Ο Ρας Λιτς των Editors «προλογίζει» στο peoplegreece το νέο Best Of άλμπουμ

Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε που ξεκίνησαν την πορεία τους ως Pilot και με άλλη σύνθεση. Χρειάστηκε να αλλάξουν τρία ονόματα σε δύο χρόνια, να γίνουν προσθασφαιρέσεις προσώπων, για να φτάσουμε στο 2004. Τότε που υπέγραψαν το πρώτο τους συμβόλαιο με δισκογραφική και πήραν το όνομα Editors. Όλα τα υπόλοιπα είναι μέρος της ιστορίας τους.

Το 2019 οι Editors κυκλοφορούν το Best Of άλμπουμ τους με τίτλο Black

Gold. Είναι ένα άλμπουμ που σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και το πέρασμα σε μια νέα φάση. Αυτό δεν το λέω εγώ. Το είπε ο ίδιος ο Ράσελ Λιτς, ο Ρας για τους φίλους, ο μπασίστας του συγκροτήματος. Το είπε στην τηλεφωνική συνέντευξη που κάναμε σε μια εποχή που το ελληνικό κοινό έχει ξεκινήσει να κλείνει εισιτήρια για τις δύο δυναυλίες τους στις 27 και 28 Μαρτίου*.

Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχονται στην Ελλάδα. Έρχονται όμως ξανά γιατί το κοινό εδώ ανταποκρίθηκε τις προηγούμενες δέκα φορές στο κάλεσμά τους.

Είναι ίσως η μοναδική μπάντα του εξωτερικού που έχει έρθει στην Ελλάδα τόσες φορές μέσα σε 12 χρόνια. Η σχέση που έχει δημιουργηθεί είναι σχέση πάθους, θα μπορούσε να πει κανείς. Κι ο Ράσελ Λιτς μας μιλάει για τα πάθη που έχουν οδηγήσει τους Editors όλα αυτά τα χρόνια.

– Πώς αξιολογείς όλη αυτή την πορεία των 15 ετών για τη μπάντα;

Ήταν μια εκπληκτική περίοδος. Από το Μπέρμιγχαμ που ξεκινήσαμε, στα φεστιβάλ που συμμετείχαμε, τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο, το να βλέπουμε όλα αυτά τα διαφορετικά μέρη, να γευόμαστε διαφορετικά πράγματα, είναι κάτι ανεκτίμητο.

– Πόσα απ΄αυτά περίμενες πώς θα συμβούν;

Πάντοτε όταν είσαι μέλος μιας μπάντας σκέφτεσαι ότι θα έρθει κάτι καλό. Όχι μόνο το ελπίζεις, αλλά αρχίζεις και πιστεύεις μέσα σου στη δουλειά σου. Μετά, από τη στιγμή που είσαι και κομμάτι μιας σημαντικής δισκογραφικής που αναλαμβάνει την προώθησή σου, αντιλαμβάνεσαι πως θα βρεθούν βαθιές εμπειρίες μπροστά σου. Προφανώς δε μπορείς ποτέ να μετρήσεις το πραγματικό μέγεθος. Γιατί αν το κάνεις, θα τρομάξεις και θα φύγεις μακριά απ΄αυτό.

– Πιστεύεις ότι όλη σας η μουσική διαδρομή ήταν αποτέλεσμα ενός συλλογικού σας οράματος ή ήταν απλώς η έμπνευση της στιγμής, την κάθε στιγμή;

Νομίζω ότι κάθε φορά, σε κάθε χρονική στιγμή απλώς αντιδρούσαμε με τα στοιχεία που είχαμε, είτε αυτά αφορούσαν τη μουσική μας είτε το κοινωνικό πλαίσιο και τη σχέση μας με τους θαυμαστές μας. Ακόμα και το πώς προχωρούσαν τα πράγματα στη ζωή μας με τις οικογένειές μας και τις σχέσεις μας. Ίσως αυτό το τελευταίο σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄όλα.

Κοιτούσαμε κάθε δίσκο τη στιγμή που τον κάναμε  και στον επόμενο δεν γυρνούσαμε να κοιτάξουμε πίσω. Θέλαμε να κάνουμε βήματα προς τα μπρος χωρίς αγκυλώσεις. Αν κοιτούσαμε πίσω, κάποια στιγμή θα μας έβγαινε μια ανάγκη συνέχειας ή διακοπής της ροής. Κάτι που συμβαίνει, αλλά όχι κατ΄ανάγκη. Έρχεται πάντοτε ως αποτέλεσμα της εκάστοτε στιγμής.

