Χρύσα Σπηλιώτη: Η ζωή και η καριέρα της (εικόνες – video)

Θλίψη σκόρπισε ο χαμός της Χρύσας Σπηλιώτη και του συζύγου της, Δημήτρη Τουρναβίτη που «έφυγαν» στην προσπάθειά τους να σωθούν από την πύρινη λαίλαπα στο Μάτι.

Μετά από έρευνες ταυτοποιήθηκαν οι σοροί τους σβήνοντας κάθε ελπίδα των δικών τους.

Η Χρύσα Σπηλιώτη υπήρξε ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης και θεατρική συγγραφέας.

Ήταν παντρεμένη με τον Δημήτρη Τουρναβίτη αλλά δεν είχαν αποκτήσει παιδιά. Ο Δημήτρης Τουρναβίτης ήταν μουσικός και πρώην πρωταθλητής του Παναθηναϊκού

Η ηθοποιός αρχικά ασχολήθηκε με την υποκριτική και αργότερα στράφηκε στη συγγραφή παιδικών βιβλίων, αλλά και θεατρικών παραστάσεων.

Γεννημένη στην Αθήνα και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου η Χρύσα Σπηλιώτη πραγματοποίησε το 1994 την πρώτη εμφάνισή της στην τηλεόραση στη σειρά «Χαραυγή» του Mega.

Ακολούθησε το 1997 η σειρά «Καρέ της ντάμας» Ενώ έπαιξε και στη σειρά «Δέκα λεπτά κήρυγμα» υποδυόμενη τη μητέρα της Μαριλένας.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στη Φιλοθέη. Έζησα όμως και κάποια παιδικά χρόνια στην Εύβοια γιατί ο πατέρας μου δούλευε για ένα διάστημα εκεί. Και ήταν συναρπαστικό να ζεις τόσο μέσα στη φύση. H πιο δυνατή μου μνήμη από τα παιδικά μου χρόνια είναι ο τρόμος που έπαθα μια μέρα στο νηπιαγωγείο. Μας φορούσαν μια πετσετούλα οι δασκάλες μας για να τρώμε το δεκατιανό μας κι εμένα μου έσπασε το κορδονάκι της πετσετούλας. Νόμιζα πως θα θυμώσει πολύ η δασκάλα για το έγκλημα που έκανα. Έτρεξα στο σχολικό κι άρχισα να παρακαλάω τον οδηγό του πούλμαν να με γυρίσει σπίτι μου. Εκείνος ειδοποίησε και τη δική μου δασκάλα και τις δασκάλες των άλλων τμημάτων παρέα με τους συμμαθητές μου. Με διαβεβαίωναν όλοι μαζί πως δεν θα μου έκαναν κανένα κακό. Με έπιασε χειρότερος πανικός ότι θα με σκοτώσουν όλοι μαζί κι έκλαιγα, φώναζα βοήθεια και δεν κατέβαινα με τίποτα από το σχολικό. Τι τραβάνε τα καημένα τα παιδάκια», είχε δηλώσει σε περσινή της συνέντευξη στο bovary.gr

Στο θεατρικό χώρο εργάσθηκε ως ηθοποιός και συνεργάσθηκε με γνωστούς σκηνοθέτες όπως οι Μίνως Βολανάκης, Γ. Σεβαστίκογλου κ.α.

«Eδώ και χρόνια, δουλεύω κυρίως σαν θεατρική συγγραφέας. Λίγο έχω εργαστεί σαν σκηνοθέτης, κυρίως δικά μου έργα έχω σκηνοθετήσει και σαν ηθοποιός είχα πολύ καιρό να παίξω, αλλά νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα, είναι πολύ όμορφα! Η τηλεόραση συνεχίζει στους ίδιους ρυθμούς που βάδιζε και παλιότερα. Παίζει έναν σημαντικό ψυχαγωγικό ρόλο για μεγάλες ομάδες ανθρώπων και κρατάει συντροφιά. Σε μας τους ηθοποιούς προσέφερε αρκετά χρήματα κάποτε που δεν υπάρχουν πια. Έτσι προτιμάει κανείς το θέατρο που προσφέρει μεγάλη λύτρωση σ’ έναν ηθοποιό».

Τα πρόσφατα χρόνια ασχολήθηκε με τη θεατρική συγγραφή και τα περισσότερα από δέκα έργα της μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες ενώ παίχθηκαν σε σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Κεντρικού Θεάτρου Βόρειας Ελλάδας και του Διεθνούς Θεατρικού Ινστιτούτου. Δίδασκε πολλά χρόνια θεατρική γραφή υπό τη μορφή σεμιναρίων στην Ελλάδα και την Κύπρο. Σπουδαστές αυτών των σεμιναρίων έχουν παρουσιάσει ολοκληρωμένα έργα τους σε σκηνές τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία.

«Το πιο μεγάλο εμπόδιο είτε στη δουλειά μου είτε στην ίδια τη ζωή ήταν πάντα ο εαυτός μου. Δυστυχώς το συνειδητοποίησα μετά από πολλά χρόνια. Αλλά δεν πειράζει ποτέ δεν είναι αργά. Κάποτε νόμιζα πως μου έφταιγαν οι άλλοι. Αλλά όλα χρειάζεται να μας συμβούν μέχρι να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα και να αρχίσουμε να απελευθερωνόμαστε από τους δυνάστες που συνήθως κατοικοεδρεύουν μέσα μας. Όταν το συνειδητοποίησα τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν για μένα».

