Δημήτρης Σούλτας: Αυτοί που (ξανα)δολοφονούν τον Παύλο Φύσσα

Υπάρχουν μέρες που το χιούμορ στερεύει. Δεν έχει χώρο, δεν έχει λόγο. Σήμερα, που κλείνουν πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δεν υπάρχει καν ένα χαμόγελο έστω πικρό. Υπάρχει αυτή η αμηχανία που νοιώθεις μπροστά στην εικόνα της μάνας του Παύλου, μόνη της μέσα στη δικαστική αίθουσα, να παλεύει με το θηρίο. Υπάρχει η οργή για μένα, για σένα, για τους περισσότερους από μας που δεν είμασταν εκεί, έστω για μία μέρα, έστω για μία ώρα.

Είναι η μέρα της οργής για την εκκωφαντική απουσία των ΜΜΕ

από τη δίκη των ναζιστών, για τα σχόλια για τη “λυτή” Μάγδα Φύσσα, για τους αυτοαποκαλούμενους φιλελεύθερους που έχουν το θράσος να λένε ότι “φασίστας σκότωσε φασίστα”, παίρνοντας ίσες αποστάσεις από τη θύτη και το θύμα.

Είναι η μέρα που ένας απολογισμός των χρόνων που μεσολάβησαν από την “επάνοδο” των ναζιστών στο προσκήνιο, σε φέρνει μπροστά σε “αναλύσεις” που θέλουν “σοβαρές Χρυσές Αυγές” που εξισώνουν “το γιαούρτι στον Πάγκαλο με το μαχαίρι που σκότωσε τον Παύλο Φύσσα, σε φέρνει μπροστά σε ρητορείες για την “αντιμετώπιστη του κομμουνιστικού κινδύνου”, που κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν κυρίαρχο πολιτικό τους λόγο. Αυτή η μέρα σε φέρνει μπροστά σε κοστουμαρισμένους ακροδεξιούς, που ξερνούν σε τηλεοπτικά παράθυρα τις ίδιες ασυναρτησίες μ’ αυτές των ναζιστών και στήνουν το μετεκλογικό σκηνικό με πολλές εκδοχές τις ακροδεξιάς. Αυτή η μέρα σου φέρνει στη μνήμη αφηνιασμένους γονείς να θεωρούν “μιάσματα” τα προσφυγόπουλα και να τους αρνούνται ένα θρανίο στο σχολείο. Σε φέρνει μποροστά σε χιλιάδες σχόλια στα social media, σε site, ακόμα και σε άσχετα video στο YouTube, όπου χιλιάδες «πατριώτες» ξερνάνε μίσος απέναντι σε ο,τιδήποτε δεν τους μοιάζει. Είναι η μέρα που η δολοφονία του Παύλου συμψηφίζεται, σχετικοποιείται και εντάσσεται στο πολυπαιγμένο πλέον σίριαλ της “θεωρίας των δύο άκρων”

Είναι δυστυχώς η μέρα που κάποιοι αποπειρώνται να δολοφονήσουν εκ νέου τον Παύλο Φύσσα και κυρίως τη μνήμη όλων γι αυτό το έγκλημα. Είναι η μέρα που οφείλουμε να πούμε στη Μάγδα Φύσσα ότι δεν είναι μόνη. Και να μην μείνουμε στα λόγια. Να της το δείξουμε…