– Κάθε φορά που κάνατε μια αλλαγή στον ήχο σας, ιδίως μια πολύ ουσιαστική αλλαγή, και πειραματιζόσασταν, είχατε στο μυαλό σας τη σκέψη ότι αυτό μπορεί να ενοχλήσει το κοινό σας;

Αυτή η σκέψη υπάρχει, αλλά σε πολύ ανούσιο επίπεδο. Θέλω να πω ότι αν σκεφτόμασταν συνέχεια έτσι, δε θα φτάναμε ποτέ να κάνουμε μουσική. Και την πρώτη μας μουσική σαν πείραμα μπορείς να την αποκαλέσεις. Δεν ήξερε κανείς μας αν θα αρέσει στο κοινό. Την κάναμε για να εκφραστούμε και γιατί ήταν η εσωτερική μας ανάγκη. Από κει και πέρα, όσο προχωρούσαμε σε κάθε επόμενο άλμπουμ, δε μπορούσαμε να είμαστε ίδιοι μουσικά, όταν τίποτε άλλο στη ζωή μας δεν ήταν ίδιο. Αν ήμασταν ίδιοι, ποιο το ενδιαφέρον; Θα μας έκανε κι εμάς αρκετά σκεπτικούς.

– Ανέφερες πριν ότι η σχέση σας με τις οικογένειές σας επηρέαζε την εξέλιξη της μουσικής σας. Σε τι βαθμό μπορείς να πεις ότι η πορεία της ζωής σας καθόριζε και το ποιόν της μουσικής σας;

Αυτό δεν ξέρω αν μπορώ να στο απαντήσω, γιατί μου ζητάς να δω ολόκλήρο το δάσος, το οποίο δεν σταματά να υπάρχει. Συνεχίζει να ζει. Δε μπορώ να βγω έξω απ΄αυτό. Μπορώ να σου απαντήσω το ανάποδο όμως. Το πόσο καθόριζε η μουσική μας διαδρομή τη ζωή μας. Μόνο και μόνο ότι απολαμβάναμε την παρουσία μας σε τόσα stages ανά τον κόσμο, μας έκανε να νιώθουμε ευγνώμονες. Κι αυτό το συναίσθημα σου τα αλλάζει όλα, θες δεν θες.

– Όντας έξω από την εξίσωση που λέγεται Editors, σκέφτομαι ότι δε μπορεί αυτά τα 14-15 χρόνια να μην υπήρξαν στιγμές που να ήρθατε σε ρήξη ή που να μη σκεφτήκατε, είτε ο καθένας για τον εαυτό του είτε για τη μπάντα, ότι ίσως ήρθε ο καιρός για μια τελεία. Έστω, άνω τελεία…

Εννοείται πως υπήρξαν. Η πιο έντονη ήταν το 2012. Τότε τα πράγματα ήταν για όλους μας αρκετά στρεσογόνα, είχαμε μια εσωτερική ένταση και αυτή την εκθέταμε ο ένας στον άλλο. Όμως όταν ο κοινός στόχος παραμένει, τα ξεπερνάς αυτά. Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το μονοπάτι τα περιλαμβάνει όλα αυτά και όσο μεγαλώνει η σχέση, μαθαίνεις να τα ελέγχεις περισσότερο. Καμία σχέση δεν έρχεται από μόνη της και με ευκολία. Ο καθένας μέσα στη μπάντα έδωσε μάχη για να κρατηθεί σε επαφή με τους υπόλοιπους. Αυτές είναι οι σχέσεις.