«Το μεγάλο θαύμα στη ζωή μου είναι η ίδια η χαρά της ζωής που μεγαλώνει για μένα μέρα τη μέρα. Μετά από μια μεγάλη κρίση στη ζωή μου πριν τέσσερα χρόνια, έκανα μια στροφή 180 μοιρών και άρχισα να επιστρέφω σιγά σιγά σε ότι θεωρούσα πάντοτε ουσιαστικό. Έτσι αυτή η χαρά δεν έχει πια και τόση σχέση με το αν έχω ή δεν έχω προβλήματα στην καθημερινότητα ή με το τι κάνω επαγγελματικά. Έχει σχέση με την απόλαυση της κάθε δημιουργικής στιγμής και της ίδιας της ζωής.

Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι τώρα την ίδια στιγμή; Ίσως θα ήταν πολύ απότομο αν άλλαζε κάτι μεμιάς. Ωραία τις οδηγεί η ίδια η ζωή τις μεταμορφώσεις μας σιγά σιγά σε κάτι καλύτερο. Πιστεύω πως η ίδια η εξέλιξη είναι θαυμαστή. Έχω πια πολύ λίγη σχέση με τον άνθρωπο που ήμουνα είκοσι χρόνια πριν αλλά αυτό έγινε στη διάρκεια των είκοσι χρόνων που πέρασαν όχι σε μια στιγμή. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να ευχηθώ να συμβεί σε μια στιγμή. Ίσως ακόμα και η πιο ευνοϊκή αλλά αστραπιαία αλλαγή να με φοβίζει λιγάκι.

Αγαπάω περισσότερο τον εαυτό μου, όπως όλοι οι άνθρωποι, όταν νιώθει ανοιχτός, καλός, φωτεινός, αλλά έμαθα να τον αγαπάω και στα χειρότερά του. Τα σκοτεινά, τα καθοδικά, τα μαύρα. Και τον φροντίζω πια τον εαυτό μου, δεν τον εκθέτω εκεί που δεν χρειάζεται, με προστατεύω από πολλά. Το πιο σημαντικό είναι που τον προστατεύω πια εγώ, δεν περιμένω να με προστατεύσουν άλλοι όπως περίμενα για να μην πω, απαιτούσα, παλιότερα. Δεν μετανιώνω ουσιαστικά για τίποτα. Ίσως όμως θα μπορούσα να ήμουνα λιγότερο θυμωμένη, λιγότερο βίαιη μερικές φορές. Αλλά προφανώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο, επομένως καταλήγουμε και πάλι στο: Δεν μετανιώνω για τίποτα».

«Δεν έχω κάποιο βιολογικό παιδί αλλά αυτό ποτέ δεν με εμπόδισε από το να νιώθω μητέρα. Για την κόρη του άντρα μου παραδείγματος χάρη την Αλίκη τρέφω μητρικά συναισθήματα, για τα βαφτιστήρια μου αλλά και για όσα παιδιά έχω επαφή μαζί τους. Και θαυμάζω πολύ τις γυναίκες που έχουν υιοθετήσει παιδιά. Που μπορούν να προσφέρουν αγάπη χωρίς να βλέπουν τα παιδιά σαν την διαιώνιση του DNA τους. Επίσης βρίσκω αξιοθαύμαστο το να υιοθετείς παιδιά από άλλες φυλές».

Εργάστηκε για χρόνια στο ραδιόφωνο σαν παραγωγός εκπομπών λόγου και κειμενογράφος, κυρίως στο κρατικό ραδιόφωνο της ΕΡΤ, αλλά και στην ιδιωτική ραδιοφωνία.

Έχει γράψει σενάρια για τηλεοπτικές σειρές και εκπομπές για την τηλεόραση της ΕΡΤ καθώς και τα κείμενα πολλών παιδικών εκπομπών της ΕΡΤ.

Έγραψε τα βιβλία: «Χαμένο δίκιο», «Ποιος ανακάλυψη την Αμερική – Κωμωδία σε τριάντα εικόνες», «Αγκά. . . σφί. . . και φι. . .» (Αγκάλιασέ με, σφίξε με και φίλα με), «Φωτιά και νερό», «Πόρτες», «Ποιος κοιμάται απόψε;», «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;», «Η αληθινή σου ιστορία;».

«Το πολιτικό θέατρο παίζει κάποιο αφυπνιστικό ρόλο, αλλά για μένα να σας πω την αλήθεια ακόμα και το πολιτικό θέατρο είναι μια πιο έμμεση διαδικασία. Ρωτώντας με αν μπορεί να παίξει ρόλο αφυπνιστικό και καθησυχαστικό ταυτόχρονα, είναι σαν να δίνετε στους καλλιτέχνες το ρόλο του παιδαγωγού ή του μπροστάρη σε κάποια επανάσταση κι αυτό το ρόλο προσωπικά τον αποποιούμαι. Η τέχνη για μένα απευθύνεται πολύ περισσότερο στο ασυνείδητο παρά στο συνειδητό μέρος του ανθρώπου. Κάτι σαν τα όνειρα. Κι απ’ αυτή την άποψη βέβαια και αφυπνίζει και καθησυχάζει αλλά μ’ έναν άλλο τρόπο. Όπως στον ύπνο μας ακόμα κι ένας εφιάλτης, κάτι εξισορροπεί απ’ τις αντίρροπες δυνάμεις που λειτουργούν μέσα μας. Πιστεύω πως οι κρίσεις ευνοούν γενικά τις τέχνες γιατί η τέχνη γενικότερα ασχολείται κυρίως με τα προβλήματα των ανθρώπων. Προσωπικά πάντως ναι, αυτή την απαισιόδοξη εποχή ψάχνω να βρω τις δυνάμεις για να γράψω ένα νέο έργο», είχε δηλώσει στο culturenow.gr