Πίνοντας καφέ με την Ξένια της Μουρμούρας

Συνέντευξη στη Ναταλία Κάππα

Η Άννα Κουτσαφτίκη είναι η ηθοποιός που μπορεί ο πολύς κόσμος να γνώρισε μέσα από τη Μουρμούρα, αλλά που έχει εμφανιστεί ήδη στο παρελθόν σε μεγάλες σειρές της ιδιωτικής τηλεόρασης και ακόμα περισσότερο στο θεατρικό σανίδι, ήδη από τη δεκαετία του 90.

Οι θεατρόφιλοι τη γνωρίζουν πολλά χρόνια, γιατί ως γνήσιο τέκνο του Θεάτρου Τέχνης, έχει εμφανιστεί σε σειρά μεγάλων θεατρικών παραστάσεων. Σκεφτείτε μόνο όταν δευτεροετής, δεκαεννιά μόλις χρόνων, βρέθηκε στην ορχήστρα της Επιδαύρου

στο έργο «Πλούτος», υπό τις οδηγίες του Μίμη Κουγιουμτζή, φορώντας το κοστούμι του Τσαρούχη, σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι να είναι στο χορό και να παίζει και την Ίριδα.

Από τότε συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς δημιουργούς και σκηνοθέτες (όπως οι Μίμης Κουγιουμτζής, Γιώργος Λαζάνης, Γ. Χουβαρδάς, Θ. Θεολόγης, B. Νικολαΐδης, Ν. Μαστοράκης, Β. Μυριανθόπουλος, Γ. Ρήγας, Στ. Λιβαθηνός) ανεβάζοντας κλασικά και όχι μόνο έργα της θεατρικής τέχνης («Ερωτόκριτος» του Κορνάρου, «Ερωφίλη» του Χορτάτζη, «Φλαντρώ» του Χορν, «Η αγνή του Θεού» του Πίλμεϊερ, «Σπασμένη Στάμνα» του φον Κλάιστ, «Ένας ήρωας-το καμάρι της Δύσης» του Σίγνκ (Πέγκιν), «Βάσσα» του Γκόρκι κ.α).

Παράλληλα με το θέατρο Τέχνης, το λαμπερό αυτό κορίτσι, σπούδασε και στο Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, δημιουργώντας για τον εαυτό της μια στέρεη καλλιτεχνική βάση και κουλτούρα που συμπληρώθηκε με την επαγγελματική της ενασχόληση με το τραγούδι. Την έχουμε απολαύσει ως ερμηνεύτρια στην τηλεόραση αλλά και σε διάφορες μουσικές παραστάσεις. Αξιοσημείωτο και το γεγονός ότι υπήρξε ακόμα και καθηγήτρια υποκριτικής σε έργα κλασικού ρεπερτορίου. Μια Καλλιτέχνιδα με Κ κεφαλαίο δηλαδή ή όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν «Θέατρο, τραγούδι και ξερό ψωμί» (…και τηλεόραση θα συμπληρώσω πλέον).

Στη μικρή οθόνη –πέρα από την επιτυχημένη Μουρμούρα- έχει παίξει στα “Οι ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα” (Alpha), “Καλά να πάθεις” (Alpha) και στο “Κάμερα καφέ” (Mega), ενώ στη μεγάλη οθόνη την είδαμε στο ιδιαίτερο “Miss Violence” (2013), στο “Ένα τραγούδι δε φτάνει” (2003) και “Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένα” (2003).

Εμείς, ως funs της Μουρμούρας την αναζητήσαμε και ήπιαμε μαζί της έναν καφέ στη γειτονιά της κάπου στο Παγκράτι. Γελαστή, έξω καρδιά, αλέγκρα, γλυκιά και όμορφη μαζί, ανθρώπινη, αρκούντως τρελιάρα, η φίλη που θα ήθελες να είχες.

Όσο για τη Μουρμούρα, έχει να πει μόνο τα καλύτερα για μια παραγωγή που περνάνε απλώς υπέροχα, που γελάνε και που έχουν δέσει ως ομάδα καταπληκτικά. Ο «σύντροφός» της Μπάμπης στο σήριαλ, παλιός γνώριμος συνάδελφος που ήξεραν εξ αρχής ότι όλα θα πάνε μεταξύ τους υπέροχα, ενώ σε ερώτηση για τον Βλαδίμηρο που αγαπώ, επιβεβαίωσε την υποψία μου ότι μιλάμε για ένα άτομο ατομάρα…

Αλλά για να δούμε καλύτερα τι άλλο μας εκμυστηρεύτηκε.

Μητέρα, σύζυγος, αδελφή, κόρη, φίλη, ηθοποιός, τραγουδίστρια, συνάδελφος, καθηγήτρια. Πόσοι ρόλοι για να αντέξει μια πλάτη, ένα νους, μια ψυχή. Πώς τα ισορροπείς;
Δεν είχα συνειδητοποιήσει, ότι παίζω όλους αυτούς τους ρόλους! Σ’ ευχαριστώ πολύ, που μου το επισήμανες! Πάω, να πάρω τα zanax μου και επιστρέφω…χάχα. Πέρα απ’ την πλάκα, νομίζω, ότι όλοι αναγκαζόμαστε να παίζουμε πολλούς ρόλους στη ζωή μας, πρώτους, δεύτερους, κομπαρσιλίκια. Έτσι είναι δομημένος ο κοινωνικός ιστός. Αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μας είναι κι αυτοί οι κακόμοιροι αλλά πρέπει που και που, να ενεργοποιούμε αυτόν τον εσωτερικό μας κριτή , γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να μας φέρει σ’ επαφή με τον πρωτογενή, ατόφιο, αμόλυντο εαυτό μας και να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο. Λειτουργεί σαν πυξίδα. Δύσκολη πάντως διαδικασία και πολύ χρονοβόρα.