– Οι άνθρωποι φτάνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, προς το ξεκίνημά της, να θέσουμε έναν μεγάλο στόχο. Και στην πορεία θέτουμε μικρότερους στόχους που μας κρατάνε ζεστούς στο ταξίδι προς τον μεγάλο. Ποιος είναι ο μεγάλος στόχος ο δικός σου, αλλά και της μπάντας;

Για μένα προσωπικά ο στόχος είναι απλός. Να ζω μια ήρεμη και όσο το δυνατόν χαρούμενη ζωή στην οποία να μπορώ να φροντίζω τους ανθρώπους μου. Σαν μπάντα ο στόχος μας δεν είναι μακροπρόθεσμος όπως τον φαντάζεσαι ή μου τον περιγράφεις. Ο στόχος μας είναι το Best Of άλμπουμ που θα βγει και η περιοδεία μας. Θέλουμε να γιορτάσουμε ότι είμαστε ακόμα εδώ, ακόμα μαζί. Αυτός είναι ένας μικρός και ταυτόχρονα μεγάλος στόχος.

– Ποιο είναι το κίνητρό σου; Δεν θεωρώ καθόλου εύκολο, ό,τι κι αν κάνει κάποιος, να βρίσκει τον ενθουσιασμό κάθε φορά;

Είναι μια σκέψη που έχει βάση, αλλά δεν έχει εφαρμογή. Τουλάχιστον όχι σε εμάς ως μουσικούς. Ξέρεις, είναι αυτή η περίεργη και καθόλα μοναδική μας στιγμή που είμαστε στο στούντιο ή στο δωμάτιο και παράγουμε. Κι αυτό που παράγουμε σε μελωδία και στίχο μας αρέσει. Κι όταν σ΄αρέσει κάτι που μόλις έχεις δημιουργήσει, έχεις τεράστιο ενθουσιασμό να το μοιραστείς με το κοινό και να δεις πώς θα αντιδράσουν. Οπότε, σε αυτή τη λογική, έχουμε μια προσβάσιμη πηγή ενθουσιασμού. Είναι η μαγική μας στιγμή.

– Σε μια εποχή που υπάρχει μια τεράστια πληθώρα σε κάθε μορφή τέχνης, έχεις καθόλου τη σκέψη και τον φόβο ότι μπορεί το αποτύπωμα των Editors να ξεθωριάσει γρηγορότερα απ΄ό,τι συνέβη φερ΄ειπείν για συγκροτήματα προηγούμενων δεκαετιών;

Από τη στιγμή που υπάρχουμε σε αυτή τη χρονική στιγμή της ύπαρξης, όλα είναι διαφορετικά για εμάς σε σχέση με πριν. Όταν βγήκαν οι Beatles και οι Rolling Stones ήταν σχεδόν one of a kind. Δε μπορώ να σου πω ότι το έχω σκεφτεί ή το φοβάμαι. Όπως το βλέπω είναι ευτύχημα για τον καθένα να μπορεί να ανατρέξει στην κάθε δεκαετία της τέχνης και να βρει πολλά πράγματα που να ταιριάζουν στα γούστα του και τις ανάγκες του.

Αν υπάρχει μια σκέψη που κάνουμε, είναι ότι παρόλη την πληθώρα, είμαστε μια μπάντα που βρίσκεται στις επιλογές κάποιων ανθρώπων συνειδητά. Μας επιλέγουν ως Editors, όχι ως «αυτή η μπάντα που άκουσα στο ραδιόφωνο». Κι αυτή η σκέψη μας κάνει χαρούμενους. Είναι εκπληκτικό αν το καλοσκεφτείς. 

– Όταν γράφετε μουσική ποιος είναι ο στόχος; Να σας ακούσει μια μεγάλη μερίδα του κοινού ή να ακουστεί το συναίσθημά σας;

Νομίζω ότι το ένα φέρνει το άλλο. Όσο πιο κοντά σε αυτό που αισθάνεσαι, είναι αυτό που εκφράζεις, τόσο πιο εύκολα θα βρει το δρόμο του σε ανθρώπους. Ευτυχώς, τίποτα απ΄όσα νιώθουμε δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο για κανέναν. Όλοι μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα, απλώς αλλάζουν οι όροι για τον καθένα. Άρα αυτό που νιώθουν οι Editors και εκφράζεται στη μουσική τους, το έχουν σίγουρα νιώσει αρκετοί άλλοι.

* Οι Editors θα παίξουν ζωντανά στο Pricncipal Theatre της Θεσσαλονίκης στις 27 Μαρτίου, ενώ μια μέρα μετά, στις 28 του μήνα θα ανέβουν στη σκηνή του Tae Kwon Do Arena της Αθήνας. Για εισιτήρια στο viva.gr και στα Public.