Μαρία Σαμαρίνου, μια γοητευτική πρωταθλήτρια στον δρόμο για τη Ν. Κορέα (εικόνες)

«Πολλοί θέλουν την άνοιξη κι άλλοι το καλοκαίρι και το χειμώνα το βαρύ μονάχα… οι καλογέροι» αναφέρει σ’ ένα από τα τραγούδια του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχύει για την περίπτωση της Μαρίας Σαμαρίνου. Κι αυτό γιατί, για την 20χρονη πρωταθλήτρια χιονοδρομίας δεν υπάρχουν 4 εποχές. Υπάρχει μόνο… Χειμώνας, υπάρχει μόνο… χιόνι και σκι. Και μπορεί για τους περισσότερους το σκι να αποτελεί απλά μια χειμερινή δραστηριότητα-διακοπές, ωστόσο για την νεαρή αθλήτρια από την Έδεσσα το χιόνι και το σκι είναι τρόπος ζωής. Εδώ και περίπου 10 χρόνια ασχολείται επαγγελματικά τα χειμερινά σπορ, έχει καταφέρει να σαρώσει τους τίτλους στην Ελλάδα και δικαίως να συγκαταλέγεται στην ελίτ του αθλήματος.

Πριν από λίγες ημέρες κατέκτησε ένα ακόμη πανελλήνιο πρωτάθλημα χιονοδρομίας, αλλά αντί να απολαύσει την επιτυχία της οργανώνοντας τις καλοκαιρινές της διακοπές, όπως θα κάνουν οι περισσότερες φίλες της άλλωστε, αυτή ταξίδεψε στην Αυστρία για ένα ακόμη σημαντικό στάδιο προετοιμασίας ενόψει του μεγάλου της στόχου. Ενόψει του μεγάλου της ονείρου από την ημέρα που ξεκίνησε την ενασχόληση της με το σκι. Το εισιτήριο της συμμετοχής της στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες που θα διεξαχθούν το 2018 στη Νότια Κορέα. Διότι όπως λέει και η ίδια, όσο υπάρχει χιόνι συνεχίζουμε…

Συναντήσαμε την 20χρονη Μαρία Σαμαρίνου, κατά την επιστροφή της από την Αυστρία και μας άνοιξε την καρδιά της σε μια αποκλειστική συνέντευξη για όλους και για όλα. Μάθαμε πράγματα για ένα άθλημα που μπορεί να μην είναι το δημοφιλέστερο στην Ελλάδα, χρόνο με το χρόνο όμως αρχίζει να κερδίζει όλο και περισσότερους… θαυμαστές. Διαβάζοντας τώρα τα όσα μας είπε η γοητευτική πρωταθλήτρια να είστε σίγουροι πως το επόμενο χειμερινό ταξίδι που θα προγραμματίσετε θα είναι σίγουρα σε κάποιο από τα πανέμορφα χιονοδρομικά της Ελλάδας και ίσως να πάρετε και την απόφαση να δοκιμάσετε την εμπειρία των χειμερινών σπορ…

Γιατί σκι και όχι μπάσκετ, βόλεϊ ή κάποιο άλλο άθλημα;

«Η αλήθεια είναι ότι από μικρή δοκίμασα όλα τα αθλήματα. Έπαιξα μπάσκετ, βόλεϊ, ποδόσφαιρο, τένις, έκανα στίβο. Τα πάντα. Και ήμουν σε όλα πολύ καλή. Πάντα οι προπονητές έλεγαν στους γονείς μου ότι είναι ταλέντο το παιδί σας και θα φτάσει ψηλά αν μείνει στο άθλημα. Όμως το αλπικό σκι ήταν αυτό που με κέρδισε. Ίσως επειδή είναι ατομικό άθλημα, δύσκολο, αντίξοο αλλά πραγματικά συναρπαστικό».

Ποια η μεγάλη διαφορά του επαγγελματικού σκι με έναν απλό… σκιέρ;

«Επαγγελματικό σκι δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Επαγγελματίας αθλητής είναι αυτός που ζει βιοποριστικά από το άθλημα. Όμως στην Ελλάδα όχι μόνο δε ζεις από το σκι, αλλά αντίθετα αναλώνεις μεγάλα ποσά για να καταφέρεις να κρατήσεις υψηλό αγωνιστικό επίπεδο σε σχέση με τον διεθνή ανταγωνισμό. Ας μιλάμε λοιπόν για τον πρωταθλητισμό στο άθλημα σε σχέση με τον χομπίστα σκιέρ. Οι διαφορές λοιπόν τεράστιες. Ο απλός σκιέρ απλά ψυχαγωγείται , επιλέγει τον τόπο, τον χρόνο και τις συνθήκες, κάνει σκι όπου θέλει, όποτε θέλει και όσο θέλει. Ο πρωταθλητής προπονείται και αγωνίζεται, όλο το χρόνο με πολύ σκληρές συνθήκες, με όποια ποιότητα χιονιού βρει και με τεράστιες ποσότητες προπόνησης και δύσκολων καιρικών συνθηκών. Και είναι υποχρεωμένος να το κάνει ως πρώτη προτεραιότητα, αφήνοντας πίσω άλλα σημαντικά πράγματα».

Έχεις μετανιώσει καθόλου για την απόφαση σου αυτή; Κι αν όχι σκι τότε τι;

«Αν όχι σκι; Τότε τίποτα. Έρχονται στιγμές που η πίεση, το άγχος, οι προπονητικές και αγωνιστικές υποχρεώσεις και οι θυσίες που αναγκάζομαι να κάνω, να με κουράζουν και να αναρωτιέμαι. Όμως είναι μόνο στιγμές μικρές, ανθρώπινες στιγμές».

Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει;

«Άπειρες οι θυσίες. Έχω χάσει εξόδους, γεννέθλια, γιορτές, εκδρομές, διακοπές, οικογενειακές στιγμές εορταστικών ημερών, σχολικές εκδηλώσεις, μια ολόκληρη χαμένη εφηβία. Η μεγαλύτερη όμως θυσία είναι οι Πανελλήνιες εξετάσεις το 2014. Θυμάμαι εκείνη τη χρονιά είχα περίπου 467 απουσίες στο σχολείο. Γύρισα από σειρά αγώνων στο εξωτερικό, στην Ελλάδα λίγο πριν το Πάσχα του 2014. Σε ενάμιση μήνα θα έδινα Πανελλήνιες και υπήρχαν βιβλία που δεν τα είχα ανοίξει. Και πάντα ήμουν καλή μαθήτρια, οπότε μου κακοφαινόταν απίστευτα. Στον ενάμιση μήνα που είχα μπροστά μου, διάβασα πάρα πάρα πολλές ώρες την ημέρα, πάνω από 16-17 μάζί με τα φροντιστήρια, έτσι ώστε να καλύψω τα κενά μου».

Πόσες ώρες την ημέρα προπονείσαι για να βρίσκεσαι σε τόσο υψηλό αγωνιστικό επίπεδο;

«Τις ημέρες προπόνησης στο χιόνι 6 με 8 ώρες το πρωί και το απόγευμα καμια ωρα ξηρά. Και πρέπει να βρω χιόνι ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες για ένα δεκαήμερο κάθε μήνα τουλάχιστον. Τις περιόδους που δεν έχω χιόνι κάνω ξηρά προπόνηση περίπου 3 ώρες τη μέρα, πρωί και απόγευμα. Αυτή βέβαια μπορεί να είναι κάποιο άλλο άθλημα πχ τένις , τρέξιμο, γυμναστήριο κ α».

Ζηλεύεις τους φίλους σου που κάνουν άλλα πράγματα όταν εσύ βρίσκεσαι στο βουνό και προπονείσαι;

«Να απαντήσω με ειλικρίνεια; Ναι ναι τους ζηλεύω. Είναι πραγματικά δύσκολο να βρίσκομαι σε ένα χιονοδρομικό κέντρο της Ευρώπης, κατακαλόκαιρο, να ξυπνάω στις 6 το πρωί, να κουβαλάω πόρτες , να προπονούμαι σκληρά σε συνθήκες μοναξιάς και πίεσης και να βλέπω στο facebook το βράδυ, την ώρα που χαλαρώνω, φωτογραφίες της παρέας μου σε κάποια πανέμορφη ηλιόλουστη παραλία της χώρας μου. Όμως είναι τόσο σπουδαίες οι εμπειρίες, τόσο έντονα τα συναισθήματα, τόσο δυνατές οι στιγμές που ζω μέσα στο άθλημα, που δεν μετανιώνω με τίποτα για τις επιλογές μου».

Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο και το κάνεις πάντα μετά από έναν σημαντικό αγώνα ή ένα βασικό στάδιο προετοιμασίας;

«Ένα κρασάκι ή ένα καφεδάκι και κουβεντούλα με τους φίλους μου. Μια όμορφη συζήτηση με τους γονείς μου που μου έχουν λείψει. Μια βουτιά σε μια παραλία το καλοκαίρι».

Χορηγοί υπάρχουν στην προσπάθεια σου αυτή ή να φανταστούμε μόνο η οικογένεια σου;

«Κύριος χορηγός η οικογένειά μου. Απίστευτο το βάρος που σηκώνουν μαζί μου και τους χρωστάω τα πάντα. Από κει και πέρα κατά καιρούς προκύπτουν κάποιες μικρές χορηγίες κυρίως από το Δήμο της πόλης μου και τον ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη. Το 2014 πήρα μία σημαντική χορηγία από Τράπεζα και γι’ αυτό και ήταν πολύ καλή χρονιά για μένα. Κατάφερα να κάνω σωστή προετοιμασία και καλό αγωνιστικό πρόγραμμα. Τώρα είμαι σε αναμονή προτάσεων από διάφορες πλευρές και από ανθρώπους που έχουν πιστέψει σε μένα. Ελπίζω να υπάρξει κάποιο καλό αποτέλεσμα που θα μου λύσει τα χεριά, αυτήν την δύσκολη χρονιά».

Πόσο σημαντικό είναι να σε στηρίζει η οικογένεια σου σ’ αυτό που κάνεις και αγαπάς;

«Ίσως το πιο σημαντικό από όλα. Πέρα από το οικονομικό που το ανέφερα ήδη ο πρωταθλητισμός είναι εξαιρετικά δύσκολος με πολύ κακές στιγμές, με ψυχολογικές και σωματικές μεταπτώσεις. Εκεί ο μπαμπάς και η μαμά είναι πάντα δίπλα μου. Με στηρίζουν, με τονώνουν, με συμβουλεύουν. Είναι το λιμανάκι μου, οι άνθρωποι που με έμαθαν να σηκώνομαι αφού πέσω».

Το σκι για έναν επαγγελματία χιονοδρόμο μπορεί να αποτελέσει το βασικό του επάγγελμα που θα μπορεί με τα έσοδα που θα έχει να τον συντηρήσει, όπως ισχύει στα πιο δημοφιλή σπορ;

«Σας είπα και πριν ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα επαγγελματίας χιονοδρόμος και δε υπήρξε ποτέ. Γι αυτό θεωρώ ότι ο χιονοδρόμος πρωταθλητής είναι υπεραθλητής γιατί αγωνίζεται μόνο για το αθλητικό ιδεώδες, για το στεφάνι της νίκης».

Πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο στη χώρα μας σε σχέση με άλλες χώρες που έχουν μεγάλη παράδοση στα χειμερινά σπορ;

«Εδώ τώρα θα μπορούσα να απαντήσω με σελίδες ολόκληρες!!!! Θεωρώ ότι το επίπεδο στη χώρα μας είναι πολύ υψηλό σε σχέση με αυτά που επενδύει η πολιτεία στους αθλητές της. Πως μπορείς να ανταγωνιστείς έναν ξένο αθλητή που έχει προπόνηση στο χιόνι 300 μέρες το χρόνο, που η χώρα του επενδύει τεράστια ποσά στον εξοπλισμό του, στις μετακινήσεις του, στην προπονητική του, στην εκπαίδευσή του, στην επιμόρφωσή του. Ξέρεις τι συναισθήματα νιώθει ο Έλληνας αθλητής όταν πηγαίνει σε μία Παγκόσμια διοργάνωση με την Εθνική Ομάδα κι έναν προπονητή μόνο και συναντά εκεί τους κολοσσούς με ολόκληρο team υποστήριξης, προπονητές, γιατρούς, φυσιοθεραπευτές,service men , τεχνικούς κλπ, ντυμένους από πάνω μέχρι κάτω με τα ρούχα της Εθνικής τους ομάδας και εξοπλισμένους με τα πιο σύγχρονα υλικά; Κι εσύ φοράς το προπολεμικό μπουφανάκι σου, την χιλιοραμμένη κολλητή σου φόρμα με το ΕΘΝΟΣΗΜΟ και αγωνίζεσαι μόνο γι αυτό. Στήνεσαι για ώρες στην ουρά για να κάνεις homologation στον εξοπλισμό σου και να πας μετά να ετοιμάσεις τα σκι σου για τον αγώνα την ώρα που ο ξένος αθλητής ξεκουράζεται και άλλοι ειδικοί της ομάδας του τα κάνουν όλα αυτά. Τεράστια πληγή που μας καίει».

Όμορφα βουνά στην Ελλάδα, μικρή η σεζόν ωστόσο;

«Ναι όμορφα βουνά, αναξιοποίητα, και χιόνι τέσσερις μήνες το χρόνο στην καλύτερη περίπτωση. Μικρές πίστες, ουρές στα λιφτ, κακή αθλητική παιδεία. Και εσύ πρέπει να βρεις τρόπο να προπονηθείς 10 μέρες κάθε μήνα. Ανέφικτο γιατί πρέπει να πληρώσεις, τα ταξιδέψεις, να κουβαλήσεις υλικά , να αφήσεις σχολές. Θυμάμαι μια ζωή τον εαυτό μου μέσα σε ένα βαν να ταξιδεύω ώρες, διπλωμένη στα δύο για να φτάσω Αυστρία σε κάποιον παγετώνα για προπόνηση».

Η οικονομική κατάσταση της χώρας έχει επηρεάσει το σκι και ειδικά το αγωνιστικό κομμάτι στη χώρα μας;

«Ναι οπωσδήποτε. Υπήρξαν πολύ καλές εποχές, τις οποίες εγώ δεν πρόλαβα. Τότε υπήρξαν μεγάλες επιδοτήσεις από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού τόσο στην Ομοσπονδία όσο και στους Συλλόγους. Τότε βγήκαν σπουδαίοι αθλητές με πολύ λιγότερο κόπο. Τα σωματεία είχαν πολλούς αθλητές πριν από μία οκταετία περίπου. Τώρα το αθλητικό δυναμικό όλων των συλλόγων έχει συρρικνωθεί».

Αγαπημένο ελληνικό χιονοδρομικό και γιατί;

«Το Καιμάκτσαλαν που βρίσκεται κοντά στην πόλη μου. Μαγικό βουνό, πανέμορφο αλλά δύσκολο. Φέτος βέβαια που έκανα κάποιες προπονήσεις στη Βασιλίτσα, ενθουσιάστηκα πραγματικά από το χιονοδρομικό και τους ανθρώπους του. Άλλο κλίμα, όμορφος και δεμένος κόσμος, φιλόξενος».

Και στο εξωτερικό;

«Το Hintertux της Αυστρίας. Είναι το βασικό μου προπονητικό κέντρο. Σίγουρα εκεί έχω κάνει συνολικά πολύ περισσότερες προπονήσεις από όσες στην Ελλάδα. Έχει χιόνι 12 μήνες το χρόνο κι ενδείκνυται για τους Έλληνες αθλητές. Όμορφα τοπία, πλήρως αξιοποιημένα».

Διαφορές στα ελληνικά με τα ξένα χιονοδρομικά;

«Τα ξένα χιονοδρομικά είναι πλήρως αξιοποιημένα, έχουν χιόνο πολύ περισσότερους μήνες το χρόνο και κάνουν το παν για να το διατηρήσουν, την στιγμή που τα δικά μας κλείνουν όταν λήξει η σαιζόν ακόμα κι αν έχουν χιόνι. Δε θα ξεχάσω πέρσι τον Μάιο έφυγα για προπόνηση στο Hintertux τη στιγμή που το Καιμάκτσαλαν ήταν γεμάτο χιόνι αλλά κλειστό. Πολλές πίστες, όλων των επιπέδων, πολύ καλή ποιότητα χιονιού, σύγχρονα λιφτ και αθλητική παιδεία»

Θα μπορέσουμε κάποια στιγμή σαν χώρα να αγγίξουμε αυτά τα επίπεδα οργάνωσης;

«Φαντάζει ανέφικτο ή πολύ μακρινό. Ειδικά σε αυτές τις οικονομικές συνθήκες που βρίσκεται τώρα η χώρα μας».

