Ψάχνοντας για το θαύμα

Εφτά χρόνια έχουμε συνηθίσει να προσκυνάμε. Έχουμε ρουτινιάσει στην ιδέα ότι κάποιοι άλλοι βρίσκονται από πάνω μας, ίσως δυνατότεροι, ίσως οικονομικά ισχυρότεροι. Δε σκεφτήκαμε ποτέ να σηκωθούμε. Ίσως για λίγο, εκείνο το θολό Ιούλη του 2015. Και μετά τι; Άλλα δύο μνημόνια, άλλα βαρύτερα μέτρα, μεγαλύτερη οικονομική ύφεση. Μια Ελλάδα που παραπαίει, μια Ευρώπη που φτάνει στην άκρη του γκρεμού. Υπερβολικός; Ίσως και όχι!

Σε αυτά τα εφτά χρόνια μείναμε ίδιοι. Οι ίδιοι Έλληνες. Η κρίση δε μας έκανε καλύτερους. Τουναντίον, μας συνεπήρε η άποψη ότι «κρίση είναι δε μπορούμε να κάνουμε κάτι». Γίναμε χειρότεροι, ο ένας προσπαθεί να ρίξει τα βαρίδια στον άλλον. Όλοι επιρρίπτουν ευθύνες, κανένας δεν τις παίρνει πάνω του. Και οι πολίτες έρμαια του κάθε Μεσσία, αριστερού ή δεξιού.

Ήρθε η κάρα της Αγίας Ελένης. Όλοι έτρεξαν να προσκυνήσουν. Πολιτικά πρόσωπα, κυβερνώντες, πρόσωπα του παρασκηνίου. Όλοι περιμένουν να τους βοηθήσει το Θείο. Δε μπορούμε εμείς, μπορούν οι ανώτερες δυνάμεις, οι υπερφυσικές. Εμείς δείξαμε, άλλωστε, ότι δε μπορούμε να τα καταφέρουμε. Συνεχίζουμε να προσκυνάμε. Το Θεό, τους δυνάστες της Ευρώπης, τον κακό μας εαυτό.

Αυτή η σκέψη δεν είναι αντιευρωπαϊκή. Ίσα ίσα η Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να φέρει χίλια καλά. Σε ποια χώρα όμως; Στην Ελλάδα που δε μπορεί να αποδείξει ότι αυτά τα 7 χρόνια δε μπορεί να κουνήσει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι για να δείξει ότι μπορεί να ανακάμψει; Δε νομίζω. Όσο η Ελλάδα δείχνει κατώτερη των περιστάσεων θα έρχονται οι άλλοι. Σα γύπες θα στέκονται πάνω από την άψυχη σάρκα της.

Ο Μεσσιανισμός μας έχει κατακλύσει. Περιμένουμε τον ηγέτη που θα φέρει τη ριζική αλλαγή, τη σανίδα σωτηρίας, την έξοδο από την κρίση. Μάταια. Οι «ηγέτες» δράττονται της ευκαιρίας και μετατρέπονται σε πιόνια της σκακιέρας. Φυσικά, τα στρατιωτάκια της υπόθεσης, τα εύκολα θύματα του Βασιλιά και της Βασίλισσας. Βασιλιάς η Ευρώπη, Βασίλισσες οι τράπεζες.

Σώζουμε τις τράπεζες, καταστρέφουμε τους εαυτούς μας. Ένας φαύλος κύκλος εσωστρέφειας και αυταπάρνησης. Κανένας δεν προθυμοποιείται να κάνει την αρχή. Η αρχή είναι υπόθεση των άλλων. Εμείς απλά ακολουθούμε. Ακολουθούμε τη μάζα. Μια μάζα που μέχρι στιγμής δείχνει ότι δε μπορεί να αντεπεξέλθει των προσδοκιών. Θαμώνες στα δύσβατα μέρη, σε αδιέξοδα κρίσιμα που μπορεί να φέρει την καταστροφή. Δεν είναι κινδυνολογία, όλα κάποια στιγμή ακολουθούν το δρόμο τους. Και ο δρόμος που ακολουθεί η Ελλάδα δυστυχώς είναι τραχύς.

Η επανάσταση ξεκινά από μέσα μας. Αν δεν ξορκίσουμε τον κακό μας εαυτό θα παραμείνουμε δέσμιοι αυτών των ετών. Στάσιμοι σαν το νερό της λίμνης. Προσπαθούμε για εύκολο χρήμα, δεν κοπιάζουμε, προτιμάμε τα πολλά και τα εύκολα. Μας λένε εργατικούς. Μπούρδες. Πάντα υπάρχουν οι κομπίνες και οι λαμογιές που αποδεικνύουν το αντίθετο. Και το ελληνικό τοπίο βρίθει από παραδείγματα τέτοιων.

Δυστυχώς, δε θα μας σώσει καμία Αγία Ελένη! Γιατί; Ίσως γιατί δεν το αξίζουμε. Δεν είναι καιρός για θαύματα, αλλά για πράξεις. Αυτές θα δείξουν το δρόμο για την Ελλάδα στην Ευρώπη, θα αποτελούν την πυξίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που το κέντρο της δύναμης θα είναι τα έργα μας και όχι οι προσευχές μας. Ας αφήσουμε όλα τα άλλα και ας επικεντρωθούμε στο βασικό στόχο. Και πάντα η σκληρή δουλειά ανταμείβεται επάξια, είναι δεδομένο...

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.