μελών της ΔΑΠ απέναντι στο κόμμα της, αλλά για μια στοχευμένη πολιτική τοποθέτηση και πράξη.

της Μίκας Αγραφιώτου

Το πεδίο του πολιτικού ανταγωνισμού έχει αλλάξει πολύ, και ήδη από τα χρόνια που υπήρξα φοιτήτρια είχε μετατεθεί εκτός των ΑΕΙ. Με την καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ, και κατ’ επέκταση της πιο πολυμελούς νεολαίας της χώρας που ήταν η ΠΑΣΠ, μεγάλο μέρος των συνδικαλιζούμενων φοιτητών έμεινε πολιτικά ακέφαλο. Άσχετα με την ψήφο τους στις εκλογές, σε πρακτικό επίπεδο αυτή η νεολαία δεν συγχωνεύτηκε ούτε στη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, ούτε, προφανώς σε κάποια άλλη νεολαία της αριστεράς, αλλά ούτε και στη ΔΑΠ. Σίγουρα υπάρχουν μεμονωμένες εξαιρέσεις, αλλά αυτές δεν αρκούν ώστε να μιλήσουμε για πραγματική πολιτική μετατόπιση με απτά χαρακτηριστικά σε έναν άλλον δυναμικό παραταξιακό χώρο.

Ταυτόχρονα, η οικονομική κρίση έφερε και αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο αναδεικνύονται και αναδύονται όχι μόνο οι πολιτικοί αρχηγοί, αλλά και το επιτελείο τους. Ειδικά στον δεξιό χώρο, ο οποίος υιοθέτησε το αφήγημα του “αντί-λαϊκισμού” ως βασικό μέσο ηγεμόνευσης της δεξιάς ιδεολογίας πάνω στα υπόλοιπα πολιτικά σχήματα, η κομματική νεολαία όχι μόνο δεν εξυπηρετεί την παρούσα πολιτική θέση της ΝΔ, αλλά της είναι και βαρίδιο.

Γιατί; Αφενός, διότι οι περισσότεροι πολιτικοί που έχουν αναδυθεί σε εξουσιαστικά σχήματα τα τελευταία χρόνια δεν αποτελούν sui generis παιδιά του κομματικού σωλήνα, όπως λέγαμε παλιά. Υπάρχουν, προφανώς, παλιοί ΟΝΝΕΔίτες και μεγαλοστελέχη της ΔΑΠ, αλλά οι νευραλγικές θέσεις δεν δίνονται σε αυτούς, παρά είτε σε ακροδεξιούς πολιτικούς, είτε σε ακροκεντρώους που ρουφήχτηκαν από το παλιό ΠΑΣΟΚ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι περισσότεροι τωρινοί υπουργοί της κυβέρνησης.

Αφετέρου, γιατί η ΝΔ θέλει να καταστρέψει το δημόσιο πανεπιστήμιο ολοσχερώς, και το ζήτημα της κατάργησης των παρατάξεων είναι βασικό τμήμα του πολιτικού της λόγου εδώ και πολλά χρόνια. Όσο υπήρχε το αντίβαρο της ΠΑΣΠ, και όσο χτίζονταν όντως πολιτικές καριέρες εντός του πανεπιστημίου και του φοιτητικού συνδικαλισμού, η ΔΑΠ και η ΟΝΝΕΔ είχαν νόημα ύπαρξης ως χωνευτήρι των φοιτητών με δεξιό πολιτικό προσανατολισμό, ώστε να μην περάσουν στην αντιπέρα όχθη, η οποία, ε δεν διέφερε και πολύ πολιτικά και πρακτικά τώρα που τα λέμε.

Πάρτι έκανε η μια, πάρτι έκανε και άλλη. Σε μπουζούκια πήγαινε η μία, σε μπουζούκια πήγαινε και η άλλη. Κολλητηλίκια με καθηγητές η μία, τα ίδια και η άλλη. Τζάμπα σημειώσεις, ιδιαίτερη μεταχείριση, ακόμα και υψηλοί βαθμοί και θέσεις σε μεταπτυχιακά προγράμματα παρείχαν. Το θέμα ήταν τι θα έριχναν στις εκλογές.

Τρίτον, όπως ανέφερα στην αρχή, η ΝΔ έχει υιοθετήσει το σχήμα του “αντί-λαϊκισμού”, γιατί δεν μπορεί να επιτεθεί ευθέως στην συνταγματικά κατοχυρωμένη έννοια της λαϊκής κυριαρχίας. Τουτέστιν, η επιβολή της «αριστείας» δεν μπορεί να έρθει εάν υπόσχεται ότι ο κάθε αφισοκολλητής μπορεί να εισέλθει στα πολιτικά πράγματα επειδή έχει δείξει ιδιάζουσα κομματική ζέση. Η πολιτική είναι αποκλειστικά ένα πεδίο για όσους ξέρουν να κάνουν πολιτική, δηλαδή τις ελίτ. Για τα τζάκια, για τους αποφοίτους του Κολάμπια, και προφανώς, για τους επιχειρηματίες που βρίσκονται από πίσω. Η πολιτική δεν μπορεί να είναι για τον λαό, επειδή ο λαός αποδεδειγμένα δεν ξέρει τι του γίνεται και τα κάνει μαντάρα. Κανείς δεν θέλει ακόμα ένα ΠΑΣΟΚ, πρασινοφρουρούς και τον κάθε «γιο του αγωγιάτη» να παίρνει πολιτικό γραφείο και να τα κονομάει. Για το τωρινό αστικό αφήγημα, πολιτική οφείλει να γίνεται από τους ισχυρούς για τους ισχυρούς.

Πώς σχετίζεται αυτό με τις φοιτητικές παρατάξεις και τις εκλογές; Για αρχή, ας το δούμε σημειωτικά. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο το 2008, τα μέλη της ΔΑΠ όχι μόνο δεν έκρυβαν την πολιτική τους επιλογή, αλλά την πρόβαλλαν με καμάρι προς τα έξω, καθώς αποτελούσε βασικό πυλώνα της δημοσίας εικόνας τους μέσω της οποίας θα χτιζόταν λιθαράκι-λιθαράκι η μετέπειτα καριέρα τους.

Τα τελευταία χρόνια, αυτό δεν συμβαίνει. Τα μέλη της ΔΑΠ που βγαίνουν στα τηλεοπτικά κανάλια και γενικά έχουν δημόσιο λόγο, αποκρύπτουν τεχνηέντως την κομματική τους θέση. Αυτό δεν λαμβάνει χώρα εν κενώ, αλλά αποτελεί βασικό κομμάτι της ίδιας της επίθεσης της ΝΔ στις φοιτητικές παρατάξεις, τις οποίες προσπαθεί να βγάλει εκτός ΑΕΙ.

Προφανώς η ΔΑΠ θα ζει και θα βασιλεύει μέσα στα πανεπιστήμια, αλλά όχι με δημοκρατικές διαδικασίες. Αφού έχουν πεταχτεί όλες οι υπόλοιπες παρατάξεις έξω από το δημόσιο πανεπιστήμιο, το μόνο που θα απομείνει είναι η ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου αφηγήματος, όπου η οποιαδήποτε αντίσταση θα διώκεται ποινικά από την επερχόμενη ένοπλη αστυνομία που θα αναλάβει δράση στο κοντινό μέλλον. Η αποχή της ΔΑΠ από τις εκλογές μυρίζει και ζέχνει μια προσπάθεια υπονόμευσης και απονομιμοποίησης της διαδικασίας των φοιτητικών εκλογών, όπως και του φοιτητικού συνδικαλισμού εν γένει.

Από εδώ και πέρα μόνο εικασίες μπορώ να κάνω, οπότε θα καταλήξω στο ότι δεν είμαι τόσο αισιόδοξη για το μέλλον.