Το ρεύμα και το κενό

Μετά την πρώην γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ που τον εκθειάζει στη βιογραφία της, τον Πάπα Φραγκίσκο που πριν μας αφήσει χρόνους μας έκανε γνωστό ότι τον εκτιμάει, ήρθε η σειρά του πρώην προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σοσιαλδημοκράτη Μάρτιν Σουλτς να αναφερθεί εγκωμιαστικά στον Αλέξη Τσίπρα τονίζοντας σε συνέντευξη που έδωσε σε γερμανική εφημερίδα ότι «όπως συχνά συμβαίνει στην πολιτική, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δρέπει τους καρπούς της σποράς του προηγούμενου πρωθυπουργού, η οποία φυσικά ήταν συνδεδεμένη με πολύ μεγάλες θυσίες». Το ενδιαφέρον στην περίπτωση είναι ότι όλα αυτά ο Σουλτς τα είπε σε μια στιγμή που ναι μεν συζητιέται στην Ελλάδα το τι θα κάνει ο Τσίπρας και αν θα επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή, πλην όμως η συζήτηση αυτή μοιάζει να αφορά ελάχιστους. Κανένα ρεύμα υπέρ της επιστροφής Τσίπρα δεν καταγράφεται: ούτε καν στις δημοκοπήσεις στις οποίες συχνά δίνονται γενναιόδωρες απαντήσεις.

Αδικούμε στην Ελλάδα τον Αλέξη Τσίπρα του οποίου οι ξένοι την προσφορά αναγνωρίζουν όντας περισσότερο αποστασιοποιημένοι και κατά συνέπεια και πιο ψύχραιμοι; Είναι πολύ δύσκολο να το πεις. Διότι οι ξένοι κρίνουν ένα κάποιο αποτέλεσμα, το οποίο μάλιστα προέκυψε από τη σχεδόν κατά γράμμα εφαρμογή του μνημονίου. Ενώ στην Ελλάδα οι κρίσεις έχουν να κάνουν με μια διακυβέρνηση που στηρίχθηκε σε μνημόνια που κατά τα άλλα ο ίδιος κατήγγελλε. Δεν υπάρχει καμία αδικία: υπάρχει μια διαφορετική οπτική γωνία. Οι ξένοι στέκονται στην αλλαγή των θέσεών του αναγνωρίζοντάς του κουράγιο. Στην Ελλάδα όταν μιλάμε για τον Τσίπρα κρίνουμε τη διαδρομή, τους τρόπους και εν τέλει το ίδιο το αποτύπωμα: σήμερα στη χώρα μας μπορεί να λείπουν πολλά – δύσκολα ωστόσο μπορείς να πεις πως από το γαϊτανάκι της εγχώριας πολιτικής λείπει ο Τσίπρας. Και το γνωρίζει κι ο ίδιος: για αυτό άλλωστε στις πρόσφατες τοποθετήσεις του (άκομψες γιατί έγιναν παραμονές του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου είναι βουλευτής) δεν αναφέρθηκε στις μελλοντικές του κινήσεις. Οταν καταλαβαίνεις πως δεν λείπεις δεν κάνεις τίποτα. Μέχρι τουλάχιστον να λείψεις.

Στην πολιτική υπάρχουν δυο τρόποι για να καλύψεις ένα κενό. Ο πρώτος – και πιο εύκολος – είναι να καβαλήσεις ένα υπαρκτό ακηδεμόνευτο ρεύμα: ο Τσίπρας το 2012 αγκάλιασε το αντιμνημονιακό αφήγημα και δεν ήταν ο μόνος που χάρη στην κίνηση αυτή βγήκε προσωπικά κερδισμένος καθώς είχε προηγηθεί ο Αντώνης Σαμαράς που έτρεχε κάθε τόσο στο Ζάππειο για να μας πείσει ότι έχει λύσεις. Ο δεύτερος τρόπος είναι η παρουσία σου να κριθεί απαραίτητη εξαιτίας ενός αδιεξόδου: μπορεί να έχεις την τύχη να κληθείς να βγεις μπροστά γιατί άλλος δεν υπάρχει να το κάνει.

Να ξαναζήσουμε μέρες αντιμνημονιακών συγκεντρώσεων και να ψάξουμε τον Τσίπρα να εκφράσει την αγανάκτησή μας το βλέπω δύσκολο. Να βουλιάξει όμως ακόμα πιο πολύ η εγχώρια Κεντροαριστερά και να χρειαστεί κάποιος να συσπειρώσει και να συνενώσει τον πολυκερματισμένο χώρο το βρίσκω αρκετά πιθανό. Με μια βέβαια προϋπόθεση: πως θα γίνουν εκλογές και οι αρχηγίσκοι όλων των κεντροαριστερών κομμάτων που έχουν προκύψει μετά τις διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνουν αυτοκριτική και θα πάνε στην άκρη. Είναι κομμάτι δύσκολο, διότι για κάποιους επιτυχία μπορεί να είναι κι ένα καλό ποσοστό ή απλά και η είσοδος στη Βουλή. Αλλά είναι μια πιθανότητα στην οποία ο Τσίπρας μπορεί να ποντάρει. Αφού δεν μπορεί να γυρίσει ως δημιουργός κάποιου ρεύματος, ίσως μπορεί να τα καταφέρει ως διαχειριστής μιας διάλυσης.

Βέβαια η διάλυση θα έχει πιθανότατα άλλη μια νίκη της ΝΔ: το τίμημα αυτό και μόνο μπορεί να είναι. Και ίσως για αυτό κάποιοι ξένοι να λένε τα καλύτερα για τον Αλέξη μας: κρυφοδεξιοί και φανεροδεξιοί είναι όλοι τους…