Θέατρο – τηλεόραση – κινηματογράφος: Με ποια προτεραιότητα μπαίνουν στη ζωή σου;
Πια… θα σου πω… όπου υπάρχουν άνθρωποι-συνεργάτες, που υπηρετούν ουσιαστικά όχι μόνο την τέχνη τους αλλά και την ανθρώπινη επαφή-επικοινωνία. Αν δεν υπάρχει το δεύτερο δεν υπάρχει ούτε το πρώτο. Υπάρχει μόνο στείρα, κούφια ματαιοδοξία που οδηγεί σε μια φριχτή καλλιτεχνική ένδεια και σε μια απέραντη προσωπική μοναξιά.

Πώς σου φαίνεται η ελληνική τηλεόραση;
Ελληνική! Όπως το ‘πες! Με την καλή και κυρίως με την κακή έννοια. Μικρογραφία της ελληνικής πραγματικότητας. Με αισθητική Κardasians, με εκπομπές – σειρές τροφή για τον ερπετοειδή εγκέφαλο και λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ποια είναι η σκέψη σου στα μαύρα των καναλιών; (κλείσιμο Mega, Alter κα)
Όπου μπερδεύεται η τέχνη με τα πολλά μαύρα φράγκα το αποτέλεσμα είναι αυτό. Δεν ξέρω πότε θα επενδυθούν σωστά και με διαφανείς διαδικασίες χρήματα στην τέχνη. Μάλλον κάποια άλλη στιγμή σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν. Σαν τηλεθεατής και σαν ηθοποιός πάντως θα σου πω ότι ακόμη και τώρα στις σειρές του Mega καταφεύγω. Μιλάμε για σπουδαίες στιγμές…

Τι θεωρείς έχει το “Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα” που το κάνει να ξεχωρίζει;
Θεωρώ, ότι είναι μια από τις εξαιρέσεις αυτές, που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Έκτη χρονιά πάει φέτος, δεν είναι τυχαίο. Για μένα αυτή η σειρά είναι θεματοφύλακας μιας αισθητικής, που πλέον σπανίζει. Την αγαπώ πολύ για πολλούς λόγους.

Την Ξένια και τον Μπάμπη, αν ήταν πραγματικά πρόσωπα, θα τα έκανες παρέα;
Εννοείται! Είναι τόσο γνήσιοι και αυθεντικοί και το κυριότερο… αγαπιούνται βαθιά. Τέτοιους ανθρώπους επιζητώ για συντροφιά και στη ζωή μου.

Πόσο κοντά θεωρείς ότι είναι τα ζευγάρια της Μουρμούρας στην ελληνική πραγματικότητα; Υπάρχει κάποιο ακόμα που θα είχε ενδιαφέρον να δούμε;
Είναι σαφώς πολύ κοντά στην ελληνική πραγματικότητα και καλύπτει ένα ευρύ ηλικιακό και κοινωνικό φάσμα, οπότε δεν ξέρω αν θα έπρεπε, να προστεθεί κάποιο ακόμη ζευγάρι και ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό. Αυτό που σίγουρα νιώθω από τις αντιδράσεις του κόσμου είναι ότι η Μουρμούρα φωτογραφίζει τη ζωή μ’ έναν τρόπο πού την απαλλάσσει από το βάρος της. Ο θεατής αναγνωρίζει αρκετά κομμάτια του εαυτού του στους ήρωες αλλά μέσα από ένα βαθιά χιουμοριστικό, παιγνιδιάρικο και ταυτόχρονα τρυφερό φίλτρο και αυτό τον ελαφρώνει και τον ανακουφίζει πολύ.

Πόσο μουρμούρα είσαι στην προσωπική σου ζωή;
Δεν είμαι. Το προσπαθώ τουλάχιστον… μάλλον γιατί σιχαίνομαι να μου το κάνουν.

Αν έπρεπε να απομονωθείς σε ένα βουνό (ή νησί δεν θα τα χαλάσουμε εκεί) –με ρεύμα ή χωρίς- για ένα χρόνο, ποια είναι τα 3 πράγματα που θα έπαιρνες μαζί σου;
Καταρχάς προτιμώ το νησί. Ξέρεις να χάνεται και λίγο το μάτι στο γαλάζιο. Μετά θα νοίκιαζα τον Μαγκάιβερ (της εποχής μου) full season και θα ξένοιαζα.

Και για να μην σε κουράζουμε άλλο…. αν ήσουν πολιτικός για μία μέρα, ποια 3 πράγματα θα άλλαζες πρώτα;
Δεν το γνωρίζω αυτό το επάγγελμα. Μάλλον επειδή έχει εκλείψει παντελώς. Κάτι σαν τους αμαξάδες και τους καπνοδοχοκαθαριστές…

Keywords
Τυχαία Θέματα