Σκέτη απογοήτευση τα αποτελέσματα από την προβολή της «συμμαχίας των τριών», πού ήδη προκαλεί ευθυμία

Μια μέρα μετά, τα αποτελέσματα της προβεβλημένης ως «συμμαχία» συμφωνίας των τριών, κ. κ. Αλαφούζου, Σαββίδη και Μελισσανίδη, είναι απογοητευτικά. Σχεδόν τραγικά. Παρά την ευρύτατη προβολή από την γνωστή μερίδα των ΜΜΕ, η είδηση δεν έφερε τα ποθούμενα αποτελέσματα. Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης όχι μόνο δεν φάνηκε να πείθεται, αλλά να την εισπράττει μάλλον … χιουμοριστικά. Και μόνη της άλλωστε η διαφοροποίηση από τις αρχικές διαρροές πού ήθελαν τις τρείς ΠΑΕ να αποφασίζουν την άμεση αποχώρηση από το πρωτάθλημα, δεν μπορεί να προκαλέσει παρά μόνον ευφορία : Οι τρείς αποφάσισαν να εξετάσουν την αποχώρησή τους .. του χρόνου και εάν στο μεταξύ … δεν έχει αλλάξει κάτι στην ΕΠΟ !
Σίγουρα η ενημερωμένη πλέον φίλαθλη Κοινή Γνώμη, ουδέποτε πείστηκε πως ο ΠΑΟΚ του κ. Σαββίδη θα αποχωρούσε από το πρωτάθλημα. Αυτό, θα ήταν μία ακραία ενέργεια, εντελώς ανεδαφική και αναποτελεσματική, πού τελικά θα έφερνε την απόλυτη καταστροφή και διάλυση γιά την δημοφιλή ομάδα της Θεσσαλονίκης. Φυσικά, ούτε και το ενδεχόμενο μιάς σύμπραξης των άλλων προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε ποτέ να πέισει τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ολοι γνωρίζουν, ότι το μόνο πού μπορεί να συνδέει τους τρείς, είναι το μένος τους εναντίον του Ολυμπιακού και ειδικότερα του Βαγγέλη Μαρινάκη και βεβαίως, ο τρόμος τους στην ιδέα και μόνο ότι ο Ολυμπιακός θα κερδίσει και τον φετινό τίτλο. Δεν είναι ασύνδετο φυσικά το γεγονός ότι όλη αυτή η εύθυμη ιστοριούλα στήθηκε και ανέβηκε στην πρώτη γραμμή, αμέσως μόλις ο Ολυμπιακός πέρασε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, αφήνοντας πίσω του τον ΠΑΟΚ κατά δύο βαθμούς.
Αν λοιπόν αφήσουμε στην άκρη τον βασικό και – ίσως – μοναδικό στόχο τους, πού είναι ο Ολυμπιακός του Βαγγέλη Μαρινάκη, οι στόχοι τους δεν είναι κοινοί, αλλά προσωπικοί, άρα απολύτως διαφορετικοί. Σε «χονδρές» γραμμές και εν συντομία, οι προσωπικοί στόχοι του καθενός εκ των τριών, μπορούν να περιγραφούν ως εξής :
Για τον κ. Σαββίδη, βασικά η απόκτηση «από νωρίς» του άλλοθι πού θα χρειαστεί προκειμένου να πείσει τους θερμόαιμους σκληροπυρηνικούς οργανωμένους για την πιθανότατη απώλεια του τίτλου για μία ακόμη φορά. Υπάρχει όμως και άλλος, δευτερεύων στόχος : Η προσπάθεια να πείσει ότι δεν είναι λιγότερο ισχυρός ως παράγων από τους άλλους, ότι είναι ηγέτης αντάξιος της ιστορίας και των απαιτήσεων του ΠΑΟΚ. Δηλαδή, το «χτίσιμο» του προφίλ πού θα του χρησιμεύσει στο μέλλον για την θετική εξέλιξη των αιτημάτων του προς το κράτος : Με κορυφαίο, την ρύθμιση των χρεών της ΠΑΕ, ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Μιάς ρύθμισης την οποία επιδιώκει πάνω από ενάμισι χρόνο, αλλά ακόμη δεν την έχει καταφέρει.
Για τον κ. Μελισσανίδη, οι στόχοι είναι πολλαπλοί. Πρώτος, η «επίδειξη» της παραγοντικής του ισχύος. Το πώς θα αποδείξει ότι και σήμερα, είκοσι δύο χρόνια μετά, εξακολουθεί να είναι ο ίδιος «τίγρης» πού αποδέχονται οι οπαδοί της ΑΕΚ. Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορούμε να εντάξουμε και την λυσσαλέα του επίθεση κατά του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος εκτός από σκληρός ανταγωνιστής του, έχει γίνει και ακαταμάχητος αντίπαλος στον πολιτικό στίβο. Είναι βέβαιο ότι τον κ. Μελισσανίδη στοιχειώνει ακόμα η ήττα του εκλεκτού του για τη δημαρχία στον Πειραιά κ. Μιχαλολιάκου. Μια ήττα σημαντική, πού χρεώνεται απ’ ευθείας στον κ. Μαρινάκη.
Ακόμη, ο κ. Μελισσανίδης ενδιαφέρεται παθιασμένα για την ευόδωση του πρότζεκτ του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, πού ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί πλήρως και χωρίς αμφιβολία ότι θα είναι γήπεδο «της ΑΕΚ» αποκλειστικά, ή και κάποιας άλλης εταιρείας ή ιδιωτικού φορέα. Αντίθετα, οι διάφορες δηλώσεις και τοποθετήσεις ακόμη και δημοσίων προσώπων, αφήνουν υποψίες ότι ο κ. Μελισσανίδης δεν ενδιαφέρεται για την ανέγερση του γηπέδου μόνον ως «παραγοντικός ηγέτης της ΑΕΚ», αλλά και ως επιχειρηματίας.
Για τον κ. Αλαφούζο, βασικός στόχος είναι η εξοικονόμηση κεφαλαίων από το δημόσιο ( περιφέρεια κ.ο.κ. ) για «έργα βελτίωσης του γηπέδου της Λεωφόρου». Την εποχή πού η ομάδα του δεν μπορεί να κάνει σοβαρές μεταγραφές λόγω οικονομικής δυσχέρειας, την εποχή πού βρίσκεται υπό καθεστώς παρακολούθησης από την ΟΥΕΦΑ, λόγω προβληματικής εφαρμογής του Financial Fair Play, η εκτέλεση έργων βελτίωσης γηπεδικών εγκαταστάσεων, σε ένα γήπεδο μάλιστα πού δεν του ανήκει, προκαλεί πολλές απορίες και ερωτηματικά.
Φυσικά και για τον κ. Αλαφούζο ισχύει η προσπάθεια «εξιλέωσης» από την οργή των οπαδών ( πολλοί εκ των οποίων μάλιστα μετέχουν και στην αλαφουζική «Παναθηναϊκή Συμμαχία», άρα πληρώνουν περισσότερα από τους άλλους ) για την αδυναμία, για ακόμη μία χρονιά, να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα. Μέχρι σήμερα ( και παρά την μικρή περίοδο αγωνιστικής πτώσης του Ολυμπιακού ) ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να πλησιάσει έστω, απειλητικά την κορυφή της βαθμολογίας.
Βεβαίως, η μέθοδος της συνεχούς καταγγελίας με την επίκληση εξωαγωνιστικών θεμάτων ( διαιτησία, ΕΠΟ, παράγκα κ.λ.π. ) έχει μέχρι σήμερα αποδειχτεί ιδιαίτερα πειστική για τους οπαδούς. Όμως αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα και αυτό είναι κάτι πού ο κ. Αλαφούζος το αντιλαμβάνεται εύκολα. Ξέρει ότι κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να λογοδοτήσει και αυτή η στιγμή, ίσως και να μην είναι πολύ μακριά. Επομένως, με την συμμετοχή του στην συμμαχία, οι δικαιολογίες του γίνονται πιο πειστικές. Και αυτό, είναι πού χρειάζεται περισσότερο τώρα.
Αυτές είναι, λίγο ως πολύ, οι επιδιώξεις των τριών «μελών της εξυγιαντικής συμμαχίας». Ο καθένας για την πάρτη του στα συμφέροντα και όλοι μαζί, στον αγώνα των εντυπώσεων. Και απέναντί τους, ατάραχος, ψύχραιμος και μεθοδικός, ο βασικός τους αντίπαλος, να μην ασχολείται με τίποτα άλλο, εκτός από την ουσιαστική ΕΝΙΣΧΥΣΗ της πάντα φιλόδοξης και παθιασμένης για τίτλους και διακρίσεις, μέσα κι’ έξω απ’ την Ελλάδα, ομάδας του.

Μανώλης Γαβαθιώτης