Με σωστή οργάνωση θεωρείς πως θα μπορούσαν τα ελληνικά χιονοδρομικά να αποτελέσουν βασικό πόλο εσόδων για τη χώρα μας;

«Πιστεύω πως ναι. Είμαστε μία χώρα που στηρίζεται κατά βάση στον τουρισμό. Πουλάμε θάλασσα και ήλιο. Γιατί όχι και τα βουνά μας; Ο τουρισμός δεν έχει κρίση. Πρέπει ίσως να δοθούν για μακροχρόνια λειτουργία σε επενδυτές, έτσι ώστε κι αυτοί με τη σειρά τους να επενδύσουν σε αυτά και να αποδώσουν σε βάθος χρόνου».

Θυμάσαι κάποιον αγώνα που σου έχει μείνει αξέχαστος;

«Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών –Γυναικών στο Vail στην Αμερική. Απίστευτες εγκαταστάσεις, τέλεια πίστα και στον τερματισμό κερκίδες με πολύ μεγάλο κοινό!!!! Άλλη αίσθηση να τρέχεις τέτοιον αγώνα με συναθλητές τα μεγαλύτερα ονόματα στο παγκόσμιο στερέωμα και τόσους θεατές».

Να φανταστούμε οι καιρικές συνθήκες δεν είναι πάντα οι καλύτερες.

«Όταν μπαίνει στη διαδικασία να ψάχνεις χιόνι στο εξωτερικό και φεύγεις για δεκαήμερο προπόνησης, όταν σου στοιχίζει η κάθε μέρα πολλά χρήματα, τότε δεν έχεις την πολυτέλεια να χάσεις τη μέρα ό,τι καιρό και να έχει. Αρκεί να ανοίξουν τα λιφτ. Έχω κάνει προπόνηση με άπειρη ομίχλη, με τρελό αέρα, με χιονοθύελλα με -25 βαθμούς».

Φοβήθηκες κάποια στιγμή σε αγώνα ή προετοιμασία;

«Σε κάθε αγώνα στην εκκίνηση, η αδρεναλίνη είναι στο φουλ. Πάντα υπάρχει ο φόβος της πτώσης και του τραυματισμού. Έχω πάρει απίστευτες βούτες. Και την ώρα που πέφτεις, εκείνα τα δευτερόλεπτα, δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο πέραν του …όλα άδικα; Χαμένος τόσος κόπος; Δε σκέφτεσαι τον πόνο αλλά την επίπτωση που θα έχει ο τραυματισμός στην αθλητική σου πορεία».

Ανταγωνισμός υπάρχει στην Ελλάδα;

«Στην Ελλάδα έχουμε πολύ αξιόλογους αθλητές. Είναι τα υπόλοιπα μέλη της Εθνικής ομάδας. Θεωρώ σημαντική για μένα την ύπαρξη τους γιατί λειτουργεί ο ένας για τον άλλον ως κίνητρο ευγενούς άμιλλας και υγιούς ανταγωνισμού. Επίσης μεγάλος είναι ο ανταγωνισμός και στις μικρότερες ηλικίες και χαίρομαι για αυτό».

Όπως σε όλα τα αθλήματα έτσι και στο σκι οι χειμερινοί ολυμπιακοί αγώνες είναι το μεγάλο όνειρο. Πόσο εφικτό φαντάζει κάτι τέτοιο για έναν έλληνα αθλητή;

«Είναι πραγματικά το μεγάλο όνειρο. Στο Αλπικό σκι θα συμμετάσχει ένας Έλληνας και μία Ελληνίδα. Άρα είναι δύσκολο όχι όμως ακατόρθωτο. Θέλει δύναμη, προσπάθεια, αγώνα, προπόνηση, σκληρά νεύρα, πολύ καλή προετοιμασία. Κι είμαστε όλοι αποφασισμένοι να κυνηγήσουμε αυτό το όνειρο. Οι καλύτεροι θα είναι το 2018 στην Κορέα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες».

Επαγγελματικός αθλητισμός και σπουδές μπορούν να… βαδίσουν μαζί;

«Πρωταθλητισμός και σπουδές. Πολύ δύσκολο να τα συνδυάσει κάποιος σε αυτό το επίπεδο. Στο εξωτερικό οι πρωταθλητές στηρίζονται με έξτρα μαθήματα, με διαγραφή απουσιών και γενικά με πολλές διευκολύνσεις και σε θέματα σπουδών. Εμείς εδώ αγωνιζόμαστε να καλύψουμε τις υποχρεωτικές παρουσίες στο Πανεπιστήμιο και τα κενά τις ύλης που δημιουργούνται όταν φεύγουμε. Μεγάλος αγώνας και σε αυτό το επίπεδο. Κάποιοι αθλητές αναγκάζονται και κάνουν προσωρινή διακοπή από τις σχολές τους όταν έχουν δύσκολη αγωνιστική χρονιά. Εγώ ακόμη δεν το έκανα, αλλά αν απαιτηθεί ίσως αναγκαστώ να το κάνω».

