Πολεοδομία

Το καλό με τις Πολεοδομίες είναι ότι δεν πέφτεις από τα σύννεφα όταν αποκαλύπτονται κυκλώματα διαφθοράς. Το ξέρουν όλοι. Αλλωστε το βλέπεις γύρω σου. Η αυθαιρεσία, τα μπαζώματα, οι μάντρες πάνω στον αιγιαλό, τα πανωσηκώματα και τα τσιμεντένια τέρατα που σου βγάζουν τη γλώσσα, πολύ συχνά έχουν από πίσω τους μία ιστορία διαφθοράς. Διότι όταν τα παίρνουν στην Πολεοδομία το κάνουν για ένα και μόνο λόγο: να κλείσουν τα μάτια ή να κοιτάξουν αλλού, μπροστά σε παραβάσεις που βιάζουν το τοπίο, προσβάλλουν την αισθητική και την κοινή λογική.

Βλέπεις, ας πούμε, μία τσιμεντένια μουτζούρα σε ειδυλλιακό τοπίο. Δεν αναρωτιέσαι πώς φύτρωσε εκεί. Ούτε απορείς γιατί δεν κατεδαφίζεται με συνοπτικές διαδικασίες. Απλώς γνωρίζεις ότι κάποιος έβαλε ένα μασούρι μετρητά στην τσέπη. Και συνήθως δεν έχει πρόβλημα να το κρύψει. Ο άλλος στη Ρόδο κυκλοφορούσε με ηλεκτρικό supercar. Και ο συνεργός του καβάλησε Jaguar, αγοράζοντας και μία ταπεινή Mercedes στη γυναίκα του. Δεν είχαν πρόβλημα να επιδείξουν τον πλούτο τους, τον φωτογράφιζαν και τον εξέθεταν διά του Instagram.

Η προϊσταμένη έκανε τις μίζες τσάντες, ρούχα και ταξίδια. Ενα νησί ξιπασιάς μέσα στη θάλασσα της αμεριμνησίας. Πίστευαν ότι δεν θα τους πιάσουν ποτέ. Δυστυχώς, είχαν κάθε λόγο να το πιστεύουν. Και σκεφτόμουν αν όλοι αυτοί βγήκαν στον δρόμο φωνάζοντας ότι δεν έχουν οξυγόνο, απαιτώντας δικαίωση για τα Τέμπη και ένα καλύτερο κράτος, αδιάφθορο και αποτελεσματικό.

Δεν ξέρω πώς το καταφέρνουν και βυθίζονται μέχρι τον λαιμό στη διαφθορά. Και αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται τα βράδια ή τι λένε στα παιδιά τους. Θα μου πείτε ότι τοποθετούμαι εκ του ασφαλούς. Τι θα έκανα, όμως, αν κάποιος έβαζε μπροστά μου μια βαλίτσα με μετρητά και το κλειδί της Jaguar; Δεν απαντώ επειδή, σε τέτοιες περιπτώσεις, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απαιτητική από μία υπόθεση. Για αυτό και θα ήθελα να γνωρίσουμε και τους τύπους που έδιναν τα λεφτά κάτω από το τραπέζι. Με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις για να πάνε οι μπουλντόζες να αποκαταστήσουν το τοπίο και, κυρίως, να αποδώσουν δικαιοσύνη.

Στις 6 το πρωί της 23ης Μαρτίου 2020 επιβλήθηκαν οι πρώτοι περιορισμοί στις μετακινήσεις των πολιτών για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Πέρασαν πέντε χρόνια. Είναι σαν να κύλησαν περισσότερα. Και καμιά φορά σκέφτεσαι ότι δεν συνέβη ποτέ, ήταν ένα δράμα που εκτυλίχθηκε σε άλλο σύμπαν. Τότε λέγαμε ότι οι ζωές μας άλλαξαν για πάντα. Θα ξεχνούσαμε τις αγκαλιές και τα φιλιά. Τις χειραψίες και τα ακάλυπτα πρόσωπα, χωρίς μάσκα. Η τηλεργασία θα ήταν πλέον η νέα πραγματικότητα. Και όμως, ήρθε η κανονικότητα και απέδειξε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από τη ζωή όπως τη ξέρουμε. Σήμερα ο ιός είναι ένα τεστ και πέντε μέρες στο σπίτι. Καμιά φορά και δικαιολογία για κοπάνα. Η πανδημία δεν άφησε, τελικά, τίποτα, καμία αλλαγή. Και, εντελώς μεταξύ μας, η συνθήκη της καραντίνας είναι κάτι που, καμιά φορά, μου λείπει πολύ. Η απογευματινή ησυχία πάνω από άδειους δρόμους να φέρνει τη νύχτα νωρίτερα. Κρίμα που δεν το καθιερώσαμε για μια εβδομάδα κάθε χρόνο.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μας ανακοίνωσε, μέσω ανάρτησης βίντεο, ότι ετοιμάζει το κυβερνητικό της πρόγραμμα. Και πολύ καλά κάνει. Από τη στιγμή που έγινε ο Τσίπρας πρωθυπουργός κάθε ένας από μας δικαιούται να διατηρεί αντίστοιχες βλέψεις. Ομως το πρόβλημα της Ζωής είναι πιο μεγάλο από όσο δείχνει. Οπως θα έχετε προσέξει, αποφεύγει πλέον να τοποθετηθεί πάνω στον ιδεολογικό άξονα. Λογικό. Το κοινό της δεν προέρχεται μόνο από τη σκληροπυρηνική Αριστερά, ούτε απευθύνεται στα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ. Με τη Ζωή είναι πλέον και πρώην ψηφοφόροι της Αριστεράς, χρυσαυγίτες, ψεκασμένοι, ημιάγριοι «δασύτριχοι» Ελληναράδες. Πώς θα φτιάξει πρόγραμμα που να καλύπτει όλους αυτούς; Είναι σαν να φτιάχνεις ένα πιάτο από το οποίο πρέπει να φάνε κρεατοφάγοι και vegan. Ε, σε τέτοιες περιπτώσεις βάζεις μέσα άμεση δημοκρατία, πασπαλίζεις με δημοψηφίσματα και σερβίρεις με ελληνορθόδοξη γαρνιτούρα.