Πώς η επίσπευση των εκλογών μπορεί να λειτουργήσει θετικά για την έξοδο από την κρίση

Η αναζήτηση θετικών επιπτώσεων ύστερα από τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα μας σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζεται ο πραγματικός κίνδυνος αποσταθεροποίησης, ούτε μειώνει τη μέγιστη σημασία που έχουν σήμερα η αυτοσυγκράτηση και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση. Η ανάγνωση της ιστορίας του νεοελληνικού κράτους με τις έντονες αντιπαραθέσεις, τους εμφυλίους πολέμους, αλλά και το πιο πρόσφατο κομματικό κράτος δύο κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία και να κατασπαταλούν τα δάνεια έως το 2009, καταδεικνύει

Σε ό,τι αφορά τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και αν μπορούν να μας λύσουν τα προβλήματα, προσωπικά, δεν είμαι αισιόδοξος.

Στον Δυτικό κόσμο συμπεριλαμβανομένης της Ε.Ε. τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχουν φαινόμενα αποσύνθεσης, παρακμή, πολιτισμική και κοινωνική κρίση, δεν υπάρχουν πια κοινά αποδεκτές αξίες. Το επιτυχημένο οικονομικό μοντέλο που μετά το 1945 βασιζόταν στην ολοένα μεγαλύτερη αύξηση των καταναλωτικών αναγκών, ώστε η ζήτηση να ακολουθεί την διαρκώς αυξανόμενη παραγωγή, τις τελευταίες δεκαετίες ασθμαίνει , δεν μπορεί να προσφέρει πλήρη απασχόληση στις κοινωνίες, παρά τον διαρκώς αυξανόμενο δανεισμό, κρατών και πολιτών. Πόσο μάλλον βέβαια στη χώρα μας που ποτέ δεν είχε σπουδαίες παραγωγικές δυνατότητες. Νομίζω ότι υπάρχει ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και δεν είναι αρκετή η παροχή επιπλέον ρευστότητας, όπως ισχυρίζονται πολλοί, για να έχουμε μακροπρόθεσμες λύσεις στην Ε.Ε.

Το μοναδικό μας ατού στο θέμα της διαπραγμάτευσης είναι το μικρό μας μέγεθος που συνεπάγεται μικρότερο κόστος για την λύση των προβλημάτων μας. Είναι όμως διατεθειμένοι οι εταίροι μας να επιλύσουν τα προβλήματα του πιο αδύνατου κρίκου χωρίς να μπορούν να το κάνουν για όλες τις χώρες της Ε.Ε.; Μπορούν οι πολιτικοί μας να πετύχουν κάτι τέτοιο;
Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως η κοινωνία δεν πείθεται ούτε για όσα πρέπει να γίνουν στο εσωτερικό της χώρας μας, είμαστε όλοι καχύποπτοι ακόμα και σε λογικά και καλοπροαίρετα επιχειρήματα. Αν και όλοι οι πολίτες αναγνωρίζουν ότι, σε γενικές γραμμές, δεν τα κάναμε σωστά έως το 2009, δεν μπορούν να δεχτούν μεταρρυθμίσεις που τους δυσκολεύουν τη ζωή και μάλιστα από τα κόμματα που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Συχνά βέβαια η στάση αυτή είναι προσχηματική και απλώς κάποιοι προτιμούν το βόλεμά τους εις βάρος του συνόλου και τη διατήρηση της προ κρίσης κατάστασης που τους εξυπηρετούσε.

Ας δούμε όμως ποιο είναι το πλεονέκτημα της επόμενης μέρας από την διεξαγωγή εκλογών για την Ελληνική κοινωνία σε σχέση με την περίοδο 2009-2014.

Αναλογιστείτε πόσες ανθρωποώρες έχουν αναλωθεί από το 2009 σε συζητήσεις για το αν το μνημόνιο είναι ή όχι η αιτία των προβλημάτων μας και πώς θα απαλλαγούμε από αυτό.