Αν και φαντάζει πρόωρο, έχεις σκεφτεί με τι θα ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά, όταν δηλαδή θα σταματήσεις να αγωνίζεσαι;

«Δεν φαντάζει πρόωρο. Σίγουρα με απασχολεί η ακαδημαϊκή μου καριέρα αφού σίγουρα από το άθλημά μου δεν μπορώ να ζήσω. Είμαι φοιτήτρια στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής Θεσσαλονίκης και άφησα το Πολυτεχνείο προς το παρόν για να μπορέσω να συνδυάσω τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές. Σκέφτομαι, αφού τελειώσω τον βασικό κύκλο σπουδών των ΤΕΦΑΑ, να διευρύνω το πτυχίο μου με κάποιο καλό μεταπτυχιακό και να ασχοληθώ με κάτι παράπλευρο στον αθλητικό χώρο αφού άλλωστε αυτός είναι ο χώρος που με ενδιαφέρει».

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 15 χρόνια από τώρα;

«Σε 15 χρόνια από τώρα; Μακρινό μου ακούγεται. Φαντάζομαι θα έχω σταματήσει το σκι και θα ζω μία φυσιολογική ζωή. Όπως ανέφερα και πριν θα ασχολούμαι σίγουρα με κάτι σχετικό».

Αν και είσαι αρκετά μικρή, το κεφάλαιο οικογένεια-παιδιά φαντάζει μακρινό για έναν επαγγελματία αθλητή;

«Πολύ πολύ μακρινό και προς το παρόν δεν με αγγίζει καθόλου. Έχω τόσα πράγματα να κάνω πριν από αυτό. Βέβαια σίγουρα κάποτε θα γίνει και αυτό αφού είναι ο βασικός προορισμός του ανθρώπου».

Ελεύθερος χρόνος υπάρχει και τι σου αρέσει να κάνεις αυτές τις ώρες;

«Πολύ λίγος αλλά φροντίζω να τον βρω. Μου αρέσει να παίζω τέννις, να βλέπω ταινίες, να βγαίνω με φίλους για καφεδάκι και κουβεντούλα».

Γλυκά-ξενύχτι-καταχρήσεις λέξεις… απαγορευμένες;

«Ναι ναι απαγορευμένες αλλά που και που –σπάνια-εφαρμοσμένες. Πάντα όμως με τύψεις και ενοχές…».

Αξίζουν τόσες θυσίες και τόσο σκληρή προπόνηση γι’ αυτό που κάνεις;

Αν ξαναξεκινούσα, το ίδιο θα επέλεγα. Μοναδικές εμπειρίες, απερίγραπτα συναισθήματα, συναρπαστικό άθλημα, μαθήματα ζωής».

Μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς χιόνι;

«Όχι πάνω από 20 μέρες… Μετά με πιάνει το σύνδρομο στέρησης».

Το σκι είναι στην κατηγορία των… ακριβών σπορ;

«Ε, ναι, νομίζω από τα προαναφερόμενα βγαίνουν συμπεράσματα. Όταν ξεκινά το αγωνιστικό επίπεδο τα πράγματα δυσκολεύουν».

Αν θα έπρεπε να συμβουλεύσεις κάποιον που ήθελε να ξεκινήσει τώρα να μαθαίνει σκι, ποια θα ήταν τα τρία πράγματα που θα του έλεγες να κάνει;

«Να αγαπά αυτό που κάνει, να δουλεύει σκληρά, να θέτει ψηλούς στόχους».

Το καλοκαίρι θα σε βρει σε κάποια ελληνική παραλία ή σε κάποιο χιονοδρομικό του εξωτερικού;

«Θα προσπαθήσω να τα συνδυάσω και τα δύο σε ένα πραγματικά σκωτσέζικο ντουζ. Σίγουρα στο Hintertux για προπόνηση κάποια δεκαήμερα αλλά και κάποιες μέρες απόλυτης χαλάρωσης με ήλιο και θάλασσα σε κάποια ελληνική παραλία. Άλλωστε το δικαιούμαι νομίζω».