Θοδωρής Φέρρης: «Η συνεργασία με τον Νίνο ήταν ένα δώρο»

Το σίγουρο είναι ότι δεν θα τον χαρακτήριζες διάττοντα αστέρα, κι αυτό γιατί είναι αρκετά τα χρόνια που μετράει μπροστά από ένα μικρόφωνο. Φέτος είναι μάλλον η χρονιά του. Ο Θοδωρής Φέρρης ηγείται για πρώτη φορά ενός καλλιτεχνικού σχήματος στην Αθήνα που αποτελείται από νέα, φρέσκα πρόσωπα του μουσικού πενταγράμμου, ανάμεσά τους οι Γιώργος Λιβάνης, Χρήστος Ζωτιάδης, Κατερίνα Λιόλιου και Ilenia Williams.

Πριν προλάβει να ολοκληρωθεί

ο πρώτος μήνας των εμφανίσεών του στο Romeo Club, είναι πολλοί αυτοί που σπεύδουν να τον χαρακτηρίσουν ως το «next big thing» της νυχτερινής διασκέδασης στην Αθήνα. Ο ίδιος, απαλλαγμένος από στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς, χωρίς ίχνος χαμαιλεοντισμού στα λόγια του, αλλά με αρκετό άγχος μπροστά στο νέο του ξεκίνημα, δηλώνει: «Ζω κάτι όμορφο και συνάμα καινούριο για τα δεδομένα μου. Όπως καταλαβαίνεις, με αγχώνει αλλά μου δίνει και δύναμη για να συνεχίσω. Γνωρίζω ότι πλέον δεν μπορώ να εφησυχάζω. Πρέπει να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στον στόχο μου».

«Έχω υπάρξει στη ζωή μου οριτζιναλ χύμα»

Το παζλ της ζωής του συμπληρώνουν κομμάτια με εικόνες από την Αμερική, όπου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του, την Αθήνα, και συγκεκριμένα τη Γλυφάδα, όπου βρίσκεται το πατρικό του σπίτι, αλλά και τη Θεσσαλονίκη, όπου μετακόμισε με τη μητέρα του στα 14 και λίγο αργότερα ξεκίνησε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα. «Στη Θεσσαλονίκη γνώρισα τον Αντώνη Ρέμο. Δούλευα σερβιτόρος σε ένα μαγαζί και ο Αντώνης με άκουγε που τραγουδούσα συνέχεια. Μου πρότεινε να με βάλει να τραγουδήσω, όπως καταλαβαίνεις από εκείνον πήρα το βάπτισμα του πυρός. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που με ωρίμασε καλλιτεχνικά. Εκεί έζησα τα πέντε πιο δημιουργικά χρόνια δουλειάς, όταν ακόμα δεν υπήρχε η κρίση».

Τον ρωτάω αν, εν μέσω κρίσης, σκέφτηκε ποτέ να αλλάξει επάγγελμα. Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την πρόταση και μου απαντάει απόλυτα και μονολεκτικά «ποτέ», ενώ στη συνέχεια εξηγεί: «Προέρχομαι από μια μουσική οικογένεια. Όλοι είναι μουσικοί και τραγουδιστές. Τραγουδάω από μηδέν χρόνων. Έχω απομυθοποιήσει πολλά πράγματα από τον καλλιτεχνικό χώρο. Αυτά που κάποιοι αποζητούν στη ζωή τους εγώ τα είχα ως βιώματα από τη μέρα που γεννήθηκα. Για να γίνω πιο σαφής θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Ένα νέο παιδί στα 18 του μπορεί να ακούσει ένα ωραίο τραγούδι και να ενθουσιαστεί με τη μελέτη του, ενώ εγώ μπορεί να το ξέρω ήδη από μικρή ηλικία γιατί το τραγουδούσε η μητέρα μου και ο πατέρας μου. Αυτό έχει πολλές προεκτάσεις. Δεν σκέφτηκα λοιπόν ποτέ να αλλάξω δουλειά, ούτε όμως σκέφτηκα να γίνω τραγουδιστής όταν ήμουν μικρός. Ήρθε απολύτως φυσιολογικά. Το να τραγουδάω για εμένα είναι κάτι καθημερινό. Για να καταλάβεις, πριν από λίγο ήμουν σπίτι. Ήταν λοιπόν και η μητέρα μου μαζί και όπως καθόμασταν, κάναμε 15 πρίμο σεκόντο ντουέτα. Θεοδωράκη, Χατζιδάκη, ακόμα και Bob Dylan. Μπορεί για κάποιον άλλο να είναι κάτι περίεργο, για εμένα είναι καθημερινότητα».

