Το αξέχαστο καλοκαίρι μου / Χριστίνα Βραχάλη: «Στη Σαμοθράκη για mohito με τσίπουρο»

Καλοκαίρι του 2017, ψάχνοντας νησιά στο Βόρειο Αιγαίο, το μάτι μου στον χάρτη έπεσε πάνω της. Ευτυχώς! Η Σαμοθράκη! Ένα νησί γεμάτο ενέργεια και διαφορετικότητα. Ένα νησί, η αλήθεια είναι, όχι για πολλούς.

Είναι καταπράσινη και πάνω της δεσπόζει το επιβλητικό όρος Σάος. Η χώρα είναι χωμένη μέσα στο βουνό. Σαν θησαυρός που σου ζητά να τον ανακαλύψεις. Θυμάμαι πως την πρώτη ημέρα που επισκέφθηκα την παραλία Παχιά Αμμο, στη νότια πλευρά του νησιού, με απίστευτη θέα Ίμβρο και Τένεδο, όταν πάρκαρα, ένα αγριοκάτσικο ήρθε και

κάθισε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου. Από εκεί κατάλαβα πως αυτές οι διακοπές μου θα ήταν διαφορετικές. Ακολούθησε η θέα από την Παναγία την Κρημνιώτισσα, ένα μαγευτικό ξωκλήσι χτισμένο στον γκρεμό που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι και που βρίσκεσαι… Και το ξημέρωμα στους Κήπους… Και οι βάθρες… Οι γνωστοί καταρράκτες του νησιού, που τα ονόματά τους και μόνο σου προκαλούν φόβο: η Γριά Βάθρα και ο Φονιάς. Η διαδρομή για τις βάθρες θέλει περπάτημα, σκαρφάλωμα και όπως ανέφερα στην αρχή δεν είναι για πολλούς. Οι λίγοι που τις επισκέπτονται όμως, ανταμείβονται και με το παραπάνω.

Αναπολώ το καφενεδάκι στα Θέρμα, κάτω από τα πλατάνια. Εκεί που ξεκινούσες με καφέ ελληνικό το πρωί και κατέληγες το βράδυ με ούζα, τσίπουρα και μεζέδες. Αναπολώ τα live στο Σαόκι, το μπιτς μπαρ που έφτιαχνε mohito με τσίπουρο! Και αναπολώ τα γλυκά κουταλιού στον Λευκό Πύργο! Όχι της Θεσσαλονίκης… Η Σαμοθράκη, όπως λέει και η καλή μου φίλη και συνάδελφος, Δώρα Τσαμπάζη,  είναι ένα νησί που είτε το ερωτεύεσαι, είτε το μισείς. Σε ’μένα συνέβη το πρώτο.

Υ. Γ. Ένα μέρος γίνεται αγαπημένο, όταν σ’ αυτό βρίσκεσαι με αγαπημένα σου πρόσωπα. Όταν μπορείς και μοιράζεσαι όλες τις παραπάνω στιγμές.