Μουσικώς, πάσχομεν...

Ανήμερα την 25η, είχα βάλει τις ειδήσεις να παίζουν στο λάπτοπ ως υπόκρουση, ενόσω έκανα διάφορες μικροδουλειές στο σπίτι, όταν άκουσα την Αναστασία Ζαννή να ξεφωνίζει τον εθνικό ύμνο. Εκείνη τη στιγμή, ειλικρινά, δεν κατάλαβα ότι επρόκειτο για τη «διεθνούς φήμης». Η αρχική, η αυθόρμητη εντύπωσή μου ήταν ότι κάποια επίσημος είχε απασφαλίσει. (Μήπως η κυρία Μενδώνη, που έχει ζοριστεί πολύ το τελευταίο διάστημα;

Ειλικρινά, μου πέρασε από το μυαλό...) Πίστεψα ότι ξαφνικά την κατέλαβε ένα πνεύμα, ένα θείον μένος, ότι μπήκε μέσα της η Ελλάδα ολόκληρη και ξέσπασε ουρλιάζοντας τον εθνικό ύμνο! Με απλά λόγια, νόμιζα ότι κάποιος είχε τρελαθεί. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι αυτό μπορούσε να ήταν μέρος της τελετής.

Δυστυχώς όμως ήταν και επρόκειτο για το τελετουργικό φάουλ της υπόθεσης, χωρίς αμφιβολία.

Εξηγείται από το ότι η καλλιτεχνική επιλογή αφέθηκε στους στρατιωτικούς, οι οποίοι δεν θεώρησαν σκόπιμο να συμβουλευθούν τους ειδικούς, π.χ. την Εθνική Λυρική Σκηνή. Κακώς, διότι η δυσάρεστη αλήθεια είναι ότι ο Στρατός μας, ως θεσμός, είναι άμουσος.

Οι μπάντες που βλέπουμε και ακούμε στις παρελάσεις (και μόνον εκεί) υφίστανται μόνον επειδή το επιβάλλει μια παράδοση, χωρίς να τις διακρίνει καμία απολύτως καλλιτεχνική φιλοδοξία, όπως λ.χ. συμβαίνει με μουσικά σύνολα των ενόπλων δυνάμεων άλλων χωρών. Η χορωδία του Κόκκινου Στρατού (που νομίζω ότι έχει διατηρήσει το όνομά της για λόγους ιστορικότητας) καθώς και η μπάντα των Αμερικανών Πεζοναυτών είναι περίφημες και περιοδεύουν ανά τον κόσμο. Εδώ σε εμάς υφίστανται για να εκτελούν, κατά τρόπο απλώς ανεκτό, τα εμβατήρια του ρεπερτορίου και εκεί ο ρόλος τους εξαντλείται.

Το γεγονός ότι οι αντιρρήσεις για τη μουσική επιλογή των Ενόπλων Δυνάμεων εκφράστηκαν κυρίως από την αντιπολίτευση δεν σημαίνει ότι είναι άδικες. Μία στις τόσες, ακόμη και αυτή η θλιβερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει δίκιο σε κάτι.

«Μετά το τέλος της παρέλασης και τον κενό νοήματος επίσημο εορτασμό με την ελεήμονα συνδρομή κάτι αγγαρεμένων ξένων επισήμων στον έρημο δημόσιο χώρο της πονεμένης και σε αποκλεισμό πόλης, μετά την ασημαντολογία και τιποτολογία των σχολιασμών της δημόσιας τηλεόρασης, μετά τις αερολογίες και τις αφόρητες κοινοτοπίες λόγων και χαιρετισμών, ας ξαναβρούμε το χιούμορ και την αλήθεια μας κι ας ξεχάσουμε γρήγορα όσα είδαμε».

Εκφράζω τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου για τη Μυρσίνη Ζορμπά, η οποία έκανε την παραπάνω ανάρτηση στο Facebook. Δεν μπορώ να πω ότι συμπάσχω, καταλαβαίνω όμως ότι, με τέτοιο κόμπλεξ για τη χώρα της, η ζωή της εδώ πρέπει να είναι αφόρητη. Ισως για τον λόγο αυτόν έχει μια μόνιμη έκφραση αφ' υψηλού απαρέσκειας και πικρίας στο πρόσωπο. Δεν πειράζει. Χάσαμε την αγαπημένη μας Τασία Χριστοδουλοπούλου, αλλά ο ρόλος της Μαντάμ Σουσούς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μένει κενός!..

...τον άντρα της με τους πραματευτάδες. Ανάρτηση του Αρη Σπηλιωτόπουλου (με ή χωρίς πετσέτα, όπως προτιμάτε) στο Instagram: «Τώρα που πέρασε η επέτειος, ας μην ξεχνιόμαστε: τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή, τον Μαυρομιχάλη ατιμασμένο, τη Λασκαρίνα στην εξορία και τη Μαντώ στην πενία. Να ξέρουμε και να μας μαθαίνουμε...».

Περίμενε, πάντως, πρώτα να περάσει η επέτειος και ύστερα να μας πει ότι αισθάνεται στην ίδια μοίρα με τους ήρωες του 1821, μη τυχόν και κατηγορηθεί για έλλειψη σεμνότητας. Αφού πάντως ο ίδιος δεν είναι στη φυλακή, ούτε ατιμασμένος είναι και ούτε πένεται, να υποθέσω ότι στην τολμηρή σύγκριση που επιχειρεί αυτός ταυτίζεται με τη Λασκαρίνα; Υπό την έννοια ότι ο ίδιος θεωρεί την πολιτική ανυπαρξία του ως εξορία του. Θα συμβούλευα αλλαγή παραστάσεων. Να αφήσει το τζακούζι και να περάσει στη σάουνα...