Πόσες θέσεις εργασίας θα είχαν σωθεί αν η ενέργεια και οι ανθρωποώρες που αναλώθηκαν για το παραπάνω ερώτημα είχαν επικεντρωθεί στην κατάσταση της πραγματικής οικονομίας;

Αν η εκάστοτε αντιπολίτευση έκανε τοποθετήσεις για τις δυσκολίες και τα προσκόμματα που βρίσκουν οι προσπάθειες για νέες επενδύσεις, τις προσπάθειες νέων αγροτών και επιχειρήσεων αντί να ασχολείται με το μνημόνιο;

Αν οι 3 κυβερνήσεις που πέρασαν, αντί να ψάχνουν δικαιολογίες για την υπογραφή ή την τήρηση του μνημονίου, έψαχναν ρεαλιστικές λύσεις με λιγότερο οδυνηρά αποτελέσματα;

Αν αντί για ψευτοηρωικούς διθυράμβους και κόκκινες γραμμές η φαιά ουσία πολιτικών και δημοσιογράφων ξοδεύονταν ώστε να βρεθούν λύσεις που δεν θα γονάτιζαν την πραγματική οικονομία σε τέτοιο μεγάλο βαθμό;

Πραγματική οικονομία είναι βεβαίως οι επιχειρήσεις και κυρίως οι παραγωγικοί κλάδοι που προσφέρουν απασχόληση στους συμπολίτες μας. Οι εργαζόμενοι στην Ιδιωτική οικονομία έμειναν άνεργοι και δεν μπορούν να πληρώσουν φόρους, δεν μπορούν να καταναλώσουν. Οι πολιτικοί ανέκαθεν αδιαφορούσαν για αυτούς και ενδιαφέρονταν κυρίως για την κομματική τους πελατεία. Κάθε φορά που πρέπει να περικόψουν μισθούς και συντάξεις τα φορτώνουν στο μνημόνιο και τους δανειστές. Το ότι δεν υπάρχει παραγωγή που να δικαιολογεί υψηλούς μισθούς και συντάξεις στο Δημόσιο είναι μια διαπίστωση στην οποία δεν στέκεται κανείς αφού υπάρχει η εύκολη λύση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Εύκολη βέβαια στα λόγια που ήρθε όμως η ώρα να γίνουν και πράξη.

Η επωδός που κυριαρχεί για μία 5ετία είναι η απαλλαγή από το μνημόνιο με διάφορες αποχρώσεις, σταδιακό σκίσιμο, απαγκίστρωση, ακύρωση.

Οι εκλογές λοιπόν ανεξαρτήτως αποτελέσματος θα μας απαλλάξουν από αυτήν την ανόητη συζήτηση. Όποιος και να εκλεγεί μετά από 3-4 μήνες αυτή η συζήτηση περί μνημονίων θα έχει σταματήσει και υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ασχοληθούμε όλοι με τα πραγματικά προβλήματα και την οργάνωση της χώρας.

Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ποτέ από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους εκτός από κάποιες φωτεινές περιόδους που δυστυχώς δεν είχαν μεγάλη διάρκεια. Από την ιστορία μας όμως πρέπει να διδαχτούμε επίσης και πόσο καταστροφικό θα είναι ένα ατύχημα για την κοινωνία, καθώς η νοοτροπία μας δεν έχει αλλάξει.
Επιστρέφοντας πάλι στις μέρες μας, οπωσδήποτε θα ήταν καλύτερο να είχαμε αποφύγει εντελώς την πολιτική αβεβαιότητα, αλλά, όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα τους τελευταίους μήνες, κάτι τέτοιο δεν ήταν πια εφικτό και ανεξάρτητα από τις πρόσφατες αντιδράσεις στο Χρηματιστήριο, νομίζω οι αγορές το έχουν ήδη προεξοφλήσει.

Ελπίζω τα κόμματα να κατανοούν ότι το πιο σημαντικό αυτές τις ώρες είναι η πολιτική σταθερότητα και ίσως αυτό είναι το μόνο που μπορούν να καταφέρουν, αφήνοντας κατά μέρος τις ανεύθυνες συμπεριφορές.