Τα κτήνη και ο ΣΥΡΙΖΑ

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να χαρακτηρίσεις τα όντα (διότι πρόκειται για ζωντανούς οργανισμούς) που διαπόμπευσαν την περασμένη Πέμπτη τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Μπορείς να τους πεις ρεμάλια, κοινωνιοπαθείς, αλήτες, αποβράσματα, καθάρματα, δοχεία νυκτός και άλλα πολλά. Προσωπικώς, προτιμώ να τους αποκαλώ ζώα, διότι ως φιλόζωος γενικώς θεωρώ τον χαρακτηρισμό ηπιότερο.

Και χαίρομαι ιδιαίτερα, διότι, εν μέρει τουλάχιστον, μαζί μου συμφωνεί και ο Γιούκλιντ Τσακαλώτος! «Για όσα συνέβησαν στην ΑΣΟΕΕ», έγραψε ο τέως υπουργός Οικονομικών, «δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Η διαπόμπευση δεν έχει καμία σχέση με αγώνα, καμία σχέση με το φοιτητικό κίνημα, καμία σχέση με την προάσπιση αιτημάτων. Είναι μια απαράδεκτη πράξη αποκτήνωσης που μόνο σκοπό έχει να καταρρακώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Πράξη αποκτήνωσης, λοιπόν, που σημαίνει ότι εκείνοι που την πραγματοποίησαν είναι (ή, τέλος πάντων, ήσαν κατά τη διάρκεια της τέλεσής της) αποκτηνωμένοι. Εύγε στον Γιούκλιντ και το λέω με όλη μου την καρδιά, επειδή ενσυνειδήτως δεν αναπαρήγαγε την εμετική φωτογραφία στη σχετική ανάρτησή του στα social media.

Το κόμμα του, αντιθέτως, είναι πιο συγκρατημένο στην καταδίκη και αποφεύγει τους χαρακτηρισμούς για τους δράστες. Για τον ΣΥΡΙΖΑ το συμβάν είναι «μία βίαιη καταπάτηση κάθε έννοιας ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι πρακτικές διαπόμπευσης είναι εχθρικές προς κάθε έννοια δημοκρατικής διεκδίκησης. Η αυτονόητη καταδίκη τους είναι όρος για την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων». Για τους δράστες όμως κουβέντα. Αλλωστε, πού ξέρεις; Μπορεί να είναι και παιδιά τους. Η πρώτη φορά θα είναι;

Από τη σύγκριση γίνεται φανερό ότι η καταδίκη του περιστατικού εκ μέρους του Γιούκλιντ είναι τουλάχιστον ένα «κλικ» εντονότερη από εκείνη του κόμματός του. Η διαφοροποίηση είναι μία ακόμη ένδειξη, μικρή έστω, ότι η διάσταση μεταξύ ιδεολόγων και προεδρικών στον ΣΥΡΙΖΑ έχει πράγματι υπαρξιακό χαρακτήρα...

Πάντως, αν πιάσουν του δράστες και τους οδηγήσουν στη Δικαιοσύνη, χρέος της Πολιτείας είναι να σεβασθεί τα δικαιώματά τους, που σημαίνει κολάρο για τους ψύλλους, τσιπάκι και τα εμβόλιά τους...

ΥΓ: Και, πάντως, αν οι δράστες του αποτρόπαιου συμβάντος ήθελαν να είναι πιστοί στην πολιτική παράδοση από την οποία πηγάζει η πράξη τους, θα έπρεπε να έχουν χρησιμοποιήσει τη γοτθική γραφή. Αλλά είναι πολύ, φοβάμαι, να το ζητούμε αυτό από ζώα...

Την περασμένη Παρασκευή είχαμε ένα χαμηλής εντάσεως θερμό επεισόδιο στη Βουλή. Ο Αδωνις Γεωργιάδης αρπάχτηκε με τη Θεοδώρα Τζάκρη. Εκείνος την είπε «ψεύτρα» (και μάλιστα στον πληθυντικό: «είστε ψεύτρα»...), εκείνη τον είπε «φουκαρά», εκείνος ανταπάντησε χαρακτηρίζοντάς την «ασήμαντη». Συνηθισμένα όλα αυτά, δεν νομίζω ότι σοκάρουν πλέον κανέναν.

Το ασυνήθιστο, όμως, ήταν η στάση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Ολγας Γεροβασίλη, η οποία απαίτησε με επιστολή της προς τον Πρόεδρο να ζητήσει συγγνώμη ο Γεωργιάδης από την Τζάκρη, ειδάλλως να παραπεμφθεί ο υπουργός στην Επιτροπή Δεοντολογίας.

Αναρωτιέμαι γιατί. Μήπως δεν έχει το δικαίωμα ο Γεωργιάδης να θεωρεί την Τζάκρη ασήμαντη και να το λέει; Εφόσον δεχόμαστε την ελευθερία του λόγου, το έχει απολύτως, όπως ακριβώς και η Τζάκρη έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον Γεωργιάδη φουκαρά (δηλαδή, κακομοίρη - η λέξη προέρχεται από την Τουρκική) και να το δηλώνει. Κι έπειτα τόσο φοβερή είναι η ασημαντότητα; Οι περισσότεροι σε αυτή τη ζωή είμαστε ασήμαντοι, μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία είναι εκείνοι που ξεπερνούν το φράγμα της ασημαντότητας.

Η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κάνει το σφάλμα να ταυτίζει το πρόσωπο, τη Θεοδώρα Τζάκρη, με τον θεσμό που εκπροσωπεί, δηλαδή την ιδιότητα του εκλεγμένου αντιπροσώπου. Μόνο στα ολοκληρωτικά ή τα αυταρχικά καθεστώτα, σαν εκείνα που θαύμαζε η Γεροβασίλη, ο θεσμός καθαγιάζει το πρόσωπο. Στην «αστική δημοκρατία», όπως την αποκαλούν απαξιωτικά οι νοσταλγοί του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, τα πρόσωπα κρίνονται και η έκφραση της γνώμης είναι ελεύθερη. Καταλαβαίνω πόσο μπορεί να στενοχωρεί αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας προσπαθήσουν να καταλάβουν όμως ότι η Ελλάδα δεν είναι Κίνα...