Δημήτρης Σταράκης: Η λευτεριά του Μανώλη μας

Βλέπω τον Μανώλη στη βροχή. Να έχει τη λευτεριά του να τιμήσει αυτούς που χάθηκαν για να ζούμε εμείς σήμερα.

Βλέπω το μπαστούνι που τον στηρίζει. Τη μουσκεμένη από την καταιγίδα μορφή του. Η γροθιά του ψηλά. Καμία αλλαγή στη ζωή δεν έγινε υπό ιδανικές συνθήκες. Καμιά ζωή δεν άλλαξε με το πάτημα ενός κουμπιού.

Ο Γλέζος είναι 95 ετών. Ο δικός μου παππούς 97. Και οι δύο έχουν το μπαστουνάκι τους. Και οι δύο δεν ξεχνούν να τιμούν αυτούς που έφυγαν. Σήμερα, ο καιρός δε σταμάτησε τον Μανώλη.

Όπως δεν τον σταμάτησαν οι Ναζί το ’41, όταν μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη. Όπως δεν τον σταμάτησαν πρόσφατα τα χημικά των αστυνομικών, όταν διαδήλωνε κατά της εγκληματικής μνημονιακής λιτότητας.

Ο Σλαβόι Ζίζεκ, μιλώντας στους εξεγερμένους έξω από την Wall Street, τους προειδοποιούσε: «Προσοχή μην ερωτευτείτε!». Και είχε δίκιο, μέσα σε αυτήν την περίπλοκη αλλά απλά δοσμένη φράση του. Προσοχή λοιπόν και σε μας, μην ερωτευτούμε την ίδια τη μορφή του Μανώλη. Γιατί ο Μανώλης δεν ερωτεύτηκε τη μορφή των πεσόντων σε όλη του τη ζωή, μας αυτόν τον αγώνα τους για να φύγει η καταχνιά. Και κάπως έτσι, η μορφή του Μανώλη μας δεν είναι η ίδια ερωτεύσιμη, μα ερωτεύσιμος είναι ο αδιάκοπος αγώνας του, ακόμα και στα 95 του χρόνια. Άλλωστε, πόσοι δεν εξαργύρωσαν το Πολυτεχνείο ως μορφές, αφήνοντας πίσω τα αιώνια και ανεκπλήρωτα ιδανικά του;

Τον Μανώλη που αντέχει ακόμα και συνεχίζει έτσι να μας εμπνέει μέσα στο ζόφο τον περιγράφει καλύτερα απ’ όλους ένας ποιητής: Ο Ναζίμ Χικμέτ.

«Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ

Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη».