Ο μόνος που κερδίζει

Είναι φρικτό να καεί το σπίτι σου, αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας. Αν όμως σου συμβεί το απευκταίο, δεν βοηθάει να λες μετά ότι «τουλάχιστον γλίτωσα τα έξοδα για την επισκευή των υδραυλικών, που ήταν σε τραγική κατάσταση». Αυτό ακριβώς όμως θυμίζει η ηλιθιότητα που ακούγεται από τους πρόθυμους απολογητές του Αλέξη Τσίπρα ότι, μετά το κάζο με την απόπειρα ανατροπής του σημερινού προέδρου, ο ιστορικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ αποσυνδέθηκε πλέον τελείως από τον Κασσελάκη. Κατόπιν όσων συνέβησαν, σου λένε, κανείς δεν μπορεί να του χρεώνει τον Κασσελάκη. Και άξιζε τόση ξεφτίλα, για ένα τόσο ασήμαντο αποτέλεσμα; Είναι σαν να πλήρωσε ο Τσίπρας 50 ευρώ για ένα σουβλάκι (καλαμάκι σκέτο) και να σου λέει μετά ότι ήταν πολύ νόστιμο.

Συγγνωστή η προσπάθεια εξωραϊσμού της πανωλεθρίας από πλευράς εκείνων που ανησυχούν μήπως φθείρεται το «ευρωπαϊκό κεφάλαιο» του Αλέξη Τσίπρα, αλλά κανένας δεν κέρδισε από αυτή την υπόθεση, όλοι τους έχασαν. Ο μόνος που κερδίζει από τον διασυρμό που υφίσταται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η χώρα, που απαλλάσσεται από αυτό το συνονθύλευμα αυτάρεσκων, ιδεοληπτικών και ανίκανων, το οποίο κρυβόταν πίσω από τον μύθο μιας δήθεν ανανεωτικής Αριστεράς.

Υστερόγραφο. Υπάρχει, πάντως, και ο τρόπος του μεγάλου Γιάννη Μπαλαφίνιο, για την απορρόφηση και την εκλογίκευση του κάζου, ένας τρόπος πάντα φαντεζί όπως οι ντρίμπλες των βραζιλιάνων άσων. «Χρόνια τώρα, εμείς τα λύνουμε στο φως της ημέρας, με αντιπαράθεση και υπερβολές ή χαρακτηρισμούς που δεν χρειάζονται», είπε, ενώ στη ΝΔ τα κουκουλώνουν. Εδώ έχουμε την κατ’ εξοχήν περίπτωση του προοδευτικού άλλοθι της αυθεντικότητας. Είσαι αυθεντικός; Τότε όλα σου συγχωρούνται. Την αμολάς, ας πούμε, στο ασανσέρ. Κοιτάζεις τους άλλους θαρρετά στα μάτια και λες: «Καταλαβαίνω που δεν σας αρέσει να πέρδομαι, γιατί μυρίζει. Ξέρετε όμως; Είμαι αυθεντικός!» Η αυθεντικότητα γίνεται η δικαιολογία που καταργεί τον πολιτισμό, ακόμη και την κοινή λογική. Τι σας νοιάζει εσάς; Εμείς στην οικογένειά μας λύνουμε τις διαφορές μας με την ελληνορωμαϊκή. Γιατί σας πέφτει λόγος; Να κοιτάτε τη δουλειά σας!

Δεν υπάρχει πια αμφιβολία. Για την περίπτωση της αφοσίωσης του βουλευτή Πέτρου Παππά στην ηγεσία του Στέφανου Κασσελάκη, μιλούμε για πολιτικό έρωτα ίσως ισχυρότερο και βαθύτερο από εκείνον του αλησμόνητου Πανίκα Ψωμιάδη για τον Κώστα Καραμανλή τον Ακάματο. «Εχουμε έναν ηγέτη που είναι ροκ σταρ και πρέπει να τον χρησιμοποιήσουμε με αυτό τον τρόπο», δήλωσε ο δραστήριος βουλευτής, επιβεβαιώνοντας όσους το τελευταίο διάστημα ανησυχούσαν για την κατάστασή του. Ομως, αυτό που ήδη κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εκείνο που ζητάει ο κ. Παππάς; Μιούζικαλ δεν είναι αυτό που ανεβάζουν; Επομένως, αξιοποιείται ο ροκ σταρ, δεν πηγαίνει χαμένος…

Είχε δίκιο που θύμωσε ο Γιούκλιντ Τσαλακώτος. Ηταν απρέπεια, κανονική γαϊδουριά, να του ακυρώσουν συνέντευξη στο στούντιο τηλεοπτικού σταθμού, ενώ ο ίδιος ήταν καθ’ οδόν. Και το χειρότερο; Την ακύρωσαν με την αιτιολογία ότι τους είχε προκύψει εκτάκτως ο Στέφανος Κασσελάκης, δηλαδή κάποιος καλύτερος, οπότε ο Γιούκλιντ περίσσευε. Δεν τον πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα, όπως θα ήθελε το στερεότυπο, αλλά σαν λεμονόκουπα που ούτε καν την έστυψαν, διότι περίσσεψε και πήγε κατευθείαν στα σκουπίδια.

Δεν πειράζει όμως. Μπορεί να χάνει η κωμωδία από τη ματαίωση μιας live εμφάνισης, όμως προσωπικά ο Γιούκλιντ ωφελείται. Κατ’ αρχάς, νιώθει τη βαναυσότητα των αγορών στο πετσί του, για να το πω με τον τρόπο του Κουτσούμπα. Δεν μας κάνεις; Σε πετάμε στην άκρη και προχωράμε στον επόμενο. Δεύτερον, κερδίζει με έναν τρόπο πιο βαθύ και εσωτερικό, διότι η ματαίωση είναι η ουσία της Αριστεράς ως βιώματος. Η ματαίωση, δηλαδή, σε κάνει καλύτερο αριστερό, είναι η ψυχολογική σφαλιάρα που σε συνεφέρει από την πλάνη του συμβιβασμού με την αστική συμβατικότητα. Είμαι βέβαιος ότι ο Γιούκλιντ θα βγει δυνατότερος μέσα από τέτοιες δοκιμασίες. Χρησιμοποιώ τον πληθυντικό, διότι δεν χωρεί αμφιβολία ότι ακολουθεί σειρά ματαιώσεων, με την ευρύτερη έννοια, για τον ίδιο και τη Βαρετή Αριστερά του.