Ο Γιώργος Σίμωνας αναζητάει την «Κυανή» ανάμεσα στο Μπέντζαμιν Μπάτον και τον Φόρεστ Γκαμπ

Η ομάδα Νοσταλγία παρουσιάζει την παράσταση «Η Κυανή» στο θέατρο Rabbithole (Γερμανικού 20, Μεταξουργείο, τηλ. 210. 52 49 903, είσοδος 10-14 ευρώ) κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20.30 έως και τις 24 Φεβρουαρίου.

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Ηώ Αντωνοπούλου, Αχιλλέας Βατρικάς, Μάγδα Γκουβέρου, Δανάη Γουλιέλμου, Αναστασία Δεμέστιχα, Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Γιάννης Καραλής, Ηλίας Μενάγιερ κι Ελένη Παπαϊωάννου. Η σκηνοθεσία και η σύλληψη

Το έργο είναι βασισμένο στη νουβέλα της Μαίρη Σέλλεϋ «Ο θνητός αθάνατος». Και είναι μια ερωτική saga αμέτρητων κινηματογραφικών καταβολών που προτείνει ξανά μια καινούργια μορφή αφήγησης στο θέατρο – σήμα κατατεθέν της ομάδας.

Η ιστορία της ζωής και του έρωτα της Μπεθ και του Φρανκ- δύο εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων, που βρέθηκαν τυχαία και έζησαν παράλληλα -

παρουσιάζεται μέσα από τις συναντήσεις τους σε μέρη μακρινά, από την Αλάσκα μέχρι την Ιαπωνία και από τα δάση της Τζόρτζια στην Αμερική μέχρι το διάστημα αλλά και μέσα από την προσωπική τους πορεία και τον δρόμο που χάραξε ο καθένας απουσία του άλλου.

Έτσι, η «Κυανή» αποτελεί ένα διάλογο με το έργο της Σέλλεϋ και παράλληλα αποδίδει ένα φόρο τιμής στις κινηματογραφικές καταβολές που εκμοντερνισμένα εμπεριέχουν ιδέες του έργου της: μέσα από την «Κυανή» θυμόμαστε τον Μπέντζαμιν Μπάτοντου Φιτζέραλντ, στοχαζόμαστε το Σολάρις του Στάνισλαβ Λεμ, «ξαναδιαβάζουμε» το Ηλεκτρικό πρόβατο του Ντικ και τον Φράνκεσταϊν της ίδιας της Σέλλεϋ αλλά και πιο σύγχρονες ιστορίες, όπως το Arrival του Βιλνέβ ή το Contact του Ζεμέκις.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Σίμωνας μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τις κινηματογραφικής της επιρροές και την ιδιαίτερη αφήγηση που επιλέγει.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;
Η περίπτωση της Κυανής συμπυκνώνει πολλές θεματολογίες με τις οποίες είχαμε καταπιαστεί στο παρελθόν. Ουσιαστικά δεν «προέκυψε» η ιδέα αλλά περίμενε: περίμενε ώστε να έρθει η έμπνευση, ο καιρός και το ίδιο το έργο (το οποίο ήταν ο Θνητός Αθάνατος της Μαίρη Σέλλεϋ). Στη συνέχεια εγώ και η Τώνια (Ράλλη, σκηνικά) αρχίσαμε να πλάθουμε το περιβάλλον της Κυανής, αρχίσαμε δηλαδή να το κάνουμε ορατό, στοιχείο που πάντα είναι σημαντικό και εναρκτήριο στις δουλειές μας.

Η νουβέλα της Σέλλεϋ πώς "διαβάζεται" στην παράσταση;
Σαν ένας συνεχής διάλογος. Μεταφράζεται επί της ουσίας, δεν διασκευάζεται. Η Σέλλεϋ με τη νουβέλα αυτή συνεχίζει την άποψή της την οποία είχε καίρια τοποθετήσει στον Φράνκενσταιν. Εδώ, μέσα από το πρίσμα του έρωτα (δεν θα ήταν δυνατόν ένας ρομαντικός συγγραφέας να μην ασχοληθεί με αυτό) και εμείς από την πλευρά μας αντιτείνουμε την Κυανή με βάση τη ραχοκοκκαλιά της πλοκής του έργου Θνητός Αθάνατος. Ο θεατής που ξέρει το έργο της Σέλλεϋ θα δει το έργο της «από κάτω» από την Κυανή να υπάρχει.

Με ποια κινηματογραφικά αποσπάσματα συνδιαλέγεστε και πώς;
Η επιρροή είναι κυρίως από διάσημα λογοτεχνικά έργα που έγιναν με την σειρά τους κινηματογραφικές ταινίες, όπως το Σολάρις του Λεμ ή τον Μπέντζαμιν Μπάτον του Φιτζέραλντ. Πάντως, τα δύο κυρίαρχα μοτίβα στην πλοκή είναι το ότι πρόκειται για μια ιστορία ζωής μέρος της οποίας εκτυλίσσεται και στο διάστημα. Οπότε σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, θα μπορούσαμε να βάλουμε μέσα στο «παιχνίδι» από τον Φόρεστ Γκαμπ μέχρι το Απόλλο 13. Κατά κάποιον τρόπο όλα αποτελούν έμπνευση.

Ο ανεξάρτητος δρόμος που χαράσσει ο κάθε ήρωας, διασταυρώνεται κάπου με του άλλου; Κι αν ναι, πού;
Στην Κυανή δεν έχουμε ιστορίες που διασταυρώνονται παρά μόνο στη φαντασία. Αυτό κάνει τους ήρωες υπερβολικά τραγικούς σε ένα μεταφυσικό επίπεδο μάλιστα. Η κύρια ιστορία, του Φρανκ και της Μπεθ, είναι μια πελώρια οφθαλμαπάτη για το πώς θα ήθελε η δεύτερη να βιώσει την ιστορία ενός απόλυτου έρωτα. Παίρνει έτσι την θέση του καθημερινού ανθρώπου που ονειρεύεται την υπέρβαση – όπως κάνουμε όλοι μας καθημερινά.

Έχετε συνηθίσει το κοινό σας σε μια ιδιαίτερη αφήγηση. Εδώ πώς την πάτε ένα βήμα πιο πέρα;
Ένα βήμα πιο δίπλα… Το έργο πατά σε νατουραλιστικά μονοπάτια ενώ η ιστορία που αφηγείται είναι οριακά φανταστική. Η υπόθεση μάς ταξιδεύει σε πολλά μέρη ενώ επί της ουσίας βρισκόμαστε πάντα μέσα σε ένα διαστημόπλοιο. Ο χρόνος ξεδιπλώνεται ως μέλλον και ως παρελθόν ταυτόχρονα και ο κινηματογράφος βοηθά το θέατρο να «μιλήσει» στους θεατές. Να τους πει την ιστορία.

Το ερωτικό στοιχείο πώς παρουσιάζεται τελικά επί σκηνής;
Είναι μια έκπληξη. Πάντως όχι όπως είναι αναμενόμενο και σίγουρα όχι με τους δύο ήρωες μαζί αλλά χωριστά. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά και η πρότασή μας απέναντι στην ιστορία της Σέλλεϋ. Αλλά από την άλλη, τα δύο έργα τα χωρίζει ένα διάστημα 150 χρόνων περίπου. Η ανθρωπότητα αλλάζει. Μαζί της αλλάζει και ο τρόπος που μιλάμε για τον έρωτα. Όχι ο έρωτας ο ίδιος, αλλά το πώς σκεφτόμαστε γι’ αυτόν και μέσα/έξω από αυτόν.