Ο πρώτος μου εφηβικός έρωτας ξαναμπήκε στη ζωή μου… Μόνο που είμαι πια παντρεμένη!

Κορίτσια μέσα από αυτή τη στήλη στο faysbook.gr με τίτλο SEX TALK θα μιλάμε για όλα τα θέματα που αφορούν στο σεξ και τις σχέσεις που όλες μας καίνε και θα φροντίζω εγώ, η Δανάη, μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες και τις γνώσεις μου να βάζω τέλος στα αδιέξοδά σας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να στείλετε το πρόβλημά σας με μήνυμα στη σελίδα μας στο facebook, @facebook.gr. Τα υπόλοιπα αφήστε τα πάνω μου.

Το καλοκαίρι του 1996, και όταν ήμουν 18 ετών, πήγα για πρώτη φορά μόνη μου , χωρίς τους γονείς μου αλλά με φίλες, διακοπές στην Ίο. Εκεί γνώρισα τον Μιχάλη, ένα παιδί στην ηλικία μου και ζήσαμε ένα παράφορο έρωτα, από αυτούς που διαβάζουμε σε μυθιστορήματα και λέμε “αποκλείεται αυτά να συμβαίνουν”. Ο Μιχάλης παράτησε τη ζωή του στην Κρήτη, ήρθε στην Αθήνα όπου έμενα, ζήσαμε 8 χρόνια μαζί και τρελά ερωτευμένοι μέχρι που στα 26 μας, αναγκάστηκε να γυρίσει στην Κρήτη για κάποιους μήνες κι από εκεί να φύγει για πάντα στο Μόντρεαλ. Στην αρχή κρατήσαμε επαφή, όμως με τα χρόνια όλα άρχισαν να αργοσβήνουν. Από τότε έχουν περάσει 13 χρόνια. Εγώ παντρεύτηκα, έχω μία κόρη, έναν υπέροχο σύζυγο, δεν ζούμε πλέον Αθήνα και έχω μία όμορφη κι ευτυχισμένη ζωή. Όσο για τον Μιχάλη, είχα να μάθω κάτι για αυτόν πολύ καιρό. Πριν από μία εβδομάδα δέχτηκα ένα αίτημα φιλίας στο facebook και…ήταν αυτός! Ήταν ο Μιχάλης. Έβλεπα ξανά και ξανά τις φωτογραφίες του στο προφίλ του, προσπαθούσα να καλύψω το κενό τόσων χρόνων, έβλεπα τα γενέθλιά του, τις διακοπές του, τους φίλους του. Έβλεπα φωτογραφίες του γάμου του, της γυναίκας του, της κορούλας του (ναι, έκανε κι αυτός κόρη. Πάντα θέλαμε να είχαμε κόρη…). Δάκρυσα, βούρκωσα, έκλαιγα με λυγμούς. Έβλεπα της ζωή που σχεδιάζαμε κάποτε μαζί, να την έχει καταφέρει, να τη ζει. Έκλαιγα από πόνο κι από χαρά μαζί. Θα μπορούσα να σας γράφω ώρες για τα όσα νιώθω. Ο Μιχάλης ύστερα από τόσα χρόνια, αυτό το καλοκαίρι επιστρέφει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μου ζήτησε να βρεθούμε στην Ίο. Οι δυο μας. Έστω για μία ημέρα. Ξέρω πως αν δεχτώ και πάω, θα τινάξω τη ζωή μου στον αέρα. Ξέρω πως αν δεν πάω, δεν θα μπορώ να ζήσω στη σκέψη πως αρνήθηκα να τον δω. Αλήθεια, είμαι σε απόγνωση…Μελίνα

Μελίνα μου, διάβαζα ξανά και ξανά το μήνυμα σου και πλημμύριζα με συναισθήματα. Αποφασίσαμε να αφήσουμε το μήνυμα ως έχει, χωρίς να το μικρύνουμε γιατί θα “έχανε” κάτι από την έντασή του. Ίσως είναι η μόνη φορά που διαβάζω μήνυμα αναγνώστριας και αδυνατώ να αποστασιοποιηθώ από το συναίσθημα. Ο άνθρωπος αυτός είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής σου, είναι 8 ολόκληρα χρόνια της ζωής σου. Κατανοώ της ανάγκη σου να τον δεις, να τον αγκαλιάσεις, να επαναφέρεις στο τώρα όλα όσα ζήσατε στο τότε. Όμως οι ζωές σας, πήραν άλλους δρόμους. Έχετε και οι 2 σας ευτυχισμένες ζωές, έχετε συζύγους, οικογένεια. Μην αρνηθείς να τον δεις. Αλλά να βρεθείτε σε συνθήκες που δεν θα σας επιτρέψουν να κάνετε κάτι που θα το μετανιώσετε και θα δημιουργήσετε πόνο στις οικογένειές σας. Πιστεύω ακράδαντα πως όταν κάποια κεφάλαια της ζωής μας κλείνουν, καλώς έκαναν και έκλεισαν γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν είναι απαραίτητο να ανοίξετε οι 2 σας ένα νέο κεφάλαιο, μπορείτε απεναντίας με νοσταλγική αγάπη να “ξεφυλλίσετε” την ιστορία που γράψατε κάποτε μαζί. Έστω για μία μέρα…

Με εκτίμηση Δανάη!