Αντώνης Ρηγόπουλος: Προσέχετε με το σφυροδρέπανο, μη βγάλετε κανένα μάτι

Η απόφαση της κυβέρνησης να μη συμμετέχει στο αντιεπιστημονικό συνέδριο της εξίσωσης κομμουνισμού – ναζισμού που διοργάνωνε στο Ταλίν η εσθονική κυβέρνηση στα πλαίσια της ευρωπαϊκής της Προεδρίας ξεσήκωσε μια σχεδόν σουρεαλιστική συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας ελάχιστα αφορούσε την ανάδειξη της ιστορικής πραγματικότητας, ή έστω των διαφορετικών απόψεων περί αυτής.

Από την πλευρά της η κυβέρνηση επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την επικοινωνιακή της υπεροχή έναντι της Νέας Δημοκρατίας. Έτσι, ύστερα από τον Μαδούρο και τη Βενεζουέλα, τις κληρώσεις των σημαιοφόρων, τη (μη) έπαρση της σημαίας, τους αν-Ορθόδοξους Φίλη και Βούτση και την πολιτισμική κληρονομιά της χούντας, η ΝΔ σύρθηκε σε μια ακόμη συζήτηση, αυτή τη φορά για τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Τρότσκι, και τον Πολ Ποτ (!?) που, ειδικά τον τελευταίο, ανάθεμα και αν τον έχει ξανακούσει το 80% των ψηφοφόρων της ΝΔ.

Κάπως έτσι λοιπόν, η ΝΔ ξέχασε να αντιπολιτευθεί για τα πραγματικά ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα του κόσμου και αναλώθηκε για μια ακόμη φορά σε καλοκαιρινές σπαζοκεφαλιές παραλίας όπως το «Πώς με τρεις γραμμές θα μετατρέψετε αυτό το σφυροδρέπανο σε σβάστικα (η απάντηση στο επόμενο τεύχος)».

«Προσθέτουμε μια πρέζα κομμουνισμό»

Ξεπερνώντας, ωστόσο, την προβληματική αντιπαράθεση των δύο κομμάτων, και εξετάζοντας την κυβερνητική απόφαση, οφείλουμε να σταθούμε σε ορισμένα στοιχεία από το πολύ πρόσφατο παρελθόν. Γιατί μπορεί από τη μια να έχουμε την παραδοσιακά αντικομμουνιστική Νέα Δημοκρατία, από την άλλη όμως, δυστυχώς παρατηρούμε και πάλι το φαινόμενο των τεράστιων αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια και που πλέον αυτές οι αντιφάσεις αντικατοπτρίζονται και σε σειρά κυβερνητικών αποφάσεων.

Εξηγούμαστε λοιπόν:
Όταν το 2016 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συμμετείχε στην αντίστοιχη συνδιάσκεψη για την «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων των Ολοκληρωτικών Καθεστώτων» στη Μπρατισλάβα με κάθε επισημότητα, δεν ίσχυε η θέση ότι «κάθε απόπειρα εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη», όπως (ορθώς) διατείνεται φέτος ο ΣΥΡΙΖΑ; Για ποιον λόγο λοιπόν πέρσι είχε στείλει τόσο τον Έλληνα πρέσβη στη Σλοβακία, όσο και τον Έλληνα πρόξενο που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, τύχαινε να ήταν αποσπασμένος στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, μέχρι και λίγες ημέρες πριν το συνέδριο

Άλλωστε, μόλις τον Ιούλιο του 2017, η ίδια η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, η Αυγή, δεν είχε κανένα πρόβλημα να ανασύρει την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων και να εξισώσει κομμουνισμό και ναζισμό, σε ένα κείμενο αποθέωσης του φιλελευθερισμού που θα έπρεπε να μελετήσουν πολύ προσεκτικά στη ΝΔ αν θέλουν να μάθουν από τους ειδικούς πώς να υπονομεύεις έντεχνα τον κομμουνισμό.

Διαβάζουμε στην Αυγή μεταξύ άλλων:
– «… έτσι οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στη διάλυση, ενώ πρόσθεσαν στα εκατομμύρια θύματα του ναζισμού και του ιμπεριαλισμού και τα εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού».
– «Το μίσος για τη δημοκρατία, εξάλλου, είναι το πεδίο όπου συγκλίνουν πρακτικά και οι δύο ακραίες ιδεολογίες, αλλά και το σημείο που προκαλεί την αβυσσαλέα έχθρα μεταξύ τους. Η κάθε ακραία ιδεολογία επιδιώκει την καταστροφή της δημοκρατίας για λογαριασμό της, για να επιβάλει το δικό της καθεστώς: το φασιστικό ή σοβιετικό κράτος».
– «Το μεγάλο και δυνατό κράτος που ονειρεύτηκαν όλοι οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες του κόσμου, όλοι οι δικτάτορες και οι τύραννοι, έγινε ιδανικό και μοντέλο των ιδεολογιών τόσο της Άκρας Δεξιάς όσο και της Άκρας Αριστεράς».

Το πώς όλα αυτά συνδέονται με την απόφαση Κοντονή να μην εκπροσωπηθεί η χώρα στο συνέδριο, αυτό είναι κάτι που μόνο οι ίδιοι μπορούν να απαντήσουν.

Στο Ταλίν αδελφές μου, στο Ταλίν

Σε ό,τι αφορά το αντικομμουνιστικό συνέδριο του Ταλίν η στόχευση είναι συγκεκριμένη και φέρει περήφανα το «διαβατήριο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης: την εμπέδωση στους λαούς της Ευρώπης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ότι τα αντικοινωνικά μέτρα όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι μονόδρομος, ότι η Ιστορία «πέθανε» όταν ανατράπηκε το σύστημα της ΕΣΣΔ, όπως έγραφε στο διαβόητο βιβλίο του ο Φράνσις Φουκουγιάμα στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Η παραχάραξη της ιστορίας, η θέαση των γεγονότων αποκομμένων από το ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό τους πλαίσιο και η αντιεπιστημονική ανάλυση οδήγησε τους Εσθονούς και τους φιλοξενούμενούς τους ακόμα και στην εξοργιστική και χυδαία εξίσωση του Κεφαλαίου του Μαρξ με το ναζιστικό μανιφέστο του Χίτλερ «Ο Αγών μου».

Και μόνο από αυτό το τελευταίο μπορεί ο καθένας, ακόμα και αν δεν συμφωνεί σε κανένα επίπεδο με τη μαρξιστική ανάλυση, να καταλάβει ότι οι προθέσεις των αντικομμουνιστικών αυτών συνάξεων που πραγματοποιούνται σχεδόν κάθε χρόνο στην Ε.Ε., κάθε άλλο παρά αγαθές είναι.

Αντιθέτως, πρόθεσή τους είναι να διαγράψουν τα αναντίρρητα γεγονότα ότι στην ΕΣΣΔ, παρά τα λάθη, τις παραλείψεις και τις υπερβολές, οι κατακτήσεις των εργαζόμενων ήταν πρωτοφανείς ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα της Δύσης, η πρόσβαση των Σοβιετικών σε υψηλού επιπέδου Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμό, Ψυχαγωγία ήταν δεδομένη, ενώ οι κατακτήσεις των Σοβιετικών γυναικών ήταν τόσο προωθημένες που δεν θα μπορούσαν ούτε να συγκριθούν με εκείνες των γυναικών σε Ευρώπη και ΗΠΑ.

Σε μια εποχή που οι εργαζόμενοι δέχονται μια πρωτοφανή επίθεση, «πρέπει» να πειστούν ότι η αποδοχή της μισθωτής σκλαβιάς των 400 ευρώ, η εργασιακή αβεβαιότητα, ο κίνδυνος της απώλειας της στέγης, η αμφισβήτηση ακόμα και της πρόσβασης σε θέρμανση, ρεύμα και καθαρό νερό, είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή. Ότι δεν υπάρχει (δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει) άλλος δρόμος ανάπτυξης της οικονομίας προς όφελος εκείνων που παράγουν τον υλικό και τον πνευματικό πλούτο ανθρωπότητας.

Την κυβερνητική απόφαση λοιπόν, να απέχει από το πανηγυράκι των «εφήβων» της Ε.Ε. θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε «αυτονόητη» και «επιβεβλημένη», όπως ακριβώς την χαρακτήρισε στην ανακοίνωσή του και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα όμως παραμένει:

Γιατί μόνο τώρα;