Ο τρόπος που μεγάλωσε δείχνει γοητευτικός καθώς σε τίποτα δεν θυμίζει την καθημερινότητα μιας παραδοσιακής οικογένειας: «Έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου απουσίαζαν τα τυπικά πράγματα μιας ελληνικής οικογένειας. Δεν έχουμε κάτσει ποτέ να φάμε πρωινό, μεσημεριανό ή βραδινό όλοι μαζί μια συγκεκριμένη ώρα. Για εμένα, όμως, ξέρεις τι ήταν φυσιολογικό; Να ξυπνάω ακούγοντας Μπαχ, Μπετόβεν, Βιβάλντι ή βλέποντας τη μητέρα μου να ζωγραφίζει έναν πίνακα και να με ρωτάει αν μου αρέσει. Αυτά είναι για εμένα τα συνηθισμένα». Δεν τον ενδιαφέρει να εντυπωσιάσει κάνοντας τον άνετο. «Έχω υπάρξει στη ζωή μου ορίτζιναλ χύμα. Δεν το έχω παίξει ποτέ. Δεν βγαίνω δηλαδή αναμαλλιασμένος από το σπίτι για να το παίξω cool. Μπορεί όμως αν δεν βρω μια χτένα μπροστά μου να μη δώσω σημασία. Μπορεί να φορέσω ένα μπλουζάκι, όχι και τόσο σιδερωμένο, επειδή απλά δεν ξέρω να σιδερώνω» δηλώνει γελώντας.

«Ο χωρισμός των γονιών μου με επηρέασε»

Ένας λαϊκός τραγουδιστής που η αντισυμβατικότητά του θυμίζει ροκ σταρ. Αυτό σκέφτομαι όσο τον έχω απέναντί μου και ενώ τον ακούω να ξεδιπλώνει τις σκέψεις του. «Φαντάζεσαι έναν καλλιτέχνη να είναι μέσα σε κουτί; Προσεγμένο, να μην ερωτεύεται, να μην έχει πάθη, να μην έχει γκρίζες κηλίδες; Εγώ θέλω να βλέπω έναν καλλιτέχνη που να έχει και γκρίζα εικόνα. Να μου βγάζει ότι τον έχει σκοτώσει συναισθηματικά μια γυναίκα πριν από λίγο και έκλαιγε στα πατώματα. Ο Jim Morrison, ας πούμε, με μαγεύει, όχι βέβαια όλες του οι πτυχές, καθώς είμαι κατά των καταχρήσεων. Επίσης ο Elvis, o Michael Jackson και οι Beatles. Αυτό είναι που αρέσει στον κόσμο, η διαφορετικότητα. Πολλές στιγμές τέτοιο γκρίζο χρώμα έχω κι εγώ, δόξα τω Θεώ».

Πιστεύει, ωστόσο, ότι στη ζωή ο έρωτας δεν σου χτυπάει την πόρτα συχνά, ενώ προσπαθώντας να μου εξηγήσει πώς μεταλλάσσεται μπροστά σε αυτόν λέει: «Έχω κάνει πολλά ακραία πράγματα για έναν έρωτα. Πήγα στην Αμερική εν μία νυκτί για να βρω μια κοπέλα. Όπως καταλαβαίνεις, όταν ερωτεύομαι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Είναι βέβαια και θέμα ηλικίας. Διαφορετικά ερωτευόμαστε στα 20 και διαφορετικά όσο μεγαλώνουμε». Μεγαλώνοντας παραδέχεται ότι η δημιουργία οικογένειας αρχίζει σιγά σιγά και μπαίνει στις σκέψεις του, ενώ αναφορικά με τον χωρισμό των γονιών του δηλώνει: «Με επηρέασε πάρα πολύ. Για να είμαι ειλικρινής το αντιλήφθηκα πριν λίγα χρόνια και γι’αυτό χρειάστηκε να κάνω κάτι.  Δούλεψα πολύ πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι, με θέληση και αποφασιστικότητα. Η παιδική ηλικία είναι οδηγός για τη ζωή. Σε πολλά πράγματα, λοιπόν, με έχει επηρεάσει και ο χωρισμός των γονιών μου αλλά και το πώς πέρασα τα παιδικά μου χρόνια».

«Δεν έκανα τρελές θυσίες για τη δουλειά μου»

Το 2005 κυκλοφόρησε το τραγούδι «Τα αμαρτωλά σου μάτια». Η ανταπόκριση του κοινού ήταν άμεση, ωστόσο ο Θοδωρής δεν βιάστηκε να κυνηγήσει τις επόμενες επιτυχίες. «Στο παρελθόν έχω επιδείξει περίσσια τεμπελιά και επιπολαιότητα» εξηγεί και συνεχίζει: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ότι έδωσα τα πάντα για τη δουλειά μου. Δεν το είχα κάνει αυτό. Ήμουν καλά με όσα είχα καταφέρει. Δεν έθετα μεγάλους στόχους, δεν έκανα τρελές θυσίες και ούτε συγκεντρωνόμουν ιδιαίτερα. Κάποια στιγμή όμως ταρακουνήθηκα, όχι εξαιτίας κάποιου συγκεκριμένου γεγονότος, αλλά λόγω του ότι τα χρόνια περνάνε. Εγώ μέχρι τότε νόμιζα ότι θα είμαι για πάντα 20 χρόνων. Αποφάσισα λοιπόν ότι ήρθε η στιγμή να κάνω κάτι για εμένα σε πιο επαγγελματικά πλαίσια».

Αποφασίζοντας για τις επόμενες κινήσεις του και αξιολογώντας τα κεκτημένα του μέσα στα χρόνια, βρέθηκε μπροστά σε μια συνεργασία που τον βοήθησε να λάμψει ξανά. «Από τη στιγμή που ξεκίνησε η συνεργασία μου με την Panik Records νιώθω ότι επιτέλους έχω μια καλλιτεχνική στέγη. Ξέρω ότι έχω δύο-τρεις ανθρώπους που μπορώ να πάρω τηλέφωνο, να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου και που είναι εκεί για να με προσέξουν. Τι νομίζεις ότι χρειάζεται ένας καλλιτέχνης; Προσοχή, αγάπη και χειροκρότημα. Κάνουμε μια επιτυχία και είναι σαν να λέμε “Μαμά, κοίτα τι έκανα, κοίτα με”. Ένας άνθρωπος γίνεται καλλιτέχνης για να εκφραστεί μέσα από αυτό και να πάρει τον θαυμασμό από το κοινό. Άμα δεν του το δώσεις αυτό, τον σκότωσες. Θέλει να μπαίνει μια παρέα και να τον χαιρετάει, να του δίνουν τον λόγο να μιλήσει. Είναι λίγο εγωκεντρικό αυτό, αλλά οι καλλιτέχνες έχουν τέτοιες πτυχές, έχουν μια ανωριμότητα από τη φύση τους».

Στο πλαίσιο του επαγγελματικού επαναπροσδιορισμού του έρχεται το ντουέτο με τον Νίνο. Το τραγούδι «Μεγάλος έρωτας» που κυκλοφόρησε πριν από περίπου έναν χρόνο μετράει 5,4 εκατομμύρια προβολές στο YouΤube. «Η συνεργασία με τον Νίνο ήταν ένα δώρο. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, τα τελευταία όμως έτυχε να δέσουμε πολύ σε φιλικό επίπεδο. Η ιδέα να συνεργαστούμε ήταν δική του. Εγώ δεν ήμουν ακόμα σε αυτό που λέμε “σωστό δρόμο”, αλλά προσπαθούσα να μπω. Εκείνη την περίοδο ο Νίνο έγραφε τραγούδια. Τότε λοιπόν μου είχε εκφράσει την επιθυμία του για να πω ένα του κομμάτι. Ωστόσο, ως αναβλητικός που είμαι, του λέω “Eντάξει, θα το δούμε”. Πήγα λοιπόν μια μέρα σπίτι του για να δούμε μια ταινία. Ξέρει τον χαρακτήρα μου, οπότε εκεί που βλέπουμε την ταινία μού φέρνει ένα μικρόφωνο και μου λέει “Τραγούδα τώρα!”. “Άσε με να δούμε την ταινία, αύριο, μεθαύριο” του έλεγα αλλά εκείνος επέμενε. Πατάει λοιπόν το play και το λέω μία και μοναδική φορά, και μάλιστα χωρίς ακουστικά. Το παίρνει και σε τρεις μέρες με φωνάζει να κάνουμε ένα κλιπάκι στο στούντιο. “Εντάξει, ας μην το παρακάνουμε, είπαμε να κάνουμε ένα τραγούδι. Ας βγει πρώτα, πώς βιάζεσαι έτσι;” του παραπονιόμουν. Εντέλει πήγα εκεί, κάναμε το κλιπ και σε δέκα μέρες κυκλοφόρησε το τραγούδι» περιγράφει στο People.

«Νιώθω ότι υπάρχει ανταγωνισμός»

Έχει καταφέρει να συνάψει ουσιαστικές σχέσεις με ανθρώπους του χώρου, ενώ ξεκαθαρίζει πως ποτέ του δεν ένιωσε ανταγωνιστικά. «Δεν γεννήθηκα έτσι. Τώρα τελευταία βέβαια, που αρχίζω κι εγώ να βγαίνω περισσότερο στην επιφάνεια, νιώθω ότι υπάρχει ανταγωνισμός. Πιστεύω όμως ότι αυτό συναντάται σε κάθε δουλειά. Θέλω να σου πω ότι μέχρι πριν από δύο χρόνια με λέγανε αφελή, γιατί υποστήριζα ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός» παραδέχεται.

Απόλυτα συγκεντρωμένος πλέον στον στόχο του, ετοιμάζει νέα τραγούδια που θα κυκλοφορήσουν σύντομα, ενώ όταν τον ρωτάω για πόσο καιρό θα τον απολαμβάνουμε στο Romeo, αρκείται να πει: «Όταν τραγουδούσα στο Nalu, η συμφωνία ήταν να εμφανίζομαι κάθε Δευτέρα για τρεις μήνες. Τελικά έμεινα 19 μήνες συνεχόμενα χωρίς ρεπό. Δεν μπορώ να σου απαντήσω λοιπόν σε αυτό γιατί ο κόσμος είναι εκείνος που αποφασίζει για όλα».

Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος

Όλα τα νέα, πλούσιο ρεπορτάζ, καθημερινές στιγμές διασήμων και ξεχωριστές στιγμές καθημερινών ανθρώπων στο People, που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής