Ποιος θα παραπέμψει το ΔΝΤ, τη Eurostat και την ΕΚΤ για την ελληνική τραγωδία;

Η απόφαση παραπομπής για κακούργημα του πρώην επικεφαλής της ΕΛ.ΣΤΑΤ., σχετικά με την καταγραφή του ελλείμματος του 2009, έγινε αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, η οποία συνεχίζεται και φέρνει στο προσκήνιο αρκετές από τις παθογένειες του δημόσιου βίου στην Ελλάδα. Πέρα από τη δικαστική διάσταση των πραγμάτων, η οποία ενδεχομένως να οδηγήσει σε αποκαλύψεις για τις λεπτομέρειες των χειρισμών που έγιναν την περίοδο εκείνη, το ζήτημα είναι ότι η ουσία της υπόθεσης επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί είτε ως στοιχείο μιας συνωμοσίας

που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια, είτε απορρίπτεται με το επιχείρημα, ανάμεσα σε άλλα, ότι «όλα είναι καλώς καμωμένα αφού τα είχαν εγκρίνει η Eurostat και η Ε.Ε.». Και οι δύο απόψεις είναι ακραίες και στην ουσία συγκαλύπτουν την πραγματικότητα, στη βάση της οποίας βρίσκεται το γεγονός ότι οι αιτίες της κρίσης και των δεινών της χώρας είναι πολλές και διάσπαρτες σε όλα σχεδόν τα επίπεδα της πολιτικής και οικονομικής λειτουργίας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ε.Ε.

Το προβληματικό σύστημα διαχείρισης της χώρας μπλέχτηκε με ένα επίσης προβληματικό διεθνές σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης και, κυρίως, με το στρεβλό σύστημα της Ευρωζώνης το οποίο ακόμη και σήμερα κινείται σε πλήρη αποσυντονισμό σε σχέση με τις πραγματικές διαστάσεις και την ουσία των προβλημάτων.

Το αν η διαδικασία επανυπολογισμού του ελλείμματος το 2010 ήταν προβληματική θα φανεί από τη δικαστική έρευνα, αλλά από πολιτική και οικονομική σκοπιά δεν είναι αυτό το καθοριστικό ζήτημα. Η ελληνική οικονομία ήταν πάντα ελλειμματική και το πρόβλημα διογκώθηκε με την είσοδο στο ευρώ. Τα ελλείμματα τόσο στα δημόσια οικονομικά όσο και στο ισοζύγιο με το εξωτερικό είχαν εκτοξευτεί προτού εκδηλωθεί η κρίση, καθώς η προβληματική δομή που υπήρχε στη μεταπολεμική Ελλάδα οδήγησε σε πραγματικό εκτροχιασμό τη χώρα όταν μπήκε στο ευρώ.

Η πρώτη ευθύνη ασφαλώς βαρύνει τις κυβερνήσεις της εποχής εκείνης, αλλά εξίσου και τους θεσμούς της Ευρωζώνης οι οποίοι δεν είδαν το πρόβλημα - για την ακρίβεια έκλεισαν τα μάτια απέναντι στο πρόβλημα παρότι οι ενδείξεις υπήρχαν.

Πού ήταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Κομισιόν και η Eurostat τη δεκαετία του 2000, όταν τα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών των χωρών του Νότου μεγάλωναν, καθώς οι λιγότερο ανταγωνιστικές οικονομίες τους αδυνατούσαν να ακολουθήσουν τον ανεπτυγμένο Βορρά με το ίδιο νόμισμα; Πού ήταν η Τράπεζα της Ελλάδος την ίδια περίοδο όταν τα στοιχεία έδειχναν την άνοδο του δανεισμού και την απόκλιση μεταξύ δημοσιονομικών και ταμειακών στοιχείων; Κάποιες υποπαράγραφοι με τεχνικότητες χαμένες μέσα σε εκατοντάδες σελίδες, τις οποίες επικαλούνται εκ των υστέρων οι ιθύνοντες ισχυριζόμενοι ότι είχαν προειδοποιήσει, δεν αλλάζουν την κατάσταση. Ουδείς χτύπησε το καμπανάκι.

Το έγκλημα συνεχίστηκε μετά την εκδήλωση της κρίσης, όταν όλοι συνέπραξαν στο μεγάλο «κουκούλωμα» με την παράκαμψη της ανάγκης για κούρεμα του χρέους και τη χορήγηση των δανείων στην Ελλάδα, όπως εμπεριστατωμένα τεκμηρίωσε πρόσφατα και η ανεξάρτητη επιτροπή αξιολόγησης του ΔΝΤ.

Από εκεί και πέρα ήταν «όλα λάθος» αφού, χωρίς μέτρα για το χρέος, κάθε προσπάθεια ανάταξης ήταν εξαρχής υπονομευμένη.

Αποτελεί μεγάλο πολιτικό έλλειμμα το ότι δεν έγινε στη χώρα μας συστηματική διερεύνηση, αξιολόγηση και συζήτηση για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τις ευθύνες εντός και εκτός, αλλά, αντιθέτως, το πολιτικό μας σύστημα περιορίζεται σε μια μικροκομματική εκμετάλλευση του θέματος, όπου κάθε πλευρά επιχειρεί να ρίξει στην άλλη όλες τις ευθύνες. Το ζήτημα γίνεται τώρα ακόμα πιο κρίσιμο, καθώς το θέμα του ελληνικού χρέους έρχεται πάλι στο προσκήνιο και υπάρχει μια ευκαιρία -ίσως η τελευταία για αρκετό καιρό- να ληφθούν ουσιαστικά μέτρα.

Keywords
Τυχαία